Ασθηματική Αγωγή Vol.2
και Αισθηματικός Στροβιλισμός
@ Gagarin 205 - 21/1/23
Μια εσωτερική ανάγνωση της Αισθηματικής Αγωγής vol.2 / Αισθηματική Αγωγή vol.2 και Αισθηματικός Στροβιλισμός
Ένα live που στάθηκε αφορμή προβληματισμού για την «συναυλιακή αγωγή» του ελληνικού κοινού και που όμως κατά τ’άλλα αποπειράθηκε να φωτίσει ένα λαμπρό κομμάτι της εγχώριας μουσικής σκηνής.
Το Σάββατο 21 Ιανουαρίου δώσαμε ραντεβού στο μουσικό στέκι της Λιοσίων για να απολαύσουμε το sequel της Αισθηματικής Αγωγής, η οποία «ντεμπούταρε» τον περασμένο Οκτώβρη με ένα δυνατό line-up, τόσο αγαπητό στο Αθηναϊκό κοινό που έγινε ταχέως sold out. Mazoha, The Boy, Nalyssa Green και Δεσποινίς Τρίχρωμη: τέσσερα πολύ οικεία πλέον ονόματα στην εναλλακτική εγχώρια σκηνή μας, που πλαισίωσαν με το δικό τους μοναδικό τρόπο εκείνη την concept βραδιά στο Gagarin. Η Laika Productions φρόντισε η νέα χρονιά να εγκαινιαστεί με το δεύτερο και ίσως περισσότερο συγκινητικό επεισόδιο της Αισθηματικής Αγωγής, ανεβάζοντας στο stage τους Λάμδα, τους Tango with Lions, την Melentini και τα Παιδιά της Παλαιότητας.
Θαρρείς πως η συναυλία έκανε ξανά sold out (;) κοιτάζοντας το πλήθος ανθρώπων που πλημμύρισε μερικώς την Λιοσίων ήδη νωρίτερα από την doors open περίοδο – προς μεγάλη μας έκπληξη βέβαια ο χώρος τελικώς δεν γέμισε. Αντιθέτως, υπήρχε κάμποσος άβολα κενός χώρος και το αναφέρω αυτό ως μια έκφραση πικρίας ίσως, μα περισσότερο καημού για την στήριξη της ελληνικής εναλλακτικής μουσικής σκηνής, που πάλλεται χρόνια με όλα εκείνα τα γνωστά εμπόδια που συναντά κάθε νεοσύστατη και μη μπάντα στον συγκεκριμένο χώρο, στην συγκεκριμένη χώρα.
Υποτίθεται δε, ότι συγκυριακά, βάσει των νέων προσφερόμενων πόρων (σε όποιο βαθμό εν πάσει περιπτώσει μπορούμε να κάνουμε λόγο για αυτούς...) ότι η εν λόγω σκηνή βρίσκεται στην καλύτερη φάση της, σε σχέση με κάποια χρόνια πριν. Αυτό έλειπε βέβαια. Ναι, μπορούμε πλέον να μιλάμε για σαφώς πιο εύκολη διανομή (στις περισσότερες των περιπτώσεων), για νέα και ταχύτερα promotion μέσα, για δισκογραφικές που πλέον δεν έχουν και τόση δυσανεξία σε έναν νέο/πειραματικό/εναλλακτικό ήχο (ή και σε κάποιο «ιδιαίτερο» artwork εξωφύλλου... λέμε τώρα), και όπως σε κάθε εποχή, υπάρχει πάντα εκείνη η νέα γενιά που προσφέρεται με γενναιόδωρο τρόπο να ακούσει χωρίς επίκριση το καινούργιο, το διαφορετικό – να “επαναστατήσει” ουρλιάζοντας παρέα με τον Τζίμη Πολιούδη, να ονειροπολήσει με την Nalyssa Green, να ταυτιστεί με την κάθε μορφής καταπίεση μέχρι θυμού με τους Λάμδα. Τι γίνεται όμως επί του πρακτέου; Όταν ο ακροατής συναντά κατάματα την έκφραση του;
Με εξαίρεση την τελευταία μία ώρα της συναυλίας, που για κάποιους προφανείς λόγους μπόρεσε να γίνει περισσότερο καθηλωτική, το κοινό που χαρακτηρίστηκε κατόπιν της βραδιάς ως οι «Αισθηματίες» της πόλης (τόσο σε σχέση με το έργο του Flaubert και το μανιφέστο του Μπαμπασάκη, όσο και συμβολικά με τους ίδιους τους ήρωες στους Αισθηματίες του θεμελιωτή του Gagarin) ήταν ένα κοινό που άκουσε με συγκλονιστική διάσπαση προσοχής το live, και με μια επίσης εξωφρενική διάθεση για συζήτηση. Μόλις οι Λάμδα, που άνοιξαν το live, έφταναν προς το τέλος της εμφάνισης τους, αρχίσαμε πολλοί να διαπιστώνουμε πως ο κόσμος από κάτω ακουγόταν σχεδόν πιο δυνατά από τους ίδιους τους μουσικούς. Όχι επειδή τους ζητωκραύγαζε. Όχι επειδή τους απογείωνε. Επειδή είχε πιάσει (πιθανότατα) κουβέντα για το Κυπριακό...
