The Song Diaries (136)
Θα Σε Ξαναδώ
Φοίβος Δεληβοριάς
Νοέμβριος 2021
Σκέφτομαι τελευταία πως οι άνθρωποι φεύγουν σαν σύννεφα και μεις που απομένουμε πελαγώνουμε για ασήμαντα πράγματα, πνιγόμαστε σε κουταλιές θολού νερού, που σαν παγίδες μας φυλακίζουν μέσα σε μικρές δύσκολες στιγμές, εμποδίζοντάς μας να δούμε και να ζήσουμε το όλον.
Σκέφτομαι τελευταία πως οι άνθρωποι φεύγουν σαν σύννεφα και μεις που απομένουμε τους κοιτούμε με την άκρη του ματιού μας στον ουρανό, ακαριαία με γρήγορο ταχυφαγικό πόνο συνειδητοποιούμε τις απώλειες κι ύστερα επιστρέφουμε το βλέμμα στο τσιμέντο των δρόμων και στα σφιχτοδεμένα κορδόνια των παπουτσιών μας. Μέχρι ένα σύννεφο να κινηθεί ξανά στον θόλο προς μια άγνωστη κατεύθυνση της αιωνιότητας και να ξανασηκώσουμε το κεφάλι ψηλά.
Σκέφτομαι τελευταία τις λέξεις "αναλώνω-αναλώνομαι, καταναλώνω - καταναλώνομαι, ξοδεύω - ξοδεύομαι" και προσπαθώ απεγνωσμένα να θυμηθώ πόσο μα πόσο όμορφη και μοναδική μπορεί να είναι η ζωή και πόσο μα πόσο πολύ της το χρωστάω να τη ζήσω.
Το "Θα Σε Ξαναδώ" το βρίσκεις στον 7ο δίσκο του Φοίβου Δεληβοριά, "Καλλιθέα", που κυκλοφόρησε στις 23 Νοεμβρίου του 2015 από την Inner Ear. Το έχει γράψει για τον φίλο του δημοσιογράφο Νίκο Ράλλη, ο οποίος έφυγε απ'τη ζωή στα 42 του χρόνια το 2014.
Το Νοέμβριο του 2015, λίγες μέρες έπειτα από την κυκλοφορία του δίσκου, ο Φοίβος Δεληβοριάς παρουσίασε το album, track by track, στο site της Popaganda (read full article here). Για το "Θα Σε Ξαναδώ", έγραψε:
"Η κηδεία του Νίκου Ράλλη ήταν το πιο παράδοξο πράγμα που έχω ζήσει. Τον ήξερα και τον αγαπούσα από τα 19. Το πρώτο βράδυ της φιλίας μας περπατήσαμε από τη Σίνα ως την Καλλιθέα συζητώντας ακατάπαυστα για δίσκους και ταινίες. Δεν θυμάμαι να πέρασε μέρα έκτοτε που να μην έχουμε μιλήσει. Ο Νίκος έγινε δημοσιογράφος με ειδίκευση στη μουσική. Και μου μίλαγε για μουσικές κάθε είδους, με την ίδια μανία.Με γνώριζε σε συναδέλφους που θα ντρεπόμουν να γνωρίσω μόνος, με έπαιρνε τσαντισμένος να μου ειρωνευτεί τους ακροατές-ρομπότ που ακούνε μόνο μιμητικά ή τους σπουδαιοφανείς κριτές που κάνουν τα πάντα για να μην τους εμπνεύσει ένας δίσκος, είτε τον επαινέσουν είτε όχι.Πέρα όμως απ’αυτά ο Νικος ήταν μια τεράστια δύναμη ομορφιάς και ζωτικότητας. Δεν είχα φίλη που να μην τον ερωτευτεί.Η τελευταία του χρονιά –πριν το αυτοάνοσο- ήταν η πιο ευτυχισμένη και η πιο προσωπικά έντονη της ζωής του. Γι’αυτό και οι φίλοι του στην κηδεία είχαν όλοι το ύφος ενός κατοίκου μιας παράλογα κι αιφνίδια βομβαρδισμένης πόλης. Αισθάνομαι φίλος με τον καθένα προσωπικά που ήταν εκεί εκείνη τη μέρα κι ας μην ξέρω παρά ορισμένους. Είχαν όλοι το βλέμμα του αληθινού φίλου του φίλου μου.
Ένα βράδυ καλοκαιρινό, δυο-τρεις μήνες μετά από την κηδεία, ο Νίκος επισκέφτηκε ξανά την Καλλιθέα. Με μια μουσική σα χάδι που μου ψιθύρισε στ’αυτί. Και μου πήρε μια πίκρα αβάσταχτη, που με εμπόδιζε ακόμα και να χαμογελάσω από τη μέρα εκείνη. Και μου πήρε και μιαν άλλη πίκρα μέσα απ’το τραγούδι (και τον δίσκο) αυτό, που του αφιερώνω. Αυτήν, που έλεγε ο Παλαμάς, πως είναι «άσβηστη και μες στον Παράδεισο-των πρώτων μας χρόνων». Θα σε ξαναδώ, όπως σε πρωτόδα. Και εσένα και όλα αυτά,που έρχονται για να φύγουνε. Θα σε ξαναδώ, εκεί που πάνε."
Στίχοι
Απόψε τραγουδώ
Στον ένα μου οπαδό
Πως κάποια μέρα, κάποια μέρα
Θα ξαναρθείς εδώ.
Κι ύστερα πιο βραχνά
Γυρνώντας στα στενά
Λέω «Έχεις φύγει, έχεις φύγει
Και δε θα `ρθεις ξανά».
Ο αέρας έξω καίει
Το ποτάμι μέσα στον υπόνομο κλαίει
Κι η ρόδα που γυρνάει
Λέει «Είναι θαύμα, θαύμα η ζωή και περνάει».
Τα πάρκα τα κλειστά
Και τ’ άδεια θερινά
Λεν «Έχεις φύγει, έχεις φύγει
Και δε θα `ρθεις ξανά».
Και το άστρο της αυγής
Ο κοσμογυριστής
Λέει «Κάποια μέρα, κάποια μέρα
Εδώ θα ξαναρθείς».
Απόψε τραγουδώ
Πάνω από τη σποδό
Πως θα `ρθει η μέρα, θα `ρθει η μέρα
Που θα σε ξαναδώ
Πως θα `ρθει η μέρα, θα `ρθει η μέρα
Που θα σε ξαναδώ.
