To ypogeio.gr

Πέντε Χρόνια Χωρίς

Το Νίκο Παπάζογλου:

Το Απρόσκλητο Σάουντρακ (by Petros M.)


Την ερχόμενη Κυριακή, 17 Απριλίου, συμπληρώνονται πέντε χρόνια χωρίς έναν από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς και ερμηνευτές της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, πέντε χρόνια χωρίς το Νίκο Παπάζογλου. Ήταν Κυριακή των Βαϊων του 2011, όταν ο Νικόλας μας άφηνε, σε ηλικία 63 ετών. Το Υπόγειο θα αποτίσει τον φόρο τιμής του στον υπέρτατο ήρωά του με μια σειρά από κείμενα αφιερωμένα στη μνήμη του και στο έργο του.
Σειρά έχει ο συντάκτης του Υπογείου και μουσικός Πέτρος Μιχόπουλος.


Το Απρόσκλητο Σάουντρακ
Όταν ο αδερφικός μου φίλος συνυπογειάτης και αρχυπογειάτης Μιχάλης Νικολίτσης με ενημέρωσε για αυτό το αφιέρωμα στο Νίκο Παπάζογλου και για το αν θα ήθελα να γράψω και εγώ κάτι, ομολογώ ότι η πρώτη μου αντίδραση ήταν κάπως σαν «μπα, τι να γράψω εγώ, δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να διηγηθώ για τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη». Κάνα μισάωρο μόλις μετά, συνειδητοποίησα ότι έκανα λάθος…
Αυτή η πρώτη αντίδραση ήταν αυτόματη, με τη πεζή έννοια ότι δεν υπήρξα ποτέ τόσο φανατικός με τη μουσική του Νίκου επειδή ποτέ στη ζωή μου εκτός από τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές και έχω στα ακουστικά ένα υπέροχο «γιουτιουμπικό ποτπουρί» του, δεν έκατσα σπίτι μόνος να ακούσω Παπάζογλου, ούτε αγόρασα ποτέ κάποιο δίσκο του.
Και μετά άρχισαν να σκάνε στο κεφάλι μου εικόνες, αναμνήσεις, διάφορες στιγμές που ο Νίκος ήταν παρών και εγώ ένιωθα έντονα αυτό που έδινε με τις τραγουδάρες του χωρίς καν να το πάρω πρέφα…
Θυμάμαι ας πούμε να ακούω τον Αύγουστο στο ραδιόφωνο και όποτε γινόταν αυτό και τύχαινε να είναι μπροστά η μάνα μου που το γουστάρει κάργα, πάντα να μου λέει αυτή την ιστορία που είχε ακούσει για το πως το έγραψε. Ότι το είχε κάνει λέει για μια κοπέλα που είχε ερωτευτεί αναπάντεχα, δε μπορούσε να είναι μαζί της και από το πόνο του έγραψε ένα αριστούργημα για να του περάσει ο καημός. Και του πέρασε… Δεν είμαι σίγουρος αν ισχύει αυτή η εκδοχή, αλλά προσωπικά τη λατρεύω.
Θυμάμαι ακόμα κάτι επικά πάρτι με τους πιο παλιούς αγαπημένους μου φίλους που αφού πέρναγαν πρώτα από ό,τι πιο «χτυπήσου όσο δε πάει» indie/alternative/rock επιλογές, συνέχιζαν με χαβαλεδιάρικα ελληνικά «σουξέ» και στο τέλος μετά από 700 ποτά και μπίρες κατέληγαν σε κάτι διονυσιακούς «ό,τι να’ναι» χορούς με Bούδες και Kούδες παντού, βοριάδες να σκάνε από το νότο, ενώ την ίδια στιγμή έμπαινε ο Υδροχόος και τα άλλαζε τριγύρω όλα. Πώς, αφού μένανε ίδια;
Θυμάμαι ακόμα να τυχαίνει να τον βλέπω στην τηλεόραση να τραγουδάει φορώντας αυτό το περίφημο φουλάρι και να συνειδητοποιώ ακόμα και όταν άκουγα μπουζούκι, ότι αυτός ο τύπος είναι «πιο ροκ πεθαίνεις». Θυμάμαι να τον ακούω να μιλάει σε συνεντεύξεις και να μην ακούω ούτε ΜΙΑ μαλακία από τα χείλη του. Άκουγα μόνο έναν άνθρωπο που αγαπούσε τη ζωή και τους ανθρώπους γύρω του.
Πάνω απ’όλα όμως θυμάμαι πόση θλίψη ένιωσα όταν άκουσα την (αναπάντεχη) είδηση του θανάτου του… Εκεί κατάλαβα ουσιαστικά για πρώτη φορά ότι ο Νίκος ήταν σημαντικός για μένα, με ακολουθούσε σαν ένα απρόσκλητο αλλά καλοδεχούμενο σάουντρακ με τα τραγούδια του και τα λόγια του.
Ο Παπάζογλου ήταν αυθεντικός όσο δε πάει. Ήταν γνήσια λαϊκός και συγχρόνως γνήσια ροκ όσο δεν είναι… «κανονικοί» ροκ  καλλιτέχνες. Η προσφορά του στη μουσική και μέσα από τα τραγούδια του και μέσα από το studio Αγροτικόν που είχε στήσει και είχε βοηθήσει πολύ κόσμο είναι γνωστή. Τι νόημα έχει να αναφερθώ εγώ αναλυτικότερα σε όλο αυτό το κομμάτι; Το μόνο που μπορώ να καταθέσω σα μουσικός, μουσικόφιλος και άνθρωπος που θέλω να πιστεύω πως αγαπάει την αλήθεια, είναι πως κάθε φορά που ένας αυθεντικός άνθρωπος και καλλιτέχνης φεύγει από τη ζωή, είτε τον λένε Lemmy, είτε David Bowie, είτε Παπάζογλου (καθόλου τυχαία τα παραδείγματα, καταλαβαινόμαστε νομίζω…) ο κόσμος γίνεται αισθητά φτωχότερος και χειρότερος.
Μη μου πείτε πως δε ξέρετε ότι οι αυθεντικοί σε αυτό το πλανήτη είναι ελάχιστοι και τους έχουμε ανάγκη… Ευτυχώς όμως και πάλι καλά, όλα τριγύρω αλλάζουν (συνήθως προς το χειρότερο), αλλά τα τραγούδια του Νίκου Παπάζογλου δεν υπάρχει περίπτωση να μη μένουν εδώ για πάντα, όπως κάθε πράγμα άλλωστε σε αυτό τον κόσμο που κουβαλάει μόνο αλήθειες και γίνεται το απαραίτητο αντίβαρο στον πανανθρώπινο κανόνα της απάτης…
 

Σχετικα Αρθρα
ypogeio.gr
Σκέψεις και Εντυπώσεις
από το 'ZARI'
της Μαρίνας Σάττι
(11/03/2024)
ypogeio.gr
Ladies In Waiting -
Ένα σημείωμα με αφορμή
το ντοκιμαντέρ της Ιωάννας Τσουκαλά
(29/02/2024)
ypogeio.gr
Οι Ζωές Που Δεν Έζησα
(30/05/2017)
ypogeio.gr
Basement Goes
To Schoolwave
Vol.3
(26/06/2019)
Χρησιμοποιούμε cookies μόνο για στατιστικούς λόγους (google analytics). Δεν συλλέγουμε κανένα προσωπικό δεδομένο.
ΕΝΤΑΞΕΙ