Σκέφτομαι Και Γράφω:
Πώς τα πέρασες στους Peppers
στο ΟΑΚΑ το 2012;
photo by Megaforce
Με αφορμή την ανακοίνωση της δεύτερης επίσκεψης των μεγάλων Red Hot Chili Peppers στην Ελλάδα στις 5 Ιουνίου στα πλαίσια του Ejekt Festival, το Υπόγειο αναζήτησε τη γνώμη τεσσάρων μουσικόφιλων για όσα συνέβησαν στην πολυσυζητημένη πρώτη συναυλία της μπάντας στη χώρα μας, πίσω στις 4 Σεπτεμβρίου του 2012. Ο μόνιμος κάτοικος του Υπογείου Γιώργος Δημητριάδης, μαζί με τους αγαπημένους μας φίλους Στάθη Αγγελάκο (Natcho Scocco γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα!), Θύμιο Κολοκούρα και Θοδωρή Μπαρλογιάννη, καταθέτουν τις πολύ ενδιαφέρουσες και σε σημεία διαφορετικές τους απόψεις για όσα έγιναν και όσα δεν έγιναν στο ΟΑΚΑ το Σεπτέμβριο του 12.
Stay tuned, θα ακολουθήσουν τις επόμενες μέρες και άλλα άρθρα σχετικά με τις θρυλικές Πιπεριές, σε ένα άτυπο Υπόγειο αφιέρωμα. Πριν τα κείμενα παραθέτουμε την setlist της βραδιάς του 2012, καθώς και ένα YouTube video με ολόκληρη τη συναυλία.
Monarchy of Roses
Dani California
Can't Stop
Scar Tissue
Look Around
(Stone Cold Bush tease in the intro)
Strip My Mind
Parallel Universe
I Could Have Lied
The Adventures of Rain Dance Maggie
I Like Dirt
Under the Bridge
Higher Ground (Stevie Wonder cover)
Californication
Goodbye Hooray
By the Way
Encore:
Chad & Mauro Jam
Suck My Kiss
Ethiopia
Give It Away
Final Jam
George Dimitriadis
Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος φαν των Peppers. Προφανώς και για κάποιο (μεγάλο) διάστημα είχαν τον σεβασμό μου, ως ένα μεγάλο συγκρότημα.
Όταν είχε ανακοινωθεί η συναυλία τους το 2012 στο Ολυμπιακό Στάδιο, θυμάμαι ότι είχα ενθουσιαστεί. Είχα πάντα στο μυαλό μου ότι οι μεγάλες μπάντες κάνουν μεγάλα live. Αμ δε!
Η συναυλία εκείνη έχει κατοχυρωθεί μέσα μου ως μια από τις μεγαλύτερες μουσικές απογοητεύσεις που έχω βιώσει.
Προβλήματα οργάνωσης και προσβασιμότητας, ετερόκλητο κοινό που μετέτρεψε ένα live σε event της κοσμικής Αθήνας, κακός κάκιστος ήχος, μια μπάντα που οριακά βαριόταν ή για να είμαι κάπως ευγενικός είχε πεσμένη ενέργεια. Κουρασμένη και κορεσμένη μπάντα, που έπαιξε στον αυτόματο.
Όσοι δεν τους έχετε δει ζωντανά, καλά θα κάνετε να πάτε. Εγώ δεν θα πάω επειδή τους είδα τότε και ακόμα το φυσάω και δεν κρυώνει.
Τα πράγματα έχουν έναν τόπο και ένα χρόνο. Και ο δικός μου με τους RHCP έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Η απομυθοποίηση συνέβη στις 04/09/2012.
Stathis Aggelakos
Απλά και λιτά. Οι Red Hot Chili Peppers το 2012 ήταν μια πλήρης απογοήτευση. Φυσικά και σε αυτό το γεγονός μεγάλο μερίδιο είχε και η διοργάνωση από μέρους της για το στήσιμο του χώρου και την ηχητική του, που ήταν επιεικώς απαράδεκτη στο μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς. Πέραν, όμως, των τεχνικών λεπτομερειών, στις οποίες η τότε διοργανώτρια αρχή είχε κριθεί ανεπαρκής, το μεγαλύτερο σφάλμα της μάλλον έγκειται στην ίδια την επιλογή της μπάντας, που μπορεί κατά το ήμισυ να κρατά την ταυτότητα και την ενέργειά της, όμως σε μεγάλο βαθμό την τελευταία σχεδόν δεκαετία πλέον είναι φάντασμα του εαυτού της συνολικά, τόσο εντός των studios, όσο κι επί της σκηνής. Οπότε σε αυτές τις λίγες γραμμές θα προσπαθήσω να εξηγήσω πού έγκειται το γεγονός πως μία απ’ τις πιο καυτές live μπάντες των 90s κατέληξε να είναι άλλη μια βόλτα στο εμπορικό κέντρο, με βάση τα όσα είδα από αυτούς το 2012.
