Who The Fuck Are
- Τώρα Πια-
οι Arctic Monkeys;
Το 2015 κάθισα και έγραψα ένα μεγάλο άρθρο για μια από τις πιο αγαπημένες μου 00’s μπάντες, τους Arctic Monkeys, και όταν τελείωσα του έβαλα και τον ιντριγκαδόρικο τίτλο "Γιατί Εμίσησα Εντέλει τους Arctic Monkeys". Οκτώ χρόνια μετά επιστρέφω στην παρέα από το Sheffield, με αφορμή το αδιανόητο πρόσφατο sold out στην Πλατεία Νερού μέσα σε 3 μέρες και την εξίσου αδιανόητη προσθήκη δεύτερης ημέρας (που απ´ ο,τι μαθαίνω προπωλεί και αυτή με πολύ γρήγορους ρυθμούς.
Εξετάζοντας όσα ακολούθησαν από το 2015 και μετά, νομίζω πως η απόστασή μου από την μπάντα μεγάλωσε κι άλλο. Δεν είναι επουδενί αυτοί που ήταν -αλίμονο- αλλά απ´την άλλη είναι και κάτι εντελώς διαφορετικό σε σχέση με αυτό που αγάπησα, τραγούδησα, χόρεψα και έλιωσα να ακούω επί σχεδόν μια δεκαετία…
Άγνωστες Λέξεις
Όταν το Μάιο του 2018 οι Arctic Monkeys κυκλοφόρησαν τον 6ο δίσκο τους, το “Tranquility Base Hotel & Casino”, διαβάζοντας δεξιά και αριστερά διεθνείς και εγχώριες κριτικές, έπεφτα πάνω στην άγνωστη σε μένα λέξη “crooner”, αναφερόμενη στον Alex Turner. Το έψαξα -να ξέρουμε και τι διαβάζουμε- και βρήκα το εξής: «ένας τραγουδιστής, συνήθως αρσενικού φύλου, που τραγουδά συναισθηματικά με απαλή, χαμηλή φωνή». Η μεγάλη ακμή του crooning εντοπίζεται στα 1940’s και φτάνει ως τα late 60’s, με τον Frank Sinatra, τον Dean Martin και τον Bing Cosby να θεωρούνται εκ των κορυφαίων του είδους. Το ιδανικό ηχητικό χαλί για να απλωθεί η τέχνη του crooning θεωρείται η jazz μπαλάντα.
Ξεκάθαρα μπλέξαμε, αλλά να σου πω την αλήθεια, όταν ακούω έναν δίσκο δεν ασχολούμαι με τέτοια. Ταμπέλες, genres, (προ)ιστορίες κλπ. Εστιάζω σε αυτό που ακούω και μόνο. Αυτό έκανα και σε πρώτη φάση με το “Tranquility Base Hotel & Casino”. Ο δίσκος δεν μου άρεσε καθόλου - με εξαίρεση το ομώνυμο track, που είναι ψιλοέπος.
Κι αν το “Hotel & Casino” με άφησε σχεδόν παντελώς αδιάφορο, δεν την πάλεψα με την καμία με το πρόσφατο “The Car” (check album review here). Εδώ το περίφημο crooning του Alex φτάνει στα όρια του να μου προκαλεί ασταμάτητο εκνευρισμό και να με ωθεί σε καντήλια. Έλα, οκ Αλέξη το τερμάτισες, μας δουλεύεις…
Πάλι κατέφυγα στο google και με ανακούφιση διαπίστωσα πως δεν είμαι μόνος. Ενδεικτικά παραθέτω κάποιους τίτλους:
«Γιατί ο Alex Turner ακούγεται σαν γέρος cowboy;»
«Ρωτήσαμε έναν λογοθεραπευτή τι μπορεί να συνέβη στη φωνή του Alex Turner»
«Τι στο διάολο έχει γίνει με την προφορά του Alex Turner;»
Ο ίδιος ο Alex πάντως λέει πως του βγαίνει φυσικά, αυθόρμητα. Δεκτόν. Και, προφανώς και προς Θεού, δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση ένας καλλιτέχνης να εκφραστεί με τον τρόπο που εμείς θεωρούμε σωστό και αρεστό. Εμείς όχι, τα bandmates όμως σίγουρα έχουν κάποιον λόγο. Λέγεται πως το “Hotel & Casino” είναι στην ουσία ένας solo δίσκος του Turner. Αν διάβαζα πως κάτι τέτοιο ακούγεται και για το “The Car” δεν θα μου έκανε καθόλου εντύπωση. Φυσικά, η μπάντα είναι μαζί και ενωμένη, αλλά νομίζω πως η έλλειψη πάθους στους υπόλοιπους είναι ένα ζητούμενο. Στη συναυλία στη Μαλακάσα το Καλοκαίρι του 18, το ένιωσα τούτο - σαν η μπάντα να βαρέθηκε από τη μέση και μετά. Το live σε ένα σημείο πήρε μια διαδικαστική τροπή - ενώ ξεκίνησε εκρηκτικά, μπήκε σε μια πρώιμη και απότομη κατηφόρα. Γι αυτό και θεωρώ πως η συναυλία των Last Shadow Puppets στον ίδιο χώρο πριν δύο χρόνια ήταν πολύ καλύτερη.
