Album Stories (24)
Saturdays = Youth
M83
Για κάποιο λόγο από μικρή ηλικία, τα Σάββατα τα είχα συνυφασμένα με μια διαφυγή από την μουντή καθημερινότητα. Ήταν η μέρα που κανείς δεν μου έλεγε τι να κάνω και τι ώρα να κοιμηθώ. Ήταν η μέρα που ίσως να έβλεπα στην πλατεία το κορίτσι που μου άρεσε και να άνοιγα επιτέλους το στόμα μου να μιλήσω. Ήταν η μέρα που μπορούσα να νιώσω λίγο πιο ελεύθερος από τις υπόλοιπες.
Οι M83 κάνουν ακριβώς το ίδιο στο Saturdays = Youth. Αναπαριστούν εξόχως το εφηβικό μελόδραμα, τα αιώνια καλοκαίρια και τους νεανικούς έρωτες. Και το κάνουν άψογα, φέρνοντας στο προσκήνιο vibes από τα 80’s.
[Οι παρακάτω γραμμές γράφτηκαν εν ώρα σκοπιάς, σε ένα μισοσκισμένο τετράδιο από το πρώτο έτος της σχολής, την ώρα που τα κύματα χτυπούσαν απαλά τα βράχια και τα αστέρια έλαμπαν περισσότερο κι από τα μάτια σου]
Ο Kim και η Jessie φοβούνται να μεγαλώσουν
Μαζί από μικρά παιδιά, μεγάλωσαν στην ίδια γειτονιά, πήγαν στο ίδιο σχολείο. Μαζί από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους, στα εύκολα και τα δύσκολα, στα όμορφα καλοκαιρινά βράδια με μπύρες και κιθάρες στις παραλίες αλλά και στις περίεργες στιγμές που τίποτα δεν πήγαινε καλά.
Δεν υπήρξε τίποτα ερωτικό μεταξύ τους, ακόμα κι αν μερικοί λένε το αντίθετο, γιατί δεν πιστεύουν στη φιλία ανάμεσα σε ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Δεν έχει όμως αυτό σημασία για τον Kim και την Jessie. Αυτό που ήθελαν εκείνοι ήταν να ζήσουν τη ζωή τους, να δημιουργήσουν αναμνήσεις, να γελάσουν, να χαρούν τη νιότη τους προτού έρθει η στιγμή που όλα αυτά θα πάρουν άλλη μορφή.
Είχαν δημιουργήσει έναν δικό τους κόσμο. Έναν κόσμο μυστικό, έναν κόσμο επιτηδευμένα αθώο που τους γέμιζε με όνειρα και ελπίδες, τους έκανε να αισθάνονται ελεύθεροι. Ώσπου πλησιάζει η στιγμή της ενηλικίωσης. Πλησιάζει η στιγμή που κάνεις τους δεν ήθελε γιατί ήξεραν ότι ο κόσμος τους θα κατέρρεε μπροστά στη συνειδητοποίηση της απώλειας της αθωότητας. Φοβούνται να μεγαλώσουν, φοβούνται για το τι μέλλει γενέσθαι, για το τι θα βρουν μπροστά τους σε έναν παράξενο και καταφανώς άδικο κόσμο.
Το μόνο που θέλουν είναι να ζήσουν το τώρα, να δώσουν αξία στο σήμερα και να μην ανησυχούν για το αύριο. Να το κάνουν να κρατήσει για πάντα, όσο αφελές κι αν αυτό μοιάζει. Είναι παιδιά, άλλωστε. Κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει.
Έχει τόση αγάπη μέσα της αλλά περιμένει και να αγαπηθεί
Ξυπνάει κάθε μέρα και φοράει μαύρο φούτερ, μαύρο κολάν και μαύρες μπότες. Περπατάει μόνη της, διαβάζει Πόε στα διαλείμματα και είναι ερωτευμένη με το hot boy του σχολείου. Εκείνος όμως δεν της δίνει καμία σημασία. Τον παρακολουθεί καθημερινά, ξέρει τις συνήθειές του. Φτιάχνεται, μακιγιάρεται, αλλάζει ρούχα, κάνει τα πάντα για να την προσέξει. Πηγαίνει σε πάρτι φίλων που είναι κι αυτός εκεί. Έχει την ευκαιρία να του μιλήσει αλλά διστάζει. Περιμένει από εκείνον μια κίνηση που δεν έρχεται ποτέ. Κάποια άλλα αγόρια προσπαθούν να την πλησιάσουν αλλά εκείνη θέλει μόνο εκείνον. Ένα του βλέμμα, ένα του άγγιγμα.
Ξέρει ότι μόνο εκείνος μπορεί να δει μέσα στα μάτια της για να δει τους μαύρους κύκλους. Μόνο εκείνος μπορεί να καταλάβει ότι τα ξενύχτια της είναι ζόρικα, γεμάτα ανασφάλεια, φόβους, σκέψεις, αποτσίγαρα, άδεια μπουκάλια, ψιθύρους από όνειρα που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Μόνο σε εκείνον θέλει να προσφέρει την αγάπη της. Προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της. Τριγυρνάει σε μέρη στοιχειωμένα από αναμνήσεις, χαμένη στο κενό της, πνιγμένη στο βυθό της. Την έφαγε το συναίσθημα.
