Rockwave Festival 2018
Day 1: Arctic Monkeys, Αlt-J,
M.Kane, Get Well Soon, CORETHEBAND
Πέντε συντάκτες του Υπογείου (Τάσος Ζαννής, Γιώργος Δημητριάδης, Φάνης Πουλημάς και αφοί Νικολίτση) και ένας επίτιμος καλεσμένος και αγαπημένος μας φίλος, ο ένας και μοναδικός Γιώργος Συρίγος, γράφουν για τη συναυλία που -τουλάχιστον στα χαρτιά- είχε, από την ανακοίνωσή της κιόλας τον περασμένο Γενάρη, χαρακτηριστεί ως η συναυλίας της χρονιάς... Rockwave Day 1, ladies and gents: CORETHEBAND, Get Well Soon, Miles Kane, Alt-J και φυσικά Arctic Monkeys...
Σημειώση: Ευχαριστούμε από τα βάθη της Υπόγειας καρδιάς μας τη Χριστινά Αλώσση (C.Alossi photography) για την παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού που κοσμεί το άρθρο μας.
Γιώργος Συρίγος
Όσοι πήρατε τον δρόμο για τη Μαλακάσα την περασμένη Παρασκευή, με την προσμονή να λάβετε μέρος σε ένα αχαλίνωτο rock & roll πάρτι, προφανώς δεν μετρήσατε σωστά τα δεδομένα. Ο Άλεξ Τέρνερ του 2018 δεν είναι ο Άλεξ Τέρνερ του 2006.
Η εποχή εκείνων των high energy, no nonsense gigs έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ο λεπτοκαμωμένος, κοντοκουρεμένος σαλτιμπάγκος από το High Green του Sheffield, με το φωτεινό πρόσωπο που δεν είχε ακόμη απαλλαγεί από τα σημάδια της ακμής, μπορούσε να μετατρέψει με μόλις πέντε νότες την - αινιγματικά υποβόσκουσα - συστολή του, σε ένα ντελίριο έντασης και συναισθημάτων. Κηροζίνη και ροδοπέταλα μαζί, σε ένα πρωτόγνωρο για το millennium μείγμα, που ξυπνούσε μνήμες από τις, ένδοξες για την rock ‘n’ roll κουλτούρα, μέρες των ‘60ς και των ‘70ς.
Σε όλη αυτή την διαδρομή, από το θρυλικό κλαμπ The Boardwalk στο Sheffield μέχρι την κορυφή του κόσμου, ο Άλεξ Τέρνερ ακολούθησε μονοπάτια που τον οδήγησαν μακριά από τα λημέρια της post punk/garage σκηνής, στα οποία μεγάλωσε. Έδωσε στην μουσικότητα του διαφορετική υφή και επιπρόσθετες διαστάσεις. Πιο απαλές, πιο εκλεπτυσμένες, λιγότερο αιχμηρές. Παρότι στα στιχάκια του υπάρχει ακόμα η βιτριολική ειρωνεία και ο αυτοσαρκασμός, που μας υπενθυμίζουν πως πίσω απ’ όλη αυτή την αστερόσκονη που μας σέρβιρε ως headliner στο Rockwave με τους Monkeys, ο little Alex του Boardwalk απλώς ωρίμασε, εξελίχθηκε και έγινε ο mister Alex Turner.
Ο 32χρονος, επί 13 συναπτά έτη mega star της μουσικής βιομηχανίας, που περνάει τον περισσότερο χρόνο του στις ΗΠΑ και όταν κοιτάει τον εαυτό του στον καθρέφτη, θέλει να βλέπει περισσότερο τον Τζον Λένον ή τον Ντέιβιντ Μπόουι, παρά τον Ρόμπερτ Πλαντ.
Το θέμα είναι ότι τον ίδιο δρόμο έχει πάρει και το σασί της μπάντας. Αν ο Ματ Χέλντερς είχε πράγματι λίγο από τον ανυπέρβλητο σε brutal strength αλλά και swing Τζον Μπόναμ μέσα του (αφού, με έναν… μαγικό τρόπο, οι Ζέπελιν εμφανίστηκαν ως μέτρο σύγκρισης σε μία ακόμα ιστορία μας), το πράγμα ίσως να σωζόταν στο κομμάτι της ενέργειας και της έντασης. Όμως ο Χέλντερς συνελήφθη πάμπολλες φορές στη Μαλακάσα να εκτελεί ρόλο διεκπεραιωτή ντράμερ και γνωρίζοντας καλά τις (αξιοσέβαστες) δυνατότητές του, αυτό ήταν μάλλον ελαφρώς αποκαρδιωτικό.
Φτάνει όμως με τις συγκρίσεις και με το ξεψείρισμα, που μοιραία θα κάνει ένας ταπεινός, αλλά πάντοτε απαιτητικός λόγω της κλάσης του καλλιτέχνη, θαυμαστής τόσο του little Alex, όσο και του mister Alex Turner.
Η επιθυμία του να ικανοποιήσει το κοινό και να δώσει μερικές ισχυρές δόσεις τεστοστερόνης, που τόσο περίμεναν οι λάτρεις του παλαιού… on steroids Άλεξ, φάνηκε από το γεγονός πως έπαιξε μόλις 4 ή 5 τραγούδια από τον καινούριο τους δίσκο, που θα μπορούσε εύκολα να εκτελεστεί ολόκληρος (και να αποθεωθεί) στο Γκαζάρτε ή σε ένα πιάνο μπαρ.
Ήταν εξαιρετικός φωνητικά, με την υπόλοιπη μπάντα να παρουσιάζεται συμπαγής και με ελάχιστα λάθη. Ουδέποτε ήταν σούπερ διαχυτικός με το κοινό, αλλά διατήρησε αυτή την ιδιότυπη, φαινομενικά απόμακρη αλλά σταθερή σύνδεσή του με τον κόσμο, με τα γνωστά… σκέρτσα, τα περίεργα βλέμματα και ενίοτε με τις ατάκες, που φεύγουν πάντα με ρυθμό πολυβόλου. Όπως τότε:
He's got his hand in your chest
He wants to give you a duff
Well, secretly I think he wants it all to kick off
They want arms flying everywhere and
Bottles as well it's just
Something to talk about
A story to tell you
Δεν το είπες αυτό ("From the ritz to the rubble") αγαπητέ Άλεξ, παρότι ήταν στο setlist σε κάποιες από τις συναυλίες που προηγήθηκαν, αλλά δεν πειράζει, στο συγχωρούμε. Μας οδήγησες να βγάλουμε όμορφα πράγματα από μέσα μας κατά την διάρκεια της 90λεπτης παρουσίας σου στη σκηνή του Rockwave και αυτό είναι κάτι που θα προσμετρηθεί ως θετικό στον φάκελό σου.
Γιώργος Δημητριάδης
Η πρώτη μέρα του φετινού Rockwave ανήκει στην ιστορία και λίγες μέρες μετά, αφού η (χρυσο)σκονη έχει κατακάτσει, ήρθε η στιγμή να κάνουμε έναν απολογισμό αυτής της μέρας.
Μετά από πολλά Rockwave στην πλάτη μου, αυτό που θυμάμαι καλά είναι η ίδια ατάκα κάθε φορά που φεύγω από το Terra Vibe: ποτέ ξανά. Πιο παλιά μάλιστα, λέγαμε ότι θα ανέβουμε ξανά στη Μαλακάσα, μόνο αν έρθει ο Bowie. Τώρα πια, ούτε αυτή η δικαιολογία υπάρχει. Βέβαια, το line up την πρώτης μέρας ήταν ικανός λόγος να ανηφορίσουμε.
