Εγώ Και Ο Φοίβος:
Μια Εγωπαθής Και Εγωκεντρική Προσέγγιση
Στη Μουσική Πορεία Του Φοίβου Δεληβοριά
Δεκαεννιά Χρονών Παρά Δύο Μήνες
Τόσο χρονών ήμουνα εκείνο το μεσημέρι του Ιουλίου του 1995. Είχα μόλις αγοράσει το καινούριο Ποπ+Ροκ και ήμουν πανέτοιμος να απολαύσω την ιεροτελεστία μου, την ανάγνωσή του δηλαδή... Έφτιαξα τον μέτριο φραπέ μου, πήγα στο δωματιό μου, έκλεισα την πόρτα πίσω μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Πρώτα διάβαζα το σημειώμα του συντάκτη στην πρώτη σελίδα. Μετά πήγαινα καρφί στις δισκοκριτικές, πρώτα ξένες, μετά ελληνικές. Εκείνο το μεσημέρι λοιπόν πέτυχα έναν ελληνικό δίσκο που λόγω της βαθμολογίας του, 8.5/10, τράβηξε αμέσως την προσοχή μου. Όταν δε, διάβασα στο κείμενο τη φράση "ο νέος Σαββόπουλος" είπα 'οκέι', πάω αύριο να τον πάρω! Ο δίσκος ήταν το "Η Ζωή Μόνο Έτσι Είναι Ωραία" του Φοίβου Δεληβοριά και όντως το επόμενο μεσημέρι ήταν πάνω στο πλατώ του ηρωϊκού μου Marantz.
Η βελόνα έπεσε στα πρώτα αυλάκια κι αυτό που άκουσα δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Ένα ανατολίζον κομμάτι, σύμφωνο με το γενικότερο πνεύμα που διέπνεε εκείνη την εποχή την ελληνική έντεχνη μουσική (το απεχθανόμουν), στίχοι με χασίσια, μαστούρια και ένα ερωτικό γύρισμα στο ρεφρέν που δεν μου κόλλησε με τίποτα. Η φωνή; Όχι κάτι το ξεχωριστό, λίγο υποτονική, πίσω απ'τα όργανα, αλλά πιο πολύ τα έριξα στην παραγωγή... Κοίταξα στο οπισθόφυλλο τον τίτλο, "Στου Καπνού Τα Δαχτυλίδια". Δεν μου κάνει. Δεύτερο κομμάτι: "Αν ζούσαμε σ'άλλη εποχή / ίσως και να 'χαμε παντρευτεί / ίσως και να 'χαμε ήδη παιδιά, κουμπάρους, σπίτι, πεθερικά..." [ξέρετε τη συνέχεια]. Εδώ κάτι συνέβη στο μυαλό μου εκείνο το μεσημέρι στο σαλόνι του πατρικού μου, μια ακαριαία ταύτιση με τον 'καλλιτέχνη', μία βαθειά ξαφνική συγκίνηση που λίγο έλειψε να καταλήξει σε κλάμα ντάλα μεσημέρι καλοκαίρι. Το έβαλα άλλη μια φορά για να συνειδητοποιήσω τι μου είχε μόλις συμβεί και μετά άφησα την βελόνα να κυλήσει στο τρίτο κομματι. "Τριτοδεσμίτισσα". Ε, εντάξει, τι να πώ, είχα μόλις κοπεί για δεύτερη φορά στην τρίτη δέσμη, είχα γνωρίσει τουλάχιστον πενήντα τριτοδεσμίτισσες τα τελευταία δύο χρόνια, εκ των οποίων -θέμα πιθανοτήτων- είχα ερωtευτεί 4-5. Κι ο Φοίβος να λέει για Μοντεσκιέ, Συντακτικό, Λατινικά κλπ. Πανεύκολη ξανά η ταύτιση, είπα για δεύτερη φορά μέσα σε δέκα λεπτά "Ρε, είναι σαν να το χει γράψει