To ypogeio.gr

The Budos Band

@Gagarin

19/7/2016

Καπνισμένα σαξόφωνα και μαύρη funk...
Στην αρχή ήταν το ηφαίστειο, μετά ο σκορπιός, ύστερα η κόμπρα και έπειτα ο μάγος και η metal. Μιλώντας για τη μουσική ιστορία της Αμερικάνικης κολεκτίβας από τη Νέα Υόρκη, μέσα από τα εξώφυλλά των άλμπουμ της. Οι Budos Band, από το 2005 ζουν στα σπλάχνα της μεγάλης Daptone και δεν τροφοδοτούν απλά το οπλοστάσιο της με φοβερά πυρομαχικά soul και funk μουσικής αλλά αποτελούν μια από τις προμετωπίδες της. Μια δισκογραφική που φέρνει σε κυκλοφορία μουσικές από καλλιτέχνες όπως ο Charles Bradley, οι Menahan Street Band, ο Lee Fields, η Sharon Jones και πολλοί άλλοι.

Οι Αμερικανοί δεν είναι μια συνηθισμένη ομάδα. Εκτός του ότι είναι μια instrumental μπάντα, μέχρι σήμερα δεν έχoυν αφήσει καθόλου τις αιθιοπικές τους ρίζες, δεν έχουν αποκλίνει καθόλου από τον ήχο της Αφρικής, παραμόνο για να τον εμπλουτίσουν με τις κάθε φορά διαφορετικές εκείνες τις δόσεις που θα σφραγίσουν με τη δική τους υφή την afro soul μουσική. Έτσι ακριβώς συναίβει το 2014, με το Burnt Offering. Οι Νεοϋορκέζοι επέστρεψαν με τον γνωστό afrofunk ήχο τους, αλλά με μερικές σημαδιακές τροποποιήσεις.

Το Burnt Offering είχε τη δική του ευφυΐα, από τον τρόπο της σύλληψης της ιδέας, μέχρι την πλοκή και το ύφος που εξέπεμπε στο τελείωμα του. Ακόμη και όταν ο δίσκος θα έριχνε ρυθμούς και εντάσεις με τα επίσης αξιόλογα “Trail of Tears” και “Shattered Winds”, έφτανε να μοιάζει να ακουμπά τα όρια της Hard Rock, όχι παρακάτω. Η εξερεύνηση του βυθού της metal με το αυτοσχέδιο υποβρύχιο της Afrofunk, αυτό ήταν το τέταρτο άλμπουμ των Budos Band και στο Gagarin το παρουσίασαν ζωντανά με τον πιο ξεσηκωτικό τρόπο.

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, για δυο συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, για να περάσουμε και στα του live. Το ατού της μπάντας, είναι πως δεν αρκείται μόνο στο εκτελεστικό κομμάτι αλλά στήνει ένα κανονικό πάρτι επί σκηνής. Κατορθώνουν ηθελημένα ή πηγαία (λίγο μας ενδιαφέρει), να σε κάνουν μέρος του δικού τους ξεσαλώματος. Έκαναν πραγματικά οτι ήθελαν. Σε στιγμές, νομίζαμε πως δεν έχουν καταλάβει πως κάτω από τη σκηνή, τους παρακολουθεί μια χιλιάδα και βάλε κόσμου. Άλλοι αποσβολωμένοι και ακίνητοι να βλέπουν τα τεκταινόμενα με αμηχανία και άλλοι εκστασιασμένοι να παίρνουν μέρος σε αυτό τον πανικό. Δίπλα στα μουσικά όργανα και τους ενισχυτές, υπήρχε το τραπεζάκι με τα ποτά και τις μπύρες τους. Self Service από τα λίγα. Μάλιστα, όταν ο πληκτράς αδυνατούσε να σερβιριστεί, ο μπασίστας θα τον κερνούσε με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Αδειάζοντας τη μισή μπύρα στο στόμα του και την άλλη μισή στο μούσι.

Είδαμε τον μπασίστα να κρατάει και να παίζει μπάσο σε στιλ Κρητικής λύρας, χωρίς καν να χρειάζεται να βλέπει τις χορδές και που πατάει. Τον είδαμε να περιφέρεται ανάμεσα στους υπόλοιπους, να βοηθάει στη μετακίνηση της farfisa σε κάθε πιθανό μέρος στο stage, ικανοποιώντας κάθε επιθυμία του keyboardist και να είναι αυτός που πρώτος θα ψιθυρίσει διάφορα στα αυτιά όλων, για να τους κάνει μετά από λίγο να γελούν. Είδαμε επίσης τον ντράμερ να γίνεται ο άνθρωπος που θα “οργανώσει” τις φωνές του κοινού για το πρώτο encore της μπάντας (έχασα το μέτρημα μετά το δεύτερο), τον ακούσαμε να λέει και μερικές “κακές” λεξούλες στα Ελληνικά. Ο δε σαξοφωνίστας, ενθάρρυνε τον κόσμο με το χέρι σηκωμένο ψηλά, εν είδει επαναστάτη. Δε ξέρω γιατί αλλά προφανώς λόγω μουσικής συγγένειας, μου θύμιζε το εξώφυλλο των Soul Jazz Orchestra, στον δίσκο του 2007.

