Αποδομώντας την Αποδόμηση -
Βάζοντας Κάτω όσα Ακούστηκαν
για τον Ozzy Osbourne
Το τι ανοησίες έχω διαβάσει από χτες το πρωί σχετικά με τον Ozzy πραγματικά με ξεπερνάει. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω που την βρίσκουν μερικοί άνθρωποι τόση αυτοπεποίθησή και σιγουριά για να γράφουν δημόσια πράγματα που δε στέκουν.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, θα μιλήσω μόνο για μουσική αρχικά. Δημοτικό κανονικά.
Οι Black Sabbath δεν ήταν ο Ozzy, ούτε εκείνος εφηύρε το heavy metal ή οτιδήποτε ανάλογο. Ούτε είναι ο νονός κάποιου είδους μουσικής. Το όνομα στο οποίο θα έπρεπε να αποδίδονται και τα δύο αυτά στοιχεία, χωρίς αστερίσκους , είναι ο κιθαρίστας, συνθέτης και ηγέτης των Sabbath, o Tony Iommi. Αυτός δικαιούται αυτούς τους τίτλους. Αυτός είναι ο νονος του heavy/doom metal ή όπως θέλει ο καθένας να το πει, όπως και να το ονομάσουμε δεν έχει σημασία. Η ουσία είναι πως με την εμφάνιση των Sabbath άλλαξε ο ρους της ιστορίας στην rock μουσική.
Παρόλαυτα να σημειώσω πως γενικότερα δεν είμαι καθόλου της άποψης που λέει ότι μπορεί κάποιος να "γέννησε" ή να "εφηύρε" ένα μουσικό κίνημα ή έναν ήχο. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτών, από την ηλεκτρονική μουσική μέχρι το metal και την funk , αυτό συνέβαινε εξελικτικά και μέσω μουσικών σκηνών και ρευμάτων. Αυτό που συμβαίνει στην pop καταγραφή της μουσικής ιστορίας είναι πως το κάνουμε για να μπορέσουμε να την
καταγράψουμε με σχετική σαφήνεια για να συνεννοούμαστε. Όπως και για να οριοθετήσουμε εποχές και καταστάσεις, έτσι διαλέγουν οι αναλυτές ένα σημείο καμπής στο χρονικό της εξέλιξη ενός είδους. Πάντα υπάρχει ένα σημείο καμπής, μια στιγμή που αλλάζει το επίπεδο, προστίθενται νέες ιδέες που πηγαίνουν πολύ πιο μπροστά μια ιδέα. Στην funk ο καταλύτης αλλαγής ήταν ο James Brown, στην rap άλλοι λένε τον Rakim άλλοι τον Grandmaster Flash.
Στην προκειμένη, στο rock υπάρχει το πριν τους Black Sabbath και το μετά από εκείνους στην εξέλιξη του σκληρού ήχου και την διαφοροποίηση του από το πατροπαράδοτο ύφος. Η ευρέως αποδεκτή καταγραφή της ιστορίας δικαίως παρουσιάζει ως τομή την εμφάνιση των Sabbath στο προσκήνιο. Με μουσικές που είχαν αρκετά στοιχεία από προϋπάρχοντα ακούσματα, όμως είχαν και τόσες νέες ιδέες και προσεγγίσεις ώστε να πάρουν δικαίως το χρίσμα της "εφεύρεσης" ενός ρεύματος. Η μουσική τους αντηχούσε την τάξη και την καταγωγή τους. Τα riff μύριζαν αλητεία, οι στίχοι αποτύπωναν βιώματα και φαντασιώσεις ανθρώπων προερχόμενων από σκληρό βίο. Οι συνθέσεις τους, απόκοσμες σε ατμόσφαιρα και ύφος έμοιαζαν βγαλμένες από τους ήχους που κάνουν οι μηχανές παραγωγής στα εργοστάσια της εργατικής πόλης καταγωγής τους, το ξακουστό Birmingham. Η ζωή μέσα στα σκοτεινά και λαδωμένα εργοστάσια της πόλης δεν μπορούσε να έχει πιο κατάλληλο soundtrack. Αυτό δεν ήταν μόνο μουσική τομή, ήταν και κοινωνική, η επανάσταση της αλητοπαρέας που μαζεύτηκε για να παίξει το rock του μέλλοντος χωρίς να θέλει να μπει σε κανένα mainstream καλούπι.
