Album Stories (66):
The Car
Arctic Monkeys
Editor’s note: Η κυκλοφορία του highly anticipated 7ου άλμπουμ των Arctic Monkeys τον Οκτώβρη δεν με πέτυχε σε καλό τάιμινγκ (όπως όλα τα πράγματα στη ζωή μου τελευταία). Περίμενα το “The Car” όσο κανένα άλμπουμ το 2022. Προσπάθησα να ανακτήσω το χαμένο hype μέσα μου. Δεν είμαι πια 20, δεν γράφω πια τόσο, δεν ενθουσιάζομαι πια τόσο, δεν ακούω πια τόσο. Αλλά τίποτα από αυτά δεν σημαίνουν ότι έχω χάσει όσα είχα τότε. Είναι όλα εκεί. Και με περιμένουν να τα ξαναβρώ. Έδωσα, λοιπόν, χώρο και χρόνο στο “The Car”. Πάμε να δούμε τι κατάφερα.
Where the fuck are Arctic Monkeys?
Μετά την υπέρ-επιτυχημένη περίοδο του εμβληματικού πια "AM" (2013), οι Monkeys επέστρεψαν μετά από 5 χρόνια με το "Tranquility Base Hotel & Casino" το 2018. Είχα δυσκολευτεί τότε να καταλάβω πού το πήγαινε ο Τέρνερ, έγραφα-έσβηνα συνεχώς για εκείνο το review της πιο τολμηρής left-turn δουλειάς τους - check here. Το 2018 το μαλλί του Άλεξ δεν είχε μπριγιαντίνη, δεν φορούσε στυλάτα τζάκετ, ούτε χρησιμοποιούσε σεξουαλικά υπονοούμενα. Το TBHC ήταν ένα ξενοδοχείο λιγάκι διαφορετικό από τα συνηθισμένα γιατί έπινες κοκτέιλ με θέα τη Σελήνη. Άλλαξαν ύφος, άλλαξαν αισθητική και με αυτό το άλμπουμ έκλεισαν μια και καλή την πόρτα στο παρελθόν.
Ο Τέρνερ είχε δηλώσει σε συνέντευξη (τότε που είχε πρωτοβγεί με τα πολλά μούσια) ότι δεν θα περιμένουμε άλλα 5 χρόνια για το επόμενο άλμπουμ - από το AM στο TBHC μεσολάβησαν 5 χρόνια και μέχρι το AM, η συχνότητα κυκλοφορίας ήταν ένα άλμπουμ κάθε δύο χρόνια (με εξαίρεση τα δύο πρώτα τους, 2006 και 2007). Βέβαια, κανείς δεν υπολόγιζε την πανδημία που θα ερχόταν.
Το TBHC τουρ ξεκίνησε στις 2 Μαΐου 2018 στο Σαν Ντιέγκο και ολοκληρώθηκε στις 7 Απριλίου 2019 στην Κολομβία. 86 συναυλίες στο σύνολο, μία εξ αυτών, και αλησμόνητη φυσικά, στην Ελλάδα στις 6 Ιουλίου 2018 στη Μαλακάσα - η πρώτη έβερ εμφάνισή τους στην Αθήνα (check live review here).
Στο τέλος εκείνου του τουρ ξεκίνησαν οι πρώτες σκέψεις για την επόμενη δουλειά των Monkeys. Συγκεκριμένα, τον Μάρτιο του 2019 έπαιξαν μπροστά σε σχεδόν 65.000 κόσμο στο Foro Sol στο Μεξικό. Στο backstage εκείνου του λάιβ άρχισαν να “μοντάρονται” τα πρώτα demo του επόμενου άλμπουμ. Σύμφωνα με τον Τέρνερ, η πρόθεση των νέων τραγουδιών ήταν “για κλείσιμο του σόου”. Και παραδόξως, η πρόθεση επίσης ήταν να “επιστρέψουν με ενέργεια και περισσότερο heavy guitar ήχο” (καλά πήγε αυτό).
