6 Συναυλίες Που Έχασα
και Μετανιώνω (Και Εγώ) Οικτρά
(+2 Ματαιώσεις)
Γράφει η Τάνια Κουταλά
Δεν έχω καλή σχέση με τα live. Περνάω τέλεια όταν πάω, δεν έχω θέμα με την διαδικασία, το αντίθετο. Με τον προγραμματισμό, όμως, δεν τα πάω καλά. Όταν, δε, μιλάμε για το ΄΄συναυλιακό καλοκαίρι΄΄, τα πραγματά είναι τραγικά, καθώς σχεδόν ποτέ δεν συντονίζομαι. Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, χάνω το ραντεβού μου με την Αlison Mosshart, διότι λόγω απροσδόκητου οικογενειακού συμβάντος (ένα βήμα πριν τον θάνατο) χάνω το Ejekt. Eν ολίγοις, όταν έρχεται η ώρα των live, όλο του σύμπαν και ο Κοέλιο μαζί (που έχει πάρει πολύ κόσμο στο λαιμό του) συνωμοτούνε για να μην πάω. Προ ημερών ο Mike Nikolitsis έριξε μπέρμπον στη φωτιά, αλάτι στην πληγή μου με το άρθρο του για τα live που έχει χάσει και πόνεσε και ήρθε η ώρα να πω και γω τον πόνο μου. Η λίστα είναι τεράστια αλλά διάλεξα αυτά που πόνεσαν πολύ και πονάνε ακόμα (κάποια γιατί είναι φρέσκα).
1. Εinsturzende Neubauten, 11/2/2017 - Gazi Music Hall
Η ανακοίνωση με είχε γεμίσει χαρά. Οι Naubauten μου αρέσουν γιατί είναι ωραίοι τύποι, μουσικά δεν πιάνονται και θα το ομολογήσω πως ο συνδυασμός της νταρκίλας με το γερμανικό στίχο με ενθουσιάζει. Στα live είναι αξεπέραστοι με τα αυτοσχέδια οργανά που κουβαλάνε και μην πιάσουμε το θέμα Blixa Bargeld τώρα (όποιος είναι φίλος του Nικόλα, είναι και δίκός μου). Το χτύπημα είναι δεδομένο αλλά με στυλ. Είχα βρεί και το μαύρο σύνολο που θα φόραγα. Αλλά όχι...
Λόγος που δεν πήγα: Στη δουλειά δεν μπορούσε κανείς να με αντικαταστήσει. Αλλά ΚΑΝΕΙΣ.
Βαθμός πόνου: 8/10. Ναι με πόνεσε. Μίσησα όσους πήγαν. Έβαζα το Reduct για μήνες στο repeat. Δεν βοήθησε.Ακόμα με θλίβει όλο αυτό.
2. Diamanda Galas, 20/5/2017 - Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Η Diamanda είναι έμπνευση και παιδικός ήρωας για μένα. Πρόκειται για μία τεράστια μορφή της avant garde (αν θέλω να υπερθεματίσω λεώ ότι η Diamanda ΕΙΝΑΙ η avant garde). Όταν έμαθα ότι θα έρθει τρελάθηκα, θεώρησα ότι πρόκειται για κάποια μεταφυσική συνωμοσία υπέρ μου, καθώς η ανακοίνωση έγινε λίγες μέρες μετά από την ανακοίνωση των live του Mick Harvey (ναι, πήγα εκεί ευτυχώς) και του Nick Cave (πήρα εισητήριο από την πρώτη μέρα) και ένιωσα ότι όλα μου τα όνειρα πραγματοποιούνται. ΟΧΙ.
Λόγος που δεν πήγα: Η αναβλητικότητα είναι ένα φριχτό μου ελάττωμα. Με κυνηγάει παντού. Όταν ένιωσα/θυμήθηκα ότι ήρθε η στιγμή να πάρω εισιτήριο είχαν μείνει μόνο των 100 ευρώ.