για ΜΕΝΑ!". Μετά ήρθε ένα σοκ ακούγοντας το Θανάση Βέγγο να τραγουδάει ραπ και τον Φοίβο να μπαίνει σε ένα σπαρακτικό ρεφρεν και να ΜΕ προτρέπει "Δες πώς χορεύει και πώς κλέβει κάθε φλώρου την ψυχή, δες πώς κουνιέται, μοναχή της τυραννιέται για να βγει αυτή η ζωή". Fuck! Κι όλα αυτά μέσα σε ένα club, ναι, φαντάστηκα πως ο Φοίβος εννοούσε τα trendy clubs της εποχής, τα Buzios, τα Mercedes κλπ., στα οποία εγώ δεν πήγαινα γιατί δεν γούσταρα, ήμουνα μποέμ, ήμουνα ροκάς - γιατί εκεί μαζεύονταν ακριβώς αυτοί οι φλώροι, κι εγώ δεν ήμουν φλώρος, γι'αυτό δεν πήγαινα. Επειδή ντρεπόμουν και φοβόμουν δεν πήγαινα, αλλά όπως και να 'χει το τραγούδι τελείωσε και γω είπα "Μα είναι δυνατόν; για ΜΕΝΑ γράφει ο τύπος;". Η πλευρά έκλεισε με δύο πιο 'κοινωνικά' και 'ψαγμένα' τραγούδια, τα οποία λόγω της 'φάσης' στην οποία βρισκόμουν δεν με κόλλησαν: "Χάι, χαου αρ γιου;" και "Να κοιμηθώ" (μεταγενέστερα το λάτρεψα).
Side B και δεν θέλω να σας κουράσω, "Αφού δε μ' αγαπάς", "Όρκος" (με τη συμμετοχή της Ελένης Τσαλιγοπούλου), "Πατήρ Φοίβος ολομόναχος", "Με βλέπεις σα φίλο", "Η Κική κάθε βράδυ", "Ο Ταχυδρόμος", έξι καλοσμιλεμένα διαμαντάκια, όλα γραμμένα για ΜΕΝΑ! Άντε, όχι όλα, 'Ο Ταχυδρόμος" ήταν αφιερωμένος στον αξεπέραστο Μάνο Χατζιδάκι. Τελειώνοντας την ακρόαση του δίσκου, συμφώνησα απόλυτα με το 8.5/10 του συντάκτη του Ποπ+Ροκ. Για το 'νεος Σαββόπουλος' όμως, καμία σχέση. Άκυρο, άκαιρο και ακυρωτικό σχόλιο. Όχι οτι ο Φοίβος Δεληβοριάς ήταν καλύτερος ή χειρότερος, απλώς καμία σχέση, καμία απολύτως σύγκριση.
Στο Metropolis
Τρία χρόνια αργότερα, Καλοκαίρι 98. Είχα μόλις επιστρέψει για θερινές διακοπές από το Λονδίνο όπου σπούδαζα (ναι, δεν πέρασα εκεί που ήθελα ούτε με την τρίτη στις Πανελλήνιες) και χρειαζόμουνα κάποια χρήματα για να πάω να κάνω τα μπανάκια μου στην Αμοργό. Aπό γνωστό γνωστού βρέθηκα στο κεντρικό κατάστημα Metropolis, όχι στον 1ο όροφο με τα "ξένα" όπως επεδίωξα, αλλά στον ημιόροφο, στα ελληνικά. Η Άντζελα Δημητρίου είχε μόλις κυκλοφορήσει το "100%", η Άννα η Βίσση το 'Τραύμα' και ο Νότης, που του χαλάνε την αισθητική οι Πακιστανοί στα φανάρια, τον "Αετό" του, που πεθαίνει στον αέρα. Είχα φρικάρει στην αρχή όπως καταλαβαίνετε. Σύντομα όμως έκανα τις φιλίες μου με τους συναδέλφους, καταπληκτικά παιδιά - ένας κι ένας- κι όλα στον ημιόροφο του Metropolis έγιναν πιο διασκεδαστικά και όμορφα...