Οι πρώτες απόπειρες για νέο υλικό ξεκίνησαν στο μυαλό του Τέρνερ τον Απρίλιο και τον Μάιο του 2019. Έγιναν κάποιες πρόχειρες ηχογραφήσεις στο La Frette (Παρίσι) με τον αρχοντικό producer της μπάντας (και “fifth Monkey”, όπως τον αποκαλούν οι φαν) James Ford, αλλά δεν κράτησαν πολύ. Το αποτέλεσμα ήταν μια early version του “Hello You”. Μετά έσκασε η πανδημία που διέκοψε τη διαδικασία. Ο Matt Helders ήταν ο πρώτος που επέστρεψε στην Αγγλία από το Λος Άντζελες, αφήνοντας τον Άλεξ στο Lunar Surface (το home studio του στο LA) να γράφει riffs με την προοπτική να γίνουν πιο “δυναμικά” αλλά δεν του βγήκε (“the music didn't want to go there”, όπως είπε στο Apple Music 1 του Zane Lowe).
Ακολούθησε μια post-pandemic επανασύνδεση της μπάντας στο Butley Priory, ένα μοναστήρι του 14ου αιώνα με πέτρινους τοίχους στο Σάφολκ, όπου ξεκίνησαν οι ηχογραφήσεις. Η ιδέα ξεκίνησε από ένα βιβλίο που έδωσε ο Loren Humphrey (session drummer στις συναυλίες των Last Shadow Puppets το 2016) στον Τέρνερ με τίτλο “The Great British Recording Studios” του Howard Massey. Ο Άλεξ ενθουσιάστηκε με τις εικόνες του Stones Mobile Studio (ένα mobile truck, όπου ηχογραφήθηκαν άλμπουμ των Led Zeppelin και των Rolling Stones μεταξύ άλλων) και η ιδέα ήταν να στηθεί ένα ανάλογο σκηνικό για την ηχογράφηση του νέου άλμπουμ, αλλά η επιλογή της υπαίθρου υπερίσχυσε στο μυαλό του Τέρνερ καθώς “δεν υπήρχαν αντιπερισπασμοί όπως στην πόλη”. Μια επιλογή που έφερε και αναμνήσεις στην μπάντα, μιας και το 2005 είχαν βρεθεί στο Chapel Studio σε μια ενορία στο South Thoresby όπου ηχογράφησαν το πρώτο τους άλμπουμ.
Η συνέχεια τους βρήκε στο στούντιο La Frette στα περίχωρα του Παρισιού (εκεί ηχογραφήθηκε μεγάλο μέρος του "TBHC"), όπου ο Τέρνερ δούλεψε τα φωνητικά του και ταυτόχρονα ασχολήθηκε και με το αγαπημένο του χόμπι, τη φωτογραφία (με φακό 16mm), συλλέγοντας υλικό με τη δουλειά της μπάντας - μερικά ασπρόμαυρα πλάνα τα βρίσκουμε στο music video του “There’d Better Be a Mirrorball”.
Η τελική πινελιά δόθηκε στα RAK Studios στο Λονδίνο, όπου έγινε η ηχογράφηση με τη 18μελή ορχήστρα εγχόρδων, υπό την καθοδήγηση της Bridget Samuels (υπεύθυνη μουσικής στο folk horror αριστούργημα “Midsommar” του 2019) και φυσικά του James Ford και του ίδιου του Τέρνερ.
Από τα διαγαλαξιακά ξενοδοχεία στα ρετρό αμάξια
Zackery Michael
Μετά τη διαμονή στη Σελήνη για 4 χρόνια, οι Monkeys επέστρεψαν στη Γη. Και επέστρεψαν πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησαν το 2018. Γιατί δεν θα μπορούσε να είχε γίνει αλλιώς.
“I mean, it’s never gonna be like ‘R U Mine?’ and all that stuff again, you know, the heavy riffs and stuff”. Ο Matt Helders μας προετοίμαζε για την επιστροφή τους. Όχι πως περιμέναμε κάτι τρελό. Ξέραμε ότι άρχισαν να την βλέπουν αλλιώς τη φάση από το 2018. Περισσότερο πιάνο (μην ξεχνάμε ότι ο μάνατζερ της μπάντας, Ian McAndrew, πήρε δώρο ένα Steinway Vertegrand πιάνο στον Άλεξ το 2016, μια κίνηση που έδειχνε μελλοντικά το προς τα πού θα κινούνταν), περισσότερο cinematography (αμέτρητα cultural references βιβλίων και ταινιών στο TBHC), περισσότερα keyboards/synths μέσα σε μια lounge ατμόσφαιρα και, μοιραία, λιγότερες κιθάρες, δηλαδή το στοιχείο που τους χαρακτήριζε όλα τα χρόνια. Το πιάνο άλλαξε πολλά πράγματα στη μουσική κοσμοθεωρία του Τέρνερ, ο οποίος είχε θέσει εξ αρχής ως βάση του νέου άλμπουμ να μην έχει κανένα κοινό σημείο με το προηγούμενο.
