H Μουσική
Του Λουκιανού
Είναι Παντού
O καουμπόι πέθανε και πριν καλά-καλά προλάβει να φύγει μαζί με την Ντόλυ προς την Άγρια Δύση του, η εφημερίς Πρώτο Θέμα, κυκλοφορεί (;) σε λίγες ώρες μαζί με την κυριακάτικη έκδοσή της, δώρο ένα CD με 18 τραγούδια του. Παρόλο που ο ίδιος ο Λουκιανός Κηλαηδόνης πριν λίγα χρόνια είχε φροντίσει να αποστασιοποιηθεί αρκετά...ξεκάθαρα από μία τέτοια εξέλιξη:
«..To Πρώτο Θέμα δεν το διαβάζω, δεν ανήκω στον πολιτικό χώρο που εκφράζει και το απεχθάνομαι. Δεν θέλω να συνδεθεί η μουσική μου με τη συγκεκριμένη εφημερίδα διότι μου είναι αντιπαθής με όσα έχει κάνει μέχρι τώρα..».
H οικογένεια του Λουκιανού έστειλε επιστολή προς τους εκδότες της εφημερίδας, διαμαρτυρόμενη για το γεγονός, απειλώντας και με αγωγές σε περίπτωση που ο Θέμος Ανασταστιάδης (aka "ο κομιστής") και η αιμοσταγής παρέα του προχωρήσουν τελικά στην κυκλοφορία...
Κι ένα μεγάλο viral σούσουρο ξέσπασε στο διαδίκτυο, με κάποιους (προφανώς) να λιθοβολούν με σχόλια και άρθρα το Θέμα και με κάποιους άλλους (λιγότερους) να λοιδορούν τη σύζυγο του Κηλαηδόνη, Άννα Βαγενά, λέγοντας πως "το'χει στήσει για να τα πάρει" - ευαγγελιζόμενοι το γεγονός πως ανήκει στον (μέγα ψεύτη και πλάνο) ΣΥΡΙΖΑ... "Κάπου την έχουμε πατήσει" λέω εγώ... Μεγάλη ντροπή στο Θέμο και στο Θέμα, δεν είναι η πρώτη φορά (θυμηθείτε τι είχε γίνει με τη φωτογραφία του Φύσσα) και μάλλον δεν θα είναι και η τελευταία. Με κάποιο τρόπο αυτή η φυλλάδα πρέπει να κλείσει. Μεγάλη ντροπή και στους 'κατήγορους' της Βαγενά, δεν νομίζω πως είναι το σωστό timing και η σωστή περίσταση να αμφισβητήσεις την εντιμότητά της.
Αυτά για όσα απαίσια συνέβησαν τις τελευταίες δυο μέρες, δεν θα χάσω άλλο τον καιρό μου με τούτες τις φρικωδίες, τα σημείωσα εν είδει προλόγου για να πω το εξής απλό: Μην αγοράσετε αύριο το Θέμα (Γενικά μην αγοράζετε ποτέ το Θεμα). Η μουσική του Λουκιανού είναι παντού, ούτως ή άλλως. Κι αυτό ήθελα να γράψω εξαρχής... Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, αυτός ο one of a kind μουσικός, δεν είχε δώσει ποτέ το παραμικρό δικαίωμα για να ζήσει αυτό το post-mortem σίριαλ. Χαμένος διακριτικά στον δικό του υπέροχο καουμπόικο κόσμο, μίλια μακριά από ψευτοδημοσιότητες και λοιπές παπαριές, ήσυχος, με την οικογένειά του και τους φίλους του, το πιάνο του, τις μουσικές του και τα ουίσκια του...
Η Μουσική Του Λουκιανού Είναι Παντού
Το Καλοκαίρι του 1983 ήμουνα σχεδόν 7 χρονών και οι γονείς με έβαλαν στο κλειστό φορτηγάκι ενός φίλου τους και με πήγαν σε ένα μουσικό πάρτυ στην παραλία της Βουλιαγμένης. Το πάρτυ το είχε στήσει αυτός ο μέγας μερακλής και έξω καρδιά τύπος, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και είναι ένα από τα μεγαλύτερα συναυλιακά γεγονότα που έχουν συμβεί στη χώρα μας. Στη σκηνή -η οποία ήταν στημένη πάνω σε μια πλωτή εξέδρα μέσα στη θάλασσα, 15 μέτρα από την ακτή- μεταξύ άλλων και εκτός φυσικά του οικοδεσπότη Λουκιανού, ανέβηκαν ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Βαγγέλης Γερμανός, η Μαργαρίτα Ζορμπαλά, η Αφροδίτη Μάνου και ο πανταχού παρών... Γιώργος Νταλάρας. Εγώ δυστυχώς θυμάμαι ελάχιστα, ένα από αυτά τον άπειρο κόσμο, πάρα πολύς κόσμος, όταν μεγάλωσα και θέλησα να μαζέψω πληροφορίες για το πού είχα πάει :) έμαθα πως η πλαζ της Βουλιαγμένης είχε...βουλιάξει από 25.000 ανθρώπους. Το παρακάτω ντοκυμαντέρ είναι αξίας ιστορικής και ανεκτίμητης...
