Η Μουσική, Μια Ζωή,
Ένα Ταξί και ο Κάγκουρας
που ακούει Γονίδη
H μεγαλύτερη φοβία μου και ανεπάρκειά μου σε τούτη τη ζωή είναι μάλλον η οδήγηση. Δεν έχω δίπλωμα και δεν οδηγώ. Γι'αυτό πού με χάνεις πού με βρίσκεις, μέσα σ'ενα ταξί είμαι, εκεί στη θέση του συνοδηγού να συνομιλώ με τους αγαπημένους μου φίλους, τους υπέρτατους και υπερπαρεξηγημένους ταξιτζήδες. Κάπως έτσι γνώρισα και έναν από τους καλύτερους φίλους της ζωής μου, τον δεύτερο μικρό μου αδελφό, μιας και αυτός συχνά-πυκνά με αποκαλεί "μεγάλο αδελφό", τον Νίκο τον Παμούκ. Κάθε βράδυ εδώ και τρία χρόνια με περιμένει υπομονετικά κάτω από το γραφείο μου να σχολάσω, μπαίνω μέσα και του τα "πρήζω" με όλο τον εμετό της μέρας, είναι ο δικός μου ξεχωριστός ψυχολόγος, είναι ο άνθρωπός μου, είναι ένα από τα βασικότερα στηρίγματα που έχω σε αυτή τη ζωή αυτά τα τρία χρόνια... Έχουμε συζητήσει τα πάντα μέσα στο κίτρινο αμάξι του. Και πάντα υπό τη συνοδεία μουσικής, κάθε είδους και κάθε εποχής, μουσική που ξεπηδά από τα μαγικά στικάκια του, από Kasabian και Last Shadow Puppets, Murlocs και Black Angels, Παπάζογλου και Μάλαμα, Τρύπες και Αγγελάκα ως και Ζαμπέτα και Στράτο Διονυσίου. Ο Παμούκ είναι ένας τύπος που ζει κι αναπνέει με τη μουσική στα πνευμόνια του, αν του την πάρεις θα σκάσει. Πριν λίγες μέρες μου είπε πως άρχισε να γράφει κείμενα γι'αυτήν (για τη μουσική) και το Υπόγειο δεν είχε παρά να τα υποδεχτεί με ανοιχτές αγκάλες...
Mike N.
Μουσική...
Η μουσική για μένα είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο στη ζωή μου, είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο στη ζωή κάθε ανθρώπου. Πάντα κάπου θα μας συντροφεύει σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μας, από την πιο χαρούμενη έως την πιο δυστυχισμένη... Ας το πάρουμε από την αρχή όμως: Μουσική είναι αυτές οι μουτζούρες (νότες για τους γνώστες) που υπάρχουν σ ένα πεντάγραμμο και που δίνουν πνοή και ζωή σε ένα ή πολλά όργανα. Έπειτα (ή κάποιες φορές πριν) μπαίνουν οι στίχοι και τσουπ! ένα τραγούδι.
