Album Stories (41)
Glorious You EP
Benjamin Clementine
Ήθος ή αλλιώς ψυχικά χαρίσματα. Πόσο λείπουν απ’ τους ανθρώπους που θεωρούνται πνευματικοί ηγέτες της κοινωνίας; Θυμάμαι, εκτιμώ και μνημονεύω ασυνείδητα όσους έδειξαν με τη συμπεριφορά τους πως νοιάζονται για το κοινό καλό κι όχι για την προσωπική τους ευημερία. Θα περίμενε κανείς από κάποιον που έχει γνωρίσει την επαγγελματική καταξίωση, ως απότοκο της δημιουργικής του προσφοράς στον επαγγελματικό του χώρο, δηλαδή τον καλλιτέχνη ή διανοούμενο, ν' αποτελεί θεματοφύλακα κάθε υψηλού φρονήματος. Καλλιτέχνες σε παράκρουση, έπαρση κι απομονωμένους στον δικό τους ιδανικό κόσμο, έχουμε γνωρίσει πάμπολλους. Ανθρώπους που αντί να προσπαθούν να καταστήσουν τους γύρω ισάξιούς τους, έδειχναν ενδιαφέρον μόνο για την ικανοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών. Έτσι και σήμερα, σε μια κοινωνία-παγκόσμιο δίκτυο μετακίνησης πληροφοριών, οι πνευματικοί ηγέτες, οι καλλιτέχνες δηλαδή και δημιουργοί μουσικής, έχουν χάσει τον δρόμο τους, τον δρόμο για τον οποίο θα έπρεπε να υπάρχουν. Έχουν ξεχάσει να εμπνέουν, να παραδειγματίζουν και να γίνονται φάροι για τους νεότερους. Ο Benjamin Clementine κάθε άλλο παρά ξεχασμένος και επηρμένος τραγουδιστής είναι. Με δόξα μερικών χρόνων, μετατρεπόμενη σε πολλών δεκαετιών στο μυαλό του, αποτελεί παράδειγμα μετριοφροσύνης και γνήσιας ευγνωμοσύνης για όσα καλά ή άσχημα του έφερε η ζωή. Γιατί ξέρει πολύ καλά πως αυτό που είμαστε είναι όλα μαζί, μαύρα κι άσπρα.
Η Γνωριμία. Χειμωνιάτικο απόγευμα του 2013 σε κεντρικό δισκοπωλείο της Θεσσαλονίκης. Ενώ συζητάμε, ένας φίλος του δισκοπώλη ανοίγει την πόρτα και μαζί με το κρύο φέρνει φουριόζος και μια συσκευασία βινυλίου. Ο παραγγέλων ήταν φυσικά ο ιδιοκτήτης του καταστήματος, που από το βλέμμα του φαινόταν πως η αναμονή ήταν για κάτι πολύ καλό κι ιδιαίτερο. Το χαρτόκουτο ανοίγει και εμφανίζεται ένα εξαιρετικά απέριττο εξώφυλλο μ’ έναν μαύρο καλλιτέχνη να στέκεται όρθιος κοιτώντας ψηλά σαν κάτι να αναζητά, σε μοβ φόντo. Γύρω του τσιμέντο αλλά στα πόδια του άμμος. Γυρίζοντας σπίτι, η πρώτη μου δουλειά ήταν να ακούσω το περιεχόμενο (έστω σε digital μορφή) αυτού του συλλεκτικού βινυλίου. “Cornerstone”. Το πρώτο κομμάτι, πιάνο και μόλις λίγα δευτερόλεπτα περνούν για να νιώσω ανατριχίλα σε όλο μου το σώμα. "It’s My Home, Home, Home, Home...". Μοιάζει να ακούγεται τελικά σαν “Hope”. Ο Benjamin περιγράφει τη ζωή του μέχρι το σήμερα. Όσα τον πλήγωσαν, όσους τον άφησαν μόνο κι’ όμως, είναι το σπίτι του. Τα αστέρια λάμπουν από έτη φωτός μακριά, έτσι κι ο Βρετανός. Μόλις μερικές στιγμές από ένα τραγούδι του ήταν αρκετές για συμπεράσματα κι άπειρη αγάπη για το ποιος είναι, για αυτά που γράφει και το πως τα εκφράζει.
