Rockwave Festival: The Black Keys, The Black Angels...
30/5/2015
Μαύρα και Άραχνα
Έφτασε λοιπόν η μέρα που περίμενε η μισή Αθήνα! Οι Black Keys στο Terravibe. Έτσι μαζευτήκαμε ολη παρέα του Basement -καμια 30αρια ατομα- και πήγαμε στο happening του καλοκαιριού! Άργησα λίγο να φτάσω οποτε δεν είχα την ευκαιρία να ακούσω τους Puta Volcano και τους Big Nose Attack. Οι υπόλοιποι της παρέας, που είχαν φτάσει νωρίτερα, μού είπανε πως και οι δύο μπάντες, ειδικά οι Big Nose Attack, στάθηκαν μια χαρά και τα 'σπασαν. Εγώ μπήκα μέσα κατα τις 7, έπαιζαν οι 1000mods, οι οποίοι χωρίς να με τρελαίνουν έπαιζαν καλα, προσωπικά τους θεωρώ ένα τίμιο ελληνικό συγκρότημα πάνω του μετρίου, με ένα δικό τους στυλ που ξεπερνά τα στερεότυπα της ελληνικής σκηνής.
Το Terravibe γεμάτο, όπως λέει και το Κουλούρι ήταν εκεί "μέχρι και η κουτσή Μαρία", αλλα σίγουρα δεν φταίει αυτη για οτι ακούσαμε και είδαμε. Ο ήλιος έδυε και το άστρο των Black Angels ανέτειλλε... Το δεύτερο όνομα του festival ανέβηκε στην σκηνή και έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλά: Η ψυχεδέλεια και η ένταση των μελωδιών τους γέμισε την ατμόσφαιρα του χώρου, αλλά αυτό δεν πέρασε στους περισσότερους από τους παρευρισκόμενους! Νομίζω οτι για αρκετούς ηταν απλά μια άγνωστη μπάντα. Όσοι τους γνωρίζαμε απογειωθήκαμε για ακόμη μια φορά οπως πρόπερσι στο Fuzz κι ας μην ήταν τόσο καλοί όσο εκείνο το βράδυ. Γι' αυτό ευθύνεται ο κακός ήχος του Rockwave και το γεγονός οτι μάλλον τους ταιριάζει καλύτερα ο κλειστός χώρος και το σκοτάδι, το οποίο απαιτείται για να φαίνονται οσα προβάλλονται πίσω τους στα video wall, τα οποία θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι του show τους και ένα εργαλείο για την ολοκληρωτική υποβολή του κοινού τους στους ήχους τους. Όσοι είχατε βρεθεί σε εκείνο το live στο Fuzz, καταλαβαίνετε τι εννοώ. Κατα τις 9 και κάτι ψιλά αποχώρησαν και κάπου εκεί, όπως καταλάβαμε αργότερα, τέλειωσε το Rockwave Festival.
Πλησίαζε η μεγάλη στιγμή, είχα μια αγωνία για το τι θα δω και τι θα ακούσω. Η ώρα πέρασε, το ρολόϊ έδειξε δέκα και το δίδυμο απο το Akron του Ohio, το οποίο στα live πλαισιώνεται απο 2 ακομά μουσικούς, έκανε την εμφάνισή του στο stage του Terravibe εν μέσω χειροκροτημάτων και κλίμα ενθουσιασμού, οπως ηταν άλλωστε φυσικό. Όμως, λεπτό με λεπτό, ο ενθουσιασμός έδινε την θέση του στη δυσφορία ενος κοιμισμένου κοινού. Ένας νωχελικός Dan με μια φωνή που δεν “έβγαινε” με τίποτα, χωρίς συναίσθημα, όλα τυποποιημένα (έχασε και μια-δυό πενιές), σχεδόν καμία αλλαγή στα κομμάτια σε σχέση με τις studio εκτελέσεις και όσες (λίγες) έγιναν ηταν προς το χειρότερο! Καμία έξαρση, πολλά κομμάτια αργά και "αντι-live", όλα τυλιγμένα σε ένα πέπλο υποτονικότητας και ένα setlist δομημένo για μνημόσυνο. Παιξε αγόρι μου 8 λεπτά το Howling For You, βοήθησε μας να ξυπνήσουμε! Μόνο στο τελευταίο τέταρτο ξύπνησε ο mister, αλλα ηταν ήδη πολυ αργά. Άκουγα το Tighten Up και το Lonely Boy και σκεφτόμουν "δεν μπορεί να τα λέει με αυτόν τον τρόπο, ας τον σκουντήξει κάποιος να πάρει μπρος!" Μάταια... Δεν έφταναν ολα αυτά, οι Black Κeys κερδίζουν επάξια τον τίτλο της μπάντας “περάστε-σκουπίστε-τελειώσατε”, αφού δεν μας έκαναν το χατίρι να βγούν ούτε καν για ένα encore, κάτι που δεν θυμάμαι να έχει συμβεί σε κανένα live, ποτέ. Μιαμισή ωρα λοιπόν για το δίδυμο και τέλος! Αλλα δεν έχω παράπονο στην Ελλάδα του high, είχαμε στο τέλος κομφετί, φωτιές και καπνούς. Wow! που λέει και ο Βαρουφακής, αυτο ηταν live!
Για όλη αυτή την γκρίνια μου βέβαια, δεν φταίνε μονο οι Black Keys, αλλα και η φοβερή διοργάνωση, για ακόμη μια φορά. Ο κάκιστος ήχος του χώρου που χωράει πόσους - 20.000 - 30.000 ανθρώπους; Ο ήχος, όμως, φτάνει στα τυχερά αυτιά μόνο των τριών χιλιάδων, αυτών που στριμώχνονται σαν σαρδέλες μπροστά-μπροστά, για τους υπόλοιπους τίποτα... Ηχεία μπουκωμένα και τόσο χαμηλή ένταση λες και δεν έπρεπε να ξυπνήσουμε τους γείτονες. Μπορεί να πέρασαν 20 χρόνια απο το πρώτο Rockwave, αλλα ο ήχος και πολλά άλλα έχουν μείνει κολλημένα στο 1995. Έχω ακομά την απορία πού ηταν οι τουαλέτες. Αλλα δεν έχω κανένα απολύτως παράπονο για τους χώρους parking: τέλειωσε η συναυλία 11:30, κατα την μια κατάφερα να βγω έξω , περίπου στις δύο έφτασα περπατώντας στον Ωρωπό, όπου είχα καταφέρει να παρκάρω, και κατά τις τρεις ξεμπούκωσε και ο δρόμος και άρχισα να επιστρέφω προς το σπίτι μου...
