by Alexandros Kotsis (27/07/2024)

Manic Street Preachers & Suede

@ Alexandra Park and Palace

18/7/2024

Σε μια χρονιά γενικότερης (συναυλιακής αλλά όχι μόνο) αναγέννησης των 90’s και έχοντας παρευρεθεί σε μεγάλα live στη χώρα μας συγκροτημάτων από την αφρόκρεμα της εποχής (Pulp, The Smashing Pumpkins, Massive Attack), το να θυσιάσω τους σπουδαίους Duran Duran (τους οποίους είχα απολαύσει στην προηγούμενη, προ εικοσαετίας επίσκεψή τους στα μέρη μας) και να ταξιδέψω στο Λονδίνο και να παρακολουθήσω την ίδια μέρα το μεγάλο διπλό live, δύο ακόμα σπουδαίων ονομάτων από τα ένδοξα 90’s, των Manic Street Preachers και Suede ήταν περίπου μονόδρομος. Και, παρότι παντού διάβασα, αλλά και έμαθα από οικείους μου, ότι οι Duran Duran χάρισαν στο κοινό μια σπουδαία εμφάνιση, δεν μετανιώνω στιγμή που αντί για την Πλατεία Νερού, επέλεξα να παρευρεθώ στις 18 του μηνός στο Alexandra Park and Palace του βόρειου Λονδίνου.

Δυο σπουδαίοι εκπρόσωποι της κιθαριστικής μουσικής του Νησιού από τη δεκαετία του 90, λοιπόν, αν και κατά τι διαφορετικοί μεταξύ τους, αποφάσισαν φέτος το καλοκαίρι να ενώσουν δυνάμεις και να δώσουν μια σειρά συναυλιών στη Μεγάλη Βρετανία, δέκα τον αριθμό, με ίσο χρόνο παραμονής στη σκηνή, και το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από απολαυστικό, αφού σε καμία περίπτωση δεν επρόκειτο για μια βραδιά νοσταλγίας, αντιθέτως και οι δυο μπάντες έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και, τολμώ να πω, απέδωσαν αμφότερες τουλάχιστον ισάξια με την προηγούμενη φορά που είχα την τύχη να δω την κάθε μια, πριν πολλά, πολλά χρόνια.

Καταρχάς, ο χώρος στον οποίο επελέγη να γίνει η συναυλία είναι ένας πανέμορφος χώρος, με ένα κόσμημα αρχιτεκτονικής για κεντρικό κτίριο, το οποίο προορίζεται για πολλαπλές χρήσεις και σκοπούς, να δεσπόζει στο πάρκο. Αυτό που, ωστόσο, ήταν ακόμα περισσότερο εντυπωσιακό, ήταν το σημείο όπου επελέγη να στηθεί η σκηνή. Εκτός του κτιρίου, κάτω από τα σκαλιά που οδηγούν προς αυτό, στο τέλος ενός επικλινούς τμήματος του πάρκου, με μια θέα, πίσω από τη σκηνή, που σου έκοβε την ανάσα: όλο το Λονδίνο με το skyline του και τους ουρανοξύστες του στο πιάτο. Ένα, αν μη τι άλλο, ασυνήθιστο συναυλιακό σκηνικό.

Στις 19:00 ακριβώς, λοιπόν, έχουμε επιτέλους αφήσει πίσω μας τη μεγάλη ανηφόρα που οδηγεί στο Alexandra Palace και εισερχόμαστε στον χώρο της συναυλίας. Μετά από δέκα λεπτά, στη σκηνή εφορμούν οι Manics υπό τον (προηχογραφημένο) ήχο του τραγουδιού τους "1985" (Steven Wilson's Extended Eighties Remix) και ευθύς αμέσως αρχίζουν να μας χτυπούν με το θρυλικό "You Love Us". Παρά τα προβλήματα στον ήχο, ο οποίος φαίνεται κάπως μπουκωμένος ή και χαμηλός, ενώ δεν βοηθά καθόλου και η μετατόπιση της διεύθυνσης του αέρα, με αποτέλεσμα, πότε να ακούγεται ο ήχος δυνατότερα και πότε χαμηλότερα, είναι σαφές ότι μπροστά μας έχουμε μια βραδιά που δεν θα αισθανθούμε απλώς μια νοσταλγία για τη νιότη μας που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη δεκαετία του 90, αλλά θα περάσουμε πολύ καλά, όπως τότε και ακόμα καλύτερα! Οι Manics φροντίζουν να επιβεβαιώσουν την αίσθηση αυτή αυτοστιγμεί, μια και ακολουθούν το "Everything Must Go" και, κυρίως, το anthemic "Motorcycle Emptiness", στη διάρκεια του οποίου πλέον το κοινό, όχι μόνο έχει ζεσταθεί, αλλά έχει ξεσηκωθεί για τα καλά.