Έχουμε ξαναπεί ότι τα live reviews είναι μια προσπάθεια οπτικοποίησης των όσων ακούσαμε και νιώσαμε παρακολουθώντας μια συναυλία, όμως αυτό που ζήσαμε το βράδυ της τρίτης 19 Ιουλίου, δεν οπτικοποιείται και δεν μεταφέρεται. Το ζεις εκεί, επί τόπου και με όλες σου τις αισθήσεις. Πως είναι δυνατόν να μεταφερθεί η μουσική κλοτσιά που φάγαμε από αυτή την απίστευτη μπάντα ; Πως μεταφέρει κανείς αυτή την περίπλοκη αλληλεπίδραση της τρομπέτας με το βαρύ vintage σαξόφωνο, του σχεδόν progressive μπάσου με τα αλά Doors πλήκτρα και τελικά όλα αυτά μαζί σε έναν ήχο Μέσης Ανατολής να σε παίρνουν παραμάζωμα ; Σίγουρα ο καθένας μας θα το ένιωθε διαφορετικά. Δεν θα ξεχάσω όμως, πως όσο και αν προσπάθησα δε μπόρεσα να καταλήξω σαφώς στο είδος της μουσικής που έπαιξαν οι Αμερικανοί. Από την πρώτη τους κυκλοφορία μέχρι και σήμερα, ωθούν τους εαυτούς τους πέρα από τα όρια, πέρα από τις συμβάσεις. Είναι οι πρόθυμοι εξερευνητές που θα δημιουργήσουν το πιο δύσκολα προσδιορίσημο μουσικό κράμα και αυτό είναι ευτύχημα.

Στις δυο ώρες που είχαμε την τιμή να τους ακούσουμε, μάθαμε πως γίνεται οι garage κιθάρες να ακούγονται άνετα μαζί με τις τρομπέτες και τα σαξόφωνα της Αφρικής, πως τα latin bongos μπορούν να κολλούν πανέμορφα με την 60's farfisa.

Οι Budos Band, είναι 8 αληθινά ταλαντούχοι μουσικοί. Ο ενθουσιασμός των μελών της μπάντας, δεν φτάνει για να δημιουργηθεί αυτή η εκστατική ατμόσφαιρα, χρειάζεται και το χάρισμα. Οι Αμερικανοί είναι προικισμένοι να μετατρέπουν τις φαινομενικά φολκλόρ μουσικές από τις οποίες εμπνέονται, σε ένα punk μείγμα metal-funk χασίματος. Το συγκρότημα αποχώρησε δίνοντας τα χέρια σαν σε φίλους, στον κόσμο που έσπρωχνε για να τους πλησιάσει όσο γίνεται, ενώ η βραδιά έκλεισε με μια απρόσμενη ανακοίνωση από τον ντράμερ. Αφιέρωσαν την εμφάνιση τους στον Νίκο Τριανταφυλλίδη, που μας άφησε σχεδόν ένα μήνα πριν. Δικαίως, χάρη σε εκείνον απολαύσαμε ακόμη μια τόσο διαφορετικά όμορφη συναυλία.

Μιχάλης Αποστόλου

 

 
 
Σχετικα Αρθρα
ypogeio.gr
Τελικά, πήγα κι εγώ
στην «Ταράτσα Του Φοίβου»
@ Θέατρο Άλσος - 18/9/2024
(09/10/2024)
ypogeio.gr
Manic Street Preachers & Suede
@ Alexandra Park and Palace
18/7/2024
(27/07/2024)
ypogeio.gr
Ejekt Festival Day 2
Kasabian
14/7/2017
(17/07/2017)
ypogeio.gr
The Boy
Σείριος Σαββαϊδης
@ Death Disco - 21/9/2019
(24/09/2019)
Χρησιμοποιούμε cookies μόνο για στατιστικούς λόγους (google analytics). Δεν συλλέγουμε κανένα προσωπικό δεδομένο.
ΕΝΤΑΞΕΙ