Γιάννης Αγγελάκας & 100°C
Das Bett, Φρανκφούρτη
29/11/2016
Το Δικό Μας «Αφεντικό».
Προσοχή: Δεν ακολουθεί κλασική κριτική live, παρά μόνο κατάθεση εντυπώσεων και συναισθημάτων, ελαφρώς αυτοαναφορικών και καθόλου αντικειμενικών.
Μετά από δύο χρόνια είχαμε την χαρά να δούμε πάλι τον Αγγελάκα και τη μπάντα του στα μέρη μας. Τον πεθυμήσαμε. Άξιζε όμως η αναμονή. Δεν ήμασταν πολλοί, μάλλον λίγοι και καλοί θα έλεγα. Παραμένει ίδιος και απαράλλαχτος. Σκοτεινός μα και συναισθηματικός, σκληρός και ταυτόχρονα ευαίσθητος, βαρύς αλλά ευγενικός.
Στη σκηνή, ουδεμία έκπληξη, μετά από ένα σχετικά μουδιασμένο ξεκίνημα, τέρμα τα γκάζια. Αρκούσε μια "Δικαιοσύνη" για να δώσει το ρυθμό και η ατάκα του, η οποία έσπασε τoν πάγο "κάναμε τόσα χιλιόμετρα να έρθουμε να σας δούμε και εσείς στέκεστε 5 μέτρα μακριά από την σκηνή". Δίκιο είχε. Από εκεί και μετά τραγουδήσαμε και παίξαμε όλοι μαζί. Είναι εντυπωσιακό πως όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, δεν έχει χάσει το παραμικρό από τη φλόγα του πάνω στη σκηνή. Ένας αυθεντικός performer ο οποίος με την αύρα και την ενέργειά του σε καθηλώνει.
Ήμουν λιγάκι επιφυλακτικός για το τι θα μπορούσα να περιμένω . Φοβόμουν ίσως ότι μπορεί να έχει κουραστεί , ότι μπορεί να μην έχει να μας δώσει κάτι επιπλέον. Διαψεύστηκα. Νέα μπάντα, τα πνευστά επανέρχονται στο προσκήνιο στις ενορχηστρώσεις, δίνοντας ένα διαφορετικό τόνο επιβλητικό και καθηλωτικό. Ασφαλώς και χρειάζονται χρόνο ακόμα, έμοιαζαν κάπως μαγκωμένοι μερικές στιγμές με προβληματική επικοινωνία. Σίγουρα όμως ο νέος ήχος είναι πιο «μεταλλικός» με λιγότερα λαϊκότροπα στοιχεία σε σχέση με την προηγούμενη μπάντα. Θυμίζει κάτι από Τρύπες.
Έπαιξε δύο ώρες non stop και παραπονεμένους δεν μας άφησε. Με πολύ βάρος στον προηγούμενο δίσκο, τον οποίο έπαιξε τμηματικά σχεδόν ολόκληρο. Ένας δίσκος, με αρκετά υπέροχα κομμάτια , τα οποία το κοινό φάνηκε να μην τα γνωρίζει τόσο καλά. Θυμήθηκε την "Ψυχή βαθιά" και τον "Χαμένο που τα παίρνει όλα" και μας καθήλωσε. Συνέχισε με τα υπέροχα κομμάτια της εποχής Βελιώτη –Εραστές, Η Σιωπή Είναι Θηρίο - Κρίμα Να Μην Είσαι Εδώ– μερικά από αυτά. Μας παρουσίασε και τρία νέα κομμάτια, χωρίς όμως να μας χαρίσει το εξαιρετικά δυνατό κομμάτι του νέου δίσκου (Μόνο Από Τη Λύπη Σου). Θυμίζουν αρκετά τον προηγούμενο δίσκο. Ξεσήκωσε το κοινό επανειλημμένα παίζοντας τα all time classic από τις Τρύπες –Δε Χωράς Πουθενά, Το Τρένο, Ταξιδιάρα Ψυχή, Ακούω την Αγάπη- και πολλά ακόμη. Ξεχνάω αρκετά, σημειώσεις δεν κράταγα, η κριτική είναι ερασιτεχνική, αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Θα έχανα την απόλαυση... Μην την χάσετε ούτε εσείς, αν η περιοδεία του Γιάννη Αγγελάκα και των 100°C τους φέρει προς τα μέρη σας.
Τελείωσε το live και φύγαμε γεμάτοι. Φάνηκε κι αυτός να πέρασε καλά. Για εμάς που ζούμε στο εξωτερικό ήταν μια υπέροχη σύνδεση με την Ελλάδα. Χάνουμε αρκετά λόγω απουσίας. Καλή αντάμωση, όπως μας είπε και ο Αγγελάκας. Επί προσωπικού, έπιασα πάλι το νήμα που είχε αρχίσει να ξετυλίγεται σε ένα πούλμαν ημερήσιας εκδρομής της Ά Λυκείου, το 1992, χάρη στο Mike, συνεχίστηκε στο Ρόδον και οπουδήποτε αλλού δινόταν η ευκαιρία κατόπιν. Κόπηκε κάπου στην πορεία και τελικά το ξαναβρήκα εδώ στη Φρανκφούρτη. Όχι κι άσχημα τελικά. Είμαι τυχερός.
Αφιερωμένο στους Mike Nikolitsis και Nikos Poulitsis για τις πολύωρες μουσικές και όχι μόνο αναλύσεις μας.
P.P.