Για πολλούς η μουσική χωρίζεται σε είδη, για μένα πάλι είναι μία και αν μπορώ να την χωρίσω σε κάτι είναι αν μ αρέσει κάποιο άκουσμα ή όχι… Δεν μπορώ να δεχτώ αυτόν τον διαχωρισμό που κάνουμε ντε και καλά στην μουσική. Η μουσική είναι μία και ενώνει. Ενώνει δυστυχίες, ενώνει ευτυχίες. Πόσες φορές έχουμε δει να γίνονται συναυλίες για ιερό σκοπό και να μαζεύονται χιλιάδες κόσμου για να στηριξει; Πόσες φορές έχουμε γίνει ένα με τον ροκά, με τον έντεχνο και με τον λαϊκό και με όλα τα υπόλοιπα...υποείδη μουσικόφιλων;
Τελοσπάντων, ας σταματήσουμε τους διαχωρισμούς και τις "μουσικοφυλές" και ας πάμε στο βασικότερο θέμα τούτου του άρθρου που είναι η μουσική. Η πρώτη μου επαφή με την...αφεντιά της ήταν σε πολύ μικρή ηλικία και ομολογώ πως είχε μεγάλες δόσεις από Καζαντζιδη, Στράτο Διονυσίου, Χρηστάκη και Ζαμπέτα, ήταν σ'αυτά τα οικογενειακά ταξίδια προς το χωριό που έμπαινε η κασέτα και ακουγόταν αρχικά πάντα το 'Ζιγκουάλα' και από πίσω ένας ήχος γρύλλου εξαιτίας της εγγεγραμμένης κασέτας. Έπειτα, μεγαλωμένος βλέπετε την χρυσή εποχή της δεκαετίας του '90, τα επόμενα μουσικά μου παιδικά ακούσματα ήταν ο μέγας Μπίγαλης, ο Δάντης, ο Γιοκαρίνης, ο Χρήστος ο Κυριαζής, ο αείμνηστος Σάκης Μπουλάς, ο Ζιώγαλας, ο "ξέχνα ρε Μπίλυ τη Φανή" Καζούλης, τα υποχθόνια Ημισκούμπρια και άλλοι πολλοί guilty pleasure ήρωες που ακόμα και σήμερα ακούμε τα τραγούδια τους. Κάπου στα 16 μου, άρχισε δειλά-δειλά να μπαίνει και η ξένη μουσική στη ζωή μου, ξεκινώντας σαν 90's έφηβος που σέβεται τον εαυτό του από τους Linking Park, αλλά και τους κλασικούς αξεπέραστους Pink Floyd και τους εκρηκτικούς Green Day...
Τώρα πια, στα 26 μου, τολμώ να πω πως οι όποιες επιλογές μας στα μουσικά δρώμενα, οφείλονται κατά κύριο λόγο από τα ερεθίσματα που δεχόμαστε από τους δικούς μας ανθρώπους. Απ ό,τι έχω καταλάβει όλοι έχουμε επηρεαστεί από τους γονείς μας, από τους φίλους μας, ακόμα και από την τηλεόραση και το ράδιο. Εγώ δεν θα μπορούσα να αποτελέσω εξαίρεση και αυτό μπορει να σας το επιβεβαιωσει ο Υπογειάτης Mike N :) : Τέτοια μύηση στο Δεληβοριά δεν εχει ξαναγίνει. Έχω γίνει ένας από τους μεγαλύτερους φαν, ενώ μέχρι πριν δυο χρόνια ήξερα μόνο δυο-τρία τραγούδια του. Φανταστικό το τι μπορεί να σου κάνει ένας ψυχολόγος (ναι, τον Mike N. εννοώ). Με έβαλε μέσα στα τραγούδια και τα βιώματα του Φοίβου, γνωρίζοντας ο αθεόφοβος την παραμικρή λεπτομέρεια του κάθε τραγουδιού. Αναπόφευκτα, ο συγκεκριμένος τραγουδοποιός μας έχει συντροφεύσει με τις μουσικές του σε κάποια από τα ομορφότερα βράδια της ζωής μου και της φιλίας μου με τον Μιχάλη, γυρνώντας από ξενύχτια ή στο τελείωμα δύσκολων ημερών, φωνάζοντας - τραγουδωντας μες στο ταξί τους στίχους της Καλλιθέας ή του Καθρέφτη...
Φτάνοντας κοντά στο τέλος αυτής της κατάθεσης ψυχής, καταλήγω στο ότι η μουσική είναι παντού στην ζωή μας. Απ τον συγχρονισμένο γδούπο του παπουτσιού μας, μέχρι τον κάγκουρα που περνάει κάτω από το σπίτι μας στις 3 τα ξημερώματα και ακούει με τέρμα την ένταση στο αμάξι του Σταμάτη Γονιδη…
Nick Pamouk
