To ypogeio.gr

The Song Diaries (117)

Το Περιβόλι

Διονύσης Σαββόπουλος


Αθήνα, 22 Ιανουαρίου 2021.


Η Θέα απ'το Γραφείο

Στη διασταύρωση κάτω απ'το γραφείο παίζεται κάθε μέρα ένας εμφύλιος πόλεμος. Για ένα στοπ που ξεχάστηκε, για ένα φανάρι που άναψε κόκκινο και κάποιος επιδεικτικά το αγνόησε, για ένα διαβάτη που διέσχισε βιαστικά το δρόμο δίχως να κοιτάξει δεξιά κι αριστερά. Για μια μάσκα που ένας δεν φόρεσε, για ένα κινητό που κάποιος το έχασε και φωνάζει πως του το κλέψανε. Στη διασταύρωση κάτω απ'το γραφείο υπάρχει θυμός.

Λίγο πιο κάτω στέκει ήσυχο το αστυνομικό τμήμα, εμπνέει μια κάποια ασφάλεια όταν βγάζει στο δρόμο τα αυτοκίνητά του, με μπλε λάμψεις και εκκωφαντικές σειρήνες κυνηγάνε την ουρά τους, μια μέρα στο περίπτερο που πήγα να πάρω τσιγάρα μια γυναίκα αστυφύλαξ είδε το πορτοφόλι μου να εξέχει απ'το μπουφάν και μου πε "να προσέχετε, κύριε, κυκλοφορούν εγκληματίες" κι έφυγε με ένα ενεργειακό ποτό στο χέρι, θα είχε νυχτερινή βάρδια, και ήθελα κι εγώ να της πω "να προσέχετε, κυρία, αυτά τα ποτά προκαλούν ταχυπαλμίες και ανεβάζουν την πίεση".

Πιο πέρα απ'το τμήμα βλέπω τις πολυκατοικίες με τα αναμμένα φώτα τους, τις τηλεοράσεις να αναβοσβήνουν, οι άνθρωποι μετρούν τις μέρες της καραντίνας τους. Βλέπουνε Survivor, το Σάββατο μου παν ξεκινάει και το Master Chef, βλέπουνε και ταινίες και σειρές στο Netflix, μαγειρεύουν και παραγγέλνουνε, θυμωμένα delivery τρέχουν σαν δαίμονες στους δρόμους, πάνε και πέφτουνε σε πόρτες και κουδούνια που έχουν πάνω γραμμένα άγνωστα ονόματα, πλάσματα δίχως πρόσωπα και παραμορφωμένα σώματα ανοίγουν και ξανακλείνουν, χάνονται πίσω απ'τους τοίχους μέχρι η κανονική ζωή να ξαναρχίσει, μέχρι ο συναγερμός να λήξει.

Πίσω ορθώνεται ο Υμηττός, καμμένος μα ολοζώντανος, σαν μια καρδιά που χτυπάει σαν μηχανή, ένα συνεχές ρολόι που μετράει την αιώνια ατέλειωτη ζωή. Οι κορυφογραμμές του σχηματίζονται σαν ζωγραφιά μες στο σκοτάδι, απάνω τους κάποια φώτα πάνε κι έρχονται, θυμίζουν βάρκες στο πέλαγος το Καλοκαίρι ή εξωγήινους σε ταινίες sci-fi.

Σχόλασα και σήμερα, 2.285 μέρες κοιτάζω από εδώ, όλα πάνε κάπως χειρότερα τελευταία, μα είμαι συγκρατημένα αισιόδοξος. Όμως, το δίχως άλλο, οι επόμενες δύο εβδομάδες είναι κρίσιμες...

 

 

Το "Περιβόλι" το βρίσκεις στον δεύτερο δίσκο του Διονύση Σαββόπουλου, το "Περιβόλι του Τρελλού", που κυκλοφόρησε το 1969. Είναι το οpening track του δίσκου.

Μου αρέσει πολύ η ανάλυση και η εκδοχή του κομματιού, όπως την παρουσιάζει ο πατέρας μου, Νίκος Νικολίτσης, στο σημείωμα του για το Διονύση Σαββόπουλο που είχε δημοσιευτεί στο Υπόγειο τον Δεκέμβριο του 2019.