Μπαμπά Άσε το Φτυάρι!
Τον περασμένο Δεκέμβρη, το Release Festival ανακοίνωσε τους Arctic Monkeys. Πέντε χρόνια μετά το Terra Vibe τα lads επιστρέφουν, αυτήν τη φορά στην Πλατεία Νερού.
Η κόρη μου: Μπαμπά πάρε εισιτήρια Arctic Monkeys! Θα τελειώσουν!
Εγώ: Δεν τελειώνουν αγάπη μου. Δεν γίνεται να τελειώσουν τα εισιτήρια στην Πλατεία Νερού μέσα σε 2 μέρες...
Δεν πήγε καλά αυτό, αλλά η κόρη μου παρέμεινε ψύχραιμη και αισιόδοξη.
Η κόρη μου: Δεν πειράζει μπαμπά, μπορεί να έρθουν δεύτερη μέρα.
Εγώ: Δεν γίνονται αυτά αγάπη μου. Είναι πολύ δύσκολα αυτά τα πράγματα. Είναι τα χρήματα για να δώσουν δεύτερη μέρα, τα κανονισμένα tour και άλλα πολλά που εσύ δεν ξέρεις. Δεν γίνονται αυτά κοριτσάκι μου, δυστυχώς αποκλείεται...
Κι αφού όλα τα απίστευτα συνέβησαν, κατάφερα να βγάλω εισιτήρια για τη δεύτερη μέρα (που ημερολογιακά είναι πρώτη). Και δεν έβγαλα μόνο για μένα και την κόρη μου, έβγαλα και για τον γιο που ήθελε να έρθει και για τη γυναίκα μου. Με πήρε και η κουμπάρα μου από τη Θεσσαλονίκη και μου ζήτησε να βγάλω άλλα δυο, για την ίδια και την έφηβη κόρη της. Και η Χριστίνα με πήρε, αλλά δυο, γι αυτήν και για την κόρη της, που πάει Δημοτικό. Και το απόγευμα μου τηλεφώνησε και ο Ψηλός, που μαζί είχαμε πάει στη Μπολόνια το 11 και είχαμε δει πρώτη φορά τους Monkeys, «έλα, έβγαλα εισιτήρια Arctic Monkeys - θα πάω με την ανηψιά μου, έβγαλες εσύ;». Και πήγα και στο γραφείο μου την άλλη μέρα, συνεδρίες με εφήβους και νέους στα twenties τους, «θα πάμε Arctic Monkeys και θα γίνει χαμός!».
Σε φάση κάπου συγκινήθηκα. Και μετά κάθομαι και σκέφτομαι - πόσες μπάντες μπορούν να το πετύχουν αυτό; Να ενώσουν τρεις γενιές και να γεμίσουν δυο καπακωτές φορές την Πλατεία Νερού; Πόσες μπάντες μπορούν να παραμένουν τόσο επιτυχημένες επί σχεδόν 20 χρόνια; Είναι πολύ λίγες. Ανεξάρτητα από τα προσωπικά μου γούστα και τις όποιες μεγάλες ενστάσεις μου εκφράστηκαν εδώ, αλλά και στο άρθρο του 2015, οφείλω να υποκλιθώ. Όπως οφείλω να υποκλιθώ και στο “A.M.”, που αν και σαν σύνολο δεν με τρέλανε ιδιαίτερα, λίγους μήνες πριν συμπληρώσει 10 χρόνια ζωής, καταφέρνει και ανανεώνει τη δυναμική και τη γοητεία του στο μουσικό κοινό, αναδεικνύοντας εαυτόν ως ένα διαχρονικό δισκογράφημα. Αναφέρομαι σε αυτόν τον συγκεκριμένο δίσκο, μιας και σε ένα άτυπο γκάλοπ που έκανα τις τελευταίες μέρες ανάμεσα σε εφήβους και μετεφήβους, διαπίστωσα πως το A.M. είναι ο βασικός πόλος έλξης και πρώτης γνωριμίας της μπάντας με το νέο κοινό της.
Ελπίζω στη συναυλία τον Ιούλιο να περάσω γαμώ, απ´ό,τι είδα το setlist περιλαμβάνει κάποια από τα 00’s anthems, αρκετά για να ικανοποιήσουν και τους boomers γκρινιάρηδες γέρους σαν εμένα... :)