Λίγο τα ωράρια της δουλειάς, λίγο η αυξημένη κίνηση στις εξόδους της Αθήνας, λίγο ο καθιερωμένος ποδαρόδρομος από εκεί που μπορείς να παρκάρεις, ώστε να φύγεις περίπου σαν άνθρωπος αργότερα, λίγο όλα μαζί, κατάφερα να φτάσω στο χώρο λίγο αφότου είχαν βγει οι Alt-J στη σκηνή.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα από τα καλύτερα live acts των ημερών μας. Για να περιγράψω αυτό ακριβώς που συνέβη με την εμφάνισή τους, να σας πω ότι μου ήρθε στο μυαλό μια ατάκα του Al Pacino από την ταινία ο Δικηγόρος του Διαβολου. Κάποια στιγμή μιλάει με τον Keanu Reeves και του λεει: “Είμαι τόσο καλός στο κρεβάτι, που όταν τελειώνουμε, οι γυναίκες έχουν την αίσθηση ότι τις έχει πηδήξει ένας ολόκληρος στρατός και τότε γυρνάνε το κεφάλι και βλέπουν έναν μικροσκοπικό τύπο σαν εμενα”. Έτσι λοιπόν και οι Alt-J, ένα τρίο που παράγει έναν τέτοιο συμπαγή, ατμοσφαιρικό ήχο, μια ιδιότυπη φολκ μουσική διανθισμένη με υπέροχα ηλεκτρονικά κουμπάκια, που νομίζεις πως θα δεις στη σκηνή μια ολόκληρη ορχήστρα, όμως είναι μόνο τρεις υπέροχοι μουσικοί.
Έχω την αίσθηση ότι πολύς κόσμος είχε έρθει μόνο για τις μαϊμούδες, μιας και κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των Alt -τουλάχιστον εκεί κοντά που ήμουν εγώ- πολλοί μιλούσαν και σκότωναν την ώρα τους, μέχρι να πάει 22.30, που ήταν η προγραμματισμένη ώρα εμφάνισης των ΑΜ. Για μένα, οι Alt-J ήταν η κορυφαία εμφάνιση που είδα εκείνη την ημέρα.
Η ώρα έχει πάει 22:30 και οι Arctic Monkeys, συνεπείς στο ραντεβού τους, ανεβαίνουν στη σκηνή του Terra Vibe. Με μια πρόχειρη εκτίμηση, κινδυνεύοντας να πέφτω έξω, είχα εκείνη την ώρα την εντύπωση ότι ο κόσμος από κάτω ξεπερνούσε ελαφρώς τις 20.000.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφέρω δυο παραδοχές, οι οποίες μου φαίνεται να ισχύουν στην περίπτωση των Monkeys. Πρώτον, οι μεγάλες μπάντες κάνουν μεγάλα live. Η εμφάνιση των αγοριών από το Sheffield ήταν τέτοια, σπουδαία, αντάξια του ονόματος και της φήμης που τους ακολουθεί. Εν δευτέροις, η εμφάνιση θεωρήθηκε πετυχημένη αρκετά πριν συμβεί. Ήδη από την κουβέντα που προηγήθηκε αναφορικά με την τιμολόγηση της πρώτης μέρας του φεστιβάλ, όσο και από την κουβέντα που ακολούθησε για το αν η εμφάνιση ήταν πατάτα ή το καλύτερο live της τελευταίας δεκαετίας, το hype υπήρχε και θα υπάρχει για μέρες ακόμα.
Η δική μου άποψη είναι μάλλον απλή και προφανώς αντανακλά σε αυτό που εγώ είδα, άκουσα και ένιωσα την Παρασκευή το βράδυ. Η μπάντα είναι ίσως το πιο hot όνομα της εποχής μας και ως τέτοιο φέρθηκε. Ανάλογα φέρθηκαν και οι διοργανωτές, θέτοντας το ανάλογο τίμημα. Ο τελευταίος δίσκος των ΑΜ μετά από σωρεία ακροάσεων κρίνεται μάλλον ευφυής, φρέσκος, ώριμος και βαθύς. Μουσικά, ανέβηκαν level, άλλαξαν ρότα, μιας και θα ήταν χαζό να περιμένει κανείς 12 χρόνια μετά, να πατάνε στους δρόμους του "Whatever People Say". Το αν άρεσε το τελευταίο βήμα είναι μια πιο προσωπική υπόθεση του καθενός και δε χωρούν κανόνες και αντικειμενικές απόψεις. Επίσης, η μπάντα απαρτίζεται από σπουδαίους μουσικούς παίχτες. Ο Τέρνερ είναι ο frontman, όμως και οι άλλοι κάθε άλλο παρά διακοσμητικοί είναι. Συμπαγής ήχος, δεμένο παίξιμο - απόρροια ατελείωτων ωρών πρόβας και χημείας που χτίστηκε επί χρόνια. Μια επαγγελματική εμφάνιση, όχι απαραίτητα διεκπεραιωτική, αν και ορισμένες στιγμές με έκανε να το σκεφτώ και αυτό.
Το setlist μοιρασμένο. Αν θυμάμαι καλά, 5 από το νέο δίσκο, 5 από το "ΑΜ", 1 από το "Suck it and See", 2 από το debut album, και από 3 από τα "Favourite Worst Nightmare" και "Humbug". Not bad για μια μπάντα που είναι σε περιοδεία προώθησης νέου δίσκου. Θα μπορούσαν να έχουν παίξει τα 3/4 από το "Tranquility" και για encore 3 από την υπόλοιπη δισκογραφία.
Μπορούμε να συζητήσουμε αν θέλετε τη σειρά των τραγουδιών. Πέρα από το αναγνωριστικό "Four out of Five", που ξεκίνησε τη συναυλία, ακολούθησαν 6 τραγούδια που μας πήραν και μας σήκωσαν κυριολεκτικα: "Do I wanna know", "Brianstorm", "Don’t sit down", "Crying the lightning", "The view from the afternoon", "Teddy Picker".
Μετά αρχίζει η κατηφόρα, όχι απαραίτητα σε όρους setlist, αλλά σε όρους ενέργειας. Για μένα ακολούθησε μια κοιλιά, πέρα από το συνηθισμένο ή το αναμενόμενο σε τέτοια live. Άνευρες τοποθετήσεις στα φωνητικά, μπόλικα λάθη στις κιθάρες και μια βαρεμάρα.
Ακόμα και το κλείσιμο με "Pretty Visitors", "Dancefloor" και "R U Mine", ενώ κατά βάση ήταν καλό, εμένα κάτι μου έλειψε. Το encore που ακολούθησε ήταν επαγγελματικό, ενώ θα το ήθελα κάπως πιο συναισθηματικό.
Τονίζω ξανά, προς αποφυγή παρεξηγησεων: το live ήταν καλό, τεχνικά άρτιο, μουσικά αντάξιο της φήμης της μπάντας. Μια μπάντα που δεν μου άφησε την αίσθηση ότι έκανε αρπαχτή. Ίσα ίσα πραγματοποίησε μια άκρως επαγγελματική εμφάνιση. Το κακό είναι ότι για μένα, όταν ανέβαινα στη Μαλακάσα, ήταν ένα μάλλον συναισθηματικό ραντεβού, μια βόλτα χεράκι χεράκι με τον 23χρονο εαυτό μου, εκείνον που είχε πιάσει τότε στα χέρια του το "Whatever People Say I Am, That’s What I’ m Not".
Τάσος Ζαννής
Φτάνουμε Μαλακάσα, οι πόρτες δεν άνοιξαν ποτέ στην ώρα τους, και με μία και κάτι ώρες καθυστέρηση, καταφέρνουμε να πατήσουμε το χορτάρι, που προσωπικά είχα να πατήσω από τους Last Shadow Puppets πριν δύο χρόνια.
Στήνονται σκηνές, απλώνονται πετσέτες, νερά, μπύρες, όλος ο κατάλληλος εξοπλισμός αρχίζει σιγά σιγά να μαζεύεται. Πρώτοι στη σκηνή βγήκαν οι Χανιώτες CORETHEBAND στις 16:30, τους οποίους είδαμε να κάνουν και το soundcheck κατά τις 15:00.