"Τότε που πρωτάκουσα τον δίσκο, το ‘Περιβόλι’ το είχα θεωρήσει ορισμό της ψυχεδέλειας. Τώρα μου θυμίζει την επιστροφή στη μητέρα (και αυτόν τον τίτλο θα έδινα στο τραγούδι). Απ’ όσο μπορώ να ξέρω η Ρέα-Κυβέλη ήταν η θεά που απεικονίζονταν σε θρόνο και είχε στα πόδια της λιοντάρια· και ο Παναγής Λεκατσάς στο έργο του "Η Μητριαρχία και η σύγκρουσή της με την Ελληνική Πατριαρχία" (εκδ. Κείμενα, Αθήνα 1970) γράφει: «Η λέξη που σημαίνει ‘ελευθερία’ πρωτοβρίσκεται γραμμένη σε σουμεριακό κείμενο των τελευταίων αιώνων της 3ης Χιλιετηρίδας. Εδώ και λίγο, ωστόσο, παρατηρήθηκε πως η λέξη τούτη, amargi, σημαίνει κατά γράμμα ‘Γυρισμό στη Μητέρα’.» Και έτσι μπορώ να εξηγήσω αυτό το σουρεαλιστικό μακεδονικό τοπίο με τις «ανθισμένες κερασιές» και τα «αμαξάκια κάτασπρα» που «φεύγουν απαλά | και μας φέρνουνε σε σένανε στα μέρη τα παλιά». Και είναι αυτή, η Μητέρα, που μετά από περιπέτειες «κοντά μου φωσφορίζοντας σκύβεις και με φιλάς, | και τη νύχτα με σκεπάζεις, ναι, και με παρηγοράς.» Από την άλλη μεριά, ο ‘γαλάζιος θρόνος’ και τα ‘αμαξάκια κάτασπρα’ μου έφεραν στον νου και ξανακοίταξα τα λόγια του Διονύσιου Σολωμού σε δύο από τα αποσπάσματα των ‘Ελεύθερων Πολιορκημένων’: «Εἶναι προσωποποιημένη ἡ Πατρίδα, ἡ Μεγάλη Μητέρα, θεάνθρωπη, ὥστε νὰ αισθάνεται ὅλα τὰ παθήματα, καὶ καθαρίζοντάς τα εἰς τὴ μεγάλη ψυχή της νὰ ἀναπνέῃ τὴν Παράδεισο» (σχεδίασμα β΄, απόσπασμα XII) και «Μητέρα μεγαλόψυχη ‘ς τὸν πόνο καὶ ‘ς τὴ δόξα…» (σχεδίασμα γ΄, απόσπασμα Ι)."

[διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ].


Στίχοι

Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ κάτι μυστικό,
κάτι πλούσιο και παράξενο σαν τοπίο του βυθού,
ανθισμένες κερασιές κι απόγευμα ζεστό
και πολύχρωμο χορτάρι, ναι, για ν’ αποκοιμηθώ.

Αμαξάκια κάτασπρα φεύγουν απαλά
και μας φέρνουνε σε σένανε στα μέρη τα παλιά,
στο γαλάζιο θρόνο σου χρυσό μανδύα φοράς
και σε δυο λιοντάρια ήμερα τα πόδια σου ακουμπάς.

Τόσα χρόνια πάλευα μόνος στα τυφλά
και ταξίδεψα κι αρρώστησα και πέρασα πολλά,
τώρα όμως πλάι σου και πάλι περπατώ,
μες στα χρώματα του κήπου σου και δίπλα στο νερό.

Αμαξάκια κάτασπρα φεύγουν απαλά
και μας φέρνουνε σε σένανε στα μέρη τα παλιά,
κοντά μου φωσφορίζοντας σκύβεις και με φιλάς,
για τη νύχτα με σκεπάζεις, ναι, και με παρηγοράς.


Σχετικα Αρθρα
ypogeio.gr
The Song Diaries (151)
Man In The Box
Alice In Chains
(22/12/2023)
ypogeio.gr
The Song Diaries (150)
Μαμά
Βασίλης Παπακωνσταντίνου
(08/04/2023)
ypogeio.gr
The Song Diaries (18)
Do You Love Me? (Part II)
Nick Cave & The Bad Seeds
(24/10/2016)
ypogeio.gr
Album Stories (63):
Suck It And See - Arctic Monkeys
[revisited by Tasos Zannis]
(07/06/2022)
Χρησιμοποιούμε cookies μόνο για στατιστικούς λόγους (google analytics). Δεν συλλέγουμε κανένα προσωπικό δεδομένο.
ΕΝΤΑΞΕΙ