Βαθμός πόνου: 9/10. Ο λόγος είναι κακός και σε οδηγεί σε αυτομαστίγωμα και νηστεία. Τα reviews από το live που μιλάγανε για εμπειρία και μία Διαμάντω (έτσι τη λέω εγώ, είμαστε φίλες) που τα έδωσε όλα, έκαναν τα πράγματα χειρότερα. Το βράδυ της συναυλίας βγήκα και ήπια, σκεπτόμενη τις κυρίες που πήγαν Μέγαρο (γιατί υπάρχουν κυρίες που πάνε Μέγαρο ανεξαρτήτως παράστασης) και έφυγαν τρέχοντας μόλις άρχισε η Διαμάντω τον εξορκισμό. O Death.
3. Angel Olsen + Mani Deum, 15/9/2015 - Αn Club
Όλοι οι δίσκοι της Αngel μου αρέσουν. Όλοι. Και ο τελευταίος που πολλοί κράζουν. Έχω κλάψει με White Fire και Ιοta, έχω ουρλιάξει χορεύοντας Shut up, Kiss me,Ηold Μe Τight, την είχα παρέα στην Πανεπιστημίου να φωνάζει και να μου υπενθιμίζει You ll Νever Βe Μine. Έχει έναν συνδυασμό κατάθλιψης και αισιοδοξίας. Οι Mani Deum από την άλλη είναι από τις αγαπημένες μου ελληνικές μπάντες (το Summer Ocean Death είναι στη λίστα με τα κομμάτια που θα παίξουν στην κηδεία μου μαζί με το Stories From Bars).O συνδυασμός λοιπόν αυτών των δύο θα ήταν απλά η τέλεια συναυλία για μένα, σωστά;
Λόγος που δεν πήγα: Δεν το ήξερα! Aν έχετε το θεό σας, αν μπορείτε να το χωνέψετε δεν ήξερα καν την ύπαρξη αυτής της συναυλίας. Δεν ξέρω ΤΙ ακριβώς έφταιξε (μάλλον το ότι εκείνη την εποχή βρισκόμουν σε παράλληλο σύμπαν;) παντώς δεν το μαθά ποτέ. Η μάλλον όχι, το έμαθα μετά. Και πόνεσα.
Βαθμός πόνου:10/10. Ξεκάθαρο δεκάρι.Λόγος ανέκδοτο. Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι η Angel (λογικά) θα ξανάρθει.Τους Mani Deum τους έχω ξαναδεί από τότε και χτυπήθηκα στο Summer Ocean Death στο τελευταίο τους live τον Δεκέμβρη όσο ήθελα.Και ήταν και στο Αn αλλά ξέρετε ποια δεν ήταν εκεί. Αυτός ο συνδυασμός (και τα rewiews εκείνης της συναυλίας) κάνει την απώλεια δυσβάσταχτη.
4. Pulp, 20/8/2011 - Τerra Vibe
H σχέση μου με αυτόν τον συναυλιακό χώρο είναι κακή. Νομίζω ότι έχει ρίζες σε ένα παιδικό τραύμα που θα αναφερθώ πιό κάτω. Οι Pulp είναι η αγαπημένη μου μπάντα μετά τους κλασικούς. Όποιος με ξέρει, γνωρίζει την μανία μου μαζί τους, τα μισά τους τραγούδια είναι συνδεδεμένα με φάσεις μου, ανθρώπους και καταστάσεις και τα άλλα μισά περιμένουν να συνδεθούν, ξέρω όλη την δισκογραφία και ο Jarvis (σκέτο) είναι ο καλύτερος μου φίλος και πρόσωπο στο οποίο ορκίζομαι (άλλοι έχουν το ευαγγέλιο, εγώ τον Jarvis). Ήταν μια συναυλία που λογικά μία θέση στην πρώτη σειρά μου άνηκε.
