Album Stories (17)
Empyrean
John Frusciante
Ο John Frusciante αποτελούσε και αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα είδωλα στην κιθάρα για πολύ κοσμο, όπως και σε εμενα, καθώς ήταν ο λόγος που ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη μουσική και όλα τα παρακλάδια της. Μέλος ενός supergroup, των Red Hot Chili Peppers, των οποίων τα άλμπουμ έχουν μεγαλώσει πολλούς (Blood Sugar Sex Magic -1991, Californication - 1999, By The Way – 2002), ειδικά όσους είναι 30-35 χρονών σήμερα, άντε και λίγο πιο πάνω, βάζοντας και τον εαυτό μου μέσα.
Πλέον ο John ακολουθεί μια σόλο καριέρα, εχει σταματήσει να ασχολείται με το κοινό του, που είναι τεράστιο (έχει δηλώσει ότι δεν τον νοιάζει πια να κάνει live performances), έχει απομακρυνθεί από την δημοσιότητα πολύ απότομα και έχει σταματήσει να ασχολείται ολοκληρωτικά με την κιθάρα (“δεν με ευχαριστεί πια”). Πλέον την θέση της πήρε ένα αρμόνιο και ένα drum machine, με τα οποία ο Frusciante βγάζει ένα πολύ πειραματικό ήχο και μια πολύ δύσκολη στην ακρόαση δουλειά, ακόμα και γι'αυτούς που ακούν πειραματική μουσική.
Ύστερα από το massive world tour που ξεκίνησαν οι Red Hot Chili Peppers το 2004 (και τελείωσε το 2008), η σόλο καριέρα του συνεχίζει ακαθεκτη με αυτό το διαμάντι, το “Empyrean” το οποίο κυκλοφόρησε το 2009 και σήμανε και την αποχώρησή του από το συγκρότημα και τα μεγάλα σαλόνια της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας. Όπως είχε πει σε μια από τις λίγες συνεντεύξεις του, το 'Εmpyrean' είναι γραμμένο “για ανθρώπους που θέλουν να ακούν μουσική αργά τη νύχτα όταν όλα τα φώτα είναι κλειστά”. Με μια απόδοση τιμής στους μεγάλους μάστορες της παγκόσμιας funk σκηνής, Funkadelic, καθώς και στον Tim Buckley, η συγκεκριμένη δισκογραφική δουλειά έχει διασκευές από αυτούς, το "Maggot Brain" και το "Song To The Siren" αντίστοιχα, τα οποία μπαίνουν στα αξιοσημείωτα αυτού του σκοτεινού άλμπουμ. Ξέχωρα από αυτές τις δύο πολύ καλές στιγμές, τα υπόλοιπα κομμάτια είναι πιο σκοτεινά από ποτέ, με τον Flea (Red hot Chili Peppers) στο μπάσο να είναι εκεί, κάνοντας πράγματα πάνω στην ταστιέρα που μόνο αυτός ξέρει να κάνει, όπως και ο πολύ καλός του φίλος, Johnny Marr, να προσφέρει τις κιθάρες του στο "Central", "Enough Οf Μe" και "Unreachable". Στα drums είναι ο Josh Klinghoffer, τωρινός κιθαρίστας των Red Hot Chili Peppers. Στα φωνητικά από την άλλη, ο Frusciante ακούγεται αποφασισμένος και σίγουρος για αυτό που κάνει, καθώς οι σκοτεινές σκέψεις του προσωπικού του παρελθόντος και η ανησυχία του είναι το βασικό θέμα του άλμπουμ.
Δοκίμασα να ακούσω αυτό το album στο αυτοκίνητο, ένα βράδυ που γυρνούσα σπίτι, και ήταν σαν να έδενε τέλεια με τους ελάχιστους νυχτερινούς ήχους του δρόμου. Ειδικά το "Heaven", είναι ένα από τα κομμάτια που σε σηκώνουν και σε τηλεμεταφέρουν αμέσως στη Venice Beach στην Καλιφόρνια, σε βάζει να κάθεσαι άνετα στην αμμουδιά της και να χαζεύεις τον ήλιο να χάνεται στον ορίζοντα αργά. Οι σειρήνες του ωκεανού μπροστά σου, σε προσκαλούν στον πάτο της θάλασσας, στο σπίτι τους, εκεί που μάλλον κρύβεται αυτός ο ήλιος κάθε σούρουπο...
Ο δίσκος αυτός δεν είναι Red Hot Chili Peppers. Είναι ένας από τους 16 (!) προσωπικούς του John Frusciante και ίσως ό,τι πιο σκοτεινό ένιωθε εκείνη την περίοδο βρήκε θέση στα αυλάκια του 'Empyrean'. Πολύ καλή δουλειά, η οποία ταιριάζει απόλυτα με όλη την υπόλοιπη σόλο καριέρα του.