O ήχος έχει βελτιωθεί, αν και ακόμα έχει τα θεματάκια που περιέγραψα πιο πάνω, αυτό, ωστόσο, ουδόλως πτοεί μπάντα και κοινό από το να απολαύσουν μια εκρηκτική συναυλία. Οι Manics κάνουν ένα πέρασμα από σχεδόν τα 2/3 της δισκογραφίας τους (που είναι, πλέον, αρκετά μεγάλη και άρα δύσκολη να καλυφθεί εξ ολοκλήρου σε μια συναυλία, πόσω μάλλον σε μια co-headline συναυλία) και τα hits διαδέχονται το ένα το άλλο: "You Stole the Sun From My Heart", "To Repel Ghosts", (το υπέροχο) "Little Baby Nothing", "Your Love Alone Is Not Enough" (τα δυο τελευταία συνοδεία της εκπληκτικής, συντοπίτισσάς τους, Ουαλής, The Anchoress, κατά κόσμον Catherine Anne Davies). Είναι, ωστόσο, τραγούδια σαν το "A Design For Life" που έκαναν πάντοτε τους Manics να ξεχωρίζουν και να μας συγκινούν – δεν το έκρυψαν ποτέ, άλλωστε. "Libraries gave us power, λοιπόν, I wish I had a bottle" και στις οθόνες πίσω από τη σκηνή footage από αλλοτινές απεργίες ανθρακωρύχων δημιουργούν ένα μίγμα μαζί με το υπέροχο τραγούδι που σε κάνουν να τραγουδάς το ρεφραίν με όλη τη δύναμη της ψυχής σου, σαν να θες να ξεπεράσεις τη φωνή ακόμα και αυτού του James Dean Bradfield: "We don't talk about love / We only want to get drunk / And we are not allowed to spend / As we are told that this is the end".

Στο "Kevin Carter" (Nοτιοαφρικανός φωτογράφος – αν δεν γνωρίζετε, έχει πολύ ενδιαφέρον να γκουγκλάρετε για να μάθετε ποιος ήταν, για τι έγινε διάσημος και τι απέγινε) ο μπασίστας Nicky Wire μας υπενθυμίζει τον μεγάλο απόντα, τον Richey Edwards (ο κιθαρίστας του συγκροτήματος που εξαφανίστηκε το 1995 και δεν βρέθηκε ποτέ), αφιερώνοντας το τραγούδι στην «απέραντη ευφυΐα και εσωτερική ομορφιά» του (“immense intelligence and esoteric beauty”). Δεν μπορεί να λείψει το παλιό, κλασικό "La Tristesse Durera" αλλά και το "No Surface All Feeling" (στο οποίο μας εξέπληξαν ευχάριστα, αφού στην εισαγωγή του έπαιξαν και τραγούδησαν snippet από το "Today" των The Smashing Pumpkins!).

Και φυσικά μια τέτοια συναυλία δεν θα μπορούσε παρά να κλείσει με το μεγαλύτερο hit και ταυτόχρονα ίσως το πιο σημαντικό, στιχουργικά, τραγούδι τους, την παραίνεση του οποίου οφείλουμε να μην λησμονούμε ποτέ στη ζωή μας: "If You Tolerate This Your Children Will Be Next" και φυσικά το sing along είναι, πλέον, ουρανόμηκες. Oι Manics αποχωρούν και μας καλούν να απολαύσουμε τους φίλους τους, αφού όλα είναι έτοιμα, πλέον, για τους Suede.

