Album Stories (40)
Vieux Frères - Partie 1
Fauve
Η ανεξαρτησία ήταν και θα είναι πάντα γοητευτική. Άλλωστε χωρίς να το καταλαβαίνουμε, νιώθοντας ανεξάρτητοι ικανοποιούμε μια από τις ανθρώπινες ανάγκες, την ελευθερία. Πάντα κοίταζα με θαυμασμό ανθρώπους που κατάφερναν να διαθέτουν τον εαυτό τους όπως εκείνοι πίστευαν σωστότερα, χωρίς να νοιάζονται για το τι συμβαίνει γύρω τους. Το ίδιο συναίσθημα σήμερα, για μια μπάντα ή καλύτερα για μια παρέα νέων που παρότι ζει στην κοινωνία του ρουσφετιού, της πίσω πόρτας, της άνευ όρων παράδοσης πνευματικών δικαιωμάτων αλλά και της ψευδούς εικόνας, παραμένει πιστή στις ιδέες της και τις εξωτερικεύει ευθαρσώς και πεισματικά. Ο λόγος για τους Γάλλους Fauve που δεν έχουν εικόνα (σε κανένα μέσο ή video τους δεν εμφανίζουν τα πρόσωπά τους), δεν έχουν δισκογραφική, δεν έχουν ατζέντηδες, δεν ζουν με τη ψευδαίσθηση της μεγάλης ζωής και πάνω από όλα τελικά δεν έχουν πατρίδα, η μουσική τους είναι παγκόσμια, είναι ενωτική και ξυπνά αρχέτυπα.
Το 2014 ήταν η χρονιά τους. Δεν ήρθε απλά η πρώτη τους Long Play κυκλοφορία με το "Vieux Frères - Partie 1", δεν έκαναν απλώς sold out σε όσες συναυλίες οργάνωσαν, δεν γράφτηκαν για εκείνους μόνο μερικά κολακευτικά λόγια από τον Ευρωπαϊκό τύπο. Οι Fauve συσπείρωσαν πίσω τους νέους αλλά και ανθρώπους όλων των ηλικιών. Χωρίς να το καταλάβουν, δημιούργησαν ένα μουσικό κίνημα μέρα με τη μέρα διαρκώς αυξανόμενο, που όμοιό του η Γαλλία και ίσως ακόμη και η Γηραιά Ήπειρος είχε να γνωρίσει πολλές δεκαετίες.
Άνοιξη του 2013, κάπου στο διαδίκτυο ένα οκτάλεπτο βίντεο που ήδη φαίνεται πως έχει προβληθεί περισσότερες από ένα εκατομμύριο φορές. Δύο νέοι που μετά από έναν έντονο διάλογο κάνουν βόλτες στο Παρίσι με δύο παλιές μοτοσυκλέτες. Ύστερα το σκηνικό μεταφέρεται στα περίχωρα. Επαρχιακοί δρόμοι, χωράφια, φύση και θάλασσα. Εκεί, άλλος ένας έντονος διάλογος που οδηγεί σε ξέσπασμα ενώ το μουσικό παρασκήνιο είναι δύσκολο να περιγραφεί αν δε το ακούσεις ο ίδιος. Παράξενο αλλά ενώ το επίκεντρο είναι η μουσική, αυτή έχει συνδυαστεί τόσο ταιριαστά με αυτό το μικρό φιλμ που κανένα δεν υποσκελίζει το άλλο. Οι στίχοι του “Blizzard” σε spoken word μπορεί να είναι ατελείωτοι διαβάζοντας τους χωρίς τη μουσική συνοδεία, έχουν όμως τόση δύναμη, τόση περιγραφικότητα στα μηνύματα που περνούν.
