IDLES: Από το ‘Brutalism’
ως το ‘TANGK’ και από το Bristol
ως την Πλατεία Νερού
photo taken from spin.com
Οι IDLES, headliners της 2ης Μέρας του φετινού Release Festival (18 Ιουνίου), μπορούν δικαίως να θεωρούναι μία από τις πιο σημαντικές alternative rock μπάντες του πλανήτη τα τελευταία 10 χρόνια. Με ενέργεια χειμαρρώδη και ψυχή αφιονισμένη, καταθέτουν δίσκους πύρινους και για το είδος τους αξιολογότατους. To είδος τους: Όλοι τους λένε punk και post-punk, ομως ο Talbot το αρνείται: "For the last time, we are not a punk a band!". Όπως και να χει και πέρα από ταμπέλες και genres, οι IDLES είναι... οδοστρωτήρες και απείρως ξεχωριστοί.
Ιδρυτικά μέλη του σχήματος υπήρξαν ο Ουαλός Joe Talbot και ο μπασίστας Adam Devonshire. Οι δυο τους γνωρίστηκαν στο κολέγιο του Exeter στα τελευταία χρόνια της εφηβείας τους. Όταν ξεκίνησαν μαζί τις σπουδές τους στο University of The West of England στο Bristol αποφάσισαν να φτιάξουν μια μπάντα. Η επίσημη δημιουργία του συγκροτήματος χρονολογείται στο 2009. Παρόλα αυτά, η εξέλιξή τους ήταν πολύ αργή και τον πρώτο καιρό έδειχναν πως η μπάντα δεν ήταν η πρώτη προτεραιότητά τους.
"It took us a long time to get productive because we didn't know what the fuck we were doing at all, we were fucking terrible for a long time."
Joe Talbot
Ο Joe και ο Adam ξεκίνησαν να παίζουν μουσική ως DJs στα Bat-Cave nights μιας μικρής μπιραρίας στο Bristol και εκεί ήταν που γνώρισαν τον κιθαρίστα Mark Bowen, ο οποίος μόλις είχε ξεκινήσει τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο της πόλης. Οι τρεις τους κόλλησαν αμέσως και ο Bowen με συνοπτικές διαδικασίες μπήκε στο συγκρότημα - κάπου εκεί ίσως τα πράγματα για τους IDLES άρχισαν να κυλούν πιο γρήγορα και πιο δημιουργικά.
H παρθενική κυκλοφορία τους, το 4-track EP “Welcome”, κατέφθασε στις 4 Αυγούστου 2012 και ήταν ένα άγουρο, μα ενδεικτικό, δείγμα της δυναμικής της μπάντας. Τα επόμενα δύο χρόνια προστέθηκαν στο line up ένας ακόμα κιθαρίστας, ο Andy Stewart, αλλά και ο ντράμερ Jon Beavis. To 2014 κυκλοφόρησαν το δεύτερο extended play τους, “Meat”, και εδώ αρχίζουμε να αναγνωρίζουμε την χαρακτηριστική τραχύτητα και σκληράδα του ήχου των IDLES. To 2015 κυκλοφορούν ένα ακόμα EP με remixes στο “Meat” και το ονομάζουν με τον αναγραμματισμό “Meta”. Κάπου εκεί, αποχωρεί από την μπάντα ο Stewart και τον αντικαθιστά ο Lee Kiernan κι έτσι οι IDLES παίρνουν την μορφή που συναντάμε ως και σήμερα.
To 2015 πεθαίνει η μητέρα του Talbot. Ήταν βαριά άρρωστη και παράλυτη ύστερα από το σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη το 2000, όταν ο Talbot ήταν 16 ετών. Από τον θάνατο του πατριού του κι έπειτα, ο Joe ήταν ο μοναδικός που φρόντιζε τη μητέρα του. Ο θανάτός της προφανώς στοίχισε και επηρέασε αμέτρητα στον frontman των IDLES.