Δυστυχώς μια πολύ έντονη οχλοβοή (και δυστυχώς αναπόφευκτα ενοχλητική σε έναν τέτοιο κλειστό χώρο όπως του Gagarin) σκέπασε μεγάλο μέρος της Αισθηματικής Αγωγής vol.2, αλλά επειδή πάντα υπάρχει χώρος για αθώωση, πιθανολογείς κιόλας πως είναι κάποιο κάμωμα του πολύ πρόσφατου εγκλεισμού. Μια δίψα για συναναστροφή, ανταλλαγή, επικοινωνία – τόσο αχόρταγη ώστε να μη λυγίζει από το δέος του θεάματος που εκτίθεται μπροστά της ή/και μέσα της.
Όλος αυτός ο πρόλογος λοιπόν, για να τονίσω την έντονη επιθυμία και πρώτα απ’όλα βαθιά ανάγκη των μουσικών/καλλιτεχνών να γίνει ο συναυλιακός χώρος ένας κοινός, πλήρης οργανισμός. Ένας χώρος σύγκλισης καλλιτέχνη και θεατή σε μια εποχή που το αναζητά απελπισμένα – ή εν πάσει περιπτώσει, να μη φτάνουν οι δημιουργοί να φωνάζουν στο κοινό «Άκου με, εδώ είμαι, υπάρχω, έχω κάτι να σου πω». Η πόλη έχει ανάγκη από τέτοιες γιορτές και πρωτοβουλίες όπως αυτή της Αισθηματικής Αγωγής, που στέκουν σαν απόπειρα να δημιουργηθεί κάποιο ενωτικό νήμα μεταξύ των καλλιτεχνών (γιατί δυστυχώς η συγκεκριμένη σκηνή δεν έχει καταφέρει ακόμη να γίνει «σύσσωμη»), όμως προϋπόθεση πάντα είναι το νήμα να χτίζεται μεταξύ δημιουργού και κοινού.
Στο προκείμενο...
Σε αυτή τη συνθήκη χάβρας, και δυστυχώς παρέα με την μέτρια κι άλλοτε πραγματικά κακή ηχητική, οι Λάμδα κατάφεραν να κάνουν μια εξαιρετική εμφάνιση, παίζοντας κομμάτια από τον τρίτο και πολύ φρέσκο δίσκο τους "ΤΡΙΑ" (Νο1 Αγαπημένο Εγχώριο Άλμπουμ του Υπογείου για το 2021 - check list here) – μια ιδιαίτερα ξεχωριστή κυκλοφορία στα εγχώρια μουσικά δρώμενα, απευθυνόμενη ίσως σε ένα πιο ευρύ ακροατήριο. Για όσους είχαν ήδη ακούσει τα αριστουργήματα αυτού του δίσκου, η live εμπειρία ήταν ακόμη πιο συγκινητική: η επιβλητική ερμηνεία του Παντελή Νικηφόρου και το άριστο παίξιμο των παιδιών, συνόδευαν μια φορτισμένη θεματολογία κομματιών, βαθιά εμπλουτισμένα απο τεχνικής άποψης. Δυστυχώς αυτά διακρίθηκαν με πολλή δυσκολία εξ’αιτίας της φασαρίας που επικρατούσε, μην αφήνοντας χώρο στην μπάντα να εκθέσει το έργο της με τον τρόπο που του άρμοζε.
Στις ίδιες συνθήκες βρήκαν οι Tango with Lions το κοινό, δίνοντας όμως με κάποια πιο up-beat κομμάτια μια διαφορετική νότα στην εξέλιξη της βραδιάς. Η γλυκύτατη και αιθέρια frontwoman Κατερίνα Παπαχρήστου έπαιξε μαζί με την μπάντα της κάποια τραγούδια από τον καινούργιο τους δίσκο "you. me." (2022 - check track be track here) που κυκλοφόρησε το περασμένο Φθινόπωρο, αλλά και παλιότερα κομμάτια όπως το "In a Bar" και το "Απόψε θέλω Παρέα "(ο The Boy είχε σχολάσει στο πρώτο επεισόδιο).
Η εμφάνιση των Tango with Lions έδωσε στο Gagarin μια άλλοτε ονειρική κι άλλοτε πιο δυναμική ατμόσφαιρα, συνοδευόμενη από τον εξομολογητικό χαρακτήρα των κομματιών – κι αυτή είναι μια σοβαρή προσωπική μου παράκληση να ακούσετε τον καινούργιο τους δίσκο που προαναφέρθηκε, ο οποίος διηγείται εννέα διαφορετικές ερωτικές ιστορίες μέσα από τις οποίες η ηρωίδα γνωρίζει διαφορετικές ταυτότητες του εαυτού της. Επίσης, ένα προσωπικό highlight της εμφάνισης τους ήταν οι διφωνίες της Κατερίνας με την Βιολέτα (Nalyssa Green) – μια ακόμη αιθεροβάτης στο stage που στόλιζε με τον μοναδικό της τρόπο το dreamy σκηνικό που απλωνόταν μπροστά μας.
