Ένα Τυπικό Κορίτσι
Clothes, Clothes, Clothes. Music, Music, Music. Boys, Boys, Boys.
Viv Albertine
Τίποτε δεν μπορεί να πάει στραβά σε ένα βιβλίο που ξεκινά με την αδυναμία ενός ατόμου να υποκύψει στην ανακούφιση του αυνανισμού. Έτσι αρχίζει το Clothes, Clothes, Clothes. Music, Music, Music. Boys, Boys, Boys της Viv Albertine: δεν θέλει και δεν έχει μπορέσει ποτέ να το κάνει. Δεν της λέει τίποτε-παραείναι μοναχικό. Μια τέτοια έναρξη θα μπορούσε να φανεί υποκριτικά υποταγμένη στο δόγμα του σοκ μιας πάλαι ποτέ δόξας της πανκ σκηνής. Καμία σχέση. (Αλήθεια, ποιος σοκάρεται με κάτι τέτοιο;) Απλά από την πρώτη στιγμή θέλει να σου δώσει το στίγμα της: δεν είμαι καμιά ανώτερη θεότητα, είμαστε στο ίδιο επίπεδο, κάνω άβολες και ανούσιες σκέψεις/ πράξεις μαζί με σημαντικές και έξυπνες, όπως εσύ, όπως όλοι.
Θέλει μόνο να σου πει την ιστορία της. Την ιστορία μιας γυναίκας που δεν έμεινε κολλημένος δεινόσαυρος στην εποχή που δημιούργησε το κύριο έργο της. Την περίοδο της πανκ-«την μόνη εποχή στην οποία κολλούσα», όπως παραδέχεται.
Για όσους δεν γνωρίζουν, η Albertine ήταν η κιθαρίστρια των Slits. Μιας μπάντας που σου μένει για τον πρωτότυπο ήχο (μείγμα ροκ, reggae και dub) και τους έξυπνους στίχους (το Typical Girls είναι κομματάρα που διακωμωδεί τα στερεότυπα του φύλου). Το εξώφυλλο του πρώτου τους δίσκου Cut με τα τρία μέλη-Pollitt, Up, Albertine- γυμνές από τη μέση και πάνω, καλυμμένες με λάσπη και βλέμμα κάθε άλλο παρά ερωτικό, στην κυριολεξία βγάζει τη γλώσσα στην προκαθορισμένη εικόνα της γυναίκας, της θηλυκότητας. Το γεγονός του ότι ο φωτογράφος που αρχικά προσλαμβάνει η εταιρεία ζητά να την απομακρύνουν επειδή έχει αμετακίνητη άποψη για το image τους λέει πολλά για τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν διαρκώς-όπως το ομολογεί και η ίδια «αν δεν είχαμε η μία την άλλη θα μας είχαν τσακίσει.»
Η Viv όμως δεν τσακίζει με τίποτα. Επιβιώνει. Από την αρχή της ζωής της με τον χωρισμό των γονιών της, το παγωμένο διαμέρισμα και τη φτώχεια, τις περιορισμένες ευκαιρίες, τα στερεότυπα στα οποία δεν χωρά, την πανκ σκηνή με τις δυσκολίες της, τις κατεστραμμένες σχέσεις, την αλλαγή της καριέρας, τη μητρότητα, τον καρκίνο, το διαζύγιο, την επιστροφή στα 50 φεύγα της στην πρώτη-και πιθανότατα αληθινή-αγάπη της, τη μουσική. Πολεμάει με λύσσα για όσα επιθυμεί-τη δημιουργία της μπάντας της (διασχίζει την πόλη με λεωφορεία για να τους ειδοποιεί για την πρόβα επειδή κανείς δεν έχει τηλέφωνο), την αλλαγή καριέρας (σκηνοθεσία και δουλειές στην τηλεόραση), την απόκτηση παιδιού (αμέτρητες προσπάθειες μέχρι να τα καταφέρει).
Και όλα αυτά γραμμένα με πολλή αγάπη, καμία νοσταλγική διάθεση και κυρίως ειλικρίνεια. Αυτό σε κερδίζει από την αρχή ως το τέλος. Σου λέει την αλήθεια, τίποτε άλλο. Γράφει κυρίως στον ενικό μεταφέροντας την εντύπωση της στιγμής και όχι το καταστάλαγμα της εμπειρίας. Ο Rotten και ο Vicious είναι απλά οι φίλοι της-γουστάρει την παρέα τους και θαυμάζει το συγκρότημά τους-δίχως το φωτοστέφανο της διασημότητας και της μετέπειτα φήμης τους. Δεν εξωραΐζει, ούτε κράζει-ακόμα και τον Thunders που της προσφέρει ηρωίνη αμέσως μόλις της μαρτυράει πως θα την διώξουν από την πρώτη μπάντα της. Είναι χωρητική στις αδυναμίες των άλλων. Ο χαρακτήρας της, ειλικρινής, αισιόδοξος, δυνατός, σκανδαλιάρικος διαπερνά τις σελίδες. Το ύφος της είναι απλό, άμεσο, δίχως μελοδραματισμούς και μπόλικο χιούμορ. Τα περιστατικά της επιστροφής της στο χώρο παίζοντας σε παμπ με αποκορύφωμα τη βραδιά που προτείνει στους θαμώνες να σκάσουν ή να πάνε σπίτι τους από τη στιγμή που δεν έχουν βγάλει ποτέ δίσκο, είναι απείρου κάλλους.
Είναι οι αφηγήσεις μιας γυναίκας έξυπνης, χορτάτης, σίγουρης και περήφανης για όσα είναι κι έχει πετύχει.
Μου αρέσει αυτό το βιβλίο για τον ίδιο λόγο που μου αρέσουν άτομα όπως (φαίνεται πως) είναι η Viv: δεν το βάζουν κάτω με τίποτα, καλοδέχονται τον χρόνο και συνεχίζουν να δημιουργούν όμορφα έργα τέχνης, ό,τι και να συμβεί.
Το βιβλίο της Viv Albertine "Clothes, Clothes, Clothes. Music, Music, Music. Boys, Boys, Boys" κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Faber & Faber το 2014.
