For The Last Time
Και Για Πάντα...
Ο Μάρτιος του Rory (2 Μαρτίου 1948 Μπάλισανον, Ιρλανδία). “Μη ψάχνεις για ένα Happy Ending, δεν είναι Αμερικάνικη ιστορία, είναι Ιρλανδική” (The Devil’s Own – 1997). Ταξίδεψες εκατομμύρια μίλια μακριά, στο φεγγάρι και πίσω, γνώρισες τους δικούς σου δαίμονες εκεί και μας διηγήθηκες ιστορίες για κάτι θλιμμένα, ανικανοποίητα, μη αποδεκτά και κακόφημα πρόσωπα, κάτι στιγματισμένα από tattoo’s κορμιά γυναικών που ίσως στιγμάτισαν κι εσένα. Κομμάτι της Ιρλανδίας, της Ιρλανδίας του Oscar Wilde, του George Best, της Guinness και των Classy Girls κάποιας Ιρλανδέζικης Pub. Ενός νησιού, που σύμφωνα με τους κατοίκους του, θα έπρεπε να βρίσκεται κάπου νοτιότερα, κάπου εκεί στη Μεσόγειο. Ο Rory ήταν όλα αυτά, ένα σεμνό και ντροπαλό παιδί, ένα παιδί με φωτιά στα μάτια που όταν έπιανε την Stratocaster στα χέρια του, μεταμορφωνόταν από άγγελος σε δαίμονα, δύο πρόσωπα…"a little bit of Jekyll, a little Mr. Hyde" όπως μας λέει κι ο ίδιος στο "Shadow Play". Η rock βάση μας και παρακαταθήκη, ένα rock αρχείο που ταξιδεύει μαζί μας στο χρόνο, από το Α έως το Ω ή το άπειρο αν προτιμάτε. Η χαρά να νιώθουμε δηλώνοντας ακόμη και τώρα στα «άντα» μας, πως ο μουσικός μας έρωτας, για την κιθάρα του, γεννιέται αδιάκοπα. Ίσως δεν έτυχε ποτέ της αποδοχής που του άξιζε…σκασίλα μας και σκασίλα του, απλά έπαιξε τα Blues – Rock όπως έπρεπε, όπως τον αγαπήσαμε και θα τον αγαπάμε. Τόσο μα τόσο μαγικά. Ίσως και εμείς να μη γουστάρουμε τις Αμερικάνικες ιστορίες αλλά τις Ιρλανδικές…