Θα έλεγε κανείς ότι μετά από μια τέτοια συναυλία μπορείς να φύγεις χορτασμένος, πλήρης και έμπλεος χαράς και ευτυχίας για το σπίτι σου, ή όπου αλλού, αφού δύσκολα θα μπορούσες αμέσως μετά να βιώσεις κάτι που να μπορεί να φτάσει ή να ξεπεράσει αυτό το συναίσθημα. Όχι όμως όταν αυτό που επακολουθεί είναι o πολύς κ. Brett Anderson και η παρέα του. Ευθύς αμέσως οι Suede στη σκηνή και στην επόμενη μιάμιση ώρα θα αποδείξουν για ακόμα μια φορά γιατί συγκαταλέγονται ανάμεσα στους λεγόμενους Big-4 της Britpop.

Ξεκίνημα με το "Turn Off Your Brain and Yell" από το προπέρσινο Autofiction, πολύ γρήγορα όμως η σκυτάλη περνάει στην παλιά φρουρά της δισκογραφίας, και οι Suede αρχίζουν να πυροβολούν κατά ριπάς: "Trash", "Animal Nitrate", "The Drowners", "We Are the Pigs", "Filmstar" ανεβαίνουν το ένα μετά το άλλο στον ουρανό του Λονδίνου, συνοδευόμενα από τις φωνές χιλιάδων μαγεμένων ανθρώπων που δεν σταματούν στιγμή να τραγουδούν και να χορεύουν, παραδομένοι στις ορέξεις του Brett Anderson, αλλά και σαγηνευμένοι από τη φωνή και τη σκηνική του παρουσία. Και είναι αυτή η σαγήνη της φωνής του, που στα "Saturday Night", "The Wild Ones" (σε ακουστική εκτέλεση) και "So Young", αφού πρώτα εισβάλλει μέσα μας διαμέσου του ακουστικού μας συστήματος, αφήνει ανεξίτηλο το χάραγμά της μας στην ψυχή μας, σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από την πρώτη φορά που τα ακούσαμε πριν, πάνω κάτω, τρεις δεκαετίες.

Πριν ακόμα προλάβουμε να συνέλθουμε από τον καταιγισμό εναλλασσόμενων συναισθημάτων έντασης και αγαλλίασης και αφού ευχαριστούν κι εκείνοι με τη σειρά τους, τους φίλους τους, τους Manics, μας χαρίζουν μια εξαιρετική απόδοση του "Metal Mickey" και αμέσως μετά μας ζητούν να αρχίσουμε να χτυπάμε παλαμάκια και να τραγουδήσουμε δυνατά μαζί τους δυνατά. Και, φυσικά, αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει ένα πράγμα: "Beautiful Ones" και εννοείται ότι στο Alexadra Palace επικρατεί πα-νι-κός! Χορός και τραγούδι σαν να μην υπάρχει αύριο, όπως δηλαδή δεν υπήρχε στα 90’s για τη γενιά μας. Και με τον τετράλεπτο αυτόν δυναμίτη παίρνουμε σιγά σιγά τον δρόμο της επιστροφής με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη, με εκείνη τη γλυκιά κούραση που σε αφήνει, ωστόσο, ικανοποιημένο και χαρούμενο. Η ηλικία, άλλωστε, δεν είναι παρά ένας αριθμός. Και απόψε αυτό το είχαμε αποδείξει – και οι Manics, και οι Suede αλλά και εμείς.

Manic Street Preachers Setlist:

1. You Love Us

2. Everything Must Go

3. Motorcycle Emptiness

4. This Is Yesterday

5. You Stole the Sun From My Heart

6. To Repel Ghosts

7. Little Baby Nothing (with The Anchoress)

8. Your Love Alone Is Not Enough (with The Anchoress)

9. Elvis Impersonator: Blackpool Pier

10. A Design for Life

11. La Tristesse Durera (Scream to a Sigh)