Μια μέρα, πάνω στη δουλειά, έπεσε στα χέρια μου η λίστα με τις επερχόμενες κυκλοφορίες και ανάμεσα στα άλλα διάβασα το εξής χαρμόσυνο: "Ιούνιος/Ιούλιος: Φοίβος Δεληβοριάς - Χάλια". Αυτό ήταν! Η δουλειά μου στο Metropolis είχε μόλις αποκτήσει καινούριο νόημα! Κάθε μέρα που ξεκινούσα απ'το σπίτι μου για το 'μαγαζί' (έτσι το λέγαμε με τα παιδιά), έλεγα από μέσα μου: "Σήμερα θα έχει έρθει, δεν μπορεί". Δεν ερχόταν όμως... Μία από εκείνες τις μέρες, με έστειλαν στη 'στοά για αντικλεπτικά'. Αυτό σήμαινε πως πήγαινες σε μια κοντινή στοά της Πανεπιστημίου σε ένα μικρό δωματιάκι, όπου η θερμοκρασία νομίζω πως ξεπερνούσε τους 50 βαθμούς Κελσίου και έκανες παραλαβή καινούριων κυκλοφοριών. Έπαιρνες ένα-ένα τα CD, κόλλαγες πάνω το περίφημο αντικλεπτικό των Metropolis (ναι, εκείνο που σου έκοβε το χέρι για να το βγάλεις όταν αγόραζες το CD σου), και μετά τύλιγες γύρω-γύρω την ταινία. Μετά συσκεύαζες τα CD στις κούτες και τα κουβαλούσες μέσα στον καύσωνα μέχρι το κατάστημα. Ως καινούριος και "ψάρακας" ήμουν στις αποθήκες σχεδόν σε καθημερινή βάση. Όταν κατάλαβα τι παίζει, έπαιρνα στη δουλειά μαζί μου ένα δεύτερο T-Shirt και αποσμητικό...
Τελοσπάντων, πήγα κι εκείνο το πρωί στη στοά και ανοίγοντας την πρώτη κούτα το είδα, το "Χάλια" ήταν εκεί σε 50 αντίτυπα! Τα έφτιαξα σε χρόνο που αποτέλεσε προσωπικό ρεκόρ, πήρα την κούτα και σχεδόν τρέχοντας έφυγα για το 'μαγαζί'. Τα πήγα στον προϊστάμενο, πήρα ένα, κατέβηκα στο ταμείο και πλήρωσα, ανέβηκα πάνω, το άνοιξα (ναι, αυτό που μόλις πριν δέκα λεπτά είχα σφραγίσει!) και το έβαλα στο CD του Metropolis. Έτσι το άκουσα πρώτη φορά το "Χάλια", στον ημιόροφο του Metropolis, μαζί με τους συναδέλφους και καμιά 20αριά πελάτες. Πάθαμε πλάκα όλοι! Και πώς να μην τρελαθούμε με έναν δίσκο που ξεκινάει με το "Εκείνη" και κλείνει με την ασύλληπτη διασκευή "Ο Διπλοπαντρεμένος"; Μοναδική παραφωνία "Ο άντρας της ζωής μου" με τη συμμετοχή της Καίτης Γαρμπή. Όχι για την Καιτη, μια χαρά φωνή έχει η Καιτη, το τραγουδι δεν μου άρεσε. Κατά τ'άλλα, στο "Χάλια" μπορεί να βρει κανείς την συγκινητική ιστορία του σκύλου στο Κολωνάκι, τον Πατώκο και την φοβερή γυναίκα του, το super hit "Θέλω Να Σε Ξεπεράσω", και φυσικά την ομώνυμη διασκευή από κομμάτι του Tom Waits "Χάλια". Θα βρεις όμως εκεί και τα λιγότερο γνωστά, αλλά μικρά αριστουργήματα "Πιστός", "Αν Σε Χάσω" και "Κάθε Σεπτέμβρη". Και είναι φυσικά και ο "Φώτης", ένα τραγούδι που ο Φοίβος έγραψε για τον πατέρα του, ένα απ'τα καλύτερα τραγούδια του ever.