Ο βασικός άξονας του post-AM era χτίστηκε γύρω από την ανάγκη για αλλαγή. Και η ανάγκη ήταν μεγάλη για να καταλάβουν και οι ίδιοι πως το “dipp, dog-shit rock and roll” (ίσως) έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Είχαν ανάγκη το διαφορετικό για να προχωρήσουν. Και το βρήκαν στο lounge pop μπαρ του TBHC. Και εκεί είδαμε έναν εντελώς διαφορετικό Τέρνερ, ο οποίος στυλιστικά έσκασε από τα ‘80s και έμοιαζε με τον θείο που κάθεται με τη νεολαία. Και αυτός ο νέος Τέρνερ μας παρουσιάστηκε ως ένας modern crooner.
Θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα από το 2018 στο 2022; Θα μπορούσαν, και θα έπρεπε να το περιμένουμε, καθώς από αλμπουμ σε άλμπουμ οι Monkeys πάντα επιχειρούσαν κάτι διαφορετικό. Αμ δε. Για πρώτη φορά μετά το 2007 και το "Favourite Worst Nightmare", η μπάντα κρατάει το στυλ του προηγούμενου (το FWN ισχυροποίησε ακόμη περισσότερο τους anti-fashionista τότε Monkeys στην indie σκηνή προσδίδοντας ακόμη πιο φρενήρη ρυθμό από το debut album). Και σε όποιον δεν άρεσε η στροφή στην “εκλεκτική” lounge pop το 2018, μοιάζει σχεδόν βέβαιο ότι θα δυσκολευτεί να πιάσει τον παλμό του νέου, 7ου κατά σειρά, άλμπουμ των Monkeys.
Στο “The Car”, λοιπόν, το οποίο κυκλοφόρησε στις 21 Οκτωβρίου 2022 από τη Domino, η κατάσταση δεν είναι πολύ διαφορετική από το TBHC. Πατάνε στη βάση της lounge pop που έχτισαν στη Σελήνη και προσθέτουν ορχήστρα. Είναι μια πιστοποίηση της νέας ταυτότητας των Monkeys. Έχω την αίσθηση ότι ο νέος δίσκος χτιζόταν στο μυαλό του Τέρνερ για χρόνια. Έχει γίνει μάστερ στο να αλλάζει τις φάσεις της μπάντας και να τις προσαρμόζει στο στυλ του. Χρειαζόταν να σημειωθεί για να μπορέσουμε να επικεντρωθούμε στο άλμπουμ.
Τι βρίσκει κάποιος στο “The Car”
- Μαγευτικά κινηματογραφικά ηχοτοπία. Από chamber pop σε funk κι από bossa nova σε jazz. Από David Bowie σε Scott Walker κι από Jean-Claude Vannier σε Burt Bacharach. Το “The Car” είναι κομμένο και ραμμένο για το σάουντρακ της πιο bittersweet ταινίας.
- Strings. Πολλά strings. Έναν ονειρικό κόσμο από strings τα οποία βρίσκονται σχεδόν μόνιμα σε πρώτο πλάνο στο άλμπουμ. Η πινελιά της Bridget Samuels σε συνδυασμό με την αρτιότατη παραγωγή του James Ford, συνθέτουν ένα γοητευτικό σκηνικό στο οποίο ο καθένας έχει τον χώρο και τον ρόλο του και όλα συνυπάρχουν αρμονικά.
- Λιγότερο πειραματισμό από το TBHC. Ό,τι υπάρχει στο άλμπουμ, φαίνεται ότι βγήκε αβίαστα και με πολύ πάθος.
- Μια μόνιμη νοσταλγία να πλανάται στην ατμόσφαιρα.