Ποιος είναι. Ένα φρέσκο και γνήσιο ταλέντο με φωνή που όχι απλά καθηλώνει αλλά υπαγορεύει συναισθήματα και εικόνες. Γράφει για αυτά που έχει ζήσει, μιλάει γι' αυτά που τον ενοχλούν γύρω του, στους ανθρώπους, στις σχέσεις, στον τρόπο ζωής. Αψηφώντας τον κίνδυνο της κουραστικής αφήγησης, είναι ένας αυτοδίδακτος μουσικός, ποιητής και πιανίστας. Στα 25 του μόλις χρόνια κατάφερε να τραβήξει την προσοχή στο Ηνωμένο Βασίλειο από ανθρώπους όπως ο παρουσιαστής Jools Holland κι ο μεγάλος Paul McCartney. Τότε, διέθετε δύο μόλις δύο EP κι αναρίθμητες αξιοσημείωτες live εμφανίσεις, για τις οποίες ήδη τον ξεχώριζαν λόγω της απίστευτης μεταδοτικότητας συναισθημάτων. Αναζητήστε τα videos που τον δείχνουν να παίζει πιάνο ξυπόλυτος και φορώντας μόνο ένα μάλλινο παλτό. Ακόμη και με τη στάση του επί σκηνής θέλει να δώσει την εικόνα που κρύβει και μέσα του. Ενός απλού καλλιτέχνη αφοσιωμένου στη μουσική και μόνο.
Πώς έφτασε ως εδώ. Νιώθω πως θα ‘πρεπε από καιρό να έχουμε αναφερθεί στον Benjamin. Έστω και τώρα, γοητεύομαι κάθε φορά που ξαναθυμάμαι την μικρή συγκινητική του ιστορία. Ίσως ο καθένας από εμάς, σε μια νίκη της ζωής του, να ταυτιστεί μαζί του. Γεννημένος στη Γκάνα το 1988, μετακόμισε με την οικογένεια του στο Edmonton του Λονδίνου, όπου και μεγάλωσε παίζοντας πιάνο χωρίς δάσκαλο. Οι επιρροές του; Λατρεύει καλλιτέχνες όπως οι Erik Satie, Antony Hegarty, Leonard Cohen, Nina Simone, Jimi Hendrix και Pavarotti. Στα 16 του παρατά το σχολείο και το 2008 μετά από έναν μεγάλο τσακωμό με τον επιστήθιο φίλου του και συγκάτοικο, εγκαταλείπει το Λονδίνο και καταλήγει στο Παρίσι όπου κι αναζητά στέγη. Παίρνει άδεια από τις τοπικές αρχές που αξιολογούν (απαιτείται αξιολόγηση) ποιοι καλλιτέχνες αξίζει να κατέβουν στους σταθμούς του μετρό για να παίξουν τη μουσική τους και τραγουδά για τα προς το ζην μένοντας σε hostel. Στο στέκι του, την στάση Place de Clichy του μετρό το 2012, συμβαίνει το αναπάντεχο. Τον πλησιάζει ένας φίλος του Matthieu Gazier, ιδιοκτήτη ανεξάρτητου label, που αργότερα θα γίνει και manager του. Η πρόταση για ηχογράφηση δίσκου ήταν απλά θέμα χρόνου. Ο Benjamin ηχογραφεί το πρώτο του εξαίσιο EP το 2013 και ένα χρόνο αργότερα έρχεται η επιβεβαίωση πως είναι μια σπάνια μορφή πιανίστα και ερμηνευτή. Το Glorious You EP (2014), είναι η σφραγίδα και εγγύηση για αυτό.
Η μουσική του. Το "Condolence" είναι απολύτως αυτό που θα ήθελα να ακούσω ως συνέχεια από τον Βρετανό. Ενορχήστρωση, φωνή και πιάνο αναμειγνύονται μ’ έναν μοναδικό διαλεκτικό τρόπο μεταξύ τους. Πανέξυπνη η συνοδεία του video clip που τον δείχνει να περιπλανιέται σχεδόν κουτσαίνοντας ανάμεσα σε έρημους βράχους κι ύστερα σε πολύκοσμες πόλεις. Γκρεμίζοντας πέτρινους τοίχους θέλει να συμβολίσει τα “συλλυπητήρια” που στέλνει στην προηγούμενη του ζωή, οι στίχοι είναι ξεκάθαροι: “Then out of nothing, out of absolutely nothing, I Benjamin, I was born”. Δε θα ξεχάσει ποτέ από πού προήλθε και τρέχει πλέον δυνατός αλλά ακόμη ξυπόλυτος. Το δυναμικό ξεκίνημα του κομματιού είναι μια νέα προσθήκη στα μουσικά δεδομένα του Benjamin. Ως ποιητής, δε θα μπορούσε να παραλείψει αυτή του την πλευρά. Μονολογεί λοιπόν με τρόπο τόσο θεατρικό. Όπως στο “Adios”, κάπου στα μέσα του κομματιού ανατρέπει τα πάντα με την αφήγηση που θα διαδεχθεί μια πρωτόγνωρη κορόνα σε πρότυπα οπερέτας. Ο χειρισμός της φωνής του είναι χαρακτηριστικότατος. Η απαλότητα μέσα στην δύναμη με μελωδίες μερικές φορές επώδυνες και βίαιες, με τις νότες όμως πάντα να επικρατούν αφήνοντας τον ακροατή εκστατικό κι άφωνο. Παίρνει την ευθύνη για όσα αντιμετωπίζει στη ζωή του και δεν καθιστά κανέναν υπεύθυνο για τα προβλήματα του στο Παρίσι. Τι πιο ειλικρινές και παλικαρίσιο;
Παρά τις διαφορές στο στιλ της μουσικής, ο Clementine έχει ήδη συγκριθεί με τις soul ευαισθησίες της Nina Simone, τη ζέση του Anthony Hegarty ίσως ακόμη και τις εκφραστικές εντάσεις της Edith Piaf κι όχι άδικα. Η κατάθεση ψυχής (αν και αρκετά εσωστρεφής ο ίδιος) είναι μέσα σε κάθε του κομμάτι με την εκπληκτική φωνή του να είναι το ιδανικό εργαλείο στα χέρια ενός προικισμένου μουσικού γλύπτη. Άλλοτε αφηγηματικός κι άλλοτε μελαγχολικός, δεν παύει να γράφει με πολλή προσοχή και ευφυώς. Προσέξτε το πεσιμιστικό “Mathematics” που τελειώνει με τους στίχους: “Subtract one from two and you’re left with you”. Διαβάζοντας κάποιες από τις συνεντεύξεις του, μια είναι η απάντηση που με άφησε απόλυτα σίγουρο για το πόσο φωτισμένος είναι ο Benjamin: “Αν κάποιος σε ρωτούσε ποια είναι η πραγματική φιλοδοξία σου; Θα του έλεγα πως στη πραγματικότητα είμαι ένας εξπρεσιονιστής και θα ήθελα η φωνή μου να είναι ότι και το βιολί στην σύνθεση του The Lark Ascending του Vaughan Williams."
Η φωνή του Benjamin μοιάζει με ηφαιστειακή soulful λάβα που προσπαθούσε εδώ και χρόνια να βρει διέξοδο, να βγει στον ήλιο. Μοιάζει με παιχνίδι της μοίρας. Να ξεκινά με μια κιθάρα στο μετρό του Παρισιού κι από το σκοτάδι να βρίσκεται στο φως, από τα υπόγεια στην αναγνώριση, τη λαμπρότητα και τη μεγαλειότητα. Είναι από τις περιπτώσεις καλλιτεχνών που στα μάτια τους βλέπεις τη δικαίωση που πάντα περίμενες, σαν ταινία που ως πρωταγωνιστής παίρνεις την εκδίκηση σου απέναντι σε όσους σε λοιδόρησαν πριν καν σε ακούσουν. Ο Βρετανός απέδειξε πως ο μόνος που μπορεί να σε σταματήσει από το να κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις, είναι ο ίδιος σου ο εαυτός... Τον λατρεύω.