Δεν θα μπορούσα παρά να ξεκινήσω απ’ τον καινούριο εκείνη την εποχή, μόνιμο πλέον, κιθαρίστα τους, μετά από κι την δεύτερη αποχώρηση από την μπάντα του Frusciante. Ο κιθαρίστας αυτός ήταν ο Josh Klinghoffer. Δεξιοτέχνης, φίλος του ίδιου Frusciante, του οποίου είχε και τον πλήρη σεβασμό, με πολλή ενέργεια και διάθεση. O Josh είναι ένας πάρα πολύ καλός κιθαρίστας. Δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση Frusciante. Και το “δεν είναι Frusciante” δεν έγκειται τόσο στο τεχνικό αυτό καθ’ αυτό μέρος – ασχέτως αν αποτελεί κι αυτό έναν παράγοντα. Απλώς λείπει η ευφυία, η νοητική και συναισθηματική, που πρόσθετε ο Frusciante τόσο μέσω των ήχων του, του τρόπου παιξίματός του, και των φωνητικών του, όσο και εκ του συνόλου της παρουσίας του επί σκηνής. Ήταν φανερό πως έλειπε ένα βασικό κομμάτι του παζλ των RHCP. Το μεγαλύτερο λάθος του Josh το 2012, ήταν πως, ενώ δεν ήταν μάλιστα στην μπάντα ως επίσημος κιθαρίστας παρά 3 περίπου μόλις χρόνια, είχε αποφασίσει, πιθανώς από κοινού και με τους υπόλοιπους, να αλλάξει όλα τα solo του Frusciante, που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι όλων ανεξαιρέτως των τραγουδιών των RHCP, κάτι το οποίο κατέληξε να είναι τουλάχιστον άβολο.
Την αποτυχία όμως δεν γίνεται να την φορτωθεί στις πλάτες του ο νέος τότε στην μπάντα Josh. Το μεγαλύτερο μερίδιο της αποτυχίας το καρπώνεται κατ’ εμέ ο Kiedis, καθώς στήριξε υπερβολικά πολλά στο παρελθόν, κι ιδίως όσο μπαίναμε βαθιά στον νέο αιώνα, στο image του teen idol, κάτι το οποίο δεν δύναται πλέον σε καμία περίπτωση να υποστηρίξει, πέραν του γεγονότος πως δεν έχει ούτε κατά διάνοια τις ίδιες αντοχές σωματικά και φωνητικά για να συνεισφέρει τα ανάλογα στο funk ντελίριο των Flea-Chad Smith, οι οποίοι όπως πάντα παίζουν σαν να είναι άλλη μία ημέρα στη δουλειά – με θετικό, ωστόσο, πρόσημο κι από άποψη αρτιότητας κι έντασης της παρουσίας τους, κι όχι φυσικά απ’ το γεγονός πως παρουσιάζονται άνευροι. Το κάθε άλλο. Η μηχανή της μπάντας δουλεύει μια χαρά. Αυτό που της λείπει πλέον είναι οι όμορφες μικρές της λεπτομέρειες, για τις οποίες εν πολλοίς ήταν υπεύθυνος ο Frusciante, και η εκφορά της προς το κοινό, για την οποία αν μη τι άλλο πάντοτε ήταν υπεύθυνος σε νευραλγικά σημεία ο frontman της, Αnthony Kiedis.
Δεν μπορώ με βεβαιότητα να γνωρίζω κατά πόσο θα έχουν βελτιωθεί σε σχέση με το 2012. Πιθανώς θα έχουν δέσει αρκετά περισσότερο με τον Josh και θα έχουν σίγουρα διορθώσει αρκετά από τα τότε λάθη τους. Αν μη τι άλλο είναι επαγγελματίες. Αυτό, όμως, μάλλον με ενοχλεί πλέον με το brand τους. Ο Flea κι o Chad Smith θα κάνουν πάντοτε καλά τη δουλειά τους. Απλώς το συνολικό αποτέλεσμα αυτής σε συνδυασμό με την τελική της εκδοχή έχει πάψει για εμένα να είναι ελκυστικό και πολύ περισσότερο να με αγγίξει σε οποιονδήποτε βαθμό. Αν θέλω να ακούσω τους σημερινούς RHCP άλλωστε μπορώ να πάω απλώς μια βόλτα μέχρι το πιο κοντινό εμπορικό.