Σε αυτό το βαρύ για τον Talbot συναισθηματικό πλαίσιο, οι IDLES κυκλοφορούν το 2016 δύο singles, τα αδυσώπητα “Well Done” και “Divide & Conquer”. Και είναι αυτά τα δύο τραγούδια που προλειαίνουν το έδαφος για το debut LP -επιτέλους!- που κυκλοφόρησε στις 10 Μαρτίου του 2017 και ονομάστηκε “Brutalism” (8/10). Ο δίσκος είναι βαθιά επηρεασμένος από την απώλεια της μητέρας του Talbot - ο θάνατός της συνέβη την περίοδο των ηχογραφήσεων. Πολλά κομμάτια των στίχων ή και ολόκληρα τραγούδια είναι γραμμένα για εκείνη, στο εξώφυλλο βλέπουμε τη μορφή της, πάνω από ένα γλυπτό που είχε φτιάξει ο πατέρας του Joe.
Το “Brutalism”, το οποίο σφύζει από ωμή και ακατέργαστη συγκινητική ενέργεια είναι ένα αριστοτεχνικό αμάγαλμα indie rock και post-punk, που ήρθε για να μείνει (διαχρονικότητα), αλλά και να συστήσει στο κοινό και στον τύπο μια νέα μεγάλη μπάντα, τους IDLES, οκτώ ολόκληρα χρόνια ύστερα από την ίδρυσή τους. Η μπάντα ηχογράφησε τον δίσκο κυρίως ζωντανά στο στούντιο, με κάθε κομμάτι να ηχογραφείται το πολύ τρεις φορές για να διατηρηθεί μια αυθόρμητη και επείγουσα αίσθηση.
“The whole point of Brutalism, for me, is about making something that stands against the mainstream, something that doesn’t care about convention, about pleasing people. IDLES stands for that same rebellious energy. We’re not here to fit into what’s expected — we want to tear it down and rebuild something better. […] When you start to look at Brutalism, you realize it’s not just cold and lifeless. There’s something honest about it, something real. It’s like looking at a wound. It’s ugly, but there’s beauty in the rawness of it.”
Joe Talbot
Αν και, όπως προαναφέρθηκε, οι IDLES χρειάστηκαν οκτώ ολόκληρα χρόνια για να μας δώσουν το ντεμπούτο τους, τους πήρε μονάχα 17 μήνες για να επανέλθουν με τη sophomore κυκλοφορία τους. To “Joy As An Act Of Resistance” (9/10 - out 31/8) από τον τίτλο του ξεκαθαρίζει τις προθέσεις του: ω, ναι, θα περάσουμε καλά, αλλά θα παραμείνουμε πιστοί στην πολιτική και κοινωνική μας κριτική, δεν θα σας αφήσουμε σε χλωρό κλαρί και αυτή θα είναι και η αντίστασή μας. Αντίσταση στην καταπίεση και στον ζόφο του σύγχρονου κόσμου μέσω της χαράς και της ενότητας. Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από ποίημα (2008) του Αμερικανού ποιητή, Toi Derricotte.
O δίσκος είναι ολόκληρος γαμάτος και σχεδόν αψεγάδιαστος, επιτρέψτε μου όμως να ξεχωρίσω τους δύο αρχικούς δυναμίτες που ανάφουν τα φυτίλια τους για την πυρκαγιά που θα ακολουθήσει - αναφέρομαι φυσικά στα “Colossus” και “Never Fight With A Perm”. Και μέσα στις μαινόμενες φλόγες που αδιάκοπα τσουρουφλίζουν τα ηχεία, θα σημειώσω, με τα μάτια μου να καίνε, τον θρυλικό “Danny Nedelko” (Ουκρανός φίλος του Talbot που ζούσε στο Bristol), αλλά και το επικό “Samaritans”. Έλα, μην τα πολυλογώ, δίσκαρος και φυσικά δεν περιμένατε εμένα για να το μάθετε αυτό - το album έτυχε διθυράμβων από τον μουσικό τύπο και λατρεύτηκε από το κοινό. Εδραίωσε τους IDLES στο εναλλακτικό μουσικό στερέωμα και έκανε τη μουσική τους να φτάσει στα αυτιά ακόμα περισσότερων ακροατών. Το εξώφυλλο είναι από μια φωτογραφία που “τσίμπησε” ο Talbot από το Instagram και απεικονίζει... ταβερνόξυλο που έλαβε χώρα σε ένα γάμο από το μακρινό 1968.
