Τι Ομάδα Είσαι;
Το βράδυ της Δευτέρας της 7ης Αυγούστου, 100-150 ναζιστές χούλιγκανς της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, αφού πέρασαν τα σύνορα και διέσχισαν ανενόχλητοι σχεδόν ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, έφτασαν στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, και με τη συνοδεία και βοήθεια Ελλήνων οργανωμένων οπαδών -μάλλον του Παναθηναϊκού- σκόρπισαν αλόγιστα τον τρόμο. Η επίθεσή τους άφησε χάος, τραυματίες και ένα νεκρό παιδί. Τον Μιχάλη Κατσουρή, 29 ετών.
Την Τρίτη το πρωί η μυρωδιά του κέδρου και της θάλασσας σκεπάστηκε από τη δυσωδία του μίσους.
Οι διακοπές διακόπηκαν, τα μελτέμια όρμησαν ουρλιάζοντας στα αυτιά, τα κύματα γίναν μαστίγια και γέμισαν χαρακιές τα σώματα των αμέριμνων κολυμβητών που με ευλάβεια κανόνισαν τα μπάνια τους στο απέραντο γαλάζιο θέλοντας για λίγο να ξεχάσουν την άβυσσο της πολυδιαφημισμένης «κανονικότητας», αυτής που φυσικά δεν θα υπάρξει ποτέ, ζούμε το χρονικό του αδιανόητου και του πρωτοφανούς, κυλιούνται στα αίματα παιδιά, κάποιοι ακονίζουν μαχαίρια και καρφώνουν πρόκες σε τάβλες, κάνουνε road trip για να σκοτώσουν και εδώ τους στρώσανε κόκκινα χαλιά, η αστυνομία άργησε για λίγο, μπερδεύτηκαν κιόλας στις συνεννοήσεις τους, «ω! τι κρίμα, οκέι, δεν ήτανε και των Εξαρχείων παιδιά, να τα μπαγλαρώσουμε πριν καν κουνήσουνε τα άπλυτα κορμιά τους», ήρθαν εδώ οι ναζί δολοφόνοι συνεννοημένοι με εγχώριους ανεγκέφαλους φονιάδες, καλά μην πεις για τους Παναθηναϊκούς, θα μπορούσαν να ήταν άλλης ομάδας στρατιωτάκια, χτες ήταν αυτοί, προχτές οι άλλοι, αύριο οι παράλλοι.
Ξαφνικά και απροστάτευτοι, τραγικά και μονάχοι, σβήνουν άνθρωποι σε αυτήν τη χώρα, «τα θερμά μας συλλυπητήρια, ήταν η κακιά η ώρα, έχουμε φροντίσει φυσικά να αποζημιωθείτε», όχι, όχι άλλο death pass, θελουμε τους ανθρώπους που χάσαμε πίσω, τους θελουμε πίσω γαμώ το κέρατο, δεν θέλουμε τα λεφτά σας, μήτε τον κροκοδείλιο πόνο σας μήτε και τα κλασικά «θα πατάξουμε τούτη τη μάστιγα - ευχή όλων ο Μιχάλης να ήταν το τελευταίο θύμα της τυφλής βίας». Τους ανθρώπους θελουμε.
Την Τρίτη το πρωί ο γαλάζιος ουρανός σκεπάστηκε ολόκληρος από τον μαύρο θάνατο.
Τι ομάδα είσαι;
Ο,τι ομάδα θέλω είμαι, εσύ; Κι εσύ ο,τι ομάδα θες να είσαι, να την βλέπεις και να την χαίρεσαι, είναι ωραία η μπάλα ρε, είναι ωραία η μπάλα ρε μαλάκα. Τι με ρωτάς τι ομάδα είμαι με το μαχαίρι σου να γυαλίζει στο σκοτάδι, α και γαμήσου ο,τι ομάδα θέλω θα είμαι. Από πού ήρθες, από πού ξεφύτρωσες μπροστά μου, ούτε καν σε ξέρω. Δεν το χα σκεφτεί να πεθάνω έτσι, επειδή είμαι μια ομάδα, δεν το χα σκεφτεί ποτέ, εσύ το χες σκεφτεί; Πως θα ρωτήσεις κάποτε κάποιον τι ομάδα είναι και άμα δεν είναι η δικιά σου θα τον στείλεις αδιάβαστο; Α γαμήσου μαλάκα, φύγε.
Ο,τι γουστάρω είμαι.
Θυμάσαι τον Άλκη; Οι δολοφόνοι του είναι στη φυλακή. Μπορεί να μπουν και του Μιχάλη. Υπάρχουν όμως κι άλλοι - αμέτρητα άψυχα ορκ. Θα έρθουν με ρόπαλα και μαχαίρια, με στυλιάρια και καρφιά, μιαν άλλη νύχτα θα ξανάρθουν. Δεν μπορώ καθόλου να είμαι αισιόδοξος πως δεν ξαναέρθουν γιατί πάντα έρχονται.
