by Dimitris Nikolitsis (25/02/2020)

6 Νέοι Δίσκοι

και 11 Συναυλίες

για το Μάρτιο

Τρεiς μήνες χωρίς να γράψω τα αγαπημένα μου “προσεχώς” είναι πολλοί. Πριν γράψω για το τι θα ακούσουμε και τι θα δούμε ζωντανά τον Μάρτιο, νιώθω μια εσωτερική ανάγκη να εξηγηθώ. Ο Δεκέμβρης του 2019 ήταν αρκετά στείρος και δεν βρήκα στις κυκλοφορίες του αρκετά άλμπουμ για να προτείνω, ενώ τον Γενάρη του 2020 πήρα άδεια από τη σημαία όπως κάθε χρόνο, αφού φτιάξαμε αυτό εδώ για το τι περιμένουμε να κυκλοφορήσει την πρώτη χρονιά της νέας δεκαετίας. Βέβαια, για την απουσία μου τον Φλεβάρη φταίω μόνο εγώ, η εξεταστική με γονάτισε και σε συνάρτηση με τη δουλειά με έκλεισε σε μια τεράστια ψυχολογική φυλακή. Πριν λίγες μέρες έσπασα τα μισά δεσμά και προσπαθώ να κερδίσω το χαμένο χρόνο των τελευταίων 40 ημερών. Δύσκολο, αλλά ελπίζω οι κυκλοφορίες και οι συναυλίες του Μαρτίου να βοηθήσουν.

Μάρτης, γδάρτης και παλουκοκαύτης λένε και αν κάτι μπορεί να μας ζεστάνει από τις 6 του μήνα και μετά, αυτό είναι η φωνάρα και οι κιθάρες της Anna Calvi. Η δεσποινίδα Άννα το 2018 κυκλοφόρησε το εξαίσιο τρίτο άλμπουμ της “Hunter” και τώρα είναι πανέτοιμη να μας παρουσιάσει μια διαφορετική εκδοχή του, το “Hunted”. Έτσι λοιπόν η Anna Calvi αποφάσισε να συνεργαστεί για αυτή τη νέα version με τις Courtney Barnett, Charlotte Gainsbourg, Julia Hortner και Joe Talbot. Το πρώτο δείγμα που άκουσα είναι η νέα μορφή του “Don't Beat The Girl Out Of My Boy”, στο οποίο συμμέτεχει η Barnett και είναι ένα εντέλώς άλλο κομμάτι, πιο σκοτεινό και πιο μελαγχολικό. Μετά ήρθε και το “Eden” παρέα με την Charlotte και είναι άψογο, η Calvi τα έχει πάρει όλα παραμάζωμα τα τελευταία χρόνια και νομίζω πως με ό,τι καταπιάνεται γίνεται χρυσός. Σίγουρα ένας must listen δίσκος για τον μήνα που έρχεται.

Για το... ξενέρωμα, μετά το πρώτο πέρασμα από το άλμπουμ της Calvi μπορούμε να ακούσουμε το “All Visible Objects”, το 17ο studio album του Moby, για τον οποίο γράφω μόνο και μόνο επείδη τον λένε Moby. Ακούγοντας τον Γενάρη το πρώτο του single “Power Is Taken”, βαρέθηκα ακαριαία με το ξαναζεσταμένο vegan φαγητό που μας σέρβιρε ο κύριος Richard Melville Hall. Το άλμπουμ θα βγει, εγώ μάλλον δεν θα το ακούσω και θα ήθελα να πω του Moby ότι θα ήταν ωραιότερος ο τίτλος αν έλεγε "in-visible objects", θα μας θύμιζε και λίγο κάτι όμορφο, τον μύθο του σπηλαίου από τον Πλάτωνα.