“We live in a time where the mainstream media and politicians are making people frightened, angry, and divided. Joy, for me, is a way to fight back. If we can stay joyful, loving, and empathetic in the face of all that, we’ve won. The act of being together, of dancing, laughing, singing… that’s how you resist. It’s political. […] Brexit was a huge catalyst for the album. We were all feeling it, the way the country was being torn apart. It wasn’t just about voting on a referendum; it was about how people were being treated, how the rhetoric was affecting people’s lives. That’s where the anger came from.”
Joe Talbot
Οι IDLES με κεκτημένη ταχύτητα γκρεμίζουν ό,τι βρίσκεται στο διάβα τους - με sold out συναυλίες που γίνεται χαμούλης, με εμφανίσεις στο ραδιόφωνο και στην TV που σπάνε τα κοντέρ ακροαματικότητας και τηλεθέασης και φυσικά με σημαντικές πωλήσεις δίσκων. Την φόρα μοιάζει κάπως να τους κόβει η πανδημία του κόβιντ, όμως τα lads από το Bristol μας δίνουν αδιάκοπα υλικό από τον 3ο δίσκο τους μέσω 5 singles: “Mr Motivator” (May 20), “Grounds” (June 20), “A Hymn” (July 20), “Model Village” (Aug.20) και “War” (Sep. 20). To album ονομάστηκε “Ultra Mono” (7/10) και μας ήρθε στις 25 Σεπτεμβρίου εκείνης της χρονιάς.
Θυμάμαι όσα έγραφα στο Υπόγειο εκείνες τις μέρες και η αλήθεια είναι πως δεν θα διαφοροποιούσα την άποψή μου δραματικά τώρα, σχεδόν μια πενταετία αργότερα, ίσως όμως έδινα περισσότερη έμφαση και ανάλυση στη φράση “πατούν σε όσα ξέρουν να κάνουν καλά και -με ασφάλεια και χωρίς πολλά ρίσκα η αλήθεια είναι”, διότι αυτό ήταν και είναι -ακόμα περισσότερο τώρα, με τη σκόνη της απόστασης του χρόνου να σκεπάζει σιγά-σιγά το άκουσμα του δίσκου- το πιο μεγάλο έλλειμμα του album:
“To άρτι αφιχθέν "Ultra Mono" έρχεται δύο χρόνια μετά το ευρέως, από μουσικό τύπο και μουσικό κοινό, αποθεωμένο και ούτως ή άλλως εξαιρετικό "Joy As An Act of Resistance" και καταλαβαίνει κανείς πως εκ προοιμίου είχε ένα δύσκολο έργο, με τις συγκρίσεις αναπόφευκτες και τις απαιτήσεις φουσκωμένες σαν τη ροζ μπάλα που βλέπουμε στο εξώφυλλό του. Κι όσο κι αν προσπαθεί κάποιος να ακούσει και να κρίνει ένα δίσκο ανεξάρτητα από τον/τους προκατόχους του είναι πολύ δύσκολο, είναι μια διαδικασία που γίνεται ασυνείδητα και από μόνη της. Ακόμα κι έτσι, όμως, το νέο δημιούργημα των IDLES είναι πληρέστατο από έμπνευση και άποψη, σφύζει από ενέργεια και δύναμη, σε ταρακουνάει σαν σεισμός από το εναρκτήριο λάκτισμα του "War" ως και το τελευταίο... σφύριγμα με το πιο αγαπημένο μου track του δίσκου "Danke". Η εξέλιξη της μπάντας παικτικά είναι εμφανής, συνθετικά πατούν σε όσα ξέρουν να κάνουν καλά και -με ασφάλεια και χωρίς πολλά ρίσκα η αλήθεια είναι- προχωρούν ένα βήμα παραπέρα, καταστώντας για τα καλά εαυτούς ως μία από τις σημαντικότερες rock μπάντες του καιρού μας και διατηρώντας το θόρυβο γύρω από το όνομά τους σταθερά εκκωφαντικό και απολύτως δικαιολογημένο.”
Σε λιγότερο από 14 μήνες ύστερα από την κυκλοφορία του “Ultra Mono”, στις 12 Νοεμβρίου του 2021, οι IDLES ξαναχτυπούν με τον 4ο δίσκο τους, “Crawler” (7,5/10). Και να, αυτό που ίσως αποζητούσα στον πρόγονό του, ίσως το βρήκα εδω: μια στροφή στον ήχο, τόλμη και πειραματισμός, καλλιτεχνική εξέλιξη. Το “Crawler” είναι πιο ενδοσκοπικό και εσωστρεφές, ηπιότερο σε σχέση με όλους τους προγόνους, η έντασή του είναι περισσότερο υποδόρια, παρά κοχλάζουσα και αδιάκοπη. O Talbot σκύβει με συγκινητική ειλικρίνεια στους προσωπικούς του δαίμονες, στις εξαρτήσεις του, στα λάθη και στα πύρινα πάθη του, ενώ κάνει (ανατριχιαστικό) λόγο και στο σχεδόν θανατηφόρο αυτοκινητικό ατύχημα που του συνέβη λίγο μετά την κυκλοφορία του “Ultra Mono”.
Στα αυλάκια του δίσκου ρέουν κάποιες κομματάρες (“MTT 420 RR”, “The Wheel”, “When The Lights Come On”, “Car Crash”, “The Beechland Ballroom”, “The End”), που όλα τους -με τον τρόπο τους- πάνε την μπάντα ένα βήμα ακόμα πιο μπροστά.
Το tour που ακολουθεί την κυκλοφορία του δίσκου (από τέλη 21 ως τα τέλη του 22), που συμπεριλαμβάνει και την υποστήριξη του “Ultra Mono”, αφού λόγω covid δεν υπήρξε tour για την κυκλοφορία του, είναι σκέτο κολαστήριο και απογειώνει την μπάντα στα πέρατα δόξας και δημοφιλίας.
“I know the album sounds macabre, but that’s how you depict trauma” / "It was important that we really killed the idea of IDLES and what it meant to our audience and the press in order for us to be able to enjoy ourselves again. […] "We realized that we need to write whatever the fuck we want to write and not worry about what happens on the other side."
Joe Talbot
Φτάνοντας στο 2024 και στις 16 του Φλεβάρη, έρχεται το "TANGK" (7,5/10), με τον τίτλο να παραπέμπει στον ήχο που κάνουν οι χορδές στις κιθάρες τους. Στην παραγωγή συνεργάζονται με τον Nigel Godrich, γνωστό για τις δουλειές του με τους Radiohead, τους Arcade Fire. O Talbot δηλώνει πως ένιωθε ανάγκη να δώσει και να πάρει αγάπη, να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του και να πει τα ευχαριστώ του και έτσι άρχισε πάλι να γράφει καινούρια τραγούδια. Ένας δίσκος κάθαρσης και εξιλέωσης, ένας δίσκος φωτεινότερος και... χορευτικότερος όλων. Σε πολλούς fans ξένισε κάπως, άλλοι το λάτρεψαν, εμένα με βρίσκεις κάπου στη μέση. Πάντως, το single "Gift Horse" μπορώ να το ακούω όλη μέρα και το track "Roy" με λιώνει σαν κερί. Στα peaks και το "Dancer", με τη συμμετοχή των LCD Soundsystem.
"I needed love in my life... I was bored of being misunderstood. / I don’t have to hide behind violence any more. / This is our album of gratitude and power. All love songs. All is love."
Joe Talbot
Αυτά mates! Τέρμα οι λέξεις (μου) και οι πολυλογίες, ραντεβού στο Release Festival και στην αρένα της Πλατείας Νερού, όπου οι IDLES αναμένεται να προκαλέσουν χάος και rock n roll πανικό. Την βραδιά ανοίγουν οι εξαιρετικοί Ιρλανδοί Sprints και οι μυστηριώδεις ατμοσφαιρικοί Glass Beams. 18 Ιουνίου - tickets here.