Τα κοπέλια που σαν σχήμα δημιουργήθηκαν το 2012, έμοιαζαν να μην τους απασχολεί ότι εμφανίζονται κάτω από τον ιδιαίτερα καυτό ήλιο, και ξεκίνησαν δυναμικά με το "Dress Code" από το περσινό EP τους, 'The Waiting Game: Are We There Yet?', κινούμενοι σε indie rock-meets-punk στυλ. Ο frontman, Jacob (Ιάκωβος) Gale, μας εξιστόρησε το πώς γνωρίστηκαν πριν χρόνια, στάθηκε ιδιαίτερα στον μπασίστα, τον Σήφη (του οποίου το όνομα ακούστηκε δυνατά από το κοινό μετά από παρότρυνση του Jacob, με τον Σήφη να ανταποδίδει με ένα χαμόγελο), και συνέχισαν το setlist τους, το οποίο, εκτός από το "Constantly" (από το φετινό ντεμπούτο τους, 'I (Don't) Know') και το (προσωπικά αγαπημένο) "Dream/Get Over It", είχε και μια πολύ όμορφη διασκευή του "Way Down We Go", αυτής της κομματάρας των Kaleo. Πάντα κεφάτοι, χωρίς να χάσουν καθόλου την ενέργειά τους, οι CORETHEBAND έκλεισαν τη μισάωρη εμφάνισή τους με ακόμα ένα αγαπημένο μου τραγούδι, το "Elephant", με τον Jacob να κατεβαίνει ξανά από τη σκηνή, και εμείς να του προσφέρουμε ρυθμικά χειροκροτήματα.
Μετά τους CORETHEBAND, ήταν σειρά των Get Well Soon να ανέβουν στη σκηνή, έχοντας να αντιμετωπίσουν κι αυτοί τις καυτές ακτίνες του ήλιου.
Η μπάντα από τη Γερμανία, με αρκετό πλούσιο υλικό στη δισκογραφία της (με αργόσυρτα κομμάτια ασφυκτικής εσωτερικής πίεσης, όπως μ' αρέσει να λέω), αν και μόλις πριν ένα μήνα κυκλοφόρησε νέο άλμπουμ με τίτλο 'The Horror', δεν βασίστηκε σ' αυτό, με τον frontman, Konstantin Gropper να προσαρμόζει το setlist και να εστιάζει κατά κόρον σε πιο ανεβαστικά/"φεστιβαλικά" τραγούδια, που να "πιάσουν" το κλίμα του κοινού.
Τρεις στιγμές ξεχώρισα προσωπικά. Η πρώτη ήταν το "Too Much Love" (από το πιο πρόσφατο EP τους, "Born With Too Much Love" - 2016) για τα synths αλά 80's New Order και φωνητικά που θυμίζουν David Bowie, η δεύτερη το "Angry Young Man" (από το δεύτερο άλμπουμ τους, "Vexations" - 2010) για τον υπέροχο συνδυασμό indie - folk μουσικής, και η τρίτη το "You Cannot Cast Out The Demons (You Might As Well Dance)", από το τρίτο τους άλμπουμ ("The Scarlet Beast O' Seven Heads" - 2012), για το πολύ ιδιαίτερο ατμοσφαιρικό / ορχηστρικό αποτέλεσμα που βγήκε πάνω στη σκηνή. Τρεις συν μία μάλλον, όταν έπαιξαν το "Nightmare No2", από το νέο τους άλμπουμ, με τον Gropper γενικά να είναι αρκετά άνετος, ευδιάθετος και επικοινωνιακός από την αρχή ως το τέλος. Προς το τέλος της εμφάνισής τους, ο Konstantin υποσχέθηκε ότι θα μας επισκεφτεί ξανά.
Οι Arctic Monkeys...
Όλοι έχουν τις ιστορίες τους με μπάντες και τραγούδια που τους έχουν σημαδέψει. Η δική μου ξεκινάει περί το 2009 όταν και έχω την πρώτη μου επαφή με τους Monkeys.
14, άβγαλτος ακόμα, πασχίζω να βρω τι με εκφράζει. Πρώτο τραγούδι, A Certain Romance. Ένα εθιστικό κιθαριστικό έπος, γεμάτο ενέργεια και ζωή. Αρχίζω να απομακρύνομαι σταδιακά από τη μάζα, νομίζω έχω βρει τη βάση μου για να αρχίσω τη μουσική μου επανάσταση.
Τα χρόνια περνούν, διαβάζω βιβλία, άρθρα, συνεντεύξεις, ψάχνω, μαθαίνω, ενημερώνομαι. Δεν αφήνω τίποτα στην τύχη, τα κυνηγάω όλα. Δίνω πανελλήνιες το 2013, ανηφορίζω Καστοριά για φοιτητική ζωή παρέα με το ολόφρεσκο τότε AM, και σκάει η πρώτη πρόταση να αναλάβω διαχείριση του ελληνικού γκρουπ στο Facebook, για να έρθει λίγο καιρό αργότερα και η δεύτερη πρόταση με τη διαχείριση της σελίδας.
Είμαστε στο 2014 και αρχίζω να οργανώνω τις πληροφορίες που μάζευα τόσο καιρό. Κάθε μέρα λοιπόν, επί 4 συναπτά χρόνια (με λιγοστές απουσίες), γράφω ασταμάτητα, προσπαθώντας να ταιριάξω καθημερινές στιγμές εφηβικού ρομαντισμού με τους στίχους του Τέρνερ.
Τα κείμενα, οι αναλύσεις, οι ιστορίες και οι εμπειρίες που δημιουργώ με τους Monkeys, με έχουν κάνει αυτό που είμαι τώρα. Μου άνοιξαν ένα μονοπάτι όπου έζησα έναν δυνατό έρωτα, γνώρισα ξεχωριστούς ανθρώπους, δημιούργησα αναμνήσεις, και έχουν διαμορφώσει ολοκληρωτικά την εφηβεία μου και την αρχή της ενηλικίωσής μου.
Όλα αυτά για να φτάσουμε στις 6 Ιουλίου του 2018. Τη μέρα που οι Arctic Monkeys εμφανίζονται στο Rockwave στη Μαλακάσα. Τη μέρα που ειλικρινά περίμενα 9 ολόκληρα χρόνια.
Δεν αγγίζω κινητό, παρά μόνο για δυο τρεις φωτογραφίες. Περιμένω καρτερικά. Δεν μιλάω. Προσπαθώ να είμαι ήρεμος όσο οι τεχνικοί ετοιμάζουν το στειτζ. Σβήνουν τα φώτα, αναβοσβήνουν τα κόκκινα λαμπάκια, ακούγεται ρυθμικά το intro του "Four Out Of Five". Όλα φεύγουν κι όλα χάνονται εκείνη τη στιγμή. Τα πόδια τρέμουν, η καρδιά φτερουγίζει.
Πριν 3 χρόνια είχα τυπώσει μια μπλούζα με τους τελευταίους στίχους του "Do Me A Favour", ξέρεις, αυτό που λέει 'PERHAPS FUCK OFF MIGHT BE TOO KIND' (έτσι, ωμά και στεγνά) με γιγάντια άσπρα γράμματα. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι, αν ποτέ μας επισκεφτούν, θα φοράω αυτή την μπλούζα, με την ελπίδα να παίξουν αυτό το τραγούδι. Και ρε παιδιά, το παίζουν. Ακούω ξαφνικά τον Helders να βαράει σαν διάολος τα drums και νιώθω ότι χάνω τα λογικά μου όταν καταλαβαίνω τι έρχεται.
Δεν θα γράψω (επίσημο) review. Δεν είμαι έτοιμος ακόμα, δεν ξέρω αν θα είμαι ποτέ. Οι σκέψεις μου είναι συγκεχυμένες και αχανείς, η καρδιά ακόμα χτυπάει δυνατά λες και έδινα το πρώτο φιλί, και το μυαλό είναι κολλημένο στην εικόνα του Τέρνερ να χάνει τον ειρμό της σκέψης του ('bear with me man, I lost my train of thought') και να κοιτάζει απορημένος την κάμερα.
