Release Festival Day 3
PJ Harvey, BJM
7/6/2016
Αχ βρε Polly... Προσφάτως και ασυνειδήτως, μα κατά βάθος συνειδητώς, προετοιμαζόμενος για τη συναυλία σου στην Αθήνα ως headliner της 3ης μέρας του νεοσύστατου και απείρως υποσχόμενου Release Festival, έγραφα για σένα ύμνους, πλήθος αξέχαστων αναμνήσεων, προσκυνήματα σ'ενα συγκεκριμένο δίσκο σου που στάθηκε αφορμή να σε αγαπήσω και να σε λατρέψω για 20 χρόνια (check here)... Κι ήρθες λοιπόν στην Αθήνα για συναυλία εν έτει 2016, με τις αποσκευές σου φιλόδοξα γεμάτες με το νέο σου άλμπουμ The Hope Six Demolition Project, το οποίο απ'την αρχή δεν μου πολυάρεσε και δεν μου γέμισε το αυτί. Με την ελπίδα -η οποία επιβεβαιώθηκε με μια επίσκεψη στο προσευχητάρι του setlist fm λίγα λεπτά πριν ανέβεις στο μεγαλόπρεπο stage του Release- πως θα παίξεις και κομμάτια... απ'τα παλιά, ήμουνα έτοιμος για μία σούπερ live εμπειρία. Με την τετράδα απ'τις μπύρες μου ετοιμοπόλεμη, με τους μουσικούς φίλους μου γύρω μου γεμάτους προσμονή και με ορθάνοιχτη μουσική ψυχή, σε περιμέναμε με ανοιχτές αγκάλες.
Και όντως, η PJ έκανε μία πέρα για πέρα εντυπωσιακή είσοδο, στα μαύρα, με την dream team εννιαμελή αμιγώς αρσενική μπάντα της να τη συνοδεύει σε μία πραγματικά δυνατή εκτέλεση του Chain Of Keys, track No4 από το νέο της δίσκο. Και ακολούθησε το εξίσου καθηλωτικό -προσωπικό αγαπημένο από το Hope Six Demolition Project- The Ministry Of Defence. Και είχα αρχίσει να το πιστεύω, πως θα ζήσω ένα ακόμα σούπερ live με την Polly να με στέλνει αδιάβαστο, όπως και τις προηγούμενες δύο φορές που την είχα δει. Δυστυχώς, ψιλοβαρέθηκα με τα 3 επόμενα, όλα από τον καινούριο δίσκο (The Community Of Hope, A line In The Sand, The Orange Monkey) και άρχισα να ανησυχώ και να απογοητεύομαι κανονικά με την επόμενη τριάδα από το άλμπουμ Let England Shake (2011): το ομώνυμο, The Words That Maketh Murder, The Glorious Land. Κι εδώ στενοχωρήθηκα για τα καλά, διότι αν την πρότερη τριάδα τη θεωρώ μέτρια -καθαρά σε επίπεδο songwriting- τη δεύτερη τη λατρεύω, κομματάρες. Παιγμένες όμως νωθρά και προβλέψιμα στη σκηνή του Release, πέρασαν γενικώς και δεν ακούμπησαν. Ακολούθησε πολύ Demolition Project, με μία παρένθεση από White Chalk (When Under Ether). Και σε αυτό το διάστημα φάνηκε η μετριότητα των νέων τραγουδιών της Harvey, αυτό ήταν το εξαρχής πρόβλημά μου και τύπου άγχους μου γι’αυτή τη συναυλία: Τα νέα κομμάτια.