Σειρά είχε η Melentini, η οποία μόλις ξεκίνησε να παίζει είπε ένα ταπεινό «Μη μιλάτε καλέ» - προφανώς γιατί το κέφι από κάτω συνέχιζε να κρατά καλά, εμποδίζοντας την μουσική και τους μουσικούς να ακουστούν καθαρά. Παρα ταύτα ο κόσμος εδώ εμφανώς πιο θερμός (αλλά μερικός), βυθίστηκε στο πολύχρωμο μουσικό σύμπαν της Melentini που μαζί με τον συνεργάτη της Βασίλη Ντοκάκη χάρισαν ένα απολαυστικό set με κομμάτια που έχουν τη δική τους μοναδική θέση στο “weirdwave” της εγχώριας μουσικής σκηνής (αλλά και με εκπλήξεις όπως.. την διασκευή του "Εγώ σ’αγάπησα εδώ" της Ελένης Τσαλιγοπούλου). Ίσως η πιο απόκοσμη στιγμή της βραδιάς συνέβη στην εκτέλεση του αποστομοτικού "Asana/Metamorphosis", το οποίο αφιερώθηκε στον Ζακ/Zackie Κωστόπουλο, και το οποίο συμπεριλαμβάνεται μεταξύ άλλων στο νέο album της μπάντας Melentini/ Running Blue Orchestra από την Veego Records, με ζωντανό συναυλιακό υλικό από το Βερολίνο, το Μιλάνο και την Αθήνα.
Η Αισθηματική Αγωγή vol.2 έκλεισε με τα Παιδιά της Παλαιότητας που όπως κάθε φορά φρόντισαν να δώσουν μια καθηλωτική εμφάνιση, υπογράφοντας κυριολεκτικά μια βραδιά σύγχυσης και γέλιου (τίποτα λιγότερο κλισέ από αυτό δεν άξιζε εδώ). Σύγχυση γιατί υπάρχει ανελλιπώς και ποικιλοτρόπως σε όλη την δισκογραφία τους, ίσως καμία φορά με την έννοια της ταραχής που δημιουργείται από το σοκ, την ταύτιση ή/και την απελπισία, και για άλλους πολλούς προφανείς λόγους, και γέλιο για τις στιγμές στα παραλίγο ολιγόλεπτα διαλείμματα εμβόλιμα των κομματιών. Σε τούτα, ο Π.Ε. Δημητριάδης σατίριζε τις φυσικές του αντοχές που εξαντλούνταν (μόνο αλλεπάλληλες ενέσεις αδρεναλίνης που αποκρύφθηκαν από το κοινό θέαμα εξηγούν τότε το ατελείωτο crowdsurfing που ακολούθησε), τα τεχνικά προβληματάκια που πηγαινοέρχονταν εξ υπαρχής του live, τους στίχους που είναι τόσο μακρόσυρτοι που «ρε παιδιά που να τα θυμάμαι όλα αυτά απ’έξω, καταλαβαίνετε..».
Ακούσαμε «κυρίως τα σουξέ» όπως είπε και ο ίδιος, με έμφαση βέβαια στην τελευταία κυκλοφορία "Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών", αλλά δεν έλειψαν και οι παραγγελιές. Τραγουδήσαμε δυνατά, γελάσαμε, κλάψαμε (γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι το επόμενο live τους τώρα που οι ταχυκαρδίες περισφίγγουν τον frontman..) και απολαύσαμε βαθιά το performance όλων των μελών, και λίγο παραπάνω του Δημητριάδη γιατί η σχέση του αυτή με το κοινό είναι σχέση που αποζητάται υπό μια βαθύτερη έννοια και από τις δύο πλευρές, και είναι αξιοθαύμαστη από τα πρώτα παιξίματα των Κόρε.Ύδρο. Βέβαια, «τίποτα δεν θα ήταν εφικτό χωρίς όλα αυτά τα παιδιά..» δήλωσε και ο ίδιος... Μα στην πραγματικότητα νομίζω δεν είχαμε ποτέ αμφιβολία για τις ικανότητες των μελών του σχήματος, άλλωστε έχουν αποδείξει και αποδεικνύουν με το παραπάνω την φρενίτιδα που χαρακτηρίζει το παίξιμο τους.
* Θα ακολουθήσει τρίτη Αισθηματική Αγωγή στις 4 Μαρτίου, με τους Λένα Πλάτωνος, Σαβίνα Γιαννάτου, Γιάννης Παλαμίδας, Lolek και Γιάννης Βεσλεμές, σταθερά στο Gagarin 205. Η προπώληση έχει ξεκινήσει μέσω Viva.