Έζησα με όλο μου το είναι εκείνη τη μιάμιση ώρα. Χορός, ουρλιαχτά, νερό, ανάσες x 20 φορές με την ίδια σειρά, ίσως με εξαίρεση το "R U Mine?" που θυμάμαι νά μην έχω δύναμη ούτε να τραγουδήσω· αντ' αυτού είχα σταθεί και κοιτούσα μια τον κόσμο, μια το στέιτζ. Δεν μπορούσα να διανοηθώ τι στιγμές ζούσαμε.
Στο τέλος φωνάζει τον Miles στη σκηνή. Κλείνουν με το "505", το αγαπημένο μου τραγούδι των Monkeys, και μου χαρίζουν ίσως την πιο συγκλονιστική συναυλιακή στιγμή της ζωής μου. Πόσο καλύτερο κλείσιμο σε μια σπουδαία και ιστορική βραδιά, πείτε μου πόσο;
Και λοιπόν που λέτε, Who the Fuck Are Arctic Monkeys?
Μιχάλης Νικολίτσης
12 Ιανουαρίου 2018.
Έχω βγει για μία χαλαρή μπίρα με τον αδερφό μου, την Ελένη, τον Στέφανο και τον Παμούκ. Χτυπάει το κινητό μου...
- Έλα, Mike, 6 Ιουλίου θα έρθουν οι Monkeys στο Rockwave. Διασταυρωμένη πληροφορία. Αν θες γράψτο στο Υπόγειο. 99% θα σου βγει.
Και καπως έτσι η μπίρα που έπινα με τους φιλους μου έπαψε να είναι χαλαρή...
Έκτοτε, από εκείνο το βράδυ του Ιανουαρίου, ένα εσωτερικό ρολόι στο κεφάλι μου άρχισε ασυνείδητα να μετράει αντίστροφα για περίπου 6 μήνες, μέχρι να φτάσει η 6η Ιουλίου κι εγώ να βρεθώ στον πευκόφυτο δρόμο που οδηγεί στο Terra Vibe της Μαλακάσας. Ανυπομονούσα. Ανυπομονούσα γιατί μου αρέσουν πολύ οι Arctic Monkeys, όσο κι αν με ξενέρωσαν κάποιες φορές με τα μουσικά και τα περιρρέοντα πεπραγμένα τους στην τρέχουσα δεκαετία, ποτέ δεν έπαψαν να αποτελούν ένα σημαντικότατο κεφάλαιο στη μουσική βιωματική μου ιστορία, αυτή που πλέκω νήμα-νήμα, μπάντα-μπάντα και τραγούδι-τραγούδι τα τελευταία σχεδόν... 40 χρόνια. Μου αρέσουν πολύ και οι alt-J, για την ακρίβεια τους θεωρώ από τις καλύτερες και πιο ξεχωριστές μπάντες των 10's. Και ο Miles Kane μου αρέσει, έχω ζήσει πολλά μαζί του. Στις συναυλίες, αυτές που τον έχω δει μόνο του, αλλά και αυτή που τον είδα μαζί με τον Alex και τους υπόλοιπους Last Shadow Puppets. Στους δίσκους του, με τους... αδικοχαμένους και αδικοδιαλυμένους The Little Flames, με τους αλητόβιους The Rascals, με το απίστευτο solo debut του, το "Colour Of The Trap" του 2011. Και οι Get Well Soon μ'αρέσουν και οι δικοί μας CORETHEBAND μ'αρέσουν, είναι one of a kind και πέρα για πέρα αληθινοί, γεμάτοι ταλέντο και δύναμη...
6 Ιουλίου 2018
Η μέρα έφτασε και περπατάω μόνος μου με βιαστικό βήμα τον πευκόφυτο δρόμο που οδηγεί στο Terra Vibe της Μαλακάσας. Σκέφτομαι διάφορα περίεργα, όπως πώς θα τα πήγαινε η Ουρουγάη εναντίον της Γαλλίας αν έπαιζε ο Καβάνι, αν είμαι καλός πατέρας, αν είμαι επαρκής σύζυγος, αν πρέπει να αλλάξω τον τρόπο που ασκώ το επάγγελμά μου και άλλα τέτοια...
Τη στιγμή που οι σεκιουριτάδες μου κόβουν το εισιτήριο, ακούω τη φωνή του Miles και σκέφτομαι το "Kingcrawler" και ένα station wagon ταξί, παραγεμισμένο με μένα και πέντε φίλους μου κάπου στη Βόρειο Ιταλία πίσω στο 2011. Μπαίνω στο venue και σχεδόν τρέχοντας βαδίζω προς τη σκηνή. Βλέπω τον Kane ντυμένο στην ατημέλητη πένα, μου θυμίζει με κάποιο αφαιρετικό τρόπο τον Αλ Πατσίνο στο Σημαδεμένο, είναι χαρούμενος και γεμάτος ένταση, το ζει, το ίδιο και η μπάντα του, με κορυφαία την ντράμερ, η οποία σε κάποιες φάσεις είναι σαν να κλαίει και άλλες σαν να ξερνάει, με τη γλώσσα της κρεμασμένη πάνω απ'τα τύμπανα και τα μάτια της να έχουν γυρίσει προς τα πάνω, προς τον γαλάζιο (ω,ναι! σε αυτή τη συναυλία δεν έβρεξε!) ουρανό της Μαλακάσας. Προφανώς δεν έπαιξε το "Kingcrawler", το set του όμως ήταν συμπαγές και πλήρες, η παρουσία του παραπάνω από καλή, bonus η εξαίσια και απείρως ανεβαστική διασκευή στο "Hot Stuff" της Donna Summer. Μπράβο ρε Miles!
Έχω πια ενωθεί με (πολλούς και υπέροχους) μουσικούς συντρόφους μου και περιμένω τους alt-J να ανέβουν στη σκηνή. Περιφέρομαι στο χώρο, μιλάω και γελάω, σχολιάζω, αγκαλιάζω ανθρώπους που αγαπώ και βλέπω λίγο ως καθόλου όλο το Χειμώνα, νιώθω υπέροχα και σκέφτομαι αυτό το γαμάτο κλισέ πως "η μουσική ενώνει". Οι alt-J εμφανίζονται ανάμεσα σε στήλες φωτός, ανάμεσα σε χρωματιστές κολώνες, και είναι από το πρώτο δευτερόλεπτο αφοπλιστικοί και επαληθεύουν ακαριαία όσα όλα αυτά τα 6 χρόνια (από το ντεμπούτο τους "An Awesome Wave" του 2012) σκεφτόμουν γι'αυτούς: Πως είναι μια ατέλειωτα πρωτότυπη και ξεχωριστή μπάντα που δεν μοιάζει με κανέναν, πως ακολουθούν το δικό τους "δύσκολο" μουσικό δρόμο, αδιαφορώντας για όλα τα... δεινά της pop - την αποδοχή, το χρήμα, το "να κερδίσω fans κι ας δεν είμαι ο εαυτός μου - να γίνω ευρέως αποδεκτός, ακόμα κι αν χρειαστεί να πουλήσω την ψυχή μου στο διάβολο". Η οποία συγκεκριμένη επιλογή φυσικά έχει το τίμημά της, είδα τόσους πολλούς γύρω μου να αδιαφορούν για την παρουσία τους στη σκηνή, άκουσα κάποιους να παρακαλάνε να τελειώσει το set τους, είδα τύπους και τύπισσες να τους γυρνάνε την πλάτη. Respect. Δεν (έχω κανένα δικαίωμα να) περιμένω από κανέναν να νιώσει τη μουσική όπως εγώ, ούτε να τη βρίσκει με τον τρόπο που τη βρίσκω εγώ. Έρχεται το "In Cold Blood" (το καλύτερο μου τραγούδι για το 2017, check Top-50 Διεθνή Tracks here) και χάνω κάθε επαφή με τα προαναφερθέντα, δεν βλέπω τίποτα μπροστά μου παρά μόνο νότες, μελωδίες και φωνές. Α! βλέπω και την ταλαιπωρημένη (πέρασε πολλά τα Χειμώνα, σήκωσε πάνω της μια ανείπωτη απώλεια), αλλά πάντα σε φόρμα, λικνιζόμενη πλάτη του αδερφού μου... Ο Αγγελάκος (ο Στάθης) είναι πίσω δεξιά μου και θέλω να τον σηκώσω ως τον ουρανό μήπως καταλάβει πόσο τον αγαπάω, αυτόν και το τραγούδι, αλλά δεν μπορώ, είναι δυο μέτρα άνθρωπος, πιο ψηλός κι απ'τον Nick Cave, όπως είχαμε καταλήξει πριν λίγο... Νυχτώνει και τα bars of lights πάνω στη σκηνή μοιάζουν ακόμα πιο εντυπωσιακά, με τραβούν μέσα στο σωλήνα τους ακόμα πιο βαθιά, έρχεται το "Fitzpleasure", το "Left Hand Free" και το πολυαναμενόμενο "Breezeblocks". Ύστερα το experimental τρίο από το Leeds αποχωρεί κι εγώ νιώθω υπερπλήρης και υπερσυγκινημένος. Έπος! Εις το επανιδείν, σκέφτομαι, και δειλά-δειλά τραγουδάω από μέσα μου το "Brianstorm"...