Όταν έφτασε η ώρα για τα αγαπημένα μου 90’s anthems, είχα ήδη χάσει τη (στενή τρίτου τύπου) επαφή μου με το live και οι προσδοκίες μου είχαν εξανεμιστεί. 50ft Quennie απ το Rid Of Me, Down By The Water και To Bring You My Love - η κορυφαία στιγμή της συναυλίας με διαφορά. Μόνο σε αυτό το κομμάτι ένιωσα για τα καλά τη μουσική φρενίτιδα και μεγαλοφύια που κουβαλάει στα σωθικά της όλα αυτά τα χρόνια η αγαπημένη μου Polly. Κι εκεί συνειδητοποίησα, υπό τον ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας που την συνόδευε μόνη της για πρώτη φορά σε όλο το live, πόσο με είχαν κουράσει τα πνευστά την προηγούμενη μία και βάλε ώρα. Το πολύ το Κύριε ελέησον, το βαριέται κι ο παπάς... Το live έκλεισε με το River Anacostia και στο encore προσπαθήσαμε να απογειωθούμε με τα εκπληκτικά Working For The Man και A Perfect Day Elise. Εγώ προσωπικά δεν μπόρεσα, διότι εντέλει ποτέ δεν κατάφερα να μπω για τα καλά στο κλίμα του live. Μπορεί να ήταν και δικό μου πρόβλημα... :) Η τύπου έντεχνη πλευρά της PJ δεν είναι τελικά my cup of tea, αυτό είναι όλο.
Setlist
To Bring You My Love
Είχαν προηγηθεί οι Brian Jonestown Massacre. Αγάπη Μόνο έχω να πω γι’αυτούς, φιλώντας τα μπράτσα μου και βγάζοντας αρχέγονες κραυγές μουσικής απόλαυσης. Μία υπέροχη ώρα ονειρικής cool ψυχεδέλειας από μία μπάντα που ξέρει πολύ καλά τι κάνει και πώς να το κάνει. Με ένα γεμάτο γαμάτο setlist (όσο γεμάτο μπορεί να είναι με μία ώρα χρόνου που έχει στη διάθεσή της μία support μπάντα) που δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο, μας ταξίδεψαν στα πανέμορφα και ενίοτε δαιδαλώδη ηχοτοπία τους. Να προσθέσω, όμως, πως η προ δύο ετών εμφάνισή τους στο Fuzz ήταν απείρως καλύτερη και πορωτικότερη, ξεκάθαρα τους ταιριάζουν περισσότερο οι κλειστοί και μικρότεροι χώροι. Αν και η φωτογραφία που θα βρείτε στο φινάλε αυτού του review, είναι μία απ'τις καλύτερες που έχω δει μετά από συναυλία. Και ταιριάζει τόσο τον ήχο της παρέας του Anton Newcombe, που θα μπορούσε να είναι εξώφυλλο στον επόμενο δίσκο τους. Τα credits στον εξαιρετικό φωτογράφο John Contan.
Δυστυχώς, λόγω της δουλειάς μου, δεν μπόρεσα να δω τους Slowdive, τους Closer και τους Noise Figures. Και μιας και ήταν η πρώτη κάθοδός μου στο Release Festival (για διάφορους λόγους δεν παρέστη στις πρώτες δύο μέρες), δυο λόγια και για τη διοργάνωση: Άψογη. Γιορτινό μουσικό κλίμα δίπλα στη θάλασσα, οι μπύρες απ’το μπαρ ήταν πάντα παγωμένες και έφτανες σε αυτές χωρίς μεγάλες καθυστερήσεις και ταλαιπωρίες. Καλό φαγητό για όσους επιθυμούσαν ανεφοδιασμό μπαταρίας, τιμές σχετικά καλές. Α! και το πιο σημαντικό: Τέλειος ήχος. Το κλασικό που γράφεται σε reviews τέτοιων φεστιβάλ για τις τουαλέτες, ότι “περίμενα 15 λεπτά στην ουρά λες και ήμουνα στην εφορία και παρά λίγο να τα κάνω πάνω μου”, ναι, μου συνέβη, αλλά προφανώς δεν φταίνε οι διοργανωτές που 5000 κόσμος αποφασίζουμε να κατουρήσουμε στα 20 λεπτά που μεσολαβούν από το ένα act στο άλλο...
Αυτά. Ανυπομονώ για το φινάλε του Release, αύριο (13/6), όπου θα δω τους αγαπημένους μου Black Angels και ένα από τα συναυλιακά μου απωθημένα, τους Sigur Ros. Μαζί τους οι εξαιρετικοί DIIV, ο Theodore και οι Afformance.
