To ypogeio.gr

Athens Europavox

The Liminanas, The Oscilation, The Noise Figures, The Third Sound

10/12/2016

Όπου γάμος και χαρά Το Υπόγειο πρώτο! Έτσι, αν και μισή ομάδα (εγώ, φάνης και Mammoth),  κατηφορίσαμε στο Fuzz για να δoύμε τι μας περιμένε. Είχα νωπές τις μνήμες απο το Plissken, οπότε κρατούσα μικρό καλάθι -από πολλές απόψεις- για το τι θα δω και τι θα ζήσω στο Europavox festival. Φυσικά, ο λόγος που κυρίως μας πήγε στο Fuzz το περασμένο Σάββατο, ακούει στο όνομα The Liminanas... Είχα μια καλή άποψη για τους δικούς μας Noise Figures, ενώ δεν είχα (μουσική) εικόνα για  τους Τhe Third Sound και τους The Oscillation. Έλα όμως που και το μεγαλυτέρο καλάθι του κόσμου δεν θα μπορούσε να χωρέσει αυτα που ζήσαμε: Ένα μεγάλο μπράβο στους διοργανωτές (είδατε; δεν κράζω μόνο και πάντα) για τα ονόματα που έφεραν, αλλά και μια μεγάλη γιούχα στη μεγάλη μερίδα του ελληνικού μουσικόφιλου κοινού, το οποίο δεν τίμησε και πολύ με την παρουσία του το φεστιβάλ. Ο εξώστης άδειος και κάτω ψιλοπαίζαμε μπάλα. Αυτό, για να μην γκρινιάζουμε όταν δεν έρχονται ονόματα στην χώρα μας. Αν δε δίνεις 17 ευρώ για ένα φεστιβάλ στο κεντρό της πόλης Σάββατο βράδυ, τότε αυτό που μας αξίζει είναι το 50αρικο για να δούμε ψόφιους Black Keys. Anyway, πάμε να δούμε τι έγινε εκείνο το Βράδυ… Να επαναλάβω μόνο και να τονίσω ότι η διοργάνωση ήταν άψογη, δεν έχω κανένα παράπονο, μέχρι και οι μπάντες έβγαιναν ακριβώς τις ώρες που είχε ανακοινωθεί ότι θα έβγαιναν. Το line-up ήταν απο τις λίγες φορές που είχε μια συνέχεια δεν ακούσαμε ποπ-ροκ-ηλεκτρονική και ψυχεδέλεια, όλες οι μπάντες είχαν πάνω κάτω τις ίδιες μουσικές αφετηρίες και αυτό για μένα είναι ένα φοβερό + στο συγκεκριμένο φεστιβαλ, δημιουργεί ένα κλίμα.



The Third Sound: Τα παληκάρια απο την Ισλανδία προσπάθησαν να μας ζεστάνουν με τις garage ψυχεδελικές μουσικές τους. Δεν ήταν κακοί, αλλά δεν με ενθουσίασαν κιόλας, αν και το όνομα τους έχει μια ιστορία: ο frontman, ο οποίος παλαιότερα ήταν στους Singapore Sling, ξεκίνησε την μπάντα ως σόλο project, αλλά στην πορεία έγινε κανονικό group.

Τhe Noise Figures: Τα παιδιά είναι Έλληνες και είναι ένα ντουέτο απο τα λίγα, ακούγονται λες και πάνω στην σκηνή είναι τουλάχιστον 4 άτομα.  Ο ήχος τους θυμίζει στον υπέρτατο βαθμό τους Black Angels, όπως επίσης και η φώνη του drummer Γιώργου Νίκα, που είναι και ο βασικός τραγουδιστής του group, παραπέμπει εντόνως στον Alex Maas των Angels. ‘Οπως είπε και ο Mammoth, τα τραγούδια τους είναι σα να ακούς ενα medley απο τα 90s, δεν είχε άδικο. Τουλάχιστον για τα δικά μας αυτιά. Αναφορικά με τον Nίκα, ό,τι και να πω είναι λίγο: απλά παιχταράς απο τους λίγους. Ακομά έχω την απορία πως παίζεις σαν δαιμονισμένος τύμπανα και ταυτόχρονα βγάζεις και τέτοια φωνή. Η μπάντα έχει δυο lp, να τα βρεις και να τους ακούσεις γιατί τους αξίζει.