Το σκοτάδι έχει σκεπάσει για τα καλά το "Terra Vibe" και οι Arctic Monkeys ανεβαίνουν στη σκηνή. Ανατριχίλα που σέρνει στα vibes της σχεδόν 15 χρόνια ζωής, σχεδόν 15 χρόνια στιγμές, δαιμονισμένα εναλλασσόμενες σκηνές, κινηματογραφικά γυρίζουν σε μια αυτοβιογραφική μπομπίνα, ονόματα, γέλια, κλάματα, μάτια ορθάνοιχτα, μάτια κουρασμένα, μαύροι κύκλοι, ανούσιοι κύκλοι, νέοι κύκλοι, το π=3,14 επαναπροσδιορίζεται, μετεφηβεία, ενηλικίωση, γάμοι, παιδιά, από barman ψυχολόγος, και από...ρεμάλι επιχειρηματίας. Και τα μαϊμούδια πάντα κοντά, ωσάν μια συμμορία που σε καλεί σαν πειρασμός τη στιγμή που πας να καθαρίσεις (βλ. "Carlito's Way" - o Αλ Πατσίνο έχει την τιμητική του σήμερα). "Four Out Of Five" για αρχή ladies and gents και δεν με χαλάει καθόλου, προσπαθώ όμως να ακούσω το μπάσο και δεν ακούγεται πουθενά, θαρρώ πως είναι δικό μου ηχητικό πρόβλημα (ο ΩΡΛ μου μού το έχει πει ξεκάθαρα, χάνεις τις χαμηλές, μάλλον από τα πολλά live και το πολύ Mo Better), αλλά μου το επιβεβαιώνουν και οι φίλοι μου. Κι ύστερα ξεκινάει ένας καταιγισμός, μια καθαρόαιμη Arctic Monkeys πανδαισία μελωδίας, νεύρου, αριστοτεχνικού παιξίματος, επιβλητικής σκηνικής παρουσίας με ακρογωνιαίο λίθο -ποιον άλλον;- τον Turner. "Do I Wanna Know", "Brianstorm", "Don't Sit Down Cause I've Moved Your Chair", "Crying The Lightning", "The View From The Afternoon", "Teddy Picker" (!), "She Looks Like Fun" και "Tranquility Base Hotel & Casino". Μια στάση εδώ και γι'αυτό το ασύλληπτο νέο κομμάτι των Monkeys, το οποίο έχει δώσει και το όνομά του στον τελευταίο 6o δίσκο τους. Από μόνο του είναι ένα καθώς πρέπει αριστούργημα, ένα αληθινό μεγαλούργημα. Ακούγοντάς το κατά τη διάρκεια της συναυλίας, ένιωσα τα γονατά μου να λυγίζουν και την καρδιά μου να σπάει, έσκυψα το κεφάλι μου και το έβαλα με απόγνωση μέσα στα χέρια μου, ένιωσα δάκρυα να θέλουν να βγουν μέσα από τα μάτια μου, τα κράτησα πίσω, για χάρη του Καβάνι και της ήδη αποκλεισμένης Ουρουγάης. Τα φύλαξα για την αμφιβολία που νιώθω για το αν είμαι καλός πατέρας και καλός σύζυγος, τα άφησα κάβα σε περίπτωση που χρειαστεί να αλλάξω τον τρόπο που ασκώ το επάγγελμά μου, τα έβαλα στην άκρη για ώρα ανάγκης να το πω έτσι... Κι ήταν η στιγμή που συνδέθηκα 100% με το δικό μου τρόπο με τον Alex, ήταν η στιγμή που ένιωσα να είμαι ένα με τις στάλες ιδρώτα που φαντάζομαι πως κυλούσαν από το ξεμανίκωτο φανελάκι του. Ύστερα νομίζω πως άδειασα, αλλά άδειασαν και αυτοί, οι περιβόητοι Monkeys κουράστηκαν, ένιωσα πως η ενέργειά τους άρχιζε να φθίνει λίγο-λίγο, όσα κομμάτια κι αν έπαιξαν μετά και παρόλο που κάποια από αυτά ήταν κανονικά AM anthems ("Do Me A Favour", "Cornerstone", "Pretty Visitors", "I Bet You Look Good on the Dancefloor", "R U Mine?"), η ενέργεια και το κέφι σταδιακά έσβηναν, μέχρις ότου να λάμψουν πανηγυρικά σαν σε επιθανάτιο ρόγχο στο αποχαιρετηστήριο "505", με τη συμβολή του Miles Kane, βεβαιώς-βεβαιώς... "Επαγγελματικό live" μου είπε ο Spir Frelini καθώς αποχωρούσε χαμογελαστός με το κορίτσι του, θα συμφωνήσω και θα πω πως τα παιδιά κάναν τη δουλειά, αλλά θα προσθέσω πως η μουσική δεν πρέπει να είναι δουλειά, τουλάχιστον για μας τους ρομαντικούς, που μεγαλώσαμε με Δάντη και Μπίγαλη... :) Οκέι, αστειεύομαι ως έναν βαθμό, αλλά το σίγουρο είναι πως η παλιοπαρέα από το Sheffield, μολονότι μας έδωσε ένα εκρηκτικό setlist και μία καθόλα τίμια performance, ξεδίπλωσε στη Μαλακάσα ένα μόνο ποσοστό του τεράστιου ταλέντου της και της υπερηχητικής εν δυνάμει ενέργειάς της, ένα ποσοστό όχι μικρό, αλλά σίγουρα όχι αρκετό για να τοποθέτησουμε το πρώτο live τους σε Ελληνικό έδαφος στο πάνθεον των συναυλιών που έχουμε δει. Fair enough Monkeys, hope we see you again!
Y.Γ. H μάστιγα με τα κινητά που τραβάνε βίντεο και βγάζουν σαν πολυβόλα φωτογραφίες πρέπει να σταματήσει. Κάτι ξέρει ο Jack White που τα απαγορεύει στις συναυλίες του.
Υ.Γ. 2 Μπράβο στη διοργάνωση. Το ότι κάναμε ώρες να φύγουμε από τη Μαλακάσα δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο, αλλά τους το δίνω, τι να κάνουν δηλαδή; να ανοίξουν νέους δρόμους ή να πάρουν το festival και να το πάνε αλλού - πού;
Y.Γ. 3 Δεν δίνω όμως κανένα ελαφρυντικό στον τρόπο που μας έδιωξαν οι σεκιουριτάδες κάνα μισάωρο μετά τη συναυλία. Αράζαμε με κάτι φίλους στα παρεό της Δάφνης, λέγαμε δυο-τρεις κουβέντες για τη συναυλία και περιμέναμε να περάσει λίγη ώρα για να γλιτώσουμε το πήξιμο στο δρόμο. Οκέι, ίσως να είμασταν βάρος (;) στους ανθρώπους που είχαν ήδη ξεκινήσει να καθαρίζουν, αλλά ο τρόπος που μας ζητήθηκε να φύγουμε ήταν κάπως προσβλητικός.
