Release Athens 2025 | Day 6
London Grammar, Aurora, Klangphonics
@ Πλατεία Νερού, 11/07/2025
H φωτογραφία είναι από το επίσημο site του Release Athens Festival.
Αν υπήρχε μια συναυλιακή μέρα για την οποία ανυπομονούσα στο σύνολό της φέτος το καλοκαίρι, αυτή ήταν η 6η μέρα του Release Athens Festival. Με τους London Grammar να δεσπόζουν στο μενού, αλλά και το νέο μεγάλο όνομα της ποπ, αυτό της Aurora δηλαδή και τους μοναδικούς και ιδιαίτερους Klangphonics να τους πλαισιώνουν, η βραδιά φάνταζε ήδη από την ημέρα της ανακοίνωσης πολλά υποσχόμενη και είχε τα εχέγγυα να μείνει αξέχαστη, τόσο μουσικά, όσο και αισθητικά.
Και πράγματι, δεν διαψευστήκαμε ούτε στιγμή, από τις 18:40 που εφόρμησαν στη σκηνή οι θεότητες που ακούν στο όνομα Klangphonics, μέχρι τις 23:10 που μας αποχαιρέτησαν από σκηνής οι αγαπημένοι London Grammar. Ούτε καν τα άσχημα νέα της ακύρωσης της εμφάνισης του Morrissey την ερχόμενη Τετάρτη, η οποία κάπως μας είχε “μαγκώσει”, δεν επισκίασαν όσα επακολούθησαν.
Η εμφάνιση του πρώτου ονόματος της βραδιάς με βρήκε να εισέρχομαι στον χώρο του φεστιβάλ. Έχοντας παρακολουθήσει διάφορα βίντεό τους στα σόσιαλ και το YouTube, αδημονούσα, κυριολεκτικά, να τους δω και να νιώσω διά ζώσης αυτή την αίσθηση μοναδικότητας που αποπνέουν οι εμφανίσεις τους. Αν δεν έχει τύχει να δείτε κάποιο βίντεό τους, κάντε το! Εγγυημένα, ό,τι πιο feelgood έχετε δει τελευταία, το οποίο θα σας φτιάξει τη διάθεση και θα σας κάνει να χορέψετε/κουνηθείτε στον ρυθμό τους.
Για την επόμενη μία ώρα, το τρίο από τη Γερμανία και οι αρκετοί φεστιβαλιστές αψηψήσαμε τη ζέστη και παρά τον ήλιο που έκαιγε ακόμα - αν και ευτυχώς όχι όπως τις προηγούμενες μέρες - παραδοθήκαμε στον ξέφρενο ρυθμό τους. Μια ηλεκτρική κιθάρα, μια ντραμς και ένα synth είναι αρκετά για να κατακλύσουν ρυθμό και μελωδία μια Πλατεία Νερού, κάνοντας τους τυχερούς παρευρισκόμενους να χορεύουν ασταμάτητα μέσα στη ζέστη; Ναι, είναι, ειδικά όταν μιλάμε για τους Klangphonics και ακόμα ειδικότερα όταν μας βομβαρδίζουν με τους ήχους από τα πλυντήριά τους, τις εσπρεσιέρες, την ηλεκτρική σκούπα - στικ, τα ποτιστικά πιστόλια και ψεκαστικά δοχεία τους και τα διαολεμένα ντραμς του Ben (τα οποία κοπανούσε, ενίοτε, όρθιος). Μέχρι και μια ραπτομηχανή έσυραν επί σκηνής για να “ράψει” ο Markus μια μπλούζα του συγκροτήματος και να την πετάξει στο κοινό.