Οι μέρες μου στο Metropolis τέλειωσαν και ήμουνα έτοιμος για Αμοργό. Τα παιδιά μου πήρανε σαμπάνιες για να με αποχαιρετήσουν. Τις ήπιαμε πρωί-πρωί μες στο Metropolis και γίναμε..."Χάλια". Βάλαμε για τελευταία φορά το CD στον player και αρχίσαμε να χορεύουμε μπροστά στις κάμερες κάνοντας γκριμάτσες στους σεκιουριτάδες που μας παρακολουθούσαν απ'το υπόγειο και μας είχαν κάνει τη ζωή ποδήλατο όλο το Καλοκαίρι. Εγώ, ο Δημήτρης, ο Ιορδάνης, ο Θανάσης κι ο Γιώργος.
Weirdo Παύλα Stalker
Το Χειμώνα του 2002-2003 ο Φοίβος Δεληβοριάς έχει μόλις απολυθεί από το στρατό και ξεκινάει μια σειρά παραστάσεων τις οποίες ονόμασε "ΚαΨιΜί", προετοιμάζοντάς μας για τον νέο του επερχόμενο δίσκο "Ο Καθρέφτης". Έτσι, μαζί με τα παλιά του κλασικά τραγούδια, μπορούσες να ακούσεις και τα καινούρια του: το ομώνυμο, "Αυτή Που Περνάει", την "Υβρεοπομπή", το "Δεν Ξέρω Τι Είναι", το "Μέλλον Απ' Το Παρελθόν", το "MP3", την "Όμορφη Πόρτα", το "Τραίνο"... Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο μου άρεσαν οι συγκεκριμένες παραστάσεις και πόσο είχα εντυπωσιαστεί με τα καινούρια τραγούδια. Ήταν φανερό πως ο Δεληβοριάς ετοίμαζε τον καλύτερο δίσκο του. Επί δύο μήνες, κάθε Κυριακή ήμουνα στο "Σταυρό Του Νότου". Είχα πάει με όλους τους συνδυασμούς φίλων, είχα πάει τραπέζι, είχα πάει bar, είχα πάει και μόνος μου! Κάπου στη μέση εκείνων των δύο μηνών, είχα την εντύπωση πως οι μουσικοί, οι τραγουδίστριες που συνόδευαν το Φοίβο, αλλά και ο ίδιος ο Φοίβος, με κοιτούσαν, μου χαμογελούσαν και με χαιρετούσαν! Το είχα πει και σε μια φίλη μου ένα βράδυ που ήμασταν εκεί, και μου είχε πει "Είσαι εντελώς weirdo παύλα stalker... Κάθε μέρα εδώ είσαι, γι'αυτό σε κοιτάνε. Σε φοβούνται!". Okay, γελάσαμε με το αστειάκι και οι δύο, ήπιαμε και τα σφηνάκια μας και απόλαυσαμε την καταπληκτική παράσταση. Όταν όμως γύρισα σπίτι μου το ξανασκέφτηκα... Λέω "Λες; Λες να με θεωρεί ο Φοίβος weirdo παύλα stalker; Fuck!"
Θα έπαιρνα την απάντησή μου 1 1/2 χρόνο αργότερα. Όλο αυτό το διάστημα συνέχιζα να αποδεικνύω πως είμαι ένας ψυχάκιας weirdo - stalker, καθώς δεν έχασα καμία παράσταση του Φοίβου. Και σαν καλός "psycho" τον Ιούλιο του 2004 πήρα τους φίλους μου και πεταχτήκαμε μέχρι την... Παιανία, όπου ο Φοίβος θα έπαιζε στον κήπο ενός bar. Στο "καληνύχτα" του Φοίβου και πριν το encore ξεκίνησα για τουαλέτα. Στο δρόμο μου όμως συνάντησα το πρότυπό μου, τον άνθρωπο που επί 8 χρόνια έγραφε τραγούδια για ΜΕΝΑ, τον άνθρωπο που οι στίχοι του και η μουσική του είχαν στοιχειώσει και σφραγίσει τα 20's μου! Χωρίς να το πολυσκεφτώ, αν και πολύ ντροπαλός σαν άνθρωπος γενικά (βασικό χαρακτηριστικό ενός weirdo παύλα stalker, ε;), αποφάσισα να του μιλήσω. Ξεκίνησα με τα κλασικά "Γεια σου Φοίβο, συγχαρητήρια, φοβερή παράσταση σήμερα κλπ.". Ο Φοίβος με ευχαρίστησε και μου είπε "Σε ξέρω, σε έχω δει σε πολλές παραστάσεις, σ'ευχαριστώ!" Να τα μας, αυτό ήταν, η φίλη μου είχε δίκιο! Δεν άντεξα και τον ρώτησα: "Κάποιες φορές νόμιζα ότι με χαιρετάς και μ'ευχαριστείς πάνω απ'τη σκηνή...Παίζει;". Μου λέει "Ναι, ειδικά πέρσι ερχόσουν συνέχεια, ε;". Και γω συνέχισα γεμάτος αγωνία "Μοιάζω με weirdo ή με κάνα stalker ε;" και γέλασα. Ο Φοίβος όμως δε γέλασε, που θα μπορούσε γιατί η ερώτησή μου ήταν κάπως γελοία. Ίσα-ίσα, πήρε ένα σοβαρό ύφος και μου είπε: "Καμία σχέση, είναι πολύ όμορφο να ξέρεις πως κάποιοι άνθρωποι αγαπούν αυτό που κάνεις, σ'ευχαριστώ πολύ". Ειλικρίνεια παύλα Ευγένεια σ'όλο της το μεγαλείο. Του ζήτησα την "Κική" για το encore και έφυγα.
Εκείνο το Καλοκαίρι δούλευα στην ταβέρνα "Ροζαλία" στα Εξάρχεια, ταμίας (πάλι για να πάω διακοπές). Ένα βράδυ ήρθαν στο ταμείο δυο φίλες μου και μου είπαν πως ο Φοίβος καθόταν στο διπλανό σουβλατζίδικο με κάτι φίλους του. Κλείδωσα το συρτάρι με τα χρήματα και έφυγα σφαίρα. Τον βρήκα, τον χαιρέτησα, με θυμόταν, με σύστησε στους φίλους του, μου είπε να καθίσω μαζί τους. Απάντησα πως δεν μπορούσα, δούλευα δίπλα, αν όταν σχόλαγα ήταν ακόμα εκεί θα ερχόμουν. Σχόλασα και ήταν ακόμα εκεί, πήγα και έκατσα, ήπιαμε μπίρες, οι φίλοι του έφυγαν και εμείς συνεχίσαμε, μπούρου μπούρου για τις ζωές μας, τη μουσική, τις ταινίες κλπ. Φεύγοντας μου έδωσε το κινητό του και από τότε είμαστε σαν φίλοι. Μετά τις συναυλίες πάω στα καμαρίνια, μου ζητάει πάντα ένα τσιγάρο, μου λέει να κάτσω και γω περιμένω να μιλήσει με όλους τους επισκέπτες του και μετά μιλάμε και μαζί λίγο. Το αγαπημένο μου νησί, η Σέριφος, έχει γίνει με κάποιο όμορφο τρόπο και δικό του αγαπημένο και συναντιόμαστε πού και πού κι εκεί. Ο Φοίβος είναι ένας άνθρωπος σαν τη μουσική του: άμεσος, ευφυής, διαμάντι. Ο "Καθρέφτης" (2003) του Δεληβοριά έλαβε διθυραμβικές κριτικές και -δικαίως- θεωρήθηκε ένας από τους καλύτερους δίσκους στη σύγχρονη ιστορία της ελληνικής μουσικής.