The Oscillation: Τα lads απο το Ηνωμένο Βασίλειο μας τρέλαναν με την ψυχεδέλεια που έπαιξαν! Πολύ καλές μελωδίες και κρυμμένοι ήχοι να βγαίνουν απο το βάθος και να σου παίρνουν το μυαλό. Είναι τρεις και έχουν μια κοπέλα στα drums , η οποία και αυτή έδωσε τα ρέστα της. Είχαν και κάποια κομμάτια λίγο πιο σκληρά, τα οποία δεν ήταν τόσο καλά ,αλλά η γενική εικόνα που μου άφησαν ήταν πάρα πολύ καλή και αν μας ξαναεπισκεφθούν, δεν θα τους χάσω.

The Liminanas: Ε, ναι, έφτασε η ώρα επιτέλους να δω οτι δε κατάφερα να δω πριν περίπου 2 χρόνια, οπότε μας είχαν επισκεφθεί για πρώτη φορά, στον ίδιο χώρο (check here). Οι μαέστροι απο το Perpignan της Γαλλίας ανέβηκαν στην σκηνή λίγο πριν τις 12.30. Πέντε άτομα, όλα μαυροντυμένα, έπιασαν τα όργανα και ξεκινήσαν να μας καρφώνουν με βελόνες το κεφάλι. Μελωδίες, ρυθμοί και riff βγαλμένα απο κάπου αλλού, απόκοσμα. Οι άλλοι δύο, ο Φάνης και ο Mammoth, τους είχαν ξαναδεί και ήξεραν τι μας περίμενε. Εγώ απλά έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Μπήκαν τόσο δυνατά και τόσο σκαλωματικά, που δεν μπορούσε να μην έχει και μια κοιλιά η setlist τους. Αυτή ήρθε όταν είπαν να γίνουν «κυριλέ» και μας έπαιξαν δυο-τρία ψιλοποπ κομμάτια απο τον καινούριο τους δίσκο “Malamore”. Χαλάλι τους ,όμως, γιατί μετά έπαιξαν (και έκαναν) παπάδες. Η μαγεία τους κράτησε 1 ½ ώρα, μέσα στην οποία ακούσαμε τους περισσότερους ύμνους που μας έκαναν να τους αγαπήσουμε. Αν και το Liverpool απο μόνο του θα έφτανε... Μάλλον όχι, δεν θα έφτανε, διότι το τελευταίο κομμάτι πριν το encore, το Suicide, ήταν η κορυφαία στιγμή του live, το απόλυτο τριπάρισμα. Το τερμάτισαν, δεν μπορώ να το περιγράψω με λέξεις, ήταν απλά ένα απο τα καλύτερα τραγούδια που έχω ζήσει σε live, θα μπορούσα να τους ακούω να παίζουν αυτο το πράγμα 2 ώρες και τίποτα άλλο. Μόνο και μόνο για εκείνο το μικρό όργανο, το οποίο μοιάζει με κιθάρα στο μέγεθος μπαγλαμά (δεν το έχω ξαναδεί) και τον ήχο που έβγαζε, τόσο πόνο. Μετά απο αυτό που έζησα, ειλικρινά αν δεν έβγαιναν για encore, θα ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που δεν θα με ένοιαζε, δεν ήθελα άλλο, ήθελα να πάρω αυτό τον ήχο στο μυαλό μου και να πάω σπίτι μου. Να τον ακούω να βουΐζει μέσα στα αυτιά μου όλο το βράδυ... Υποκλίνομαι στις μουσικές ιδιοφυίες τους και πιο πολύ στον τύπο που είναι ... o δίδυμος αδερφός του Warren Ellis, τον ξεχωριστό και χαρισματικό Lionel Liminanas. Eύχομαι να μας ξανάρθουν σύντομα.

Σχετικα Αρθρα
ypogeio.gr
Φοίβος Δεληβοριάς
@ Κύτταρο
10/2/2024
(16/02/2024)
ypogeio.gr
Hotel Lux
@ Death Disco
6/10/23
(12/10/2023)
ypogeio.gr
MOBVIBE
@ Musicngear Livingroom
9/6/2018
(12/06/2018)
ypogeio.gr
Ty Segall & The Freedom Band,
Chickn + The Bonnie Nettles
@ Gagarin, 16/6/2018
(21/06/2018)
Χρησιμοποιούμε cookies μόνο για στατιστικούς λόγους (google analytics). Δεν συλλέγουμε κανένα προσωπικό δεδομένο.
ΕΝΤΑΞΕΙ