Τι Ζούμε;
(Λίγες Λέξεις και
12 Φωτογραφίες)
Olafur Eliasson - ‘The Weather Project’ - Tate Modern, London - 2003
To παρόν κείμενο γράφεται το απόγευμα της Παρασκευής της 13ης Μαρτίου στο γραφείο μου στη δουλειά, το δουλεύω όμως μες στο μυαλό μου κάνα δεκαήμερο τώρα. Έχω δύο συνεχόμενες ακυρωμένες συνεδρίες ελέω κοροναϊού κι είπα να γράψω. Τελευταία μέρα σήμερα που λειτουργεί το γραφείο - κλείνουμε μέχρι νεωτέρας. Από το παράθυρο φαίνεται ο κεντρικός δρόμος της Πετρούπολης, άδειος κι έρημος, τον βλέπω έτσι τα μεσημέρια προς το τέλος του Ιουλίου, λίγο πριν κλείσω για τις Καλοκαιρινές διακοπές. Μόνο που τώρα μόλις κλειδώσω και κατέβω τις σκάλες δεν με περιμένουν παραλίες και αγκαλιές, αλλά ένα δυσοίωνο δίμηνο (;), στο οποίο συνίσταται να απομονωθούμε και να μην αγγιζόμαστε. Κατανοητό και επιβεβλημένο, αν θες τη γνώμη μου.
Η γνώμη μου είναι μπερδεμένη αυτόν τον καιρό και αλλάζει συχνά με βάση όσα πρωτόγνωρα και ανείπωτα τριγύρω συμβαίνουν. Καταλήγω, πάντως, στα σίγουρα πια, στο "stay home, stay safe". Κράτα τον εαυτό σου ασφαλή, αλλά στην τελική και τους γύρω σου, τις πολυσυζητημένες ευπαθείς ομάδες, τις ομάδες που τρέμει το φυλλοκάρδι τους σε κάθε, δικό τους ή άλλου, "γκουχ" και "αψού". Και το δικό μου (το φυλλοκάρδι) τρέμει ώρες-ώρες, όταν έχεις παιδιά η ανάγνωση των περιρρέοντων κινδύνων γίνεται διαφορετικά, θυμίζει ίσως μια γάτα που μόλις έχει γεννήσει και όταν την πλησιάζεις σου πετάει ακαριαία νύχια, παρόλο που πριν γίνει μάνα κοιμόταν στην αγκαλιά σου και τριβόταν με τις ώρες στα πόδια σου.
Η γνώμη είναι μπερδεμένη, γι'αυτό και κατανοώ τους φίλους στο fb που τις προάλλες μου την έπεσαν και μου την είπαν. Και είναι περίεργο, διότι ο ένας με χαρακτήρισε, εμμέσως πλην σαφώς, ανεύθυνο κι απλοϊκό στο πώς βιώνω το φαινόμενο της επιδημίας, ενώ ο άλλος, κι αυτός εμμέσως πλην σαφώς, με είπε χέστη, υπερβολικό και θύμα του κατασκευασμένου τρόμου. Τους καταλαβαίνω, αλλά συνιστώ, με όλη μου την αγάπη, στον έναν ψυχραιμία και στον άλλο λίγο καλό φόβο (αυτόν που φυλάει τα έρμα).
Δεν καταλαβαίνω απ'την άλλη επουδενί τον παλιό μου συμφοιτητή απ'το Λονδίνο, ο οποίος με αφορμή ένα ποστ μου για το προσφυγικό και τα φοβερά και τρομερά που διαδραματίστηκαν στα σύνορα τις περασμένες μέρες, με χαρακτήρισε "αφελή, αθώο και ανέξοδο (;) ανθρωπιστή" κι ύστερα αναρωτήθηκε "και τι να κάνω εγώ τώρα που η άλλη η έγκυος έφτασε στο νησί; Να κλάψω;". Κάνε ό,τι θες Κ.,νιώσε ό,τι θες - δική σου η καρδιά και η ψυχή... Αλλά άσε και τη δική μου στην ησυχία της.
Το "αναγκαστικό" μου διάλειμμα στη δουλειά όπου να ναι τελειώνει. Σε 4 ώρες θα κλειδώσω την πόρτα και θα κατέβω τις σκάλες. Δεν ξέρω πότε θα γυρίσω. Εύχομαι σύντομα. Εύχομαι σύντομα να τελειώσει τούτη η επιστημονικής φαντασίας ταινία που δεν είναι ταινία, να έχει τίτλους τέλους και ένα όσο το δυνατόν happy end. Και, φυσικά, να μην έχει sequel... Bye bye mates - μείνετε δυνατοί κι ενωμένοι, μείνετε υγιείς και αγαπημένοι.
* [μάζευα τις παρακάτω φωτογραφίες καιρό. δυστυχώς, δεν έχουν πλάκα]