Στην Πέρα Χώρα
Το να κάνεις το επόμενο βήμα έμοιαζε εκ προοιμίου δύσκολη υπόθεση. Τέσσερα χρόνια αργότερα κυκλοφορεί το "Έξω". Το συγκεκριμένο album προκάλεσε πολλές συζητήσεις ανάμεσα στους fans του Φοίβου... Έχω ακούσει (ή διαβάσει) τους χαρακτηρισμούς πρόχειρο, επιφανειακό, μέτριο... Απ'την άλλη, κάποιοι άλλοι το θεώρησαν σαν επιστέγασμα της σταθερής και πολύ επιτυχημένης πορείας του Έλληνα μουσικού, την εδραίωσή του στους κορυφαίους αντιπροσώπους της Ελληνικής σύγχρονης μουσικής. Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι το "Έξω" είναι όντως το πιο αδύναμο δημιούργημα του Φοίβου, αλλά επ'ουδενί δεν είναι μέτριο ή πρόχειρο κλπ. Νομίζω ότι η βασική του αδυναμία (σε σχέση με τους προγόνους του) κρύβεται στην υπόσταση που έχει σαν σύνολο, στο (μη) δέσιμο που σου αποπνέει οταν τον ακούς ολόκληρο. Είναι κάπως μπερδεμένος... Γιατί αν πάρεις τα κομμάτια ένα-ένα καταλήγεις πάλι στο να εκθειάζεις τη μεγαλοφυία του Δεληβοριά: Ξεκινάω απ'το τέλος και "Το Καλοκαίρι Θα'ρθει": Ένα απ'τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ στην Ελληνική μουσική, και δεν υπερβάλλω. Υπάρχει το συναυλιακό a capela classic πρώτη φορά δισκογραφημένο, το "Οκέι". Η ψυχεδελική χασιματική "Πέρα Χώρα". Οι καθηλωτικές και 'κατατονικές "Λέξεις"... Το ενδοσκοπικό "Προορισμός", το συγκινητικό "Αδιάκοπα". Στο "Έξω" βρίσκεις και τη συγκλονιστική διασκευή "Τσιτσάνης 1983", αλλά και το σπαρακτικό και ζοφερό ρέκβιεμ της "Δισκογραφικής" Columbia. Υπάρχει όμως και το "Πινέλο", που ποτέ δεν μ'άρεσε, αλλά και η "Έλσα", η οποία δεν φταίει σε τίποτα, μια χαρά κομμάτι, αλλά εκεί που βρίσκεται -στο 5, ανάμεσα στον "Προορισμό" και στις "Λέξεις"- είναι σαν να κόβει το δίσκο στα δύο, ανέκαθεν μου έκοβε τον ειρμό και τη διαδικασία της αυτοανάλυσης. Αυτά λέω τώρα, εν έτει 2012, γιατί όταν είχε βγει ο δίσκος το 2007, είχα ρίξει αρκετούς καβγάδες με φίλους μου μουσικόφιλους υπερασπιζόμενος την υπεραξία του "Έξω".
Από το Μιλάνο στου Γκύζη
Την Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010 πήγα στο Μιλάνο για να δω τους Kasabian. Έφτασα το απόγευμα, είδα τη συναυλία, Παρασκευή πρωί ξαναμπήκα στο αεροπλάνο και το μεσημέρι της ίδιας μέρας ήμουν στο γραφείο μου για δουλειά (όχι, αυτή τη φορά δε δούλευα για να πάω διακοπές). Το βράδυ, ο Φοίβος έκανε πρεμιέρα της παράστασης "Big Band" στο Μετρό, στου Γκύζη. Σχόλασα δέκα παρά τέταρτο, τα πόδια μου ίσα που με κράταγαν. Είπα όμως θα πάω, δεν γίνεται να μην πάω...
