Η Sophie Lies συνεργάζεται
με τον Amok και μας δίνουν
τη συγκλονιστική 'Πρώτη Βία'
Ένα συγκλονιστικό κομμάτι γέννησε η πρόσφατη σύμπραξη της Sophie Lies, κατά κόσμον Μαρίας Σαχπασίδη, μαζί με τον Αmok, πάει να πει Θοδωρής Σοφός, ντράμερ των Λάμδα.
Το τραγούδι τους ονομάζεται "Πρώτη Βία" και οι στίχοι και η ερμηνεία είναι της Μαρίας, ενώ η σύνθεση του Θοδωρή. Το ταίριασμα -λέξεις, φωνή, μουσική- είναι αφοπλιστικό. Το ποιήμα της Μαρίας -πρωτοδημοσιευμένο στο περιοδικό "Σαλιγκάρι"- αγγίζει με βαθιά και σκληρή, μα συγχρόνως συγκινητική, ματιά το ζήτημα της παιδικής και εφηβικής βίας, ένα ζήτημα που στα άπραγα χέρια μας φλέγεται και σκάει εδώ και χρόνια, όλο και πιο συχνά, όλο και χειρότερα, όλο και με περισσότερο θόρυβο.
Στίχοι
Συζητάνε οι μεγάλοι
για τη βία των μικρών
Μπροστά στο εικοστό περιστατικό ενδοσχολικής τρομοκρατίας του μήνα
Λένε πως τα παιδιά δεν είναι πια παιδιά
Λένε πως πάει χάθηκε το τρένο
Λένε πως ίσως και να φταίει το τικ τοκ
Ήρθε η ώρα, λένε, να πατήσουν πόδι
Κι εντάξει, για όνομα του Θεού, δε θα φοβόμαστε να μπούμε και στις τάξεις
Κρέμεται ο Πέτρος εντεκάχρονος απ' το ταβάνι Ένας σουγιάς καρφώνεται στη γάμπα του Μιχάλη Δίπλα η Δάφνη του φωνάζει μέσα σ' έκσταση
"δείξε μας, δείξε μας, δείξε μας τι θα απογίνουμε!"
Αυτό δεν είναι τάξη
Αυτό είναι ζούγκλα
Είναι η Κόλαση του Δάντη
Το American Psycho σε καρέ του Lynch
Είναι ένα ποίημα του Μπατάιγ
Το υπερωκεάνιο την ώρα που φουντάρει όλο το πλήρωμα στη θάλασσα
Μέχρι κι ο Τρίερ δε θα το έστηνε καλύτερα
Σ' αυτό το τέμπο, σ' αυτή τη λούπα
Συζητάνε οι μεγάλοι για τη βία των μικρών
Λένε αυτά δεν είναι παιδιά
Αυτά είναι κτήνη
Κι έπειτα φταίξαμε, αλίμονο, κι εμείς
Μα ήρθε ο καιρός να πατήσουμε απόφασιστικά το πόδι
Να σταματήσει επιτέλους αυτή η τρέλα
Κάποιος να βάλει πια τα πράγματα σε τάξη.
Κι έτσι τις κάλεσαν εκτάκτως όλες κι όλους
Αστυφυλάκους, διευθυντές, μια δικαστίνα, αστυφυλάκους (κι άλλους), ψυχολόγους, εργοθεραπευτές, δασκάλες και γονείς
κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχιάτρους
Με ειδικότητες στη βία και τη λάσπη
Ορχηστρωμένοι σκίζουν χραααααακ
τα επτά πτυχία τους
Πέφτουν μαζί μ' όλα τα αγρίμια από το πλοίο
Κι αυτοί που πάλι πίσω μένουν σκέτη φρίκη
Βάζουν φωτιά τώρα στης Δάφνης τις πλεξούδες
Αρπάζουν πνίγοντας τον Πέτρο από το σβέρκο
Με τον σουγιά ξαναματώνουν τα πληγώματα
Κλαίνε, ουρλιάζουνε, τραβάνε τα μαλλιά τους
Μα δεν αντέχεται αυτό το γαϊτανάκι
Πώς διαπλέκεται στα δάχτυλά μας χρόνια
Πώς πετσοκόβει τις παλάμες, τους καρπούς
Δεν το αντέχουν
Τι να κάνουν;
Δεν μπορέσαμε
Ναι, μες στο ποίημα αυτό, φοβάμαι, μπαίνουμε όλοι
Όσοι ακόμη δεν τολμάμε να χωνέψουμε
Πως πρώτη βία είναι η απλή αδιαφορία
Κι αυτό που βλέπουμε και τρέμουμε στις μέρες μας
Είναι η βόμβα που αποφεύχθηκε: το νοιάξιμο
Η έφλεκτη ύλη της ευθύνης στο μαζί
Και να που σκάει (όπως πάντα) μες στα χέρια αυτά
που ιδρωμένα την κρατούν με κάθε κόστος•
για ένα χάδι