Οι ίδιοι πάντα έλεγαν ότι παίζουν blues και rock n' roll πάντως. Εκτός από τον drummer Bill Ward που πολλές φορές έπαιζε βασισμένος στο jazz παρελθόν του. Έπαιζαν την άγρια εκδοχή των blues, μια προέκταση των Blues αρχών που είχε στο κέντρο της το βλέμμα στο μέλλον και όχι απλώς ένα ανακάτεμα μιας χιλιοπαιγμένης τράπουλας. Ο,τιδήποτε ακολούθησε μετά από εκείνους και ονομάστηκε με όλα τα παράγωγα του "heavy metal" έχει στην πρώτη σελίδα την δική τους σφραγίδα και μαζί την οριοθέτηση που επέβαλαν στην δημιουργική τους έκφραση ώστε ξεχωρίσουν παρασάγγας από το κλασικό rock της εποχής.
Πρέπει να τους βλέπουμε σαν μπάντα, εάν όμως είναι, χάριν της κουβέντας , να διαλέξουμε έναν για να πούμε εσύ είσαι αυτός που ευθύνεται για όλα αυτά είναι ο Tony Iommi φυσικά και όχι Ozzy. Ο ιδιοφυής Iommi ήταν ο εγκέφαλος, ο αρχιτέκτονας. Ο Ozzy εννοείται ήταν η ψυχή, ο φύση και θέση εκφραστής όσων αναφέρθηκαν και άκρως σημαντικό κομμάτι της μπάντας. Είναι όμως άδικο και λάθος για τους υπόλοιπους να αποδίδονται μόνο σε εκείνον τα όποια εύσημα για οτιδήποτε. Θα έλεγα ούτε καν στον Iommi, είναι συγκρότημα και όλοι μαζί αξίζουν το ίδιο κομμάτι από την πίτα της καταξίωσης και εδραίωσης ως εφευρέτες.
Ο Ozzy υπήρξε καταπληκτικός τραγουδιστής και μια φιγούρα/περσόνα που καθόρισε εν πολλοίς αρκετά από τα θεμελιώδη στοιχεία που έχτισαν το blueprint ενός frontman μιας μπάντας με σκληρό ήχο. Σε αισθητικό και υφολογικό πλαίσιο έφερε μια εναλλακτική επανάσταση του image. Anti star, ιδιότροπος και αναίσχυντα παράξενος, να μη παίρνει τον εαυτό του και τόσο σοβαρά. Γοητευτικά στοιχεία χωρίς κανένα να φωνάζει "σταριλικι". Ολόκληρες και συνεχόμενες γενιές πάτησαν στους ώμους του βρίσκοντας την αισθητική τους ταυτότητα. Αφού μπόρεσε ο Ozzy , ο τύπος της διπλανής πόρτας, ο εργάτης από το Birmingham, μπορώ και εγώ. Ανέδειξε στην σόλο πορεία του μουσικούς που έγιναν θρύλοι όπως o αδικοχαμένος και θρυλικός κιθαρίστας Randy Rhoads και έμεινε για πάντα πιστός σε αυτό που υπηρετούσε. Αγνός με ψυχή μικρού παιδιού μέχρι το τέλος. Ένας απλά ωραίος τύπος και ανέμελος, που έκανε αυτό που γούσταρε και έζησε σαν rock star με ο,τι αυτό συνεπάγεται και σε αρνητικό επίπεδο. Χωρίς ποτέ να δίνει λογαριασμό ή να υπολογίζει κανέναν. Δεν έχει νόημα να στεκόμαστε στις κακές στιγμές, η μουσική παρακαταθήκη μένει και μετράει.
Η Α ΛΑ ΚΑΡΤ ΑΜΑYΡΩΣΗ ΚΑΙ BEG TO DIFFER ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ
Μένοντας πιστοί στα στάνταρ και τις αξίες μη κάνοντας pick n' choose για beg to differ δημοσιεύσεις, αναμένω από όσους χαρακτηρίζουν σιωνιστή τον Ozzy Osbourne (αν είναι δυνατόν) - επειδή η γυναίκα του χρησιμοποιεί το brand του για να προωθεί τις απόψεις της - να πράξουν αναλόγως και στην επέτειο θανάτου του Freddie Mercury.
Και εξηγώ:
Δηλαδή, να ανεβάσουν ποστ λέγοντας "σαν σήμερα έφυγε από την ζωη ο γνωστός Υποστηρικτής του απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικης Freddie Mercury". Καθώς, για όσους δεν το ξέρουνε μιας και αποσιωπάται αυτό το γεγονός : οι Queen το 1984 υπήρξαν μεταξύ κάποιων πολύ μεγάλων ονομάτων(όχι τόσο από την ροκ σκηνή όμως) που έσπασαν το διεθνες καλλιτεχνικό εμπάργκο και πήγαν να δώσουν όχι μια, αλλά μάλιστα σειρά αρκετών συναυλιών στο Λας Βέγκας της νότιας Αφρικής, το λεγόμενο Sun City. Την εποχή που κυριαρχούσε στην χώρα ακραίος φυλετικός διαχωρισμός και καθεστώς διακρίσεων και ρατσισμού. Το apartheid ήταν διεθνώς από τα μεγαλύτερα ζητήματα της εποχής, ήταν στη κορύφωση της η μη ανέχεια της παγκόσμιας κοινότητας για ο,τι συνέβαινε στη χώρα. Σύσσωμος ο καλλιτεχνικός κόσμος, με σκοτεινές εξαιρέσεις όπως συμβαίνει πάντα σε αυτά, έδινε αγώνα για awareness, ευαισθητοποίηση και σύνθημα αλλαγής.