Τι δεν βρίσκει κάποιος στο “The Car”
- Οποιασδήποτε μορφής έντασης. Δεύτερο σερί άλμπουμ από το οποίο απουσιάζουν οι κιθάρες, με τις οποίες μάλλον έχουν τσακωθεί και έχουν ξεχαστεί στο Rancho De La Luna. Εκεί πρέπει να χρησιμοποιήθηκαν τελευταία φορά το 2013 στην ηχογράφηση του AM. Από τότε έχουμε να ακούσουμε κάτι πραγματικά δυνατό. Γιατί οι Arctic Monkeys είναι συνυφασμένοι με τις κιθάρες και τα καυλωτικά ριφάκια. Αλλά είπαμε, την έχουν δει αλλιώς. Τους αγαπάμε κι έτσι. Ίσως όχι όλοι πλέον, αλλά δεν έχει σημασία. Δεν είναι όλοι για όλα.
- Κάτι που πραγματικά να ξεχωρίζει. Και τα 10 tracks έχουν κάποιο σημείο από όπου μπορείς να πιαστείς (ίσως όχι τόσα πολλά όσο θες να νομίζεις, αλλά αυτό το αφήνω για πιο κάτω), αλλά έχεις την αίσθηση ότι κάτι λείπει. Δεν μιλάμε για χιτάκι γιατί εξ αρχής το άλμπουμ δεν δημιουργήθηκε για αυτόν τον σκοπό. Υπάρχουν πραγματικά αξιόλογα και υπέροχα tracks (σε πρώτη φάση, και όπως τα ακούσαμε χρονολογικά, "There'd Better Be a Mirrorball" και “Body Paint), αλλά μέχρι εκεί. Όπως ακριβώς συνέβη με το TBHC. Φυσικά όλα έχουν να κάνουν με τη διάθεση - και το λέω γιατί μου πήρε λίγο καιρό αλλά το TBHC έχει γράψει τη δική του ιστορία μέσα μου, παρότι ούτε αυτό είχε κάτι που πραγματικά να ξεχωρίζει.
Patrick Gunning
Στο (απροσδιόριστο) μυαλό του Άλεξ Τέρνερ
Ο ίδιος ο Άλεξ Τέρνερ μας έχει αναγκάσει να του κάνουμε μόνιμα ξεχωριστή αναφορά - συνήθως για όλους τους σωστούς - και ταυτόχρονα για όλους τους λάθος - λόγους. Κι αυτό ίσως συμβαίνει γιατί και ο ίδιος κουβαλάει μια ναρκισσιστική περσόνα, την οποία φροντίζει να τρέφει συνεχώς. Είτε αυτό ήταν κάποτε τα quiff, οι τσατσάρες και ο σνομπισμός είτε τώρα αυτός ο πιο εκλεπτυσμένος εγωκεντρισμός που πηγάζει από τις ερμηνείες του.
Τον έχουμε αγαπήσει και πάντα εστιάζουμε προφανώς στο περιεχόμενο, όχι τη βιτρίνα. Δεν μπορεί κανείς να παραγνωρίσει την αδιανόητα ποιητική λυρικότητα και τον ρομαντισμό που διοχετεύει στα τραγούδια του, αλλά δεν θα αφήνουμε να περνάει ασχολίαστο το celebrity icon που με μαεστρία χτίζει επί χρόνια. Προχωράμε.
Ας επιστρέψουμε στο άλμπουμ. Ο Άλεξ Τέρνερ παραδίδει μερικά πολύ καλά στιχουργικά δείγματα. Απλά, ίσως, λέω εγώ τώρα, να ήταν λίγο αχρείαστο να νιαουρίζει (ναι, το είπα) μερικές φορές μπροστά στο μικρόφωνο. Γιατί, ίσως, λέω εγώ τώρα, να γίνεται λίγο κουραστικό. Όπως και το να παίρνει τόσο σοβαρά τον ρόλο του modern crooner που να πιστεύει ότι είναι κιόλας ("Jet Skis on the Moat", “Hello You”).
Αλλά ας αφήσουμε λίγο το φτυάρι. Δίχως ίχνος αμφιβολίας, τα δύο τραγούδια που ξεχώρισα από την ώρα που τα άκουσα ήταν δύο: το "There'd Better Be a Mirrorball" και το “Body Paint”.