Η αναζήτηση πληροφοριών για τους Fauve αποδεικνύεται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα όταν τότε διαπιστώνουμε πως υπάρχουν από το 2010 και δεν είναι ένα συνηθισμένο συγκρότημα. Η παρέα των Γάλλων ζει στο Παρίσι και αποτελείται από πέντε ανώνυμους μουσικούς, κινηματογραφιστές και graphic designers. Η καταγωγή του ονόματος τους φέρει δύο πιθανές ερμηνείες. Η μία και κατά τη δική μας άποψη η λιγότερο πιθανή, λέει πως το εμπνεύστηκαν από το κίνημα του Φωβισμού (καλλιτεχνικό ρεύμα μοντέρνας τέχνης στη ζωγραφική στις αρχές του 20ου αιώνα) ο οποίος φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την Ελληνική λέξη “φόβος” καθώς στα Γαλλικά σημαίνει “άγριο θηρίο” και μεταφέρει κυρίως τις έννοιες του παρορμητισμού και του πάθους. Η δεύτερη εκδοχή είναι εκείνη της ταινίας "Les Nuits Fauves" (Savage Nights). Ένα Γαλλικό φιλμ του 1992 για τη σκληρή ζωή ενός ομοφυλόφιλου προσβεβλημένου από HIV, που παλεύει με τις κοινωνικές αντιξοότητες. Λογότυπο τους το μαθηματικό σύμβολο της ανισότητας (≠) με σαφές μήνυμα για τους αποξενωμένους νέους που σήμερα στερούνται πολιτικών δικαιωμάτων.
Η αναζήτηση της μικρής ιστορίας των Fauve, μας γυρίζει τώρα πια στο 2012 και στο ουσιαστικά πρώτο βίντεο που έχουν δημοσιοποιήσει και επιβεβαιώνει την εκδοχή για την ταινία Les Nuits Fauve. Η πρώτη τους κυκλοφορία είναι γεγονός στις αρχές του 2013 με το “Blizzard” EP και το ομώνυμο κομμάτι που μεταδίδει πρώτος (επί Ελληνικού εδάφους) ο Republic 100,3 fm της Θεσσαλονίκης και κάνει τους ακροατές να ρωτούν για αυτό κάθε φορά που έρχεται στον αέρα. Ο τίτλος δεν λέει τίποτα, τα λόγια όμως και η εικόνα λένε πολλά. Η αθώα και δροσερή μουσική της Γαλλικής παραδοσιακά συνυφασμένης με τον Gainsbourg εποχής, αποτελεί πλέον παρελθόν. Τα απολιθώματα της στερεότυπης κακής αντίληψης για τη ρίμα, το Hip Hop και το spoken word ως μορφή ποίησης έχουν κομματιαστεί. Χάρη σε εκείνους, το είδος αυτό της μουσικής μπαίνει σε άλλους συσχετισμούς για τη γραφή στίχων. Γίνεται πλέον ένας υπολογίσιμος τρόπος έκφρασης ακόμα και για όσους το ακούν για πρώτη φορά. Οι ίδιοι σε συνεντεύξεις τους λένε πως θαυμάζουν και είναι επηρεασμένοι από τους Αμερικανούς Wu-Tang Clan, κάτι που φυσικά συνολικά στο άλμπουμ είναι ολοφάνερο.
Το “Vieux Frères” δε θα χαριστεί σε κανέναν και δεν θα αφήσει δευτερόλεπτο χαμένο από τον σκοπό του. Το “Voyous” ανοίγει τον δίσκο με 6,5 λεπτά βλασφημίας στην παραδοσιακή ροή ενός άλμπουμ. Θα περίμενε κανείς μια εισαγωγή ή έστω ένα intro κομμάτι που θα έκανε τις συστάσεις με ήπιο τρόπο. Η μελωδία του βιολιού μαζί με το πιάνο, δίνουν τη βάση γύρω από την οποία τυλίγεται μια άριστη σχέση στίχων - επιθετικού beat, που συνεπαίρνει ενώ ταυτόχρονα διατηρεί τη προσοχή στις σύγχρονες ιστορίες που έχουν να πουν οι Γάλλοι. Ιστορίες που δεν έχουν να κάνουν με απωλεσθείσες σχέσεις που άφησαν πληγές και δάκρυα. Μπορεί η μουσική τους να είναι άκρως συναισθηματική δεν είναι όμως ρηχή και δεν έχει καμία σχέση με όσα ακούγαμε στις αρχές τις δεκαετίας του 2000. Οι Fauve είναι πέντε μυαλά που προσπαθούν μέσω της μουσικής τους να προτείνουν λύσεις για τα πραγματικά προβλήματα των νέων. Όπως στο “Jeunesse Talking Blues” με τα blues της ομιλούσας νεότητας δηλαδή, που αφήνουν έστω μια σταγόνα αισιοδοξίας τελειώνοντας με τη φράση “Hope Blues”.
