Ένα απόγευμα στο Σπίτι Bar,
με τον Φοίβο παρέα
και το ΑΝΙΜΕ στα ηχεία
Την περασμένη Τετάρτη το απόγευμα ακύρωσα τρεις συνεδρίες στο γραφείο για να πάω στο Σπίτι Bar στο Χαλάνδρι και να συναντήσω τον Φοίβο Δεληβοριά, σε μια μάζωξη δημοσιογράφων, συνεργατών και φίλων που σκοπό είχε την ακρόαση και την παρουσίαση του νέου δίσκου του Φοίβου, "ΑΝΙΜΕ". Το 8ο κατά σειρά άλμπουμ του Φοίβου θα κυκλοφορήσει στις 6 Μαϊου από την Inner Ear. Η δισκογραφική της Πάτρας διοργάνωσε το event με περισσή φιλοξενία και παρείστικη απλότητα, δημιουργώντας αβίαστα και ακαριαία ένα χαλαρό και ζεστό κλίμα.
Έφτασα από τους πρώτους στο χώρο (κλασικό "φυτό") και γρήγορα συνειδητοποίησα πως ο κλειστός και κάπως απομονωμένος τρόπος ζωής που έχω υιοθετήσει (ή με έχει υιοθετήσει αυτός) τα τελευταία 4-5 χρόνια μου έχει στοιχίσει βαρέως σε θέματα που αφορούν στην κοινωνικότητα και στις δεξιότητες που απαιτούνται γι'αυτήν. Προσπάθησα λοιπόν κάπως ατσούμπαλα να κοινωνικοποιηθώ και να "μπω στη φάση", όταν όμως η αμηχανία μου με κέρδισε για τα καλά, βρήκα ένα τραπεζάκι και έκατσα ήσυχος περιμένοντας την έναρξη της παρουσίασης. Ήρθε, όμως, σαν από μηχανής θεός, και άραξε στο τραπέζι μου ο μουσικός δημοσιογράφος και συγγραφέας Βύρων Κριτζάς, με τον οποίο είχαμε μιλήσει εγκάρδια αρκετές φορές στο facebook για διάφορα μουσικά θέματα. Γνωριστήκαμε λοιπόν και δια ζώσης. Η κουβέντα σε κάποια φάση ήρθε στην πρώτη φορά που ακούσαμε Δεληβοριά στη ζωή μας. Κι εγώ -σαν καλός μεσήλιξ- πήγα πίσω στο 1995 και στη "Ζωή Μόνο Έτσι Είναι Ωραία", που έφτασε στο πλατώ του πικάπ μου μέσω μιας σχεδόν διθυραμβικής κριτικής στο Ποπ + Ροκ. Κι ύστερα -επί σχεδόν 30 χρόνια πια- έγινα ένα πιστός ακόλουθος του έργου του Φοίβου, με κύριο καύσιμο και καταλύτη την ταύτιση που νιώθω πάντοτε με τους στίχους του και με τα όσα ζει-περιγράφει στα τραγούδια του. Αυτό το περίφημο "είναι σαν να το έχει γράψει για μένα" (πολλά περισσότερα γι'αυτήν τη διαδιακασία μπορείτε να διάβασετε στο άρθρο "Εγώ Και ο Φοίβος: Μια Εγωπαθής Και Εγωκεντρική Προσέγγιση Στη Μουσική Πορεία Του Φοίβου Δεληβοριά"). Το αυτό -η ταύτιση και ο συντονισμός με τα περισσότερα κομμάτια του Φοίβου- συνέβη με αυτοψυχαναλυτικό και λυτρωτικό τρόπο και με την ακρόαση του νέου του δισκογραφικού του πονήματος το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης στο Σπίτι.
