Gimme A Hand
Moa Bones
Track by Track
Ο καλύτερος Moa Bones δίσκος; Ναι.
Αυτό αναρωτιόμουν και αυτό απαντούσα, ακούγοντας τις προηγούμενες μέρες το νέο δημιούργημα του Δημήτρη Αρώνη, “Gimme A Hand” (out 3/11). Και τούτη η διαπίστωσή μου, περί του πιο ολοκληρωμένου Moa Bones δίσκου, αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα μέσα μου, όταν αναλογίζομαι πως και τα τρία προηγούμενα άλμπουμ του Αθηναίου singer/songwriter, το καθένα με τον τρόπο του και το με το ξεχωριστό αποτύπωμά του, ήταν εξαιρετικά ("Aquarelles"/2011, "Spun"/2015, "Love's End - OST", 2020). Με τον πήχυ, λοιπόν, ούτως ή άλλως πολύ ψηλά, το “Gimme A Hand”, ορθώνεται ως μια αρτιότατη, γεμάτη κοφτερές ιδέες και εμπνεύσεις, κυκλοφορία.
Με χαρά καλωσορίζουμε στο Υπόγειο τον ίδιο τον Δημήτρη, για μια πολύ ενδιαφέρουσα, όσο και πρωτότυπη, track by track παρουσίαση του νέου του δίσκου.
Πριν σας αφήσουμε στο track by track, να σημειώσουμε πως στις 18 Νοεμβρίου ο Moa Bones θα εμφανιστεί ζωντανά στο Arch Club με special guest τον Sillyboy's Ghost Relatives (check event & tickets here). Άχαστο.
Inevitable
Τι σημαίνει υπογλυκαιμία; Να θες να βουτήξεις σε μια κουταλίτσα ζάχαρη αλλά να μη διαθέτεις υποψία γλυκού στο σπίτι. Και να σε πιάνει μια κρισάρα ικανή να σε στείλει περίπτερο στις 3 το πρωί ν' αγοράσεις δύο κούτες bueno. Τι; Δεν υπάρχει ανοιχτό περίπτερο σε ακτίνα 10 χιλιόμετρων; Αποκλείεται. Θες να με στείλεις ψυχιατρείο; Οooκ. Και να σου πω, λεφτά έχεις; Πρέπει να βάλεις βενζίνη στ' αμάξι να πας περίπτερο. Α δεν έχεις αμάξι ε; Πόδια τότε. Που να τρέχεις όμως τώρα, γάμησε το. Κάτσε σπίτι μωρέ.. Σπίτι έχεις; Πάλι καλά, μια χαρά είσαι με 600 ευρώ πεπαλαιωμένο υπόγειο στο Νέο Κόσμο. Τουλάχιστον με το νέο market pass, τώρα μπορείς κι εσύ να αγοράσεις μια χλωρίνη κλινέξ εντελώς δωρεάν, στην προνομιακή τιμή των 5 ευρώ. Τι “τι να την κάνεις τη χλωρίνη”, κοντεύεις να πνιγείς στη σκόνη ρε. Καθαριότητα η μισή αρχοντιά. Μην κοιτάς που 'ναι έξω μπουρδέλο. Είναι όλοι ηθοποιοί. Εδώ υπάρχει ποιότητα ζωής. Απο βδομάδα μόλις πληρωθώ ετοιμάσου για το αναπόφευκτο, υπογλυκαιμία αