Night Beats
@ The Dome, Tuffnel Park
6/2/2019
Στις αρχές του Φλεβάρη βρέθηκα στο αγαπημένο μου Λονδίνο για ολιγοήμερες διακοπές, ήμουν τόσο τυχερός που τις ίδιες μέρες οι Night Beats είχαν live στο The Dome, στο Tufnell, στις 6 Φεβρουαρίου. Λίγο καιρό πριν, είχαν κυκλοφορήσει και την νέα τους δουλεία «Myth Of A Man». Και αυτή ήταν η ατυχία μου - θα μπορούσα να μην γράψω review για την συναυλία και απλά να παραθέσω το review που είχαμε γράψει για το δίσκο (check here). Παρόλα αυτά, το γράφω γιατί θέλω να μοιραστώ την στεναχώρια μου. Οι Night Beats ήταν μια μπάντα που δε βαριόμουν ποτέ μα ποτέ. Ήταν "βρώμικοι", ήταν σκληροί και "επικίνδυνοι", ήταν γαμάτοι. Μέχρι που συνεργάστηκαν με τον πολύ κύριο Dan Auberbach, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την παραγωγή στον τελευταίο τους δίσκο, το "Myth Of A Man" που ανάφερα παραπάνω. Καταστρόφα. Τέλος πάντων, πίστευα ότι στο live τα πράγματα θα είναι όπως παλιά και πως η soft και ανιαρή πινελιά που πρόσθεσε ο mister Black Key στην μπάντα θα περάσει απαρατήρητη. Αιθεροβάμων...
Τη βραδιά άνοιξε ο Calvin Love με την κιθάρα του (μετά έπαιζε κιθάρα και στους Night Beats). Αν δεν τον ξέρετε μη τον ψάξετε, χαμένος χρόνος. Κάτι ανάμεσα σε κωμικό και τραγουδιστή, ευτυχώς έχασα το «καλύτερο», είχα βγει για τσιγάρο και όταν γύρισα η κοπέλα μου μου είπε «έχασες! έκανε σαν τον Ρουβά». Long story short, έπνιγα την βαρεμάρα μου και την ανυπομονησία μου γι’ αυτό που πίστευα ότι ακολουθούσε στα whiskey και στις μπύρες. Ο Calvin έπαιξε 45 λεπτά! Κρατήστε το νούμερο.
Φτάνει η ώρα λοιπόν, βγαίνουν τα παλικάρια από το Seattle στη σκηνή. Ξεκινούν με το καινούριο «Her Cold Cold Heart», που είναι ξεκάθαρα από τα αγαπημένα μου από τον δίσκο. Γλυκανάλατο και όχι Night Beats, αλλά ωραίο. Στη συνέχεια το μοτίβο πήγε ως εξής, παλιά και καινούρια μπερδεμένα, όπως και η μπάντα, σε ένα setlist χωρίς συνοχή και με εκνευριστική ασυνέχεια. Ακούσαμε τα «Sunday Mourning», «No Cops» και «Power Child». Οκ, ακούσαμε και κάποια άλλα - δυνατά και αγαπημένα του παρελθόντος. Αλλά, φίλε, δεν άκουσα τα έπη «Bad Love», «Last Train To Jordan» και «Puppet On A String», το τελευταίο είδα ότι μπήκε στα setlist στις συναυλίες που ακολούθησαν. Η δική μας ήταν η πρώτη της περιοδείας. Που πας ρε Καραμήτρο…
Καμία βρωμιά και κανένα συναίσθημα από την μπάντα, καλοί παίχτες είναι, αλλά δεν άφησαν τον εαυτό τους ελεύθερο σε κανένα σημείο. Ούτε ένα jam και ούτε ένας αυτοσχεδιασμός, τίποτα παραπάνω από αυτά που έπρεπε "βάσει νόμου" να κάνουν. Με λίγα λόγια ήταν ένα πάρα πολύ μέτριο live, σε ένα χώρο με χωρητικότητα 600 άτομα πρέπει να ήμασταν μέσα μόλις 300-350. Αν λοιπόν το γκρουπ πίστεψε ότι πηγαίνοντας τον ήχο του σε πιο mainstream μουσικά μονοπάτια (βλ. "Myth Of A Man"), θα είχε μεγαλύτερη απήχηση, έκανε μεγάλο λάθος και το μόνο που καταλαβαίνω ότι πέτυχε είναι να χαλάσει τον μοναδικό ήχο που είχε από την εμφάνιση του στο μουσικό χάρτη μέχρι να έρθει το τελευταίο άλμπουμ. Κλείνοντας να πω το... καλύτερο: Ανέφερα πριν ότι το support act έπαιξε 45 λεπτά. Πόσο έπαιξαν όμως οι Night Beats; Μια ώρα και 6 λεπτά, μαζί με το encore. Ελπίζω να ένιωσαν λίγο ντροπή.
Αυτά λοιπόν για ένα live που περίμενα πώς και πώς και μου γύρισε boomerang. Καλύτερα να είχα πάει να ξαναδώ τους γλεντζέδες Kaiser Chiefs δυο μέρες μετά...
Υ.Γ. Το μόνο θετικό ήταν η εκτέλεση του «Egypt Berry» - τα μόνα 5 λεπτά που η μπάντα έσπειρε.



