The Song Diaries (137)
The Night We Met - Lord Huron
The Trip - Still Corners
Κάπου στη Σύρο, καλοκαίρι του εικοσιένα.
[Κάτι προσωπικό,
από το σκοτάδι στο φως]
Ιστορία πρώτη: Η βασίλισσα είναι νεκρή*
3 μέρες γυρίζω την Αθήνα, από σπίτι σε σπίτι.
3 μέρες με σουρεάλ σκηνικά, γαλλικό καφέ και ένα πιάνο να παίζει μελωδικά όσο χαζεύω τα «Νυχτοπούλια» του Χόπερ.
3 μέρες μακριά από τους 4 τοίχους που έχουν ακούσει πολλά.
3 μέρες μακριά από τον εαυτό μου χωρίς εσένα.
3 μέρες πιο κοντά στην απάθεια.
Όλο είναι ένα λάθος.
Και βυθίζομαι σ' αυτό.
Σε καταλαβαίνω, χωρίς να σε καταλάβω.
Σου μιλάω, χωρίς να σου πω κουβέντα.
Σε βλέπω, χωρίς να υπάρχεις.
Σ' αγαπάω, χωρίς να το ξέρεις.
Σε μισώ, χωρίς να σε νοιάζει.
Σε νιώθω, χωρίς να σε αγγίζω.
Σε αγγίζω, χωρίς να σε νιώθω.
Χάνω τον έλεγχο, που δεν απέκτησα ποτέ.
Τι ζωή!
Γράφω ποίηση που μένει στο συρτάρι.
Το ανοίγω και το κλείνω.
Δεν νιώθω τίποτα.
Και νιώθω τα πάντα.
Η αρχή του τέλους.
Το κλάμα.
Η σιωπή.
Η αδυναμία της αποδοχής.
Η ανάγκη απομάκρυνσης.
Το κενό στην καρδιά.
Ο φόβος,
για όλα αυτά που χάνονται.
Σαν τις εικόνες που σαπίζουν λίγο.
Και μετά χάνονται στο βάθος της λήθης.
Η αναμονή για το τελευταίο παγωμένο βλέμμα.
Οι μύχιες σκέψεις.
Ο πειρασμός.
Το εφήμερο.
Η αποκάλυψη.
Η συνειδητοποίηση.
«Πώς γίναμε έτσι;»
Σαν σε ταινία.
The heartbreak.
Μέχρι να φτάσω εδώ κάτω, η σκέψη μου θόλωσε και έχασα τον δρόμο μου - ίσως να επιχειρήσω να τον βρω ξανά κάποια στιγμή, αν και όταν σε ξαναδώ.
* ακριβής μετάφραση του 3ου άλμπουμ των The Smiths, 'The Queen is Dead', που μου θύμισε πολύ εύστοχα ένας καλός φίλος.
Αυτή είναι η φάση μακριά σου. Όπως την κατέγραψα πριν 3 μήνες. Όταν δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ τον εαυτό μου χωρίς εσένα. Σήμερα επιστρέφω για να βάλω τις λέξεις στη σωστή σειρά.
Σεπτέμβρης του εικοσιένα. Ένα κενό, μια επίπονη αναμονή, ένας φλεγόμενος πόνος, μια συναισθηματική αστάθεια. Σε έχασα και μετά έχασα τον έλεγχο. Δεν έβρισκα τρόπο να τον ανακτήσω. Δεν ήμουν ο εαυτός μου. Προσπάθησα αλλά ήταν μάταιο. Δεν ήξερα πώς να είμαι ο εαυτός μου μακριά σου. Το πιστεύεις;
Επιβίωσα μέσα από εφήμερες σουρεαλ καταστάσεις. Βυθίστηκα στην ακολασία, στο επικίνδυνο χάος του μυαλού μου. Έπινα και έγραφα. Έμοιαζε με κατάρα το να είμαι ρομαντικός. Δεν ξέρω αν προσπαθούσα να σε διώξω. Ήσουν μέσα στα τραγούδια μου. Στις ταινίες μου. Στα βιβλία μου. Ήσουν παντού.
Όλα απροσδιόριστα και αχανή. Τόσο αδιάφορα ζούσα μακριά σου. Μέρες ίδιες, άσχημες και ζόρικες.
Όλα γύριζαν στο μυαλό μου κάθε βράδυ. Δεν σου έστειλα ποτέ. Είχα τα κείμενά μου. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος που ήξερα. Μα δεν ήθελα ποτέ άλλοτε περισσότερο να έρθεις να με σώσεις. Από αυτό που είχα γίνει μακριά σου.
Μίλησα με πολλές. Βρέθηκα με κάποιες. Καμία δεν ήταν εσύ. Καμία.
Δεν είπαμε αντίο.
Μόνο κάτι που έμοιαζε με αυτό.
Μου έλειπες. Πολύ.