Στη μια ώρα που μας τρέλαναν, κατάφερα να ξεχωρίσω τα εξής κομμάτια (με τυχαία σειρά): Great Plains, The Pink Dressed Man (In A Barbie World) - κατά τη διάρκεια του οποίου ο Markus εμφανίστηκε με ένα ροζ φόρεμα πάνω από τα ρούχα του, ενώ στο video wall στο background χόρευε δαιμονισμένα η σέπια σκιά μιας Barbie και μια εμπνευσμένη διασκευή του Infinity (Klaas Remix) του Guru Josh. Με τη συμπλήρωση ακριβώς μιας ώρας αποχώρησαν από τη σκηνή εν μέσω ενθουσιωδών επευφημιών από το πλήθος, που είχε, στο μεταξύ, αυξηθεί.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο δεύτερο όνομα της βραδιάς, ή μάλλον στο ξωτικό, τη νεράιδα, ή όπως αλλιώς θέλετε να την αποκαλέσετε. 20:10 ακριβώς η Αυγή (ή αλλιώς Aurora) ξεπρόβαλε στη σκηνή του Release Athens Festival. Και τι αυγή! Ντυμένη ολόλευκα, ξυπόλητη, αφού κάποια στιγμή έβγαλε με μια αθώα, γλυκειά αυθάδεια τα καλτσάκια της, ήταν λες και βλέπαμε την Αρχόντισσα Galadriel εμπρός μας - τα μυτερά αυτάκια της Cate Blanchett έλειπαν μόνο. Τολμώ να πω ότι κάποιες φορές σαν κάτι να παθαίνω και μένω ανέπαφος από τις εξελίξεις γύρω μου, αν μη τι άλλο τις μουσικές, παρά το γεγονός ότι η μουσική είναι κάτι σαν οξυγόνο. Έτσι, λοιπόν, ίσως και να ήμουν ο μόνος ο οποίος δεν είχε ακούσει ούτε ένα τραγούδι της - και η αλήθεια είναι ότι όσο πλησίαζε ο καιρός για το live, συνειδητά απέφυγα να ακούσω, ακριβώς για να μην ξέρω τι να περιμένω, μια και μου αρέσει πολύ να μαθαίνω νέες μουσικές, ειδικά σε μια συναυλία. Έτσι με αυτό τον τρόπο μπορείς να μετατρέψει το défaut της άγνοιας σε πλεονέκτημα ξαφνιάσματος.
Και έτσι έγινε. Ένα αεικίνητο ξωτικό από το Μπέργκεν της Νορβηγίας μας αιχμαλώτισε και μας παρέσυρε στα μαγικά νεραϊδοδάση του κόσμου της για μια ώρα, κατά τη διάρκεια της οποίας σάρωνε τη σκηνή, έπαιζε και επικοινωνούσε με το κοινό της, με εκείνη την παιχνιδιάρικη διάθεση του παιδιού που ετοιμάζεται να κάνει σκανταλιά (“my tits keep falling out” μας πληροφόρησε κάποια στιγμή γελώντας ανοιχτόκαρδα και ανεπιτήδευτα). Κι εμείς από κάτω εκστασιασμένοι να παρακολουθούμε, παραδομένοι στις ορέξεις και το παιχνίδι της. Όλο κάτι ξεκινούσε να μας πει γεμάτη παιδικό ενθουσιασμό και μετά από λίγο σταματούσε γελώντας για να προλάβει, όπως έλεγε, να μας πει τα τραγούδια που ήθελε να μας πει.
Ήταν σαν να έβλεπες ένα υβρίδιο Florence και Björk, ίσως και Kate Bush, τόσο αλλόκοσμη δηλαδή, και με κάποιες νότες Dolores O’ Riordan στα φωνητικά και τους λαρυγγισμούς στους οποίους, ενίοτε, επιδιδόταν. Μην παρεξηγηθώ, δεν θέλω να την αδικήσω ή να τη συγκρίνω ή να τη μειώσω. Απλώς, μου ήταν τόσο ευχάριστο και οικείο αυτό που μας προσέφερε, που το μυαλό ασυνείδητα έκανε τις δικές του αναγωγές και τους δικούς του παραλληλισμούς, με εκείνα τα οποία γνωρίζει και αγαπά. Και αυτομάτως την κατατάσσει σε αντίστοιχα αγαπημένα βιώματα. Κι αφού μας τραγούδησε για τα παιδιά της Παλαιστίνης, του Ιράν, της Συρίας και ντύθηκε στα χρώματα του Pride (εκτός κι αν το φαντάστηκα μέσα στη γενικότερη μαγεία αυτό) μας αποχαιρέτησε αφήνοντάς μας άφωνους, να χαμογελάμε μισοζαλισμένοι από ευτυχία.