Όταν ο Φοίβος βγήκε στη σκηνή δεν σας κρύβω πως τρόμαξα λίγο... Μισός σε κιλά, αξύριστος, αγέλαστος και με μια βαθειά σκια στο πρόσωπό του. Μετά από 2-3 τραγούδια, ήμουν βέβαιος πως κάτι τρέχει: Κανένα από τα συνηθισμένα του αστειάκια ανάμεσα στα τραγούδια, καμία διάθεση για σαρκασμό/αυτοσαρκασμό - τίποτα. Άλλος -αόρατος- άνθρωπος. Και μουσικά να το εξέταζες, τη διαφορά την έβλεπες. Μετά από κάνα μισάωρο προγράμματος, ο Φοίβος άρχισε να παρουσιάζει τα καινούρια του τραγούδια: "Bolero", "Ωροσκόπιο", "Το Φεγγάρι Αυτό", "Το Σκοτάδι Των Δύο" (με το Portishead θέρεμιν του one of a kind Γιώργου Κατσάνου να μας τρυπάει την ψυχή), "Χωρίς". Στο τελευταίο, δεν άντεξα, βούρκωσα, ο φίλoς που είχαμε πάει μαζί έβαλε τα κλάματα! Πέντε γνήσια Δεληβορικά αριστουργήματα, αλλά πραγματικά ο Φοίβος μας έπιασε εξ απήνης, απ'το party mood των Kasabian βρεθήκαμε σε μια μελαγχολική στεγνή κατάθεση ψυχής του Φοίβου Δεληβοριά. Αυτός είναι όμως ο Φοίβος: μπορεί να σε αιφνιδιάζει, δεν ξέρεις από πού θα σου'ρθει μουσικά, οι ιδέες του και οι εμπνεύσεις του μοιάζουν ώρες-ώρες αστείρευτες.
Ο "Αόρατος Άνθρωπος" κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 2010 και σηματοδότησε την αλλαγή πλεύσης και ήχου του Δεληβοριά, καθώς και την αλλάγη δισκογραφικής στέγης: από την πολυεθνική Sony, στην ανεξάρτητη Inner Ear. Απανωτές αλλαγές που ίσως ο Φοίβος τις χρειαζόταν για να προχωρήσει όπως ακριβώς εκείνος θέλει.
True Grit (Αληθινό Θράσος)
Το 1988 ένας δεκαπεντάχρονος νεαρός έπαιρνε την κασέτα με τα τραγούδια του και την πήγαινε στο μεγαλύτερο μουσικό δημιουργό που έχει γνωρίσει αυτή η χώρα. Ήταν ο Φοίβος Δεληβοριάς και πήγαινε στο Μάνο Χατζιδάκι. Ένα χρόνο αργότερα, κυκλοφορούσε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο "Παρέλαση" στο Σείριο. Αυτή η ιστορία, που μάλλον οι περισσότεροι γνωρίζετε, έχει τη σημασία της. Δείχνει πως ο Δεληβοριάς από νωρίς είχε βρει τον προορισμό του και θα έκανε τα πάντα για να φτάσει σ'αυτόν. Ο προορισμός του ήταν να γράφει τραγούδια και να τα μοιράζεται με άλλους ανθρώπους. Τα έχει καταφέρει. Αυτό το "γράφει για μένα ο τύπος", το "είναι σαν να το έγραψα εγώ" κλπ. που έχω νιώσει όλα αυτά τα 20 (!) χρόνια που ακούω τη μουσική του, γνωρίζω πως το έχουν νιώσει κι άλλοι, κι αυτή είναι η όλη μαγεία με το Φοίβο. Αφουγκράζεται, ξέρει πού βρίσκεται και πού βρισκόμαστε όλοι, μπερδεύεται και μπλοκάρει κάποιες φορές όπως κι εμείς, κι όλα αυτά τα κάνει τραγούδια, μικρές ιστορίες για να σκέφτεσαι, να βουρκώνεις, να χαμογελάς, να χορεύεις...
