Chromatics
@ Store Vega, Copenhagen
04/10/2019
A long story, short: Στο Υπόγειο έχουμε μάτια και αυτιά παντού. Γιατί έχουμε πολλούς φίλους. We know people who know people. Ο Αλέξανδρος Κώτσης βρέθηκε στην πρωτεύουσα της Δανίας πριν λίγες μέρες και πέτυχε liveάρα από τις λίγες. Οι λέξεις που ακολουθούν είναι δικές του.
Θα ήταν πριν περίπου δέκα χρόνια, όταν άκουσα, για πρώτη φορά στα αθηναϊκά ερτζιανά, τις ταξιδιάρικες – κατάλληλες για night drive (pun intended) συγκεκριμένα – μελωδίες των Chromatics και την αγγελική φωνή της Ruth Radelet, να ερμηνεύει το "Lady" και λίγο αργότερα το "In the City" και το "The Page". Αυτό ήταν. Αισθάνθηκα αμέσως, ότι εδώ είχα να κάνω με κάτι που είχα καιρό να νιώσω με κάποιο μουσικό σχήμα: μια απλότητα στις συνθέσεις, που, ωστόσο, δίνουν ένα πανέμορφο, μουσικά και αισθητικά, αποτέλεσμα. Τραγούδια που σου κολλάνε – με την καλή έννοια – και σε συντροφεύουν σε στιγμές, που δημιουργούν αναμνήσεις, για πάντα.
Πέρασαν τα χρόνια, ήρθαν να προστεθούν κι άλλα τραγούδια, όπως το "Cherry", διασκευές σε Springsteen, New Order, Kate Bush, Neil Young, Cyndi Lauper. Το να βρεις βινύλιά τους, ωστόσο, παρέμενε δύσκολο, το ίδιο και να τους δεις live, παρά την μία και μόνη επίσκεψή τους στη χώρα μας στα τέλη του 2010 (την οποία φυσικά, δυστυχώς, έχασα).
Το μεγάλο «μπαμ», όμως, έγινε για μένα στις 21/5/2017, όταν, παρακαλουθώντας, μετά από προσμονή δεκαετιών, τη δίωρη πρεμιέρα της επιστροφής της καλύτερης σειράς όλων των εποχών, του Twin Peaks, είδα με τεράστια έκπληξη, αλλά και συναισθηματική φόρτιση, τους Chromatics, να ερμηνεύουν στη σκηνή του Roadhouse (a.k.a. The Bang Bang Bar), με φόντο την κλασική κόκκινη βελούδινη κουρτίνα του μαγικού κόσμου του David Lynch, το, ίσως, κορυφαίο κομμάτι τους: το "Shadow". Ήταν βέβαιο πια: αυτή τη μπάντα ΕΠΡΕΠΕ να τη δω ζωντανά!
Οπότε, το να τύχει να ξεκινήσουν το ευρωπαϊκό σκέλος της φετινής τους περιοδείας Double Exposure, μαζί με τους Desire (τους οποίους γνωρίσαμε μέσα από το soundtrack της ταινίας Drive, στο οποίο επίσης συμμετείχαν και οι Chromatics) και support από τους Kraków Loves Adana, ομόσταυλοι όλοι στη δισκογραφική Italians Do It Better, από την πόλη, όπου εδώ και καιρό είχα κανονίσει ένα long weekend, ακριβώς τη μέρα, μάλιστα, που θα έφτανα σε αυτή, ήταν για μένα δώρο Θεού!
Φτάσαμε στο venue (τελείως άκαπνο να τονίσω, κάτι που συνέβαλε στο ευχάριστο αποτύπωμα της βραδιάς, κατ’ εμέ, ως πρώην καπνιστή) περίπου ένα τέταρτο πριν βγουν στη σκηνή οι Desire. Δυστυχώς, τους Kraków Loves Adana δεν τους προλάβαμε, οπότε δεν μπορώ να έχω και άποψη για τη σκηνική τους παρουσία, είδα όμως τον κόσμο που ήταν ήδη εκεί αρκετά «ζεσταμένο».
Λίγο πριν τις 9, ανεβαίνουν στη σκηνή οι τρεις Desire. Η Megan Louise, ντυμένη με μια ολόσωμη μαύρη vinyl φόρμα, τραγουδά, λικνίζεται και χορεύει ασταμάτητα, με φόντο αισθητικά άρτια video projections που δίνουν ένα πολύ όμορφο οπτικοακουστικό αποτέλεσμα. Πλαισιωμένη από την κημπορντίστα, αλλά κυρίως, από τον άνθρωπο – κλειδί, τον εγκέφαλο πίσω από τα πάντα, το label, τους Chromatics, τους Desire, αλλά και τους, επίσης ομόσταυλους, Glass Candy και Symmetry, τον ιδιοφυή Johhny Jewel, κατά κόσμον John Padgett, στα πλήκτρα, τις συνθέσεις, την παραγωγή, την ενορχήστρωση, μας κάνουν για 30-40 λεπτά να χορεύουμε και να τραγουδάμε με κέφι και χαμόγελο! Κορυφαίες στιγμές τους το "Don’t Call", το "Under Your Spell" και μια πολύ όμορφη διασκευή στο "Bizarre Love Triangle" (το οποίο, με λύπη μου διαπίστωσα, ότι η Megan ερμηνεύει πιο σωστά από ό,τι, πλέον, ο Bernard Sumner – δυστυχώς..!). Ήταν μια σύντομη μεν, εντυπωσιακή και πειστική εμφάνιση δε.