21:50 και η στιγμή που όλοι περιμέναμε έφτασε. Μετά από 3 χρόνια οι London Grammar βρίσκονταν ξανά στη σκηνή του Release Athens Festival για να μας μαγέψουν, να μας καθηλώσουν, να μας απογειώσουν, να μας ξεσηκώσουν, να μας κάνουν να χορέψουμε, να λικνιστούμε, να χοροπηδήσουμε. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων δεν ήξεραν τι να περιμένουν - γιατί είδα και τέτοιους συνανθρώπους μας στο πλήθος - αφέθηκαν να παρασυρθούν από τη μαγεία της φωνής της Hannah Reid, τη στιβαρή κιθαριστική παρουσία του Dan Rothman και τη σεληνιασμένη μορφή του Dominic "Dot" Major, o οποίος πότε βρισκόταν πίσω από το synth deck και πότε πίσω από το drum kit, αεικίνητος, να δίνει τον ρυθμό και τον τόνο για αυτό που συνέβαινε πάνω και κάτω από τη σκηνή.
[Εδώ θα γκρινιάξω λίγο για κάτι που διαπιστώνω συχνά σε συναυλίες: κάποιοι άνθρωποι, (ευτυχώς είναι ελάχιστοι αλλά πάντα βρίσκονται δίπλα μου…) πληρώνουν ένα σεβαστό ποσό για να έρθουν να στήσουν ένα - χαλαρό στην καλύτερη περίπτωση ή όχι και τόσο χαλαρό άλλες φορές - κουβεντολόι, τη στιγμή που εκεί πάνω κάποιοι καταθέτουν την ψυχής τους σε κάποιους από κάτω που γίνονται αγωγοί αυτής της μέθεξης. Guys, sorry, αλλά είναι πολύ ενοχλητικό αυτό, δώσαμε κι εμείς το ίδιο σεβαστό ποσό για να δούμε αυτούς εκεί πάνω, όχι να ακούμε εσάς να γκαρίζετε και να χαχανίζετε όλη την ώρα. Απορώ γιατί πρέπει να το κάνετε αυτό σε μια συναυλία, υπάρχουν και τα μπαρ, ή τα μπαλκόνια των σπιτιών μας. Και πιο φτηνά θα σας έρθει].
Ατμοσφαιρικό ξεκίνημα με το Hey Now και Californian Soil και η Hannah να μας μαγεύει. Τι φωνή! Τι παρουσία! Η αποθέωση της απλότητας σε όλο της το μεγαλείο. Αρχικά τρακαρισμένη, σταδιακά ανέβασε στροφές και ήταν, εν τέλει, εμφανώς πιο χαλαρή και άνετη σε σχέση με την προ τριετίας εμφάνισή τους στην ίδια ακριβώς σκηνή. Ακόμα και παιχνίδισμα με την κάμερα της επεφύλαξε ο σκηνοθέτης σε διάφορες στιγμές, ωστόσο αυτό σαν να αφαίρεσε κάτι (ευτυχώς ελάχιστο και για λίγο) από τη μυσταγωγία που είχαμε βιώσει τότε. Ίσως επειδή ήταν πιο σκοτεινά τότε και βλέπαμε τη Hannah να αιωρείται σαν αερικό μέσα στις σκιές, ίσως επειδή τότε ήταν η πρώτη μας φορά και αυτή πάντα μένει αξέχαστη και σε σημαδεύει; Μικρή σημασία έχει. Αυτό που έχει, ωστόσο, μεγάλη σημασία είναι ότι αυτή τη φορά έπαιξαν μια από τις καλύτερες διασκευές που έχουν γίνει ποτέ στην ιστορία της μουσικής, που μπορούν, ίσως, να υπερηφανεύονται ότι ξεπέρασαν, έστω και λίγο, το πρωτότυπο, ή έστω στέκονται ισάξια δίπλα του: Nightcall. Μαγεία! Έχουν καταφέρει να βγάλουν μια τέτοια εσωτερική δύναμη από το κομμάτι, που πραγματικά είναι σαν να το έχουν κάνει δικό τους πλέον, να έχει μια ξεχωριστή οντότητα από αυτό του Kavinsky. Και η ζωντανή του απόδοση το βράδυ της Παρασκευής σε τίποτα δεν υστέρησε σε σχέση με τη στουντιακή εκτέλεση.
