The Song Diaries (154)
Old Mary / Εμένα η Κόρη Μου /
The Shrine An Argument
Ενας χρονος. Δεν ειναι σαν χθες, σα μιαν ανασα πριν μοιάζει.
Το '24 μου πηρε στις 13 του Απρίλη τη μαμά μου και μου έδωσε στις 13 του Σεπτέμβρη τη κορη μου. Ξεριζωθηκε ενα πολύ μεγάλο μέρος της καρδιάς μου κι έφυγε για μέρη άγνωστα. Ένα άλλο μέρος της καρδιας μου χτυπάει πλέον εξω απ' το σώμα μου, και σ'εκεινη πια βλέπω και τη μαμά μου, τη γιαγιά της.
Ε.
I. Το τελευταίο τανγκό.
Ένας χρόνος μετά.
Χορεύοντας στις σκιές, στην ανηφόρα. 10 μήνες, ο ουρανός γκρι, κάποιες φορές άσπρος. Μέχρι που όλα μαύρισαν. Μέχρι που είδα αυτό που μέχρι τότε κρυβόταν από τις σκιές.
8/4/2024
Δευτέρα απόγευμα, εγώ στη κουζίνα, να σε προσεχω και εσυ να ανεβαίνεις τη μεγαλύτερη ανηφόρα, τη μεγαλύτερη, τη δυσκολότερη. Λίγο νερό ακόμα λιγότερο φαγητό. Δεν ήθελες τίποτα.
Ήθελες να φτάσεις καπου, δε θυμάμαι το όνομα μου Πέτρος, Σπύρος, Δημήτρης, δεν έχει σημασία. Τα ονόματα ποτέ δεν είχαν σημασία, άχρηστες συμβολοσειρές, οι άνθρωποι έχουν.
Έβαλα όλη μου τη δύναμη και εσύ το ιδιο, πήγαμε χορεύοντας τανγκό. Ξέχασες τι ήθελες όταν φτάσαμε. Ζητούσες τα παιδιά σου.
Γύρισε η κόρη σου. Μίλησες, γέλασες, έφαγες και ήπιες. Μόνο για αυτή, μόνο με αυτή, μόνο σε αυτή.
Για καιρό νομίζαμε πως νικάμε. Τελικά όχι.
Τρίτη 9/4
Η τελευταία βόλτα στο νοσοκομείο.
Πήγαμε αλλά δε γυρίσαμε. 4 μαυρες μέρες, όχι τόσο μαύρες όσο αυτές που θα ερχοντουσαν. Περνούσαν αργά. Οι προβλέψεις άλλαζαν γρήγορα από τη σιγουριά ότι θα δεις την εγγονή σου που θα ερχόταν σε 5 μήνες στη βεβαιότητα πως δεν έχουμε ούτε μήνα. Τελικά είχαμε 4 μέρες.
Σαπίλα.
Αγάπη, Πονος, μορφινη και αϋπνία. Νομίζαμε πως θα γυρνούσες, κάναμε λάθος. Σιγά σιγά περνούσες στο ενδιάμεσο. Ένιωθες τα παιδιά.
Βαριές ανάσες.
Παρασκευη βράδυ.
Κοιμηθήκαμε δίπλα σου, η Ελένη το ένιωθε, μου είχε πει ορθά κοφτά νωρίτερα πως σήμερα θα κοιμηθεί δίπλα σου, εσύ, αυτή και ένα μωρό στη κοιλιά. Είχε καταλάβει. Δε κατάφερα να κοιμηθω,ένιωθα το τέλος εποχής. Βαμβάκι και νερό.
Σάββατο πρωί 13/4
Σε άφησα με την Ελένη, πήγα να πάρω καφέ και φρέσκο χυμό πορτοκάλι, ήταν 08:42 όταν γύρισα. Ένιωσα το αδιέξοδο που τρέχαμε καταπάνω του. Αλλά δε βλέπαμε. Η Ελένη σου έδινε αγαπη κυριολεκτικά μέχρι τη τελευταία στιγμή. Σάββατο πρωί, δεν ήταν άσκηση. Τίποτα πια δεν ήταν, δεν είναι και δε θα είναι το ίδιο.
Μωρέ κυρία Λίτσα, ραντεβού στο ενδιάμεσο.
"Ο Θάνατος είναι η ολοκλήρωση του ανθρώπου", διατυμπανίζει ο Heidegger. Φυσική συνέχεια της γέννησης, κάτι που συνέβαινε παράλληλα με το θάνατο στη δική μας ζωή.
ΙΙ. Η Γέννηση
8/1/2024
Μετά από έναμισή χρόνο, έχει φτάσει το απόγευμα που παρουσιάζω τη διπλωματική μου εργασία. Σοβαρό άγχος κούραση και προσμονή πως σε λίγες ώρες θα είμαι ξανά ελεύθερος. Παρουσιάζω 19:30, το κορίτσι μου σχολαει 20:30, έχω κάνει κράτηση για ραμεν στου Κοντιζά στις 9:30. Όλα τέλεια.
Κόκκινο φανάρι στη Θηβών, μου δείχνει εξετάσεις αίματος στο κινητό της. Καταλαβαίνω πως εδώ και λίγο καιρό η φύση έχει αποφασίσει πως ήρθε η ώρα να γίνω πατέρας.
Δε ξέρω πως πέρασαν οι επόμενοι 8 μήνες. Δε κατάλαβα τίποτα, είναι αλήθεια μάλλον αυτό που λένε πως δε καταλαβαίνεις και πολλά μέχρι να δεις το παιδί σου.