Λόγος που δεν πήγα: Είναι διττός. Από την μία δεν μπόρεσα να βρω παρέα, κανείς από την τότε παρέα μου -Stevi Banou δεν σε ήξερα τότε- δεν ήθελε να πλήρώσει 40αρι και να τρέχει στην Μαλακάσα για τους Pulp. Ο δευτερός λόγος ήταν ότι τότε ήμουνα πρωτοετής στην (σκλυροπυρηνική) Δραματική και ξεκινούσαμε την εξεταστική του Σεπτεμβρη αρκετά νωρίτερα, αρά και το διάβασμα. Το ένα κακό έφερε το άλλο.
Βαθμός πόνου:100/10 (δεν είναι λάθος, το εννοώ το 100). Είναι η χειρότερη απώλειά μου σε μουσικό επίπεδο. Οι Pulp παίζανε και εγώ διάβαζα θεωρία μουσικής. Νομίζω ότι το feeling ήταν παρόμοιο με αυτό που έχεις όταν παντρεύεται ο μεγάλος σου έρωτας. Μισούσα τον κόσμο και μέχρι και σήμερα απαγορεύω οποιαδήποτε αναφορά αυτού του live μπροστά μου. Υπάρχει φίλος μου που είχε το θράσσος να μου πει ότι πήγε και έφυγε γιατί βαρέθηκε! Το λάθος δεν μπορεί να διορθωθεί, οι Pulp διαλύθηκαν, το πράγμα περνάει στο απωθημένο και το κλάμα μπροστά από οποιαδήποτε video από εκείνη την μέρα γοερό. Δεν θέλω να μιλήσω άλλο για αυτό.
5. ΚISS+Cinder Road, Terra Vibe - 18/05/2008
Πρώτη Λυκείου. Μέχρι τότε η μόνη μουσική που άκουγα ήταν ή νεκρών ή από μπάντες και καλλιτέχνες που είχαν διαλυθεί (όλοι θρύλοι μεν τύπου Led Zeppelin, Doors κτλ αλλά αδύνατον να έρθουν για live δε). Οι ΚISS μια μπάντα ορόσημο για το glam rock, κατάλοιπο μιας εποχής μυθικής στα μάτια μου τότε (έντάξει ακόμα βασικά), έρχονταν στην Αθήνα. Είχα πάρει πρόσφατα και το δίσκο τους Dynasty και το ακούγα την ώρα των μαθηματικών, οπότε η χαρά μου ήταν μεγάλη. Φαντάστηκα ότι θα πάω εκεί και θα είναι σαν να πηγαίνω στα 70's ή κάτι τέτοιο. Έιχα ετοιμαστεί για χτύπημα και φασαρία, ένα τίμιο live εν ολίγοις (και κάπως έτσι ήτανε για όσους πήγαν). Βέβαια, λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο...
Λόγος που δεν πήγα: Δεν είχα φίλους που να ακούνε τέτοια μουσική (βασικά δεν πολυείχα φίλους στο σχολείο). Στράφηκα λοιπόν στον πατερα μου που όχι μόνο άκουγε, αλλά με είχε βάλει από το το Δημοτικό σε αυτό το τριπάκι. Η απάντηση ήταν όχι, γιατί βαριόταν να τρέχει στη Μαλακάσα και βαριόταν και τους KISS και πού να τρέχουμε τώρα γενικά (για τους Stones μία χαρά έτρεχε). Έβαλα το plan B σε εφαρμογή που έλεγε ότι θα πάω μόνη μου. Παταγώδης αποτυχία, δεν με άφησε ποτε γιατί πού θα πάω μόνη μου στο ΄΄πουθενά΄΄ με όλα τα ντερέκια που θα χτυπιούνται. Επικός καβγάς, κλαμα τριήμερο (και πένθος).
Σημείωση για τους γονείς: αν δεν θες η κόρη σου να τρέχει σε rock συναυλίες στο πουθενα, μην της παίρνεις δίσκους των Sabbath στα 12.