Ξεπερνώντας το εμπόδιο της γλώσσας, ένα από τα αξιοσημείωτα κομμάτια του δίσκου είναι το "Ce Deux" (“Εκείνοι”), με το βαρύ μπάσο.
Mεταφράζοντας:
Είμαστε εκείνοι που έχουν πρόβλημα στο να τα πάνε καλά με τη σκέψη.
Είμαστε εκείνοι που έχουν πρόβλημα με τον αυτοέλεγχο.
Είμαστε εκείνοι που αισθανόμαστε άβολα μπροστά στο κοινό.
Είμαστε εκείνοι που ανεβοκατεβαίνουμε σκάλες από βιβλιοθήκες.
Είμαστε εκείνοι που χορεύουν με τρόπο δυσάρεστο.
Είμαστε εκείνοι που δεν ξέρουν να λένε όχι.
Δεν ξέρουμε καμία επανάσταση που δε μπορεί να υποστηρίξει την εμφάνιση κανενός.
Παρ’ όλη την περίσκεψη, το άλμπουμ κλείνει με λέξεις που καθόλου δεν θυμίζουν το ξεκίνημα του. Οι στίχοι του “Loterie” με το μελαγχολικό ύφος: “Δεν ξέρω για εσένα, για εμένα όμως: Το κεφάλι ψηλά, η γροθιά στο τραπέζι, το άλλο χέρι στον αέρα. Πριν πεθάνω θα έχω ζήσει όσα ήταν εδώ για να τα ζήσω και θα έχω κάνει όλα όσα μπορούσα να κάνω.” Αυτά τα λόγια δεν μπορεί να είναι απλές ρίμες ή αυτοσχεδιασμός που θα γεμίσει εντυπωσιασμό μερικά λεπτά της ώρας. Είναι η εξέλιξη της κληρονομιάς του Hip Hop από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, με μια όμως μεγάλη διαφορά: Οι Fauve είναι εύπεπτοι και προσεγγίσιμοι τόσο λυρικά όσο και μουσικά, κάτι που παρατηρεί κανείς σε κομμάτια όπως το κιθαριστικό “Tunnel” και το ατμοσφαιρικό “Infirmière”.
Οι Fauve δεν εμφανίστηκαν για να λογιστούν ως μπάντα. Αυτό είναι και το στοίχημα που έβαλαν με τους εαυτούς τους. Είναι όλοι εμείς. Με αγωνίες, προβλήματα αλλά και εσωτερική δύναμη που επιτέλους πρέπει να αποφασίσουμε να χρησιμοποιήσουμε. Γράφοντας, ένιωσα πως ξύπνησα από έναν λήθαργο. Ναι, αυτός θα πρέπει να είναι ο σκοπός της μουσικής, της τέχνης γενικότερα. Με σεμνότητα, χωρίς έπαρση, να αφυπνίζει. Να δίνει ξανά τις κατευθύνσεις που χάθηκαν και να μας θυμίζει πως είμαστε άνθρωποι που ήρθαν εδώ για να διαλέξουν οι ίδιοι τις ζωές τους και όχι για να τους τις επιβάλουν.
Οι Fauve κυκλοφόρησαν τον δεύτερο τους δίσκο “Vieux Frères - Partie 2” το 2015 και το live LP “150.900” το 2016 και εξαφανίστηκαν. Ίσως καλύτερα έτσι, οι θρύλοι φτιάχνονται με λίγα και καλά.
Μιχάλης Αποστόλου