Το να μαθαίνω τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από τραγούδια δια στόματος του ιδίου του δημιουργού τους ανέκαθεν με ιντριγκάριζε. Μου φαινόταν αποκαλυπτικό και συναρπαστικό. Άρα όταν ο Φοίβος ξεκίνησε να μας περιγράφει τα προσωπικά του back stories στα 10 tracks που απαρτίζουν το "ANIME", καταλαβαίνεις πως την καταβρήκα. Με βοήθησε να κατανοήσω ακόμα περισσότερο τον τρόπο που ο Αθηναίος τραγουδοποιός χτίζει τα μουσικά του σύμπαντα και πώς γεννά την τέχνη του. Η δημιουργική ματιά του Δεληβοριά πάντοτε είναι σε αδιάκοπη εγρήγορση, εντοπίζει και αποθηκεύει μικρές ή μεγάλες στιγμές του "έξω" του, για να τις επεξεργαστεί εν συνεχεία στο "μέσα" του και να τις κάνει λέξεις και μελωδίες. Τούτη η εσωτερική επεξεργασία εμπεριέχει στην περίπτωση του Δεληβοριά περισσή έμπνευση και υψηλότατη καλλιτεχνική ευφυία, τόνους μεράκι και φαντάζομαι άπειρη δουλειά - εργασία. Μια απλή βόλτα στην πολή της Θεσσαλονικης λοιπόν μπορεί να γεννήσει ένα υπαρξιακό αριστούργημα (βλ. "Ένα Σάββατο που Μοιάζει Κυριακή"), ενώ η παρουσία σε ένα παιδικό πάρτυ ως συνοδός της κορούλας σου, μπορεί να φέρει ένα κομμάτι-soundtrack των σπουδών και της δουλειάς μου (ψυχολόγος - παιδοψυχολόγος) και να στείλει στα μάτια μου μια χούφτα τρυφερά δάκρυα (βλ. "Κάποια Παιδάκια"). Όμοίως, σε μια πτήση προς την Κύπρο, ένα στυγερό αποτρόπαιο έγκλημα μπορεί να δώσει το έναυσμα για ένα κομμάτι που σου κόβει την ανάσα (βλ."Ελένη Τοπαλούδη"), 2-3 ποτά στο Κεραμείο να σταθούν αφορμή για μια ατόφια διαμαντένια διεισδυτική μπαλάντα ("Μόνο Ψέματα") και ένα κομμάτι της Ελένης Δήμου από τα μακρινά 90's να αποτελέσει έμπνευση για έναν προφητικό ("Νοστραδαμικό", όπως είπε και ο Φοίβος) pandemic/lockdown καθαρτικό ύμνο (βλ. "Απόψε Είμαι Κοντά Σου").
To ηχητικό πλέγμα πάνω στο οποίο στέκονται οι λέξεις και οι αναδυόμενες εικόνες είναι ιδιοφυές. Ο Βασίλης Ντοκάκης ως παραγωγός, έχοντας δώσει ήδη τρανά διαπιστευτήρια με τις δουλειές του μαζί με τη Nalyssa Green, με τον Kristof πιο πρόσφατα, αλλά φυσικά και με την μπάντα του, τους No Clear Mind, στο ANIME καταθέτει μία ακόμα εξαιρετική μουσική άποψη, πολυσυλλεκτική, γήινη και απογειωτική συγχρόνως, ζεστή και βαθιά - πολυστρωματική απλώνει ως το κέντρο του πυρήνα της μουσικής ψυχής του Φοίβου Δεληβοριά. Και τριγύρω φυσικά η μπάντα, που έπειτα από τόσα χρόνια μαζί, σε δίσκους και δεκάδες συναυλίες, λειτουργεί πια σαν ενιαίο φλεγόμενο σώμα, που αποτυπώνει με αρτιστοτεχνικά παιξίματα και κάθε λεπτομέρεια την υπόσταση του κάθε τραγουδιού. Το Πράγμα (synths), ο Παντέλης (ηλεκτρική κιθάρα), ο Yoel Soto (μπάσο), ο Ντούβας (τύμπανα) και η Νεφέλη Φασούλη (φωνητικά). Τα βιολιά του Φώτη Σιώτα είναι καταιγιστικά και αφοπλιστικά, το ίδιο ισχύει και για το σαξόφωνο του Θοδωρή Ρέλλου και το τρομπόνι του Τζιμ Σταρίδα, οι οποίοι αμφότεροι και αυτοί συμμετέχουν σε κάποια tracks του ANIME.
Κρατώντας κάποιες λέξεις και σκέψεις για το review μου στο δίσκο, αποχαιρετώ στέλνοντας τα συγχαρητήριά μου στον Φοίβο και σε όλη την ομαδάρα του. Και συγχρόνως βαθιές ευχαριστίες τόσο στον ίδιο όσο και στην ομάδα της Inner Ear για την πρόσκληση και τη φιλοξενία στο Σπίτι Bar...
