To Υπόγειο ανοίγει τις Πόρτες:
Ένα Υστερόγραφο
Από τον Σ. Μανούση
O καλός φίλος Στέφανος Μανούσης, ιδρυτικό μέλος και μπασίστας-πληκτράς των Skinner Box, ήταν από τους πρώτους που "δήλωσε συμμετοχή" στο μεγάλο αφιέρωμα του Υπογείου στους Doors και τον Jim Morrison (check here), με αφορμή τη συμπλήρωση 45 χρόνων από το θάνατο τoυ μοναδικού Jim... Παρόλα αυτά, μία ξαφνική υποχρέωση που πρόεκυψε στο Στέφανο το Σαββατοκύριακο που εμείς "χτίζαμε" το Morrison tribute, δεν του επέτρεψε να προλάβει τα "αυστηρά και απροσπέλαστα" deadline του Υπογείου. Εδώ λοιπόν το Υστερόγραφο του αφιερώματός μας, ένα πανέμορφο κείμενο από τον αγαπημένο Στέφανο.
P.S. Στεφ, το Must υπάρχει ακόμα, έχει γίνει DVD Club, έχει όμως και 2-3 ράφια με CD, Μαντόνες, Wham κλπ., Νταλάρα και Μικρούτσικο και άλλα τέτοια ηρωικά, απομεινάρια πιθανότατα των μακρινών πια 90's...
Mike N.
Θα ξεκινήσω λίγο ανάποδα: Ήταν τέλη του 1992, όταν ο γράφων διένυε το 13 έτος της ζωής του – αρχή δευτέρας Γυμνασίου. Είχα τότε ένα συμμαθητή (τον Κώστα), ο οποίος φόραγε μία μπλούζα Jim Morrison μέρα παρά μέρα στο σχολείο. Ήταν η εποχή που είχα «παρατήσει» την τέκνο και εν γένει Dance μουσική που συνήθιζα να ακούω μέχρι πριν κάνα χρόνο και είχα βουτηχτεί με τα μπούνια που λένε στους Nirvana, στους Alice in Chains, στις Τρύπες, στους Στέρεο Νόβα και διάφορα new wave καλούδια που άκουγε ο μεγάλος μου ο ξάδερφος, όπως Depeche, Duran Duran, Simple Minds, The Cure… Η χαρά και η ανεμελιά είχαν δώσει την θέση της στον θυμό, σε ένα μεγάλο θυμό μαζί με μία υφέρπουσα, αλλά καλά καλυμμένη θλίψη…
«Τι μπλούζα είναι αυτή ρε;»
« Καλά ρε μαλάκα, δεν ξέρεις τον Jim Morrison των Doors;»
« Αν είναι κανένας χίπις γερό - παπάρας δεν με απασχολεί»
« Καλά όλο μαλακίες λες, πρώτον έχει πεθάνει…»
« Εσύ ακούς μαλακίες»
Κάπου εκεί τελείωσε η κουβέντα. Θα σταθώ λίγο εδώ και εξηγούμαι: Δεν τον ήξερα καν τον Morrison, μα την Παναγία. Δεν τον είχα ακούσει καν. Μεγάλωσα σε ένα λαϊκό σπίτι, όπου το μόνο άκουσμα που υπήρχε από Ροκ μουσική ήταν μία παλιά κασέτα του Ντέμη Ρούσου με τους Aphrodite’s Child και κάποια προσωπικά του, της οποίας την ύπαρξη ούτως ή άλλως αγνοούσα… Κλαρίνα, λαϊκά, ρεμπέτικα και Ξυλούρη άκουγαν οι δικοί μου, που ανήκαν στην γενιά του. Παρόλα αυτά, ήμουν τόσο μαλάκας περιωπής που είχα και άποψη. Εντάξει στα 13 σου δικαιολογείσαι να 'σαι και λίγο παπάρι.