Μέχρι που σε είδα ξανά.
(συνεχίζεται παρακάτω)
Το "The Night We Met" είναι το τελευταίο track από το 2ο άλμπουμ των Lord Huron ("Strange Trails") που κυκλοφόρησε το 2015. Με μεγάλη καθυστέρηση, είδα φέτος το "13 Reasons Why". Στο 5ο επεισόδιο της 1ης σεζόν (Tape 3, Side A), ο Tony βάζει το "The Night We Met" στο Winter Formal και ο Clay χορεύει με τη Hannah. Και εγώ είμαι στο κρεβάτι μαζί σου και μόλις ακούω τη μελωδία, βουρκώνω. Το καταλαβαίνεις μόλις τελειώσει η σκηνή. Προσπάθησα να συγκρατηθώ, αλλά για άλλη μια φορά απέτυχα. “Τι φοβάσαι;”, μου λες κοιτώντας με στα μάτια. “Μη γίνει το τραγούδι μου”. Και έγινε.
Και εδώ το βίντεο που τα ξεκίνησε όλα:
Ιστορία δεύτερη: Σε είδα ξανά και όλα πάλι πήραν χρώμα
Γύρισα πίσω στο μέρος που δημιουργήθηκε η Αγάπη. Συναντηθήκαμε τυχαία στον δρόμο. Το ξέρω ότι ήσουν εκεί. Το ξέρω ότι με είδες. Το ξέρεις ότι σε είδα. Δεν μιλήσαμε. Stubborn love. Δεν ξέρω αν ήθελα να σε δω. Μου έλειπες τόσο πολύ, αλλά δεν ξέρω αν μπορούσα να εμπιστευτώ τον εαυτό μου. Μέχρι που με πήρες τηλέφωνο και άκουσα τη φωνή σου μετά από 2 μήνες.
Με ρώτησες αν θέλω να βρεθούμε. Έδειξα να το σκέφτομαι λίγο. Στην πραγματικότητα πέθαινα να σε δω κι ας μη σου το είπα.
Όλα εξαφανίστηκαν μόλις σε είδα. Τα κείμενα δύο μηνών ήρθαν στη ζωή. Ήσουν υπέρλαμπρη, με ένα γλυκό χαμόγελο και μάτια που ήθελαν να πουν πολλά. Ή μήπως όχι; Εγώ πάντως έριξα το τείχος μου. Το τείχος που έχτιζα 2 μήνες για να με προστατεύσω, γκρεμίστηκε μόλις είδα ξανά τα μάτια σου. Πάντα είχες αυτή τη δύναμη.
Ήταν κρύα μέρα στο νησί, αλλά εγώ ένιωθα μια ζεστασιά γύρω μου. Ήταν που σε είχα δίπλα μου. Και σε άκουσα να μου μιλάς. Κι εσύ άκουσες να σου μιλάω. Μιλήσαμε. Χωρίς απαραίτητα να κατανοούμε τα πάντα.
Ήθελα κι άλλο χρόνο μαζί σου. Δεν ήθελα να φύγεις. Δεν τόλμησα να στο πω. Ήμουν χαμένος. Θα παρατούσα τη δουλειά για να σε χορτάσω άλλο λίγο. Δεν ξέρω πόσο λίγο. Ήθελα απλά να παγώσει ο χρόνος. Στην αγκαλιά σου. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα τα πάντα. Και είχα καιρό να νιώσω το οτιδήποτε.
Είχα ανάγκη να σε δω. Το σκοτάδι εξαφανίστηκε μέσα μου. Μόνο φως είχα από τη στιγμή που σε είδα ξανά. Όπως κι αν είμαστε, όπου κι αν είμαστε, πάντα θα έχουμε *εκείνο* το τραγούδι που θα μας θυμίζει πως κάποτε, εσύ κι εγώ, υπήρξαμε Ζωντανοί και Ερωτευμένοι.
Γιατί φτιάξαμε αναμνήσεις που μετρήθηκαν σε ανάσες. Αναμνήσεις που όσα χρόνια και αν περάσουν, μέσα στο μυαλό θα μένουν γραμμένες ανεξίτηλα.
Το "The Trip" ανοίγει το συγκλονιστικό δεύτερο άλμπουμ των λατρεμένων Still Corners ("Strange Pleasures", 2013) και ήταν το mood μου εκείνης της κρύας μέρας που ξαναβρεθήκαμε. Γιατί, μοιραία, το μυαλό μου ταξίδεψε στα καλοκαίρια μας. Κι έτσι θέλω να σε θυμάμαι. Σαν τις νύχτες του καλοκαιριού που έμοιαζαν ευλογημένα ατελείωτες, όσο οι αστερισμοί έλαμπαν πάνω από τα κεφάλια μας και εμείς χανόμασταν στο άπειρο του ουρανού.
* Στην Μ.