Ξημέρωμα 30ής Αυγούστου 2022 έσκασε το πρώτο single των Monkeys μετά από 4 χρόνια. Το άκουσα ίσα με 20 φορές εκείνη τη νύχτα. Λίγο red wine music, λίγο τζαζ, μια ντισκομπάλα κι εμείς από κάτω για έναν και μοναδικό χορό.
Don't get emotional, that ain't like you
Yesterday's still leaking through the roof
That's nothing new
I know I promised this is what I wouldn't do
Somehow giving it the old romantic fool
Seems to better suit the mood
So if you wanna walk me to the car
You oughta know I'll have a heavy heart
So can we please be absolutely sure
That there's a mirrorball?
Πέτυχε διάνα ο Άλεξ με το “καλησπέρα, επιστρέψαμε”. Το πρώτο τραγούδι μετά από 4 χρόνια ήταν όπως το φανταζόμουν και με βρήκε σε περίοδο που νιώθω λες και γράφτηκε για μένα. Αυτό ακριβώς είχα να νιώσω χρόνια με τους Monkeys. Να μιλήσουν στην ψυχή μου.
Και κάπως έτσι άρχισαν να μας προετοιμάζουν για αυτό που έρχεται. 29 Σεπτεμβρίου έσκασε το “Body Paint” με εξαιρετικό cinematography, γεμάτο επιρροές από Queen και David Bowie - και σταδιακά άρχισα να νιώθω ότι έχει κάτι το anthemic μέσα του.
And I'm keeping on my costume
And calling it a writing tool
And if you’re thinking of me
I’m probably thinking of you
Και εδώ κρύβεται κάτι.
Από τα υπόλοιπα ξεχωρίζουν το “Sculptures of Anything Goes” (με τον αστείο και πιθανώς αυτοαναφορικό στίχο “Puncturing your bubble of relatability / With your horrible new sound”), το “The Car”, το “Big Ideas” (σαφέστατα γεμάτο αναφορές στη μπάντα - “I had big ideas, the band were so excited / The kind you'd rather not share over the phone"), το “Mr Schwartz” και το “Perfect Sense” με την υπέροχη ενορχήστρωση που κλείνει το άλμπουμ με τον στίχο “If that's what it takes to say goodnight / Then that's what it takes”. Εντάξει, όχι και τόσο εμπνευσμένο αυτό εδώ.
Εκτός από μια-δυο περιπτώσεις, δεν βρίσκεις ποτέ κάποια ξεκάθαρη ιστορία πίσω από τους στίχους του Τέρνερ, παρά μόνο σκόρπιες ψιλοασυνάρτητες λέξεις μέσα σε ένα απροσδιόριστο μυαλό.
Το The Car ήταν αυτό που περιμέναμε, αλλά ξέραμε ότι κάτι θα λείπει
Zachery Michael
Και στο τέλος τι μένει; Σίγουρα όχι τα νιαουρίσματα του Τέρνερ. Καθυστερούσα να το ακούσω με την ησυχία μου, ίσως και κάπως εσκεμμένα. Ίσως γιατί ήξερα ότι θα με άφηνε ανικανοποίητο. Και έτσι συνέβη. Έμεινα ανικανοποίητος με μια μπάντα που λατρεύω όσο καμία άλλη - και γι’ αυτό την κρίνω αυστηρά.
Προσπάθησα. Το άκουσα ξανά και ξανά. Το άκουσα σε πλοίο, σε λεωφορείο, στη δουλειά, στο αυτοκίνητο (μη ειρωνικά, δεν ταιριάζει καθόλου για βόλτες στους δρόμους - θα προτιμήσω Still Corners που είναι σταθερή αξία στο midnight drive). Το άκουσα όπου μπορούσα και σε διάφορες στιγμές. Οι λιγοστές εκλάμψεις δεν αρκούσαν. Τα πυροτεχνήματα κράτησαν ελάχιστα.
Ως επί το πλείστον άκουσα ένα άλμπουμ γεμάτο άνευρες και άνοστες στιγμές, με έναν Τέρνερ να γίνεται συχνά πυκνά αυτοαναφορικός και να με κάνει να αισθάνομαι περίεργα - αυτό που έσωζε την κατάσταση σε κάθε τραγούδι ήταν τα έγχορδα, η ενορχήστρωση είναι αριστουργηματική. Αλλά δεν μου φτάνει. Για την ώρα κρατάω το “There'd Better Be a Mirrorball" και το “Body Paint”. Όλα τα υπόλοιπα πάνω-κάτω εντάσσονται στην κατηγορία “μιεχ”. Αν υπάρχει κάτι που δεν εξέλαβα όπως ήθελα, θα το δείξει ο χρόνος.
Υπάρχει αυτή η θεωρία από το 2018 ότι το TBHC θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η δεύτερη σόλο δουλειά του Τέρνερ (μετά το “Submarine EP” το 2011). Θα συνεχίστηκε να παίζει λογικά αυτή η θεωρία και με το “The Car”. Ο Άλεξ Τέρνερ και η κομπανία του. Αυτή είναι η φάση σε αυτό το chapter των Monkeys. Ο Άλεξ ορίζει τον ρυθμό και οι άλλοι ακολουθούν. Ο Άλεξ πάντα στο επίκεντρο της προσοχής. Και κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. “That rock ‘n’ roll, hey?” και τέτοια, ξέρετε.
Οι Arctic Monkeys δεν είναι αυτοί που ξέραμε. Το ξέραμε αυτό. Όπως ξέραμε και το τι θα περιμένουμε πάνω-κάτω. Και το 1ο single τον Αύγουστο άνοιγε τον δρόμο για κάτι πραγματικά καλό, όπως συνεχίστηκε και με το 2ο. Αλλά μείναμε εκεί. Να ξεχωρίζεις 2/10 tracks από άλμπουμ των Monkeys. Ασυνήθιστο.
Για την ιστορία:
- το “The Car” ήταν το πρώτο άλμπουμ των Monkeys που δεν κατάφερε να φτάσει στο No.1 των UK Albums Chart, με το “Midnights” της Taylor Swift (που κυκλοφόρησε ίδια μέρα, 21/10/2022) να πατάει κορυφή - και τα 6 προηγούμενα άλμπουμ τους είχαν φτάσει στο No.1.
- το “There'd Better Be a Mirrorball” ήταν υποψήφιο στα Grammy 2023 στην κατηγορία Best Alternative Music Performance - το βραβείο κατέληξε στο Chaise Longue των Wet Leg. Ήταν η 6η υποψηφιότητα της μπάντας στα Grammy, παραμένει χωρίς βραβείο.
- Το αυτοκίνητο στο artwork είναι το E90 Toyota Corolla σε ένα πάρκινγκ στο Λος Άντζελες - ο Matt Helders ήταν ο φωτογράφος.
* Το παρανοϊκό sold out στο Release και το ακραίο διήμερο Arctic Monkeys στην Αθήνα
Το 2023 συμβαίνει ξανά. Οι Arctic Monkeys έρχονται στην Ελλάδα για 2η φορά μετά από εκείνο το μνημειώδες βράδυ του Ιουλίου του 2018. Μοιάζει σαν μακρινό όνειρο αλλά και σαν να ήταν χτες. Θυμάμαι τα πάντα και δεν θυμάμαι τίποτα. Είχα δοθεί τόσο πολύ στη στιγμή που πίστευα ότι δεν θα το ξαναζήσω τόσο έντονα ποτέ ξανά. Με θυμάμαι να σταματάω τα πάντα και να παίρνω μια βαθιά ανάσα. Κοίταξα γύρω μου και έβλεπα πρόσωπα φωτεινά και ευτυχισμένα. Το μεγαλύτερο απωθημένο ζήστηκε εκείνο το βράδυ και δεν είχε τίποτα άλλο σημασία.
Και φέτος όλες οι ιστορίες θα ζωντανέψουν ξανά μπροστά μας.
Και η παράνοια είναι τόσο μεγάλη που κάναμε sold out και προστέθηκε δεύτερο date.
Δύο σερί μέρες οι Monkeys στην Αθήνα.
18 και 19 Ιουλίου 2023 στην Πλατεία Νερού.
Ακραίο! Ακραίο! Ακραίο!
The Car - Arctic Monkeys (out 21/10/22)
