And the..Nobel
goes to Bob Dylan
Με τον κύριο Zimmermann ο έρωτας μας ήταν ακαριαίος, με το πρωτο άκουσμα για να ακριβολογώ, το καλοκαίρι του 2006 μεσόπελαγα, σε μια καμπίνα του Knossos Palace με το βλέμμα στραμμένο στο Χάντακα (Ηράκλειο).
Πολλά χρόνια είχα βαρεθεί να διαβάζω ενδεν και κείθεν ότι αποτελεί τεράστιο σημείο αναφοράς ως επιρροή για τον τάδε και τον δείνα καλλιτέχνη. Λίγο πριν αναχωρήσω για τις θερινές μου διακοπές στη πατρογονική λεβεντογέννα Κρήτη πέρασα μια βόλτα από τα Metropolis επί της οδού Πανεπιστημίου (στο σημείο αυτό η καρδιά μου νιώθει ένα σφίξιμο), διάλεξα με λαιμαργία μια συλλογή που θεωρούσα ότι θα έλυνε την απορία για ποιός είναι αυτός ο τύπος, για τον οποίο τα περισσότερα μουσικά μου είδωλα είχαν ως πνευματικό τους ταγό.
Ήταν μια διπλή χορταστική best of συλλογή (The Essential Bob Dylan, 2000) που ξεκινούσε από τη δεύτερη δισκογραφική κυκλοφορία του 1963 και έφτανε μέχρι το 1999, το sountrack του Wonder Boys, με 6σέλιδο βιβλιαράκι που μου έδωσε κάποια πρώτη ιδέα. Στα χρόνια που πέρασαν, προστέθηκαν στη συλλογή μου κάποια αλμπουμ του (19 στα 37) , τα περισσότερα σε cd και μερικά σε βυνίλιο για συναισθηματικούς λόγους (π.χ. Blonde on the Tracks, Nashville Skyline, oh Mercy, Modern Times).
Το 2010 στα πλαίσια της Never Ending Tour που 28 χρόνια καλά κρατεί (2,783 live shows) πέρασε από τη χώρα μας δίνοντας μια συναυλία στη Μαλακάσα. Μπροστά-μπροστά, κάτω απο το stage, αναμεσα στους ''φουσκωνουνκιαλλο;'' άνδρες ασφαλείας και σε μένα μπροστά μου, υπήρχε ένας παππούς που τραγούδαγε ένρινα γραντζουνώντας μια κιθάρα. Δεν μπορώ να κρίνω αν ήταν σε κακή μέρα. Δεν τον είχα ξαναδεί ζωντανά. Το σίγουρο είναι πως λόγω ηλικίας ήταν η σκιά του εαυτού του σκηνικά. Τίποτα όμως σε καμμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να τον ρίξει στα μάτια μου, scripta manent άλλωστε.
Η ανθρώπινη υπόσταση του μεγάλου τροβαδούρου δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα, όμως σε δεύτερο χρόνο η σκέψη ότι μπροστά μου έιχα ένα θρύλο με σάρκα και όστά με γέμισε δέος.
Όταν έμαθα για το Nobel Λογοτεχνίας κάπου νοστάλγησα την εποχή που χλεύαζε την υποκρισία όσων τον αναγνώριζαν, περιμένοντας ως ανταπόδοση μάταια να τους χαϊδέψει τα ώτα.
Νοστάλγησα την εποχή που το ''γύρισε'' στις ηλεκτρικές κιθάρες ''ετσιθελικά'', αδιαφορώντας για τα ροδοπέταλα που είχαν ήδη στρωθεί μπροστά στα πόδια του στο ξεκίνημα της καριέρας του από το σκληροπυρηνικό folk κοινό.
Μετά συνειδητοποίησα πως, τα χρόνια έχουν αφήσει για τα καλά στο σημάδι τους στο σκαρί τούτης της ιδιόμορφης καλλιτεχνικά περσόνας. Ο μουσικά μαθουσάλας Bob Dylan μπορεί χωρίς τύψεις να αποδέχεται το ένα βραβείο πίσω απ' το άλλο πλέον. Μάλιστα μπροστά στη τόση δόξα, θα μπορούσε να κάτσει σε μια πολυθρόνα, κάνοντας τίποτα, μπροστά στις πάμπολλες δάφνες του.
Δεν το κάνει όμως. Κάθε χρόνο γυρίζει όλο το κόσμο, βγάζει δίσκους συχνά, τελευταία διασκευάζει Frank Sinatra (Fallen Angels, 2016). Κάτι ακόμη τον ''τρώει'' μέσα του, παρόλη τη δόξα του πόπολου. Κάτι το σπρώχνει να θέτει εαυτόν σε διαρκή εξέλιξη παρά τα 75 χρόνια του.
Τα βραβεία είναι ένα κερασάκι μάλλον αδιάφορο γι' αυτόν. Ίσως να έχει αποδεχτεί τη ματαιότητα της υστεροφημιάς, καταθέτοντας κάθε όπλο αντίστασης στους κόλακες, ίσως πάλι να διασκεδάζει με όλο αυτό το πανηγύρι, ίσως...