Όλα φαίνονται ευκολα, βάφεις δωμάτια αγοράζεις πράγματα που δεν ήξερες πως υπάρχουν. Έχει πλάκα όπως λέω.
Βλέπεις μια κοιλιά μεγαλώνει, βλέπεις κάτι να χτυπάει από μέσα για να βγει.
Παρασκευή και 13, Σεπτέμβρης.
10:02 λεπτά, ο ουρανός καθαρός για να παρακολουθεί και η γιαγιά, μια κόρη παίρνει την πρώτη της ανάσα και κόβει τη δική μας.
Άγχος, χαρά, δάκρυα χαράς. Κάθε μέρα διαφορετική, κάθε μέρα δυσκολότερη από τη προηγούμενη μου είπαν, αλλά για μένα αυτός ο σπόρος είναι η μία συμπαντική γόμα, που όταν απλά την κοιτάς όλα τα άσχημα του κόσμου μου, όλα τα λαθη, όλες οι λάθος αποφάσεις μου σβήνονται. Όλα φαίνονται όμορφα και τακτοποιημένα. Κι ας επικρατεί το απόλυτο χάος. Τα όρια μου διαστέλλονται στο άπειρο, οι δυνάμεις μου είναι αστείρευτες.
Είναι φοβερό να βλέπεις ένα πλάσμα να προσπαθεί να κατανοήσει και να κατακτήσει πράγματα που εσύ θεωρείς κάτι περισσότερο από δεδομένα.
Πολύ μίλησα. Η γέννηση ενος ανθρώπου είναι μαγεία. Όλη η πορεία από τη στιγμή που είναι δύο χιλιοστά μέσα στη κοιλιά της μητέρας μέχρι και σήμερα, 7 μήνες μετά κάθε μέρα παρατηρείς το θαύμα της φύσης. Βλέπεις την ικανοτητα του ατόμου για εξέλιξη, την επιεμονη για να πετύχει τους στόχους του, όσο απιάστοι κι αν φαινονται. Βλέπεις ένα μωρό να προσπαθεί για εβδομάδες να προσπαθεί απλα να γυρίσει μπρούμυτα, μήνες ολόκληρους να σταθεί στα πόδια του και αναλογίζεσαι πόσο μωρό είσαι εσύ ο ίδιος που δε στηλώνεις τα πόδια σου και δε προσπαθείς για τους δικούς στόχους, η δε προσπαθείς αρκετά.
Η γέννηση ενός μωρού δε σε βγάζει από τη πορεία σου, σε ευθυγραμμίζει, σε ισιωνει και σου υπενθυμίζει ή μάλλον σου βροντοφωναζει πως αφού αυτό μπορεί και πως αφού εσύ μπορείς να κάνεις τα πάντα για αυτό, τότε μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μη κωλωνεις!
Η γέννηση είναι μια μαγεία. Και είμαι απλά ο πατέρας, τίποτα παραπάνω.
Εμένα η Κόρη μου με μεγαλώνει και εγώ με τη σειρά μου προσπαθώ να μεγαλωσω εκείνη.
III. Η επικάλυψη
Με αυτό εδώ το Song Diary κλείνει η κάπως περίεργη τριλογία μου, η οποία δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης, αλλά αφού κάποιος διαβάζει αυτές τις γραμμές υπάρχει. Έχω περάσει δύσκολα κατά καιρούς, έχω ζοριστεί. Άλλοτε έφταιγα πολύ και άλλοτε καθόλου.
Ποτέ όμως δε πίστευα πως η πορεια για τη γέννηση του παιδιού μου θα έχει τέτοια φορά που αναγκαστικά θα συγκρουστει μετωπικά με τρομερή σφοδρότητα με το θάνατο της γιαγιάς του, τη μαμά της μέλλουσας μαμάς.
Δυστοπία, παράνοια και αγριότητα.
Το πρωί ακούς την καρδιά εμβρυου να καλπάζει και λίγες ώρες αργότερα παίρνεις αποτέλεσματα που δείχνουν μια ακραία επιθετική μορφή καρκίνου.
Τη μισή μέρα κλαις από χαρά και την άλλη μισή από λύπη.
Σκεφτόμουν το επεισόδιο του "Squid Game" με την διελκυστίνδα. Ήμουν και οι δυο ομάδες, μισός από τη μια πλευρά και μισός από την άλλη. Ισορροπία.
Να προσπαθείς να σταθείς ανάμεσα στην αρχή και στο τέλος. Να κρατήσεις τη μάνα όρθια να κρατήσει το έμβρυο να κρατηθούμε όλοι. Κατάλαβες; Εγώ όχι, ακόμα προσπαθώ να καταλάβω, τι έγινε πως έγινε; Σοβαρά τώρα δε μπόρεσα να χαρώ όσο θα θελα και ταυτόχρονα δε μπόρεσα να θρηνήσω όσο ένιωθα ότι θέλω.
Συναισθήματα, σκουριασμένα ελατηρια ανελαστικά.Νιώθω πως κάποιος μου κάνει πλακα, πως είμαι κάποιος καταραμένος Φαραώ. Εννια μήνες κράτησαν και τα δύο, Σάββατο 13/4 έφυγε, παρασκευη 13/9 ηρθε. Μέχρι και οι μέρες μας κάνουν πλάκα.
Ισορροπία.
Ένα βήμα πίσω, ένα μπροστά, παρατηρητής της ίδιας μου της ζωής, κοιτάω τη μάνα και υποκλίνομαι στη δύναμη της, κουβαλαει και μεγαλώνει μέσα της ένα θαύμα και ζει καθημερινά ένα δράμα. Στέκεται όρθια, δε μασάει.
Υποκλίνομαι.