Οι Queen δέχθηκαν τρομερά οξεία κριτική εκείνη την εποχή από κοινό και συναδέλφους τους. Τους χαρακτήριζαν μάλιστα προδότες των κοινωνικών αγώνων, υποκριτές αλλά και υποστηρικτές του καθεστώτους.
Σημειωτέον, όσο ήταν στο ζενίθ τους όλα αυτά... Μέλη της μπάντας όπως ο Brian May δήλωναν κάποια χρόνια αργότερα μετανιωμένοι για εκείνη την απόφαση.
Ανέκαθεν όμως δήλωναν πως δεν έχουν καμία σχέση με την πολιτική (όπως και ο Ozzy) και φώναζαν πως δεν ήταν πολιτικοποιημένη μπάντα. Το οποίο μπορεί να μην είναι αρεστό, είναι όμως σεβαστό, αρκεί να υπάρχει συνέπεια. Έλεγαν πως θέλουν απλώς να παίζουν όπου είχαν θαυμαστές και αν ενώνουν τον κόσμο ακριβώς τα ίδια ελεγε πάντα και ο Ozzy. Ο οποίος μπήκε αμέσως μετά τον θάνατο του στο στόχαστρο πολλών που θεωρούν πως κρατούν τα ιερά δισκοπότηρα της προοδευτικής σκέψης και της αφυπνισμένης ειδησεογραφίας.
Σελίδες και άνθρωποι που ακολουθώ, στηρίζω και θαυμάζω παρά πολύ, είδα με λύπη να προσεγγίζουν το θέμα στοχοποιημένα και επιφανειακά με τραβηγμένους κατά την άποψη μου τίτλους. Χωρίς να θέτουν στο τραπέζι όλη την εικόνα για τα πράγματα που έχουν συμβεί τις τελευταίες δεκαετίες στην ζωή του Osbourne, χωρίς να περιγράφουν την συνολική του προσωπικότητα αλλά και τωρινή κατάσταση. Όπου ολοφάνερα δεν ήξερε που πατάει και που βρίσκεται εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες. Όλο το brand, πνευματικά δικαιώματα, συναυλίες και συνολικά οι κινήσεις της δημόσιας εικόνας του ήταν αποκλειστικά στα χέρια της εβραϊκής καταγωγής γυναίκας του. Η οποία έχει δείξει το ποιόν της πρόσφατα κάνοντας επικλήσεις, αναφορές και δηλώσεις που μπορούν σίγουρα να χαρακτηριστούν φιλο-σιωνιστικες στην καλύτερη.
Δεν δίδεται κανένα συγχωροχάρτι στον Ozzy, θα έπρεπε ίσως να έχει κάποιον καλύτερο έλεγχο της κατάστασης, δεν ξέρω αν ήταν ικανός για κάτι τέτοιο. Πάντως, δεν έχουμε και από την παλαιότερη δημόσια εικόνα του κανένα δείγμα για να τον χαρακτηρίσουμε υποστηρικτή γενοκτονίας. Υπάρχει όμως ένα ολόκληρο σύμπαν απόσταση από αυτό και από το να πεις ότι ήταν απλά αδαής και υποχείριο του περίγυρου του. Είναι στίγμα που τον αδικεί. Απολιτίκ ύπαρξη; Σιγουρα, να τον πούμε ναι. Αδιάφορο πολιτικά και άνθρωπο χωρίς κάποια ιδιαίτερη πολιτικοκοινωνική βαρύτητα; Ναι. Η φάση, όμως, τα τελευταία χρόνια είναι -με λαϊκά λόγια- τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια.
Υ.Γ. Για να είμαστε δίκαιοι με την Σάρον, είναι γνωστό και με παραδοχή το ίδιου πως αν δεν υπήρχε στη ζωή του δε θα έφτανε ούτε τα πενήντα να ζήσει. Έσωσε κάποτε και εκείνον και την καριέρα του και αυτό πρέπει να αναφέρεται.