Κι αν η παρουσία μου στο πάρτυ της Βουλιαγμένης μου έχει αφήσει λίγες ξεθωριασμένες μνήμες, δεν συνέβη το ίδιο και με τη μουσική αυτή καθαυτή του Λουκιανού. Αυτή ηχούσε παντού στο σπίτι που μεγάλωσα, αποτέλεσε ένα από τα πιο όμορφα και εμβληματικά soundtracks της παιδικής μου ηλικίας. Η Μαίρη Παναγιωταρά (Μια Μέρα Μιας Μαίρης) με έκανε από μικρό φεμινιστή, Το Πάρτυ έβαλε μέσα μου τα πρώτα λιθαράκια αυτού που αργότερα εξελίχθηκε σε ένα ανηλεές, αχόρταγο και αχάριστο party animal (ο εαυτός μου ενήλικος), το Πού Βαδίζουμε Κύριοι ήταν μάλλον το πρώτο "ακατάλληλο" τραγούδι που κλήθηκα να...αποκρυπτογραφήσω, τα Θερινά Σινεμά είναι απλά το ελληνικό ξέγνοιαστο 80's Καλοκαίρι δωσμένο μέσα σε 4 λεπτά μουσικής και στίχου. Και είναι όλος αυτός ο δίσκος που τον είχαμε σε κασέτα, η Χαμηλή Πτήση, η πρώτη μου επαφή με τη μουσική του Κηλαηδόνη σε ηλικία 6 ετών. Και είναι και ο αγαπημένος μου. Εκεί είναι και η "συγκοπή" (Ένα Γουρούνι Λιγότερο), το αριστουργηματικό ομώνυμο, το προφητικότατο Κοιτάω Τη Πάρτη Μου, η τρυφερή Decadenza, η Νύχτα της Καταστροφής και η Τετάρτη της 28ης Ιουλίου.
Στο σπίτι είχαμε και τους δίσκους που είχε κάνει ο Κηλαηδόνης και με το Νεγρεπόντη (Μικροαστικά, Απλά Μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας), τούτα όμως ήταν δύσκολα για μένα τότε, τα έλιωσα όταν ήρθε η ώρα τους, 15 χρόνια μετά σαν φοιτητής στο Λονδίνο. Μαζί με το εξαιρετικό Είμαι Ένας Φτωχός και Μόνος Κάουμπόι. Προείχε να χορέψω σε πάρτυ της Ε'Δημοτικού τον Ύμνο των Μαύρο Σκυλιών μαζί με όλους τους συμμαθητές και τις συμμαθητριές μου, να απαντάω στο Γυμνάσιο -όταν με ρωτούσαν οι φίλοι μου αν θα βγω- πως "θα αράξω σπίτι κι άμα με δεις στο δρόμο πέτα μου ένα αυγό". Ή να σιγοτραγουδώ από μέσα μου "Αρχίζει το ματς, αδειάσαν οι δρόμοι" για γούρι κάθε φορά που είχα αγώνα με την ομάδα ποδοσφαίρου. Κι ύστερα στο Λύκειο και εν μέσω βρασμού και άγχους Πανελληνίων να τραγουδάω κάθε βράδυ "Αν κοιμηθώ νωρίς, θα ξυπνήσω νωρίς" μπας και με πάρει ο ύπνος, ξέροντας πως κατά βάθος "κάπου την είχα πατήσει" και τα νούμερα δεν βγαίναν.
Πέρσι το Καλοκαίρι πέρασα 2-3 μέρες με το Φοίβο Δεληβοριά στη Σέριφο. Μου λεγε πως στο αμάξι του παίζει αδιάκοπα Κηλαηδόνη και πως η 4χρονη κόρη του ξέρει απ'έξω κι ανακατωτά, στίχο-στίχο, όλο το 'Είμαι Ένας Φτωχός και Μόνος Καουμπόι'. Πριν 2-3 χρόνια, μία 11χρονη "μαθήτριά" μου όταν τη ρώτησα αν βοηθάει τους γονείς της στις δουλειές του σπιτιού, μου απάντησε τραγουδώντας "Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά, μια εργαζόμενη γυναίκα, μια καλή νοικοκυρά". Κάπως έτσι προχωράει η μουσική, κάπως έτσι δεν πεθαίνει κανένας σε αυτή τη ζωή, ούτε και ο Λουκιανός βεβαίως-βεβαίως...
Δισκογραφία [πηγή Βικιπαίδεια]
