The Song Diaries (111)
Melody Maker
The Madcaps
Αθήνα, 24 Οκτωβρίου 2020.
Αν είσαι μέλος του Basement group στο fb και αν είσαι και έξτρα παρατηρητικός, ίσως έχεις προσέξει την περιγραφή της ομάδας:
There's a little place
It's all red and white
The music is always ace
We have fun almost every night
.
There you'll always find
A friend of some kind
.
The boss is a real cool cat
And a rock n roll daddy too
It's not really where it's at
That's why we stick to it like glue
Οι στίχοι, από το κομμάτι "Melody Maker" των Γάλλων Madcaps, περιγράφουν με μαγική αφαιρετική ακρίβεια τι συνέβαινε σε ένα αληθινό υπόγειο πριν 10 χρόνια και περίπου ποιες διεργασίες και ζυμώσεις οδήγησαν στο να φτιαχτεί τούτο εδώ το "μουσικό περιοδικό", όπως το λένε κάποιοι παλιομοδίτες φίλοι μας, ή το "μουσικό e-zine", όπως το λένε κάποιοι άλλοι πιο ψαγμένοι, ή το "μουσικό site", όπως το λέω εγώ, που κάποιες φορές γίνομαι εξαιρετικά πεζός και απλός. Κάποιες άλλες, άπλετα ρομαντικός και γραφικός. Όπως σήμερα.
Σήμερα ξεκινάει η νέα μορφή της καραντίνας μας, κατά την οποία δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούμε έξω από τα σπίτια μας μετά τις 12.30 το βράδυ. Ούτε sms, ούτε "άθληση" ούτε "φροντίδα συγγενικού προσώπου" ούτε "βόλτα το κατοικίδιο" ούτε τίποτα.
Σήμερα αλλάζει και η ώρα, πάει μια ώρα πίσω. Η μέρα μικραίνει, ξημερώνει πιο αργά και νυχτώνει πιο γρήγορα.
Θα αναρωτιέσαι τι σχέση έχουν αυτά με τον πρόλογο για το Υπόγειο και το "Melody Maker"... Τι να σου πω κι εγώ, μπερδεμένος είμαι σήμερα, μου λείπουν οι φίλοι μου νομίζω... Αυτό είναι όλο. Μου σκασε σήμερα, τώρα το βράδυ ξαφνικά, και αυτή η έλλειψη παίρνει τη μορφή μιας αβάσταχτης νοσταλγίας και με πλακώνει βαρέως.
Θυμάμαι (πολύ) παλιά που η Φθινοπωρινή αλλαγή ώρας με έβρισκε συνήθως με φίλους στην Ίντριγκα στα Εξάρχεια. Και λέγαμε "τι καλά! κερδίζουμε μια ώρα!". Πηγαίναμε μετά στο Mo Better κι αντί για 4 ήταν 3 και είχαμε όλη τη μαύρη νύχτα μπροστά μας. Αγγιζόμασταν, αγκαλιαζόμασταν, φιλιόμασταν και δεν φοβόμασταν.
Θυμάμαι (λιγότερο) παλιά που μια φορά η Φθινοπωρινή αλλαγή ώρας με πέτυχε εδώ στο Υπόγειο μετά από τη ραδιοφωνική μας εκπομπή κι ακούσαμε για πρώτη φορά το "Higgs Boson Blues" του Cave. Ήμασταν 2-3 και αγκαλιαστήκαμε από αυτό που ακούσαμε, ανταλλάξαμε δάκρυα χωρίς να φοβόμαστε.
Θυμάμαι (πάρα πολύ) παλιά που η νύχτα άπλωνε την ελευθερία της μέσα στο Renault 19 του Ψηλού και έπαιζε το "Cat People" του Bowie και ανατρίχιαζα με τρίχες που ποτέ δεν είχα. Κι ύστερα όλα τα φώτα άναβαν στο Κέντρο της Αθήνας, από τα Εξάρχεια ως του Ψυρρή, και απ'το Μεταξουργείο ως την Αλεξάνδρας, και πίναμε ο ένας από το ποτήρι του άλλου και δεν φοβόμασταν.
Θυμάμαι (πριν όχι πολύ καιρό) την αγάπη μου τη μοναδική και την παντοτινή να χορεύει ξυπόλητη στο πάρτυ του αδερφού μου, ξέγνοιαστη και απαλή, κι εγώ να παίζω μουσική, το "Common People" ή το "Out Of Space" - δεν έχει σημασία τώρα, και όλοι αγκαλιαζόμασταν, φιλιόμασταν, χτυπιόμασταν χωρίς να φοβόμαστε.
Θυμάμαι (πάρα πάρα πάρα πολύ) παλιά που περπατούσα από το Δάσος στο Δαφνί ξημερώματα τραγούδώντας δικά μου τραγούδια και δικούς μου στίχους που έβγαζα εκείνη την ώρα. Η απόλυτη ελευθερία ήταν αυτή.
Δεν θυμάμαι το τελευταίο τραγούδι που άκουσα πριν την πανδημία. Θυμάμαι την τελευταία συναυλία. Boy. Θυμάμαι τις Απόκριες και τις μάσκες. Θυμάμαι την κόρη μου να χορεύει και να μου πετάει χαρτοπόλεμο. Με θυμάμαι να ψάχνω τις μάσκες για να ντυθώ σε ένα μασκέ πάρτυ. Τις μάσκες.
Μετά τα έχω μπερδέψει όλα. Αλλά τα έχω υπό έλεγχο και αυτό δεν είναι και λίγο εδώ που τα λέμε. Απλά μου λείπουν οι φίλοι μου. Αυτό είναι όλο. Αλλά οι φίλοι μου είναι με έναν τρόπο εδώ στο Υπόγειο, κλεισμένοι με ακουστικά στ'αυτιά ή με τα ηχεία αγκαλιά, περιμένουν να βγούμε στο νυχτερινό απαγορευμένο φως και να τα γκρεμίσουμε όλα μια βραδιά, όπως παλιά, εκεί που το παρελθόν θα συναντήσει το μέλλον. Θα το αγκαλιάσει και θα το φιλήσει χωρίς να φοβάται τίποτα πια. Χωρίς μάσκες και αντισηπτικά - μόνο με μύτες, μάτια και στόματα εκτεθειμένα στον καινούριο ζεστό αέρα και χέρια βρώμικα και χαρακωμένα από το πέρασμα του αέναου κι ατρόμητου χρόνου...
To "Melody Maker" το βρίσκεις στο self-titled debut LP της Γαλλικής (Ρεν) μπάντας The Madcaps, που κυκλοφόρησε στις 30 Μαρτίου του 2015. Το βρίσκεις ακόμα και στην sold-out πρώτη συλλογή του Υπογείου, "Music From The Basement", που κυκλοφόρησε το Καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς.
Lyrics
There's a little place
It's all red and white
The music is always ace
We have fun almost every night
There you'll always find
A friend of some kind
The boss is a real cool cat
And a rock n roll daddy too
It's not really where it's at
That's why we stick to it like glue
We dance and drink like we always do
Papa tells stories and the jukebox too
At the Melody Maker
Walk down the stairs to the room in the back
There is fuzz in the air and the band's in the dark
Then you go outside to catch your breath
Have a beer, a chat and cigarette
We dance and drink like we always do
Papa tells stories and the jukebox too
At the Melody Maker