Με ένα σετ μοιρασμένο, κατά κύριο λόγο ανάμεσα στο πρώτο και το τρίτο άλμπουμ τους (If You Wait και Californian Soil αντίστοιχα) και δίνοντας λιγότερο βάρος στο τελευταίο The Greatest Love και επιλέγοντας μόνο το εξωπραγματικά υπέροχο Hell To The Liars από το δεύτερο άλμπουμ Truth Is A Beautiful Thing, πότε μας ταξίδευαν σε ένα όνειρο, πότε μας “κοπανούσαν” ανελέητα (όταν ο Dot κάθεται πίσω από τα τύμπανα σαν να παίρνει φωτιά η σκηνή και να βλέπεις κάτι άλλο, διαφορετικό, χειμαρρώδες σε σχέση με όσα παρακολουθούσες εκστασιασμένος μόλις πριν, ένα ασύλληπτο τριπ!) και συνολικά μας χάρισαν μια βραδιά για να τη θυμόμαστε για καιρό.
Στα highlights της βραδιάς ανήκουν, αναμφίβολα, και τα Wasting My Young Years, Lord it’s A Feeling και τα πιο ακουστικά Fakest Bitch, Darling Are You Gonna Leave Me, για το οποίο η Hannah ανέφερε ότι είναι για τους πιο σκληροπυρηνικούς ακόλουθους, συνδέοντάς το με τις πρώτες τους μέρες ως συγκρότημα και το πώς αισθάνονταν και έγραφαν μουσική τότε. Και ακριβώς με το ξεκίνημα του Baby It’s You, η Hannah διέκοψε γιατί αντιλήφθηκε ότι κάποιος από το κοινό χρειαζόταν βοήθεια και κάλεσε από σκηνής τους διασώστες που βρίσκονται στον χώρο. Μάλιστα, μας είπε ότι θα κατεβούν από τη σκηνή μέχρι να παρασχεθεί βοήθεια γιατί δεν μπορεί να τραγουδάει ενόσω κάποιος χρειάζεται βοήθεια. Όπερ και εγένετο. Επέστρεψαν μετά από 2-3 λεπτά για να ολοκληρώσουν το σετ με την επανέναρξη του Baby It’s You και το Metal & Dust.
Για το encore, η Hannah μας προσκάλεσε να τραγουδήσουμε μαζί της τους στίχους του Strong, για να κλείσουν τη βραδιά με το Lose Your Head, στο τέλος του οποίου με ένα “one, two, three, four” άρχισε να χοροπηδάει στη σκηνή δίνοντας το έναυσμα σε όλη την πλατεία να κάνει το ίδιο σε ένα γενικευμένο παροξυσμό έκστασης. Ήταν το ιδανικό κλείσιμο μιας ονειρικής βραδιάς γεμάτης μουσική μαγεία. Και στα επόμενα!
London Grammar Setlist:
1.Hey Now
2.Californian Soil
3.Kind of Man
4.How Does It Feel
5.Nightcall
6.House
7.Hell to the Liars
8.Wasting My Young Years
9.Lord It's a Feeling
10.Fakest Bitch
11.Darling Are You Gonna Leave Me
12.Baby It's You
13.Metal & Dust
Encore:
14.Strong
15.Lose Your Head
