Αργοπεθαίνει Άραγε το ΡΟΚ;
Διαβάζω τα τελευταία χρόνια, σταδιακά όλο και πιο συχνά και πιο κατηγορηματικά, μουσικά άρθρα που ισχυρίζονται πως το ροκ σαν είδος είναι στα τελευταία του και πως τα επόμενα χρόνια θα μας αφήσει χρόνους, αν δεν το έχει κάνει ήδη και δεν το ξέρουμε. Κάποια από αυτά τα άρθρα είναι χτισμένα "επιστημονικά", με διευθύνσεις και ονόματα που λένε, κάποια άλλα λίγο πιο πρόχειρα, αλλά ο βασικός τους πυρήνας είναι ίδιος: Το ΡΟΚ πεθαίνει, διότι δεν είναι πια το κυρίαρχο είδος μουσικής που ακούνε οι νέοι, διότι δεν επηρεάζει πια μάζες, διότι δεν (μπορεί να) είναι πια επαναστατικό και "επικίνδυνο", ότι αναμασάει παλιά υποείδη του, πως ό,τι είχε να πει και να δώσει τελείωσε, ότι οι νέες μπάντες έχουν χαμηλό ταβάνι και δεν μπορούν να συγκριθούν με τις ένδοξες μπάντες του παρελθόντος. Σύμφωνα με τα περισσότερα κείμενα αυτής της θεώρησης, η παρθενογένεση και τα αριστουργήματα σταματούν στο 1991 και στο "Nevermind" των Nirvana.
Αν θες την ταπεινή μου γνώμη, κάτι τέτοιο επ'ουδενί δεν ισχύει και το ροκ, λόγω της ίδιας του της μουσικής φύσης, θα ζει για πάντα. Δεν ξέρω πόσοι νέοι θα το ακούνε, αν θα είναι ένα εκατομμύριο ή ένα δισεκατομμύριο πάνω στη Γη, δεν ξέρω αν θα είναι είναι σύμβολο επανάστασης και κοινωνικού συναγερμού, η επαναστατικότητα ούτως ή άλλως αλλάζει μορφές και εκφάνσεις πάνω στον πλανήτη πέρα απ'τη μουσική - κάποτε επαναστατικότητα σήμαινε να είσαι γυμνός και να κάνεις σεξ, κάποτε να πίνεις ποτά, να παίρνεις LSD και να παρτάρεις σαν να μην υπάρχει αύριο, κάποτε να σπας, τώρα να χακάρεις ιστότοπους σε έναν ψηφιακό κόσμο... Και ίσως τελικά τίποτα από τα προαναφερθέντα να μην είναι επαναστατικό, ίσως η... επανάσταση να είναι κάτι εντελώς διαφορετικό που ουδεμία σχέση έχει με αυτά που (νομίζουμε πως) ξέρουμε...
Μουσικά μιλώντας, δεν αναλώνομαι ψάχνοντας το νέο "Nevermind" ή το νέο "Never Mind The Bollocks", ούτε τους νέους Pink Floyd και τους νέους Led Zeppelin, ούτε τον νέο John Lennon και τον νέο David Bowie. Ούτε περιμένω παρθενογενέσεις, η τελευταία μάλλον συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του '50, όταν κάποιοι τύποι πήραν την gospel, τα blues και την jazz και με αυτά τα υλικά έφτιαξαν ένα μίγμα που μύριζε μπαρούτι και που έσκασε στα μούτρα της ανθρωπότητας λίγα χρόνια μετά, αφήνοντάς την εμβρόντητη και σύξυλη. Από τότε όσοι μουσικοί και όσες μπάντες καταπιάνονται με το είδος, έχουν μία βάση και ένα σημείο αναφοράς να προχωρήσουν, ύστερα έρχονται οι επόμενοι και το εξελίσσουν, άλλοι πολύ ρηξικέλευθα, άλλοι προβλέψιμα, άλλοι με ψυχή, άλλοι με λαμπερό ταλέντο - φτάνοντας και στο σήμερα που rock θεωρούνται και οι LCD Soundsystem για παράδειγμα, που χρησιμοποιούν για τη μουσική τους κονσόλες και κουμπάκια.
Δεν αναλώνομαι ψάχοντας νέα ιερά τέρατα και είδωλα να λατρέψω και δεν αναλώνομαι να βρω τον επόμενο δίσκο που θα θέλω να ακούω ολονυχτίς και ολημερίς μέχρι να πεθάνω... "Αναλώνομαι" ψάχνοντας νέες μπάντες και νέους μουσικούς που "το έχουν", έχουν μουσικάρες να δώσουν και ψυχή να καταθέσουν. Και βρίσκω πολλές τέτοιες, σχεδόν κάθε χρόνο. Πολλές. Σε Ελλάδα και Ευρώπη, σε Αμερική και Αυστραλία, σε Αφρική και Ασία. Δεν ξέρω αν θα τις ακούω σε 10-20-30 χρόνια, δεν ξέρω καν αν θα ζω τότε, σας διαβεβαιώ όμως πως το ροκ θα ζει. Δεν ξέρω αν θα "ζει και θα βασιλεύει", δεν με νοιάζει καν αυτό, ξέρω όμως πως θα ζει.
Κλείνοντας, να αναφέρω πως θυμάμαι τον εαυτό μου σε ένα βαγόνι στο μετρό του Λονδίνου το 1997, να διαβάζω ένα σούπερ εμπεριστατωμένο άρθρο στο NME που ισχυριζόταν πως το ροκ έχει πεθάνει και πως όλα έχουν τελειώσει. Ήταν τόσο καλό άρθρο που με είχε πείσει και με είχε πάρει μάλιστα από κάτω. Μπορώ να σας αναφέρω τουλάχιστον 20 συγκροτήματα που γνώρισα και 20 δισκάρες που κυκλοφόρησαν από τότε και για μένα ήταν ζωντανό -με ακονισμένα νύχια και μάτια να γυαλίζουν- ροκ. Θέλω να πω πως η θεωρία περί θανάτου του ροκ περιφέρεται στους κύκλους των μουσικόφιλων "εξ από ανέκαθεν", όμως το ροκ αρνείται να μας αφήσει και είναι ακόμα εδώ (το NME όχι απ'την άλλη...).
Θα μπορούσα να κλείσω με την κλισέ φράση "See you later alligator(s)" ή με την ακόμα πιο κλισέ "δεν θα πεθάνουμε κουφάλα νεκροθάφτη", θα προτιμούσα όμως να σας αποχαιρετήσω με μία συναυλία - αυτή των King Gizzard And The Lizard Wizard πριν λίγες μέρες στo Lowlands Festival. Δεν ξέρω αν είναι παρθενογένεση, δεν ξέρω αν είναι αντιγραφή Zeppelin κ.ο.κ., δεν ξέρω αν θα ωθήσει τους νέους στην Επανάσταση, είναι σίγουρα όμως αθάνατο ροκ εν ρολ. Ίσως θα συμφωνούσε και ο μπαμπάς του, του ροκ εν ρολ, που μας κοιτάει από ψηλά και κοσμεί το άρθρο με την ιστορική φωτογραφία του...