Όταν μπορώ (να είμαι αισιόδοξος), μου μοιάζω γελοίος, αφελής σαν παιδάκι του νηπιαγωγείου:
Ας δώσουν μια μέρα ένα ραντεβού. Όχι θανάτου και πολέμου. Ας δώσουν ένα ραντεβού σε μια πλατεία ή σε κάνα κάμπινγκ ξέρω γω και ας κάτσουν να μιλήσουνε για μπάλα αγκαλιά. Να παραγγείλουν σουβλάκια και πίτσες και ας πιούνε και μπίρες και ρακές. Κόκκινοι, πράσινοι, μαύροι, κίτρινοι, μπλε - Έλληνες, Κροάτες, Σέρβοι κι Ιταλοί. Ο,τι χρώμα και ο,τι χώρα να ναι τελοσπάντων, ας αγκαλιαστούν και ας τα βρουν - μαλάκα είναι μπάλα, είναι μονάχα μπάλα.
Αλλά δεν είναι μονάχα μπάλα - και όλοι το ξέρουμε αυτό…
Ο Μιχάλης Κατσουρής δολοφονήθηκε από οργανωμένο τάγμα εφόδου ναζιστών και κάποιοι ήδη παρομοιάζουν τη δολοφονία του με αυτή του Παύλου Φύσσα. Δεν είμαι απόλυτα σύμφωνος, μπορείς όμως πανεύκολα να διακρίνεις τις πολιτικές διακλαδώσεις της τραγωδίας.
Δεν πήγε το ποδόσφαιρο στη σαπίλα, η σαπίλα πήγε στο ποδόσφαιρο.
Δεν φταίει το ποδόσφαιρο για όσα τέρατα συμβαίνουν από τους χούλιγκανς. Δεν φταίει το ποδόσφαιρο που το εκμεταλλεύονται κοινωνικά, πολιτικά και φυσικά οικονομικά οι κάφροι οπαδοί και οι πιο πάνω τους, οι αρχηγοί των συνδέσμων, και οι πιο πάνω τους, οι παράγοντες και οι πρόεδροι των ομάδων και οι πιο πάνω τους (;), οι πολιτικοί φορείς κάθε τόπου. Όλοι αυτοί, από πάνω πρός τα κάτω, είδαν φως και μπήκαν. Κι όπου "φως" ίσον χρήμα και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για προπαγάνδα και εξουσία. Θύματα, συνήθως, οι απλοί φίλαθλοι - αυτοί που αγαπούν την ομάδα τους και γενικώς το ποδόσφαιρο, το άθλημα και το παιχνίδι. Μ'άλλα λόγια, αν το μπάντμιντον ας πούμε είχε τη δημοφιλία και τη δύναμη του ποδοσφαίρου, όλα αυτά τα "λουλούδια" θα ήταν εκεί, στο μπάντμιντον.
Οι κάτω-κάτω, οι χούλιγκανς, δεν είναι πάρα τυφλωμένα πιόνια ανώτερων. Φυσικά και δεν τους λυπάμαι ούτε τους δικαιολογώ. Πρέπει να εξαφανιστούν. Αλλά για να εξαφανιστούν πρέπει να κοιτάξουμε πιο ψηλά - όλο και πιο ψηλά, στους συνδέσμους τους και στις διοικήσεις των ομάδων τους. Τι κάνουν, για παράδειγμα, οι εγχώριοι διοικητικοί ηγέτες και οι παρατρεχάμενοί τους; Τους έχεις δει ποτέ να αγκαλιάζονται; Τους έχεις ακούσει ποτέ να παραδέχονται την ανωτερότητα του αντιπάλου τους; Τους έχεις ακούσεις ποτέ να λένε έναν καλό λόγο για τον αντίπαλό τους; Τους έχεις ακούσει ποτέ να ζητούν συγγνώμη για κάτι; Μήπως, όμως, τους έχεις δει να ορύωνται για τη διατησία (πάντα η καλύτερη δικαιολογία); Μήπως τους έχεις ακούσει να σπέρνουν μίσος και έμμεσα -ή και άμεσα- να παροτρύνουν πράξεις βίας; Μήπως τους έχεις δει να μπουκάρουν με πιστόλια στα αποδυτήρια και στο γήπεδο; Μήπως έχεις ακούσει πως πάνε σε συμβούλια και πετάνε φούστες; Μήπως έχεις ακούσει πως είναι μπλεγμένοι σε χρηματισμούς, ενέδρες και χίλιες δύο πράξεις παρανομίας, όπως π.χ. σε εμπορεία ναρκωτικών; Μήπως έχεις ακούσει πως είναι κανονικοί μαφιόζοι;
Το τσουβάλι τους χωράει όλους, μα σίγουρα δεν είναι όλοι για εκεί. Σίγουρα υπάρχουν και κουλ ξηγημένα παιδιά στους συνδέσμους, σίγουρα υπάρχουν παράγοντες και πρόεδροι που αγαπούν το ποδόσφαιρο και απέχουν από την παρανομία, αλλά -σόρι- όταν επί σχεδόν μισό αιώνα που ζω, έχουν δει τα μάτια και έχουν ακούσει τα αυτιά μου τα μύρια αίσχη, επιτρέψτε μου να είμαι καχύποπτος με όλους - από τους κάτω-κάτω ως τους πάνω-πάνω.
Πολλοί φίλοι μου απορούν και με ρωτούν πώς μπορώ ακόμα και βλέπω και ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο και πώς μπορώ να το διαχωρίζω από τα προαναφερθέντα. Η απάντηση είναι πως μου αρέσει πολύ, πάρα πολύ, από μικρό παιδί. Και το άθλημα και το παιχνίδι. Και αγαπώ και την ομάδα μου. Είμαι Ολυμπιακός.