Thimios Kolokouras
Πρέπει να ήταν αρχές του 12, μαθητής Γ'Λυκείου, όταν βγήκα διάλειμμα και ο φίλος μου ο Χρήστος ήρθε τρέχοντας να με ενημερώσει πως έρχονται το Σεπτέμβρη οι Red Hot Chili Peppers. Εννοείται παραλαβή εισιτηρίου και μετά απλά αναμονή να έρθει ο Σεπτέμβρης...
4/9/2012 λοιπόν και, φθάνοντας από πάαααρα πολύ νωρίς στο χώρο του ΟΑΚΑ, συνειδητοποίησα πόσος ακόμα κόσμος περίμενε εκείνη τη μέρα πώς και πώς. Για να μην τα πολυλογώ, η ώρα έφτασε και οι Peppers εμφανίστηκαν στη σκηνή, με τον κιθαρίστα Josh Klinghoffer να παίζει καθιστός λόγω του σπασμένου ποδιού του. Πολύ μεγάλη κουβέντα έγινε για το ότι ο ήχος δεν ήταν αυτός που έπρεπε να είναι και πως ο Anthony δε μίλησε καθόλου με το κοινό. Εν μέρει δεν θα διαφωνήσω.. Ωστόσο, μπροστά μου είχα ένα αντικειμενικά θρυλικό συγκρότημα, πέραν του πόσο δεμένος είμαι προσωπικά εγώ με την μπάντα, οπότε τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να κάτσω να αναλωθώ σε βάθος για τον ήχο, την σκηνική παρουσία, το setlist και πάει λέγοντας. Στο κάτω-κάτω, τα λεφτά τα έδωσες, είσαι εκεί, σταμάτα να μιζεριάζεις και απόλαυσε όσο μπορείς μια μπάντα που βλέπεις για πρώτη φορά στην Ελλάδα και ίσως και τελευταία (jokes on me). Επίσης, να κατανοήσουμε πως μια μπάντα με τα μέλη της να είναι περί των 50 ετών προφανώς δεν θα έχει την ίδια σκηνική παρουσία και ενέργεια με τις εποχές του "Blood Sugar" και του "By The Way". Καλή η κριτική όπως έχουμε ξαναπεί, αλλά κάπου το παρακάνουμε! Γυρνώντας πίσω σε εμένα, η setlist ήταν ικανοποιητικότατη, το παίξιμο άρτιο και εννοείται τεράστιο το δέος από ένα κατάμεστο γήπεδο με περίπου 60.000 κόσμο να παρακολουθεί τη συναυλία. Το κερασάκι στην τούρτα ένας -ακόμα και σήμερα- ανατριχιαστικός μονόλογος του Flea για το τι ακούνε για τηn Ελλάδα και τη οικονομία της στην άλλη μεριά του Ατλαντικού και δίνοντάς μας από καρδιάς τη συμπαράστασή του.
Περιμένοντας λοιπόν την δεύτερη πράξη και πλέον (μάλλον) τελευταία (για τη χώρα μας)… Φυσικά και θα (ξανά)είμαι εκεί.
Thodoris Barlogiannis
Όσοι πήγατε Arctic Monkeys, θυμάστε τα κοριτσάκια που κάνανε instagram stories, βαμμένα για clubbing, που ξέρανε τρία κομμάτια όλα κι όλα; Ε, κάτι τέτοιο επικρατούσε γενικά και σε αυτό το live στο ΟΑΚΑ στις 4 Σεπτέμβρη του 2012 στο live των Red Hot Chili Peppers.
Ήθελα να τους δω από το 2008, όταν πρωτοέμαθα τις μουσικές τους και έγινα ακαριαία μεγάλος φαν. Περίμενα πώς και πώς να ξαναμπούν στο στούντιο και να παρουσιάσουν νέο υλικό, να βγάλουν ένα νέο άλμπουμ. Όλο αυτό, όμως, φαινόταν πως θα αργούσε πολύ, μιας και τότε είχαν μπει σε hiatus status. Μην τα πολυλογώ, το 2009 έγινε η γνωστή ιστορία - έφυγε ο John και ήρθε ο Josh στην κιθάρα και κάπως έτσι φτάσαμε στο 2011, οπότε και ήρθε το "I'm With You"... Και, οκ, σχεδόν όλοι απογοητευτήκαμε - η κιθάρα του Frusciante έλειπε παράφορα. Έπειτα λοιπόν οι NEOI Peppers ξεκίνησαν τις περιοδείες. Άρχισαν να ανεβαίνουν στο YouTube βιντεάκια από τα live τους και εκεί φαινόταν πως ο Josh Klinghoffer ήταν μεγάλος καλλιτέχνης, αλλά όχι Frusciante. But it was still good. Μία πολύ δύσκολη θέση για να καλύψεις. Όλοι περιμέναμε κάτι γαμάτο και αξιόλογο να αντικαταστήσει τον Τζον, απλά εντέλει ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Το χειρότερο για εμένα που ήθελα να τους δω live, έστω με αυτό το line up, ήταν ότι η ένταση της κιθάρας ήταν πολύ χαμηλά. Κοινώς συμβιβάστηκα, για αρχή έδωσα χρόνο στον Josh και ήλπιζα πως στον επόμενο δίσκο θα είναι όλα καλύτερα.
Αφού λοιπόν η τρέλα να δω την μπάντα παρέμενε αλώβητη ακόμα, αποφάσισα να κλείσω ένα live στη Γερμανία και να πάω να τους δω. Ξαφνικά, όμως, στις 15 Δεκεμβρίου του 2011 η DiDi Μusic βγάζει αυτήν την εκπληκτική ανακοίνωση ότι οι Peppers έρχονται στην Αθήνα το Σεπτέμβριο του 12. Μιλάμε έκανα πάρτυ. Απλά δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ανυπομονούσα να φτάσει Σεπτέμβρης και προφανώς Γερμανία δεν έκλεισα να πάω.
Πήρα το Zone A ticket και ήμουν μπροστά μπροστά. Πήγαμε 5-6 ώρες νωρίτερα και απλά περιμέναμε να ζήσουμε την στιγμή που επιτέλους θα δούμε αυτούς τους ανθρώπους να παίζουν μουσική. Έκατσα ακριβώς στο σημείο μπροστά από τον Flea. Στις 21:30 sharp κλείνουν τα φώτα στο ΟΑΚΑ και μπαίνει το κλασικό track με τα τρομπετοειδή, αυτό σημαίνει ότι σε 2 λεπτά θα γίνει της πόρνης. Η ενέργεια άρχισε πολύ γρήγορα να πηγάζει από τους φανς, τα ουρλιαχτά από τα κορίτσια, οι αούγκανες ελληνικές κραυγές και τα βλάχικα "ΕΕΕΕΕ" προς το stage. Όλοι το έχετε ζήσει αυτό ακριβώς, εάν έχετε πάει σε συναυλία με μεγάλο όνομα στην Ελλάδα και επίσης, κάποιοι από σας, έχετε υπάρξει μέρος αυτού. Ξάφνου, εμφανίζεται ο Flea περπατώντας με σκυμμένο κεφάλι, μιλάμε τώρα εντελώς στ' αρχίδια του, φουλ χαλαρός, λες και πάει για καφέ και είναι σε νησί διακοπές. Της καριόλας από κάτω. Μαλάκες, είναι όντως ο Flea. Πού και πότε θα ξαναδείς αυτήν την σπουδαία φιγούρα; Πού και πότε θα ξαναντικρίσεις αυτήν την περιπτωσάρα του παγκόσμιου μουσικού στερεώματος; Φτάνει στη θέση του μπροστά μου και φοράει το μπάσο. Ταυτόχρονα βγήκε και ο Chad και έκατσε στα τύμπανα. Κοιτάζονται μεταξύ τους κάνουν το κλασικό "1,2,3,4" και παίζουν το intro του "Monarchy of Roses". Αυτήν την πρώτη νότα, όσα χρόνια και εάν περάσουν, δε θα την ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου. Κάπου εκεί ήρθε και ο Τζος, τον οποίο δεν πήρα χαμπάρι. Όλο το υπόλοιπο (κάτι λιγότερο από) δίωρο ήταν για μένα λες και πέρασαν 5 λεπτά. Για μένα ήταν τόσο καλό...
Τώρα θα προσπαθήσω να γίνω αντικειμενικός.
θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερο το perfomance της μπάντας; Για μένα ναι, ίσως και να μπορούσε - λίγο. Μέχρις εκεί όμως. Προφανώς, η εμφάνισή τους δεν ήταν όπως στο Slane Castle το 2003 ή στο Cigale το 2006. Λείπει ο Frusciante κι έχεις μια νέα μπάντα πλέον. Προσωπικά, περίμενα αυτό ακριβώς το perfomance. Η χειρότερη στιγμή για μένα ίσως ήταν η αργή εκδοχή του "Give it Away" και η καλύτερη το "Higher Ground". Εκεί έδωσε πόνο ο Kiedis. Πολύ απολαυστικό το "Parallel Universe" και ένα jam του "Maggie". Όλα τα άλλα ήταν γαμώ και ΟΚ. Μπροστά ο ήχος ήταν εκπληκτικά καλός. Πολύ έντονο και δυνατό μπάσο, πολύ δυνατά ντραμς. Πολύ όμως. Η κιθάρα όπως ήταν ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ ήταν πολύ πιο χαμηλά. Ενέργεια Peppers στο live θα έβαζα 8/10. Του Flea του πέφτανε τα σάλια και ούρλιαζε, ο Tζος έκανε σαν υστερικό με ζουρλομανδύα στο καρεκλάκι (είχε έρθει με σπασμένο πόδι), ο Chad κοπάναγε σαν τον πούστη και ο Kiedis χόρευε αρκετά.
Ήταν μια επαγγελματική συναυλία θα έλεγα κι ο κόσμος δεν τους ένιωσε κοντά του. Δεν μιλάω για τους άρρωστους φανς όπως εγώ, αλλά γι αυτούς που είτε πάνε δυο φορές τον χρόνο σε συναυλίες το καλοκαίρι (Μαλακάσα, EJEKT κλπ.) είτε και για όλους τους υπόλοιπους φίλους της μουσικής που ξέρουν τα στοιχειώδη από μπάντες και είδη μουσικής τουλάχιστον. Πολλοί περίμεναν να ακούσουν τα κομμάτια όπως στους δίσκους. Πολλοί ξενέρωναν με τα πολλά jams. Σχεδόν ΟΛΟΙ είπανε πως δεν είναι καλός ο ήχος επειδή ήταν χαμηλά η κιθάρα. Άλλοι ξενέρωσαν που δεν έπαιξε η μπάντα το "Οtherside". Άλλοι είπανε πως ο κόσμος ήταν χάλια. Εγώ κατάλαβα ότι ο κόσμος είναι ηλίθιος. Και μαλάκας. Δεν χορεύει, δεν τραγουδάει. Και βγάζει και αρνητική ενέργεια. Κριτικάρει μόνιμα όλη την ώρα. Λες κι έχει έρθει ΟΧΙ για να περάσει καλά αλλά για κάτι άλλο. Αλλά όοοοοοχι, πρώτα πρέπει να είναι όλα τέλεια όπως νομίζουμε εμείς και μετά μόνο μπορούμε να διασκεδάσουμε. Φαίνεται λίγο δεσμευτικό όλο αυτό. Πολύ μου την σπάσανε όλοι αυτοί. Όχι, όμως, επειδή τα λέγανε αυτά για την αγαπημένη μου μπάντα. Είχα ακούσει και για άλλες μπάντες να λένε διάφορα τέτοια. Αλλά μιας και εδώ την κατάσταση την ξέρω λίγο καλύτερα, κατάλαβα ότι είναι κομμάτι του κόσμου όλη αυτή η κουταμάρα. Επίσης, πάνω από το 50% του κόσμου που είχε έρθει στη συναυλία γνώριζε μόνο πέντε κομμάτια max. To "Can't Stop", το "Οtherside", το "Californication", το "Snow" και το "Dani California". Και ό,τι άλλο τελοσπάντων έχει παίξει στο RED FM.
Εν κατακλείδι, όταν πας να δεις Peppers, περιμένεις να δεις μια μπάντα με αρκετό jam. Τα ίδια τους τα κομμάτια τα τζαμάρουν εκείνη την στιγμή που τα παίζουν. Οι ίδιοι οι Peppers έχουνε δηλώσει πως εάν θέλει ο κόσμος να ακούσει τα κομμάτια όπως είναι στους δίσκους, τότε καλύτερα να ακούσει τους δίσκους. Επιπλέον, πάντα προσπαθούν να βγάλουν αρκετή ενέργεια χωρίς να τους ενδιαφέρει εάν κάνουν λάθος και θεωρείται μία από τις καλύτερες live bands του πλανήτη για τον συγκεκριμένο τρόπο που παίζουν. Αυτά. Τα λέμε στο Μαρκόπουλο...