Δημήτρης Νικολίτσης
Rockwave μέρα πρώτη. Θα τα γράψω με την σειρά, γιατί ήδη έγω σβήσει δυο προλόγους εξαιτίας του ότι το χέρι μου πάει αυτόματα και γράφει Arctic Monkeys. Αρχικά, να δηλώσω ότι δεν κατάφερα να φτάσω στην ώρα μου και έχασα τον αγαπημένο Jacob και τους Coretheband και μπήκα λίγο πριν τον θρυλικό Al Pacino, sorry τον Miles Kane εννοώ. Ο τύπος μου αρέσει σχεδόν όσο μου άρεσε και πριν 9 χρόνια. Πρέπει να έπαιξε μια ώρα και ήταν ό,τι πρέπει για ζέσταμα, δεν με χάλασε καθόλου η διασκευή στο «Hot Stuff» της Donna Summer, το αντίθετο μάλιστα, αλλά η απουσία του «Kingcrawler» με πλήγωσε. Μεγάλο respect στην drummer που μάλλον έγινε η μασκώτ της μέρας. Επίσης, οι στυλιστικές επιλογές του Miles που ακροβατούσαν ανάμεσα σε karate kid και Al Pacino μου άρεσαν πολύ περισσότερο από την τσατσάρα του Turner, έπρεπε να γράψω και εγώ κάτι, γιατί διάβασα πολλά…
Πάμε στους Alt-J. Προσεύχομαι κάποιος να τους ξαναφέρει στην χώρα μας σύντομα και μάλιστα σε κλειστό χώρο, γιατί οι κολώνες με τα φώτα που είχε το τρίο ανάμεσα του, ήταν εκεί για να δώσουν το κάτι παραπάνω, αλλά λίγο το φως του ήλιου που είχε απομείνει και λίγο ο ανοιχτός χώρος νομίζω ότι το χάλασαν. Αλλά στο καθαρά μουσικό κομμάτι, δεν έχω να πω απολύτως τίποτα. Ήταν όπως ακριβώς περίμενα να είναι μια από τις αγαπημένες, αν όχι η πιο αγαπημένη μου, μπάντες των τελευταίων χρόνων. Από την πρώτη μέρα που τους άκουσα, αυτή η φωνή με είχε καθηλώσει και μάλλον αυτό θα συμβαίνει για πάντα. Το setlist δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία για μένα - ό,τι και να διάλεγαν θα ήμουν οκ. Βέβαια έχω τις αδυναμίες μου, αλλά τις άκουσα σχεδόν όλες … Πριν βγουν, έλεγα μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι πιο πολύ ψήνομαι να δω αυτούς παρά τους Arctic Monkeys. Στο τέλος της βραδιάς, μετά τους Monkeys, το έλεγα μόνο σοβαρά.
Κεφάλαιο Arctic Monkeys: Θα τα πάρω με την σειρά που συνέβησαν μέσα μου για να βγει το κείμενο με μια λογική ροή, γιατί αλλιώς θα χαθεί η μπάλα. Να ζητήσω μια συγγνώμη, γιατί πολλές από τις απόψεις μου δεν ταυτίζονται με τις περισσότερες που έχω διαβάσει ως τώρα. Πρώτον, βρήκα το τελευταίο άλμπουμ, όχι κακό, αλλά πολύ βαρετό. Πριν την συναυλία έλεγα δεν με πειράζει ούτε με νοιάζει τι θα παίξουν, αρκεί να υπάρχουν μέσα στο setlist 8 τουλάχιστον τραγούδια από τους τρεις πρώτους δίσκους και θα δεν μου καίγεται καρφί για τα υπόλοιπα. Θα γεμίσω την ψυχή μου με αυτά, μου αρκεί μια μικρή δόση από τα παιδιά που αγάπησα για να φύγω χαρούμενος και μεθυσμένος, να χορεύω μέσα στο παραλήρημα που μου προκαλούν τα τραγούδια τους από τότε. Τελικά κάτι τέτοιο αν και έγινε, δεν μου ήταν αρκετό. Τα 7 πρώτα κομμάτια με έστειλαν στο διάολο, δεν μπορώ να περιγράψω την έκρηξη αδρεναλίνης μέσα μου, μέχρις εκεί όμως. Μετά πήγαμε στα τύπου «μπαλάντες» κομμάτια, αυτά που νομίζω πως είναι το σύνορο ανάμεσα στους Monkeys που γνώρισα και αγάπησα και στους Monkeys που βαρέθηκα. Στις τσατσάρες του Αλέξη, στα γιλέκα που ανεμίζουν σαν φανέλα μετά από γκολ σε τελικό και όλα αυτά που εμένα δεν μου κάνουν και τα λέω και λίγο δήθεν για να πω την αλήθεια. Ξενέρωσα τόσο πολύ στην 20λεπτη «κοιλιά» της συναυλίας, που μετά ένιωθα ότι κάποιος είχε πάρει από μέσα μου όλη την ενέργεια και την χαρά που είχα, όταν καταλάθος έπαιξε μια νότα από το επικό «Brianstorm». Ειλικρινά, ένιωθα κενός. Σε αυτό συνέβαλε και τα όσα παρατήρησα σε αυτό το 20λεπτό που προανέφερα. Είδα χιλιάδες φλας από κινητά να ανάβουν και πραγματικά δεν έχω ρωτήσει κανέναν αν του άρεσε αυτό, άλλα διάβασα ότι θεωρήθηκε μια φοβερή συναυλιακή στιγμή. Ενώ για μένα ήταν από τα χειρότερα πράγματα που έχω δει σε συναυλία. Όπως επίσης δεν καταλαβαίνω την εμμονή των βίντεο από τα κινητά, κοιτάς μπροστά και το μόνο που βλέπεις είναι κόκκινες μπίλιες να ανάβουν και χρόνους να μετράει αντίστροφα μέχρι να τελειώσει ο αποθηκευτικός χώρος του κινητού σου. Προτιμώ τα κύτταρα μνήμης του εγκεφάλου μου. Προφανώς, αυτή δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που συμβαίνει και γι΄αυτό το λόγο αγαπάω ακόμα περισσότερο τον Jack White που πλέον τα απαγορεύει. Με απλά λόγια, γιατί μόλις άναψα το τελευταίο μου τσιγάρο και είναι 3 το βράδυ, δεν μου άρεσε και τόσο το live των Μonkeys. Τέλος, αν με ρωτούσες αν άξιζαν τα 75 ευρώ, θα σου απαντούσα όχι, αλλά αν με ρωτούσες αν θα τα ξανάδινα, τότε θα έλεγα ναι. Γιατί είναι δύσκολο να ξεφύγεις από τους πρώτους σου έρωτες...