H έκτη μέρα του μήνα φαντάζει ατελείωτη μιας και έχουμε ακόμα μια νέα κυκλοφορία για να ξεπλύνουμε τα αυτιά μας από τον παραπάνω κύριο. H τελευταία κυκλοφορία της μέρας λοιπόν ανήκει στους ιδιαίτερους Phantogram. Με διαδικασίες fast track, αφού στις 7 του Φλεβάρη κυκλοφόρησαν το single “Pedestal” και καπάκια βγάζουν και το δίσκο με τίτλο “Ceremony”. Αυτή θα είναι τέταρτη κυκλοφορία της μπάντας τέσσερα χρόνια μετά το “Three”. Πέρα από το πολύ ωραίο “Pedestal”, στο δίσκο θα υπάρχουν και τα δυο κομμάτια που κυκλοφόρησαν ως singles πέρσι. Αρχικά το ανωμαλιάρικο και βρώμικο “Mister Impossible”, ακολουθούμενο από το “In A Spiral”, εξίσου καμένο και τέλειο. Γράφοντας τώρα για τους Phantogram, συνειδητοποιώ πόσο μου αρέσουν χρόνια τώρα, από το ντεμπούτο άλμπουμ “Eyelid Movies” του 2010, που είχε μέσα και το φοβερό και τρομερό “When I'm Small” και πόσο χαζός είμαι που δεν είχα πάει το 2017 στο Fuzz να τους δω. Α! Οκ, τώρα είδα πως το εισιτήριο κόστιζε 45 ευρώ, καλά έκανα και δεν πήγα.

Στις 20 Μαρτίου ο Brian Eno μαζί με τον αδερφό του Roger Eno κυκλοφορούν το “Mixing Colours” και πραγματικά τι να πω για τούτο τον δίσκο... Η διαδικάσια του όλου εγχειρήματος έχει ως αφετηρία το 2005. Ναι, πριν δεκαπέντε χρόνια ο Roger ηχογραφούσε διάσπαρτα κομμάτια σε ένα midi keyboard και ο Brian τα “τακτοποιούσε”. Προς το πάρον ακούμε το “Celeste” και το “Blonde”, που πραγματικά και τα δύο είναι μια κάθαρση για το μυαλό. Απίστευτη ηρεμία και τάξη, ενώ έρχονται πακέτο με δυο εξίσου χαλαρωτικά video clip δια χειρός Chilvers και Brian Eno. O δίσκος θα κυκλοφορήσει από την Deutsche Grammophon. Περιέχει 18 κομμάτια και όλα θα έχουν από ένα video clip στο ίδιο μήκος κύματος με τα δυο παραπάνω. Απλά είναι ο Brian Eno και ό,τι βγάζει το ακούμε, μια μουσική ιδιοφύια που δεν χρειάζεται συστάσεις.

Την ίδια μέρα (20/3) έχουμε και την επιστροφή του ασώτου. Ο Morissey κυκλοφορεί το “I Am Not A Dog On A Chain” και θα είναι η 13η solo δουλειά του, με την προηγούμενη να είναι το “Low In High School” του 2017. Μέχρι σήμερα έχουμε τρια singles, “Knockabout World”, “Love Is On Its Way Out” και το “Bobby Don't You Think They Know?”. Τα δυο πρώτα είναι μέτρια κατ' εμε, αλλά ο κύριος Bobby είναι πανέμορφο κομμάτι που δεν χορταίνω να ακούω. Στην παραγωγή του δίσκου θα βρίσκεται για τέταρτη φορά ο Joe Chicarelli και θα περιέχει έντεκα τραγούδια. Αυτά είχα να πω για τον πολύ καλό μουσικό Morissey, αφήνοντας στην άκρη τα όσα τραγελαφικά, τραγικά και τρομακτικά πράγματα έχει κάνει και έχει πει τα τελευταία χρόνια.

Το κεράσακι στην τούρτα για τον Μάρτιο (27/3) βάζουν οι Pearl Jam και η μεγαλειώδης επιστροφή τους. “Gigaton”, επτά χρόνια μετά “Lightning Bolt” του 2013, o αυτοκράτορας Ed Vedder και η παρέα του δηλώνουν παρών και είναι ένα comeback που δεν νομίζω να χαλάσε κανέναν μας. Το πρώτο κομμάτι ήταν το εξαιρετικο “Dance Of The Clairvoyants” ενώ μετά ήρθε το πιο σκληρό και ακόμα πιο ωραίο “Superblood Wolfmoon”. H μπάντα δείχνει να έχει ακόμα το μέταλλό της και να είναι αγέραστη, αυτό περιμένω και ελπίζω να επιβεβαιώσω ακούγοντας και τα άλλα δέκα κομμάτια του δίσκου.