Βαθμός πόνου:10/10. Όχι τόσο για την μπάντα, αλλά κυρίως για την τότε λαχτάρα μου και την τεράστια απογοήτευση που είχα όταν δεν πήγα. Έτσι μίσησα θανάσιμα το Terra Vibe (η σχέση μας αποκαταστάθηκε μόλις πέρσυ). Στον πατέρα μου το χτυπάω ακόμα.
6. Woodstock Fesrival, 15-18/08/1969
Tέσσερις μέρες μουσική, Janis, Hendrix, Joan Baez, Jefferson Airplane, Grateful Dead και πάει λέγοντας. Ίσως το ιστορικότερο festival στην ιστορία της μουσικής. Κανένα video, καμία ταινία (Αng Lee ωραία μας δούλεψες τότε με το ταινιάκι σου) , ΤΙΠΟΤΑ δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αίσθηση του να είσαι εκεί και σε κάθε festival με στοιχειώνει.
Λόγος που δεν πήγα: Δεν είχα γεννηθεί. ΝΑΙ ΚΑΙ?
Βαθμός πόνου:100/10. Εnough said.
Οι Ματαιώσεις:
1. Amy Winehouse, 22/06/2011 - Ejekt Festival
To Ejekt σε μεγάλα κέφια.Η Αmy Winehouse στα μέρη μας και εγώ σε μεγαλύτερα αν και, για να είμαι ειλικρινής, γνωρίζοντας την κατάστασή της εκείνη την εποχή, δεν το πολυπίστεψα. Το 'χα το κακό το προαίσθημα, παρ όλα αυτά ανυπομονούσα γιατί η Αmy ήταν, είναι και θα είναι από τις αγαπημένες μου τραγουδίστριες για πολλούς λόγους.
Λόγος ματαίωσης: Η εμφάνιση της στο Βελιγράδι λίγες μέρες πριν αποκαρδιωτική, το κοινό γιουχάρει, η ίδια δεν μπορεί καν να σταθεί στα πόδια της. Ακυρώνει όλη την περιοδεία. Η συνέχεια γνωστή.
Βαθμός πόνου:10/10. Όχι τόσο που δεν ήρθε. Αλλά που έφυγε έτσι ρε γαμώτο. Και αυτή η περιοδεία τότε ήταν ξεκάθαρα η αρχή του τέλους.
2. Rolling Stones, 25/06/2006 - O.Α.K.A.
Πρόκειται για θρύλους και παιδικούς μου ήρωες. Μπορεί στο ερώτημα Beatles ή Stones να απαντάω με μισή καρδιά Beatles (η κουβέντα αυτή είναι τεράστια και δεν έχει τέλος) όμως σαν γνήσιος νοσταλγός του Swinging London δεν μπορούσα να χάσω κάτι τέτοιο (αφού ήδη είχα χάσει το θρυλικό live του ΄67 όπου ήρθαν για πρώτη φόρα και φύγαν κακήν κακώς γιατί ο Jagger έκανε το ΄΄λάθος΄΄ να κρατάει ένα κόκκινο γαρύφαλο, άρα μάλλον ήταν κομμουνιστής και η συναυλία σταμάτησε με ξύλο από την αστυνομία μετά μουσικής). Θα ήταν εμπειρία και θα έπαιρνα πίσω λίγο από το αίμα μου για τα 60s που δεν έζησα. Και βασικά δεν χρειάζομαι επιχειρήματα, θα έβλεπα τους Stones!
Λόγος ματαίωσης: O Κeith Ritchards πεφτεί από φοίνικα ύψους 12 μέτρων στα νησιά Fiji. Αποτέλεσμα κάταγμα κρανίου και ακύρωση περιοδείας.
Βαθμός πόνου:8/10. Με πίκρανε. Αλλά γέλασα κιόλας. Ο Κeith Ritchards είναι μορφή και πιθανότατα θα επιβιώσει από ο,τιδήποτε κι αν πεθάνει θα είναι γιατί βαρέθηκε. Επίσης, τέτοιοι που είναι αυτοί δεν αποκλείω κάπως, κάπου να τους δω. Οπότε "