Setlist:
Mirroir Mirroir
Dans mes rêves
Don't Call
If I Can't Hold You
Bizarre Love Triangle (New Order cover)
Under Your Spell
21:50 περίπου και στη σκηνή ξανά ο Johnny Jewel, πότε στα πλήκτρα, πότε στο μπάσο, αυτή τη φορά μαζί με τον Adam Miller, ιδρυτή του συγκροτήματος, στην κιθάρα, το Nat Walker στα τύμπανα και, φυσικά, τη Ruth Radelet στα φωνητικά και ενίοτε την κιθάρα και τα synthesizer. Ξεκίνημα με το ορχηστρικό "Tick of the Clock "από το Drive και αμέσως παράδοση στις μελωδίες και τα synth του "Lady". Αυτό ήταν, ο χορός ξεκίνησε! Το σετ κινείται στα πλαίσια του Night Drive και του Kill For love (με τον Adam Miller να ερμηνεύει το These Streets Will Never Look The Same), αλλά και του EP Cherry, ενώ δε λείπουν και τραγούδια, όπως το "I Can Never Be Myself When You’re Around" και το "Time Rider" που κυκλοφόρησαν όσο καιρό αναμέναμε το Dear Tommy, που φυσικά δεν ήρθε ποτέ (ίσως στο μέλλον, ποιος ξέρει;), αφού, αντ’ αυτού, ήρθε το "Closer to Grey," 2 μέρες πριν την έναρξη του ευρωπαϊκού σκέλους της περιοδείας. Ευτυχώς, όμως, δεν έπαιξαν ούτε ένα τραγούδι από το Closer to Grey. Και λέω ευτυχώς, όχι επειδή δεν είναι καλός ο νέος δίσκος – αν και δεν είναι εφάμιλλος των προηγούμενων, ως πρώτο άκουσμα –, αλλά επειδή όταν βλέπεις για πρώτη φορά μια μπάντα, θες, όσο να’ναι, να ακούσεις τα τραγούδια τους εκείνα για τα οποία τους αγάπησες. Με αυτό τον τρόπο, αλλά και γενικότερα με τον τρόπο που προωθούν τη δουλειά τους, οι Chromatics δείχνουν ότι πρόκειται για μια μπάντα που δεν την ενδιαφέρει πρωτίστως η προώθηση νέας δουλειάς με όρους marketing, αλλά να παίξουν ζωντανά προς τέρψη του κοινού τους και δική τους. Πόντος, λοιπόν (όχι ότι όταν οι μπάντες παίζουν τους νέους δίσκους για προώθηση στα live είναι κακό, φυσικά).
Το main set έκλεισε, όπως ξεκίνησε και το encore, με διασκευές δηλαδή – κι αφού ενδιάμεσα προβλήθηκε ένα run ‘n’ gun video με voice over και διάφορα stills από τη μπάντα, εξώφυλλα δίσκων και την iconic φωτογραφία της Laura Palmer του Twin Peaks σε περίοπτη θέση. Μια ταξιδιάρικη διασκευή, αφ’ ενός στο "Hey Hey, My My" (Into the Black), και μια αισθαντική εκτέλεση από τη Ruth στο "I’m on Fire", του Αφεντικού. Εκ-πλη-κτι-κή. Η φωνή της γέμισε την αίθουσα και χάιδεψε τα αυτιά μας. Για το κλείσιμο; "Shadow" και φόντο στο video wall να στροβιλίζεται το χαρακτηριστικό πάτωμα του Red Room του Twin Peaks με τη Ruth και όλη τη μπάντα να μας μεταφέρει νοερά στο μαγικό αυτό κόσμο, προτού μας προσκαλέσει να ανεβούμε τρέχοντας το λόφο της Kate Bush, σε μια ιδιαίτερη διασκευή. Τίτλοι τέλους στις 23:10 και ο Johnny, αποχωρώντας τελευταίος από τη σκηνή, μας υπόσχεται ότι δεν θα αργήσουν ξανά τόσο να εμφανιστούν ενώπιόν μας (αμήν και πότε και στα δικά μας, προσθέτω εγώ), αυτοσαρκαζόμενος, μάλιστα, λέγοντας πως θα το κάνουν όταν κυκλοφορήσουν το Dear Tommy (“Yeah, I know, I know”)!
Και αυτό ήταν. Η βραδιά έφτασε στο τέλος της και ήμαστε γεμάτοι και χαρούμενοι και με ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο, έχοντας περάσει καλά κι έχοντας χορέψει και ίσως, αν κρίνουμε από την αντίδραση του Johnny σε σχετικά επιφωνήματα του κοινού, με μια υποψία ότι, στα πλαίσια της φημολογίας για κάτι νέο σχετικά με το Twin Peaks, μπορεί και να τους ξαναδούμε στο Roadhouse…
Setlist:
Tick of the Clock
Lady
Kill for Love
Night Drive
Birds of Paradise
Back from the Grave
I Can Never Be Myself When You're Around
Time Rider
These Streets Will Never Look the Same
I Want Your Love
Cherry
Hey Hey, My My (Into the Black) (Neil Young & Crazy Horse cover)
Encore:
I'm on Fire (Bruce Springsteen cover)
Shadow
Running Up That Hill (A Deal With God) (Kate Bush cover)