Λίγα λόγια για το φεστιβάλ…
Όταν έχω δώσει 75 ευρώ για εισιτήριο, έχω πληρώσει διόδια έχω κάνει 80 χιλιόμετρα πηγαίνε-έλα και βλέπω μέσα στον καύσωνα 1 ευρώ το νερό και 5 ευρώ την μπίρα, με πιάνει λίγο μια τρέλα. Δουλεύω και σε περίπτερο και ξέρω πόσο τα αγοράζει κάποιος. Διάβασα και ότι οι πόρτες άργησαν να ανοίξουν αρκετά και υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που είχαν στηθεί στον ήλιο να περιμένουν και όταν έφυγα -ενώ είχα παρκάρει στην άλλη άκρη της γης για να μην φάω την ζωή μου στο αυτοκίνητο- έμεινα μια ώρα ακίνητος φτάνοντας σπίτι μου στις 3:30. Όπως επίσης, να δεχτώ να μην έχει καπάκι το νερό μου, αλλά να μην έχει το δικό μου επειδή ο θεός με έκανε τριχωτό, ενώ η χαμογελαστή κοπελίτσα πίσω μου φεύγει με τρια κλειστά μπουκάλια, αυτό δεν το δέχομαι. Σαν συμπέρασμα βγάζω μόνο ένα, αγαπητοί διοργανωτές δεν μας σέβεστε, δεν το κάνατε ποτέ, δεν μας κάνετε χάρη όταν φέρνετε μια μπάντα στην Ελλάδα, την δουλειά σας κάνετε και εμείς είμαστε οι πελάτες, από τους οποίους βγάζετε τα προς το ζην σας, αλλά αν εμείς ανεχόμαστε τα πάντα, τότε πιο πολύ εμείς δεν σεβόμαστε τους εαυτούς μας. Λίγη οργάνωση πέρα από την οριακή για να βγαίνει ένα live δεν βλάπτει. Αυτή η παράγραφος πάει και στους υπόλοιπους διοργανωτές φυσικά, που όλοι μας βλέπουν σαν ευρώ με βερμούδες.
Φάνης Πουλημάς
Η πολυαναμενόμενη συναυλία των παιδιών από το Sheffield που τα τελευταία χρόνια έχουν πολιτογραφηθεί κάτοικοι LA ήταν αναμφισβήτητα το μουσικό γεγονός της χρονιάς και ένα μεγάλο απωθημένο των περισσότερων της Generation X άλλα και των Millennials. Ο χαρισματικός Alex Turner έχει καταφέρει μουσικά να ενώσει όσο και να διχάσει τους πάντες. Είναι ένα μουσικό θέμα συζήτησης που αναλύεται σε κάθε γωνιά του πλανήτη από μουσικά forums, social media και όπου αλλού οι μουσικόφιλοι παραθέτουν τις απόψεις τους πάνω στο φαινόμενο των Arctic Monkeys.
Έτσι λοιπόν και εμείς εδώ η μουσικοπαρέα βιώσαμε την πρώτη τους εμφάνιση με ανάμεικτα συναισθήματα, μιας και πολλοί από εμάς έχουν στο μυαλό τους τα παιδιά με τα σπυράκια και τα μπλουζάκια από τις αποθήκες του High Green και όχι τα επώνυμα κουστούμια, τη μπριγιαντίνη και την τσατσάρα. Εδώ όμως ήρθαν τώρα ως 30αρηδες και όχι 10 χρόνια πριν. Προσωπική μου άποψη είναι να δεχτούμε τα πράγματα όπως έχουν και όχι να αναπολούμε τα παλιά τα χρόνια, που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Αρκετά με τα ψυχογραφήματα και πάμε να μοιραστούμε την εμπειρία μου όπως την βίωσα την Παρασκευή. Ξεκινήσαμε νωρίς νωρίς μιας και η νεανική μου παρέα ήθελε να πιάσει τις πρώτες θέσεις και εγώ να σταματήσω τη νευρικότητα μου που είχε αρχίσει από το προηγούμενο βράδυ, όπως λέει και το τραγούδι, που το ακούσαμε live «anticipation has a habit to set you up». Οπότε μπήκαμε στις 17:45 μέσα σε ένα λιοπύρι και σε έναν χώρο που έβλεπες νέους παντού να αψηφούν το καύσωνα και να έχουν χαρούμενη διάθεση.
Στρώσαμε το τσαντιράκι μας με τη Δάφνη, μεγάλα παρεό (που αποδείχθηκαν σωτήρια κατά τη διάρκεια της βραδιάς) και ξαπλώσαμε βλέποντας τη νεολαία να πηγαίνει πάνω κάτω, ώστε να πλασαριστεί όσο το δυνατόν καλύτερα μπορούσε. Σιγά σιγά έφταναν και οι υπόλοιποι υπόγειοι μουσικόφιλοι και γρήγορα γίναμε ένα και έτοιμοι να δούμε για μια ακόμη φορά τον «Διόσκουρο» του Alex, Miles Kane. 19:00 ακριβώς ανέβαινε στη σκηνή με ένα ξεκούμπωτο παρδαλό πράσινο πουκάμισο (έμοιαζε με drug dealer των 70’s) κολλητό άσπρο παντελόνι και σουβλερό παπούτσι και μια ασορτί με το πουκάμισο κορδέλα στο κεφάλι. Μου φάνηκε λίγο πιο “γερασμένος” από ότι τον είχα δει δυο χρόνια πριν στον ίδιο χώρο με τον Alex Turner ως Last Shadow Puppets. Το κοινό τον υποδέχτηκε θερμά και αυτός προσπάθησε να μας αποζημιώσει με 15 τραγούδια σε κάτι λιγότερο από μια ώρα. Highlight της εμφάνισης του για μένα ήταν το «Color of the trap» από την ταινία Submarine και τα τελευταία του τρία τραγούδια αρχής γενομένης από τη διασκευή της Donna Summer «Hot Stuff». Το κοινό χόρευε στους groove ρυθμούς και το Terra Vibe έμοιαζε σαν μια υπαίθρια disco. Έκλεισε με το «Coup De Grace» και το «Come Closer» με το γνωστό του επικοινωνιακό trick, βάζοντας στην εξίσωση και το κοινό.
Τη σκυτάλη πήρε το εκπληκτικό τρίο από το Leeds, Alt J, τους οποίους ήθελα πολύ να τους δω για πρώτη φορά από κοντά. Πιστεύω όλοι συμφωνήσαν ότι ήταν μια εκπληκτική εμφάνιση, αν και θα προτιμούσα να ήταν νύχτα και όχι στο ηλιοβασίλεμα, γιατί το μουσικό παιχνίδι με τα εφέ τους ήταν φανταστικό και ταξιδιάρικο. Πιστεύω ότι και οι πιο δύσπιστοι αναθεώρησαν την άποψη τους για τους Alt J. Τρομερή σκηνική παρουσία, υπέροχες μελωδίες και 75 λεπτά ευχάριστα, με μουσικές γέφυρες που σε έκαναν να νιώθεις ότι αιωρούσουν στον χώρο.
Όλα ήταν έτοιμα για την παρθενική εμφάνιση των Arctic Monkeys. Οι αργοπορημένοι άρχισαν να μαζεύονται και όλοι να σπεύδουν για τις τελευταίες επισκέψεις στις τουαλέτες και για αναγόμωση με μπύρες, ποτά, νερά κ.α. Με μια ματιά που έριξα στον χώρο είδα ότι είχε γεμίσει ασφυκτικά και οι γνώμες που άκουγα όλον αυτό το καιρό για τα υπερτιμημένα εισιτήρια και τον κίνδυνο ότι η συναυλία θα είναι για λίγους πήγαν περίπατο.