Ήταν διαφορετική. Δεν είχε την κοινοτυπία των άλλων κοριτσιών. Η μαγκιά της ήταν αλλιώτικη. Δεν την ένοιαζε να είναι όμορφη, σέξι και καθωσπρεπίστρια. Τα απεχθανόταν αυτά. Χαμογελαστή ακόμα κι αν τα μέσα της έλιωναν. Η ζωή της έδινε χαστούκι κι εκείνη της έκλεινε το μάτι. Κι όμως, για εκείνη έγιναν τα μεγαλύτερα μεθύσια. Για εκείνη έγιναν όλα.
Η ιστορία μου με τους M83 είναι τέτοια που δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε λέξεις. Και να μπορούσε δηλαδή, εγώ μάλλον δεν θα το ήθελα. Ίσως γιατί μέσα της έχω βρει επιτέλους τη χαμένη μου ηρεμία, τη δυναμική, την ονειροπόληση, και όλα εκείνα τα στοιχεία του χαρακτήρα μου που έψαχνα από την εφηβεία μου.
Είναι σαν όλα τα κομμάτια του παζλ να έχουν ενωθεί και να σχηματίζεται μια πόρτα στη μέση που να γράφει M83. Κι αυτή η πόρτα να με οδηγεί σ' έναν άλλο κόσμο, πιο δίκαιο, πιο ήσυχο, πιο ρομαντικό.
Χαίρομαι που υπάρχουν άτομα που επιλέγουν αυτές τις μουσικές, τις ορχηστρικές, τις αρκετά διαφορετικές και διαφοροποιημένες από τις τυπικές και τυποποιημένες. Χαίρομαι που υπάρχουν άτομα που εκτιμούν αυτές τις δουλειές. Και χαίρομαι γιατί αυτά τα άτομα με περιβάλλουν πλέον και με κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
Το Saturdays = Youth κυκλοφόρησε στις 15 Απριλίου 2008 (US Release Date) από την Mute Records και είναι το πέμπτο άλμπουμ των Γάλλων M83 (το όνομα προήλθε από τον γαλαξία Messier 83 που βρίσκεται 15 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά μας), ενός υπέροχου ηλεκτρονικού project πίσω από το οποίο κρύβεται ο Anthony Gonzalez, μόνος από το 2005 όταν και αποχώρησε ο έτερος δημιουργός του σχήματος, Nicolas Fromageau.
Η μουσική των M83 προσιδιάζει στην dream-pop, την electronica και τη shoegaze, και χαρακτηρίζεται από απίστευτη ατμοσφαιρική ένταση που δημιουργείται μέσω ενός συμπαγούς συνόλου από αιθέριες φωνές και πανέμορφες νωχελικές μελωδίες. Ο Gonzalez υπηρετεί το ίδιο το συναίσθημα, δανείζεται την κρυμμένη μελαγχολία της δεκαετίας του ’80 και αφήνει τον ακροατή να χάνεται, να μένει εκστασιασμένος μέσα στη μουσική του αστρόσκονη.
Τα προηγούμενα άλμπουμ της μπάντας κινούνταν σε ρετρό-φουτουριστικά μοτίβα (στυλ Blade Runner), αυτό είναι ένας γλυκός φόρος τιμής στη μουσική των Tears for Tears, των Cocteau Twins και στο νεανικό σινεμά του John Hughes. Το αφιερώνει σε όλους τους τρελούς καθηγητές του, τη μουσική και τις ταινίες που έκαναν την εφηβεία του τόσο όμορφη, όπως έχει δηλώσει.
Για την ηχογράφηση επιστρατεύτηκαν οι Ken Thomas (Sigur Ros, Cocteau Twins, Suede), Ewan Pearson (The Rapture, Ladytron) και Morgan Kibby (τραγουδίστρια των Romanovs από το Λος Άντζελες).
Το σκοτεινό πιάνο στο ‘You, Appearing’, τα uplifting synths στο ‘Kim & Jessie’, το ορχηστρικό αλά New Order ‘Couleurs’ διάρκειας οκτώ λεπτών, η γοητευτικά αθώα παιδική αφέλεια στο ‘We Own The Sky’, η αναφορά στη Molly Ringwald ως ‘Graveyard Girl’, τα post-Cocteaus vibes στο ‘Highway Of Endless Dreams’, η γλυκιά Air-ish ambient μελωδία και το υπέροχο “you, always” στο ‘Too Late’.
Κάθε ήχος και μια στιγμή. Μελωδίες διασκορπίζονται και γεμίζουν τον κόσμο με ασύλληπτες δόσεις φωτεινότητας και ζωντάνιας. Ένα προς ένα τα τραγούδια, συγκλονιστικές ακουστικές εμπειρίες. Εμπειρίες που περιγράφουν βράδια αξημέρωτα και έντονα συναισθήματα που ζεις συχνά στα 18, μια στο τόσο στα 24 και σχεδόν ποτέ στα 30.
Εδώ ολόκληρο το άλμπουμ:
