Album Stories (45)
Champagne Holocaust
Fat White Family
Λίγες είναι οι φορές που δεν ξέρεις από που να αρχίσεις για μια μπάντα. Οι περιπτώσεις όμως που θα κολλήσεις είναι μετρημένες. Mια από αυτές συμβαίνει όταν μάταια προσπαθείς να καταλάβεις αν όντως πρόκειται για μια παρέα τρελών ή απλώς για θεατρίνους που προσποιούνται προς χάριν εντυπωσιασμού και οπτικής κατανάλωσης. Πέρασαν σχεδόν πέντε χρόνια μέχρι να αποφασίσω να γράψω γι’ αυτούς. Προσπαθούσα να σχηματίσω στο μυαλό μου μια αρχή κι ένα τέλος για το τι εκπρoσωπεί η κολεκτίβα των Fat White Family. Η αλήθεια είναι πως όλο αυτό το διάστημα άκουσα και ξανάκουσα όλα τους άλμπουμ. Άλλοτε προς την ψυχεδέλεια, άλλοτε προς την pop, άλλοτε προς τα blues και μερικές φορές θέλουν να τα σπάσουν όλα, οι Fat White Family είναι ένα μπερδεμένο κουβάρι.
Ο frontman του συγκροτήματος δίνει συνεντεύξεις φορώντας μια ρόμπα γεμάτη λεκέδες ενώ παραδέχεται δημοσίως πως είναι γεμάτος τσιμπούρια τελευταία. Ο κιθαρίστας τους κυκλοφορεί χωρίς το ένα από τα δύο μπροστινά του δόντια αλλά δεν πειράζει, είναι όμορφος κι έτσι. Στις live εμφανίσεις τους, μερικές φορές προσέχεις περισσότερο τις ζαρτιέρες και τα πρόστυχα καλσόν του Lias Saoudi παρά τη μουσική. Καμιά φορά, μια φρεσκοκομμένη γουρουνοκεφαλή περιφέρεται στη σκηνή από το ένα χέρι στο άλλο για να πιάσουν κουβέντα μαζί της ένας-ένας με τη σειρά δαγκώνοντας ακόμα και τη γλώσσα της. Το κοινό τους φυσικά, μια από τα ίδια. Γυμνοί, μεθυσμένοι, ιδρωμένοι από τη μανία για χορό και χάσιμο του νου. Για τα video clip τους ας μη συζητήσουμε λεπτομερώς, δεν χρειάζεται να γίνουμε ανατριχιαστικοί και εμετικοί. Θα το νιώσετε άλλωστε και μόνοι σας. Φοβάστε την τρέλα, τις σοκαριστικές εικόνες on stage, τη σχιζοφρένεια, τα σπρωξίματα, τον ιδρώτα της μπάντας επάνω σας; Περάστε έξω παρακαλώ. Στην Pub των Fat Whites, έτσι γίνεται παιχνίδι. Η εικόνα τους είναι πολλές φορές υπέρ του δέοντoς αηδιαστική και προκλητική. Δε θα τους δεις ποτέ όμως να προσποιούνται, είναι αυτό που βλέπεις, βρόμικοι, γεμάτοι σεξουαλικά υπονοούμενα, ερειστικοί σε ότι κάνουν και σε στιγμές τρομακτικοί.
Βλέποντας τη συμπεριφορά τους γενικά προς τα ΜΜΕ και την απέχθεια προς μια καθώς πρέπει δημόσια εικόνα, θέλεις κυριολεκτικά να τους χαστουκίσεις για την αλητεία τους, για το πόσο κωλόπαιδα δείχνουν να είναι. Το "Champagne Holocaust" όμως ήταν ένα μείγμα ταξικού πολέμου και σουρεαλισμού, υμνούσε το αυτόματο σεξ και το σεξ σε αυτοκίνητα, προέτρεπε σε πλήρη γενικευμένη εξέγερση και παρά την αμετανόητη βρωμιά του, μας γύρισε στο παλιομοδίτικο αλλά τόσο λατρεμένο “επιτυχία από στόμα σε στόμα”. Γιατί κι εμείς έτσι μάθαμε για αυτούς και το χαώδες διαταραγμένο post punk που γράφουν. Έξι στην κυριολεξία 20χρονα φρικιά που είχαν βαλθεί να ταράξουν τα ήρεμα rock μουσικά νερά της Βρετανίας, με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο. Ζούσαν τότε μέσα στην pub μιας κακόφημης περιοχής του Λονδίνου, βοηθούσαν άστεγους που πολλές φορές κοιμούνταν μαζί τους κι έγραφαν μουσικάρες. Γιατί αυτό είναι που τελικά μας ενδιαφέρει περισσότερο απο όλα, η μουσική.
Το πιο παράξενο είναι το πως αυτό το άλμπουμ ταυτόχρονα με την ανορθόδοξη καταγωγή του και τη βδελυγμία που κουβαλούσε, μπορούσε να είναι τόσο ραδιοφωνικό, τόσο ελκυστικό. Τραγούδια όπως το "Bomb Disneyland" και το "Who Shot Lee Oswald", συνυπάρχουν με εθιστικές κομματάρες όπως τα "Cream Of The Young" και το "Auto Neutron". Κι’ όμως, παρότι η εικόνα κι οι κινήσεις τους δείχνουν το αντίθετο, διαβάζοντας τις συνεντεύξεις τους, αντιλαμβάνεται κανείς πως οι στιχουργικές αναλύσεις τους βασίζονται σε φιλοσοφημένα γεγονότα στο μυαλό τους. Απ’ όποια ιδεολογία κι αν αυτό προέρχεται, περνούν έναν ξεκάθαρο πολιτικό λόγο όπως για παράδειγμα στο "Bomb Disneyland". Ακόμη κι όταν βγήκαν με μπλουζάκια που έγραφαν “The Bitch is Dead” για να γιορτάσουν τον θάνατο της Thatcher, στο πρώτο τους LP γίνεται σαφές πως δεν είναι απλοί αναρχικοί κι αμφισβητίες αλλά γράφουν μουσική με πνεύμα και χαρακτήρα. Φυσικά και ξέρουν πως παρά το παράλογο έως και ενοχλητικό χιούμορ τους, τη γελοιότητα κάποιες φορές των στίχων, το κοινό θα τους πάρει πολύ σοβαρά. Γιατί τέχνη δεν είναι αυτό που περιμένεις, τέχνη είναι αυτό που σε περιμένει, αυτό που σου έχουν ετοιμάσει μερικά “άρρωστα” μυαλά όπως οι Fat Whites, ένα υπέροχο λαμπρό χάος !
Βαθύτερα στα στρώματα του δίσκου, ακούμε τραγούδια όπως τα "Wild American Prairie" και "Heaven on Earth" που μοιάζουν να δίνουν μια ανέλπιστη σοβαρότητα, ύφος και στάμπα στο "Champagne Holocaust". Θυμίζουν τόσο πολύ Velvet Underground αυτές οι ξεκούρδιστες ηλεκτρικές κιθάρες, που σε κάνουν να δεις με άλλο μάτι το άλμπουμ. "Auto Neutron", ίσως το πιο ραδιοφωνικό κομμάτι τους σε μια θολή διαστημική ατμόσφαιρα. Synths συνοδεύουν την blues πομπή που οδηγεί στις ψαλμωδίες κι έπειτα στην ηλεκτρικά παραμορφωμένη φωνή του Lias που άλλοτε τραγουδά και άλλοτε σχεδόν ψιθυρίζει. Για τελείωμα, ουρλιαχτά απ’ το βάθος και μια κιθάρα που θάβει τα πάντα σε ένα ψυχεδελικό ξέσπασμα. "Who Shot Lee Oswald?" Με μόνο μουσικό όργανο ένα μπάντζο, αποδεικνύει για ακόμα μια φορά πως η παράνοια δεν κρύβει μέσα της απώλεια νου αλλά μια ιδιάζουσα ευφυΐα. Σε μια φαντασιακή ολική ανατροπή της ιστορίας, αναρωτιούνται ποιός σκότωσε τον Lee Oswald, τον δολοφόνο δηλαδή όπως αποδείχθηκε του John F. Kennedy το 1963. "Cream of The Young", σκέψου λίγο βρώμικα και θα καταλάβεις που το πηγαίνουν. Αν κι έχει υποστεί στουντιακή ηλεκτρονική επεξεργασία, είναι το soundtrack για ένα πορνό που ποτέ σου δε φαντάστηκες και ποτέ δεν θα ήθελες να είχες δεί. Η παραγωγή του άλμπουμ δεν είναι καθόλου φθηνή, έτσι επιλέγουν να ακούγεται. Αυτός είναι ο ήχος της καταστροφής όπως εκείνοι τον έχουν στο μυαλό τους, όπως θα πρέπει τελικά να ηχεί κάθε πραγματικά ανεξάρτητη μπάντα. Το συγκρότημα συνεχίζει να γράφει μουσική κι η τελευταία του δουλειά είναι το "Serfs Up!" Κυκλοφόρησε στις 19 Απριλίου και συνοδεύεται και πάλι από ένα προκλητικό βίντεο για το "Tastes Good With The Money" που επιμένει στις αιματηρές αναφορές και το γυμνό ενώ ο τραγουδιστής Saoudi όπως κι όλο το συγκρότημα, φοράει τα καλά του για να γυριστεί ένα video εποχής Monty Python.
Η Βρετανία δε θα σταματήσει ποτέ να είναι μια αστείρευτη πηγή καινούργιας συναρπαστικής μουσικής. Δεν είναι εργοστάσιο, είναι το εργαστήριο μελετών του μουσικού μέλλοντος του πλανήτη. Οι Fat White Family γράφουν μουσική στα υπόγεια και την παραδίδουν στις δισκογραφικές όπως αυτοί την ξέρουν κι όχι όπως εκείνες θα την επιθυμούσαν. Γνωρίστε τους Λονδρέζους σήμερα, μπορεί σε λίγο καιρό (δυστυχώς για μας) να αυτοκαταστραφούν.