Όπως προείπα έβλεπες κάθε λογής ηλικίες, από μεσήλικες με εφηβική καρδιά μέχρι πολύ νεαρά άτομα που θα είναι το συναυλιακό κοινό του αύριο, οπλισμένα με φουλ μπαταρία και αρκετά GB διαθέσιμα ώστε να αποθανατίσουν την κάθε στιγμή. Νομίζω δεν χρειάζεται να σταθούμε περισσότερο σε αυτό, μιας και η εξέλιξη των πραγμάτων είναι αυτή και θα πρέπει όλοι να συμφιλιωθούν με την τάση. Ξαφνικά ακούω εκστασιασμένα επιφωνήματα. Η ώρα είναι 22:30 ακριβώς και η πιο πολυσυζητημένη μπάντα των τελευταίων χρόνων κάνει την εμφάνιση της. O Alex παίρνει θέση στη σκηνή και χωρίς χαιρετούρες, αρχίζει με το Four Out Of Five από το διχαστικό νέο album μέσα σε ντελίριο. Η γνώμη μου γνωστή για το νέο album, όποτε επικεντρώθηκα στις στιλιστικές τοποθετήσεις του συγκροτήματος και στο στήσιμο τους στο χώρο. Αμέσως μετά ακούω τις πρώτες μελωδίες του Brianstorm αλλά μετά από μια απότομη παύση αρχίζει το Do I wanna Know. Δεν γνωρίζω αν ήταν λάθος ή ένα τρικ, αλλά όπως και να είχε ήταν η αρχή της καλύτερης μου στιγμής της βραδιάς, μιας και από το τραγούδι νούμερο 2 μέχρι και το 7 δεν μπορούσα να πάρω ανάσα, να πιω μια γουλιά μπύρα ή νερό, αλλά ούτε να κάνω οτιδήποτε άλλο από το να γκαρίζω τραγουδώντας και να χοροπηδώ μια δεξιά μια αριστερά (να ζητήσω συγγνώμη σε όσους ήταν δίπλα μου αν τους ξενύχιασα ή τους ξεκούφανα). Χαρακτηριστικά θυμάμαι να ζητώ να χαλαρώσει λίγο ο Alex για να μπορέσω να πάρω μια ανάσα. Για την ιστορία τα συνεχόμενα τραγούδια ήταν "Brianstorm", "Don’t Sit Down Cause I Moved Your Chair", "Crying Lightning", "The View From The Afternoon" και το "Teddy Picker". Οι παλμοί μου ήταν ήδη στο κόκκινο και μια παύση για μένα μεταξύ των τραγουδιών "She Looks Like Fun" και "Tranquility Base Hotel & Casino" ευεργετική. Μετά, και ενώ ο Mike με τη Νένα κάνουν την τέλεια κίνηση με το να μας προμηθεύσουν με μπίρες, ακούμε την εισαγωγή του "Do Μe Α Favour" και το "Cornerstone". Μια παύση, μιας και η επομένη τριάδα δεν με συγκινεί ("Why'd You Only Call Me When You're High?", "Knee Socks", "One Point Perspective"), αλλά βρήκαμε έδαφος να κάνουμε καλοπροαίρετα καυστικά σχόλια για την ιδιοφυΐα του Alex, αλλά και τη θεατρική του στάση. Και τι δεν τον είπαμε - από πουτανιάρη, απόλυτο ροκ σταρ, βεντέτα έως και ερωτικά χυδαίο. Μέσα σε αυτό το κλίμα παλιμπαιδισμού, σταματάμε απότομα όταν ακούμε από το αρμόνιο τις πρώτες νότες του "Pretty Visitors". Ξανά στις επάλξεις και ο Alex βγάζει την αμάνικη αραχνοΰφαντη ζακέτα και να τη στριφογυρίζει. Αμέσως μετά ακούμε να φωνάζει "Ladies!" και αρχίζει το "I Βet Υou Look Good on the Dancefloor" και κολλητά το "R U Mine?". Εν μέσω ενός καπνογόνου και μιας διαρκούς αποθέωσης έρχεται το encore με "Star Treatment" σε ένα σκηνικό που έμοιαζε με μια κοιλάδα με χιλιάδες πυγολαμπίδες, που είχαν δημιουργήσει οι φακοί των κινητών. Εν συνεχεία το "Arabella" και τέλος ο Miles Κane ανεβαίνει στη σκηνή για να μας αποχαιρετήσουν με το "505".
Το τέλος μας βρήκε ξαπλωμένους στα παρεό να κάνουμε τον απολογισμό της βραδιάς. Οι γνώμες διαφορετικές και αυτό είναι το ωραίο. Μου αρέσει όταν βιώνουμε κάτι όλοι μαζί αλλά έχουμε διαφορετική άποψη. Είναι η αγαπημένη μου στιγμή στο τέλος των συναυλιών, το πρώτο σχόλιο με το που τελειώσει. Άκουσα πολλούς με πολλή προσοχή και πιστεύω ότι όλοι είχαν δίκιο και ακριβή επιχειρήματα. Η γνώμη μου είναι ότι ναι, δεν υπήρχε το πάθος που υπήρχε κάμποσα χρόνια πριν. Είχα την τύχη να τους δω δυο φόρες στο εξωτερικό το 2011 και το 2013, ίσως οριακά στην αρχή της mainstream εποχής τους και αυτό είναι ξεκάθαρο. Το κοινό που προσελκύουν πλέον είναι νεανικό, επομένως έχουν άλλη προσέγγιση να ζουν τις συναυλίες, είτε συμφωνούμε είτε όχι είναι η πραγματικότητα και να κατακρίνουμε και να προσπαθούμε να μπούμε σε διαδικασία σύγκρισης πιστεύω είναι ανούσια. Δεν γνωρίζω τι θα έκανα και εγώ 20-25 χρόνια πίσω αν είχαμε την ίδια τεχνολογία. Είναι άλλες εποχές με τα καλά τους και τα κακά τους. Η μπάντα και αυτή έχει περάσει σε άλλη εποχή και προσωπικά δεν μου άρεσε αυτή η στροφή της, αλλά πιστεύω ότι η κρίση μου δεν έχει καμία βαρύτητα, μιας και έχουν στην συντριπτική πλειοψηφία την πλήρη αποδοχή. Το ταλέντο τους είναι σπάνιο κα μπορούν να έχουν κοινό από 50άρηδες νοσταλγούς του post punk μέχρι εφήβους. Καλύπτουν με τους 6 δίσκους τους όλα τα γούστα. Κρατώ τα συναισθήματα που μου χάρισαν απ’το ντεμπούτο τους. Κατάφεραν να με κάνουν να αφήσω δουλειά και οικογένεια ώστε να πάω στο εξωτερικό σε καταδρομικές εκδρομές για να τους απολαύσω. Δεν ξέρω άλλη μπάντα που αν βάλεις τα B sides κάνεις τουλάχιστον δυο ακόμα masterpiece albums. Η βραδιά της 6/7 με αφήνει με θετικό πρόσημο μιας και βρέθηκα με αγαπημένα πρόσωπα της ηλικίας μου αλλά και της νέας γενιάς, που έχουμε περάσει άπειρες ώρες συζητώντας και τραγουδώντας τραγούδια τους. Πρόκειται για μια εμφάνιση καθαρά επαγγελματική και όχι συναισθηματική. Οι προσδοκίες που φτιάχνουμε για το τι θα δούμε και θα ακούσουμε, κρίνουν το αποτέλεσμα της βραδιάς. Εγώ πήγα υποψιασμένος για το τι θα δω και τι θα ακούσω και προσπάθησα να αφήσω στο σπίτι μου την επίκριση και τις υψηλές προσδοκίες. Πήγα με διάθεση εφήβου θέλοντας να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να ακούσω ζωντανά όσα τραγούδια συμπεριελήφθησαν από τους 3 πρώτους δίσκους τους που με έχουν σημαδέψει.
Τέλος για το Rockwave και το Terra Vibe θα ήθελα να πω πως ενώ ο χώρος είναι σχετικά καλός - μέσα στα δέντρα και εκτός λεκανοπεδίου σου δίνει μια αίσθηση εκδρομής - ίσως κάνει κακό στον ήχο, μιας και δεν ακούγαμε το μπάσο. Ευελπιστώ στο μέλλον να γίνει πιο ποιοτική η εστίαση και περισσότερη ποικιλία στις μπύρες και τα ποτά. Τέλος, ευκταία θα ήταν μια καλύτερη συνεννόηση των διοργανωτών και της τροχαίας ώστε να αποφευχθεί η ταλαιπωρία και η κίνηση στους γύρω δρόμους. Προσωπικά η ταλαιπωρία των συναυλιών είναι η μόνη ταλαιπωρία που μπορώ να αντέξω. Τέλος, απορία έχω, πόσο κόσμο τελικά είχε και αν οι Arctic Monkeys έμειναν ευχαριστημένοι.