Εν έτει 2015 λοιπόν και εν αναμονή του έβδομου δίσκου του Φοίβου. Έχουν περάσει σχεδόν 5 χρόνια από τον Αόρατο Άνθρωπο, πολύς χρόνος, αλλά όχι και τόσο ασυνήθιστο για τον Φοίβο, που τοποθετεί τον εαυτό του στους "αργούς" τραγουδοποιούς. Πολλά έχουν αλλάξει στις ζωές όλων μας από τότε, το ίδιο και στη δική του. Παντρεύτηκε τη Βάσω και έχουν και μια υπέροχη κόρη, την Ιόλη. Μετακόμισε. Τα τραγούδια όμως του επερχόμενου δίσκου, ο οποίος θα ονομάζεται 'Καλλιθέα' και θα κυκλοφορήσει το ερχόμενο Φθινόπωρο, τα γράφει ως επί το πλείστον εκεί, στο πατρικό του στην Καλλιθέα. Από τις ζωντανές του εμφανίσεις τα τελευταία πέντε χρόνια, έχουμε σχεδόν το μισό tracklist: "Ερημιά στην Καλλιθέα", "Μπάσταρδος Γιος", το (επικό) "Περίπτερο", και το αριστουργηματάκι που έγραψε για την κόρη του Ιόλη ("Κουνελάκι") και μάς πρωτοπαρουσίασε στις Χειμωνιάτικες παραστάσεις του στο Passport πριν λίγους μήνες. Για όσους δεν τις πρόλαβαν, υπάρχει και το Ανοιξιάτικο encore στο Σταυρό του Νότου (18 & 25 Απριλίου). Εγώ -σαν καλός weirdo παύλα stalker- θα (ξανά) πάω για να ακούσω τον Γκάλη μέσα μου να κλαίει και φεύγω να λέει...
Ερημιά στην Καλλιθέα
οι παπαγάλοι πουδράρουν τα ράμφη τους
στα κλουβιά αναβοσβήνουν τα νέα
όλος ο κόσμος ένα δίχτυ για πάρτη τους
Κάνουν τσατ, χέρια στα πέη
λένε μου αρέσει, θα πάω, παρευρίσκονται
κι ο Σταλόνε που μέσα μου κλαίει
φεύγω λέει...
Ερημιά στην Καλλιθέα
οι αετοί στα φαστ φουντ οργανώνονται
μια μπουτίκ με ενδύματα αρχαία
κι ένα μπουρδέλο που όσοι πάνε πληρώνονται
Τα κορίτσια τους φοβούνται τους gay
και οι αρχαίοι τους φοβούνται το αύριο
κι ο Γαρδέλης που μέσα μου κλαίει
φεύγω λέει...
Ερημιά στην Καλλιθέα
τα περιστέρια αντιδικούν με τα ταίρια τους
τα μαλλιά αποχαιρετούν τον κουρέα
οι ξυλουργοί πριονίζουν τα χέρια τους
Ένας δίσκος στην μπανιέρα επιπλέει
κι είν' ο καλύτερος, αυτός που δεν άκουσες
κι ο Ραλφ Μάτσιο που μέσα μου κλαίει
φεύγω λέει...
Τι ζητάς στην Καλλιθέα
ρωτάει το αηδόνι που παλιά σε συνόδευε
η ζωή απλώς κινείται τυχαία
σου είπε για πάντα, μα όπως πάντα κορόιδευε
Ανεβαίνω στην ταράτσα που καίει
πετάω την μπάλα που κρατούσα στο διάστημα
και ο Γκάλης που μέσα μου κλαίει
φεύγω λέει...