Μετά από περίπου έξι μήνες πέθανε ο Πατέρας μου από Καρκίνο του πνεύμονα, καλοκαίρι του 1993. Ο θυμός συνέχιζε να υπάρχει ακόμα πιο έντονος, αλλά άρχιζε σιγά-σιγά και η ενδοσκόπηση από το σοκ της ανυπαρξίας. Και τι καλύτερο φάρμακο από την μουσική, ε; Εκείνη η κουβέντα με τον Κώστα με τριβέλιζε… Σπάει ο διάολος το ποδάρι και κερδίζω τον Οκτώβρη του 1993 13άρι στο ΠΡΟΠΟ! Λίγα τα φράγκα (Μόνο ο Χατζηχρήστος στο Λαός και Κολωνάκι έγινε μεγιστάνας από το 13άρι, εγώ όχι), αλλά ικανά να μου προσφέρουν την αγορά του πρώτου μου CD Player. Το πήρα την άλλη μέρα. Και τώρα; Τι να αγοράσω; Ποια να είναι τα πρώτα μου CD; Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι το πρώτο θα ήταν το IN UTERO που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Ναι, όμορφα, αλλά τι άλλο; Οκ, και το πρώτο Black Sabbath. Έχω λεφτά για άλλο ένα. Το θυμάμαι σαν χτες, το δισκοπωλείο ήταν εδώ στην Πετρούπολη, Must νομίζω λεγόταν…Κοιτάζω τα ράφια και βλέπω το πρώτο των Doors. Λέω από μέσα μου «αυτούς θα πάρω, λες να χε δίκιο ο Κώστας;».
Το λοιπόν, την πρώτη μέρα που βγήκα να αγοράσω CD , αυτή την ιερή μέρα που θυμόμαστε όλοι, αγόρασα The Doors. Πήγα σπίτι, έκλεισα πόρτες… Και το περίεργο ποιο είναι; Δεν έβαλα In Utero να παίξει, ποιος ΕΓΩ, δεν έβαλα να παίζει Nirvana! Τοποθετώ λοιπόν Doors. Και ξεκινάει. Break On Through... "Πφφ, τι μαλακία αγόρασα, τι φλωριές είναι αυτές το κέρατο μου!". Το έβγαλα αμέσως. Άκουσα καμία 40αριά φορές το In Utero και στάνιαρα.
Πέρασαν περίπου 3 χρόνια, κάπου στα τέλη του 1996 που ετοιμαζόμουν για Πανελλήνιες, και είχα πια «μπει στην φάση» να πηγαίνω Dark Sun και να ακούω μόνο Joy Division, The Cure, Bauhaus, Cave, Sisters και λοιπούς αστέρες. Κάπου εκεί μου ξανάρθε. Θα το ξαναβάλω. Το Doors ντε… Από εκείνη την ημέρα και μετά μαζί με την αφίσα του Robert Smith, και του Cobain (που δεν έφευγε πάνω από το κρεβάτι), κρεμάστηκε και ο Jim. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι κατάλαβα πόσο τεράστια τέχνη παρήγαγε και πως ένα εφηβικό μυαλό και αυτί σαν το δικό μου πριν τρία χρόνια ήταν αδύνατο να το ενστερνιστεί. «Γι’ αυτήν την καινούρια μουσική χρειάζονται και καινούρια αυτιά», είχε πει κάποτε ο Νίτσε και φάνηκε ότι τότε τα απόκτησα και εγώ τα αυτάκια…
Δεν χρειάζεται να αναλύσω το ο,τιδήποτε για τον καλλιτεχνικό του οίστρο, για την προσωπική του ζωή και όλα αυτά. Το έχουν κάνει άλλοι πολύ καλύτερα και ποιητικότερα από εμένα. Ξέρω όμως ότι ακόμα και σήμερα, όταν ακούω το Τake Ιt Αs Ιt Comes, βυθίζομαι στην ζωή μου…Αυτά τα πλήκτρα, αυτή η ερμηνεία, αυτοί οι στίχοι. Ήταν μοναδικός… Και ήταν μοναδικός, γιατί κατάφερε να με σημαδέψει για 21 χρόνια τώρα. Αλώστε τι είναι η μουσική; Μία ιστορία για την ψυχή. Τη δική σου, τη δική μου, όλων μας…
Time to live
Time to lie
Time to laugh
Time to die
Takes it easy, baby
Take it as it comes
Don't move too fast
And you want your love to last
Oh, you've been movin' much too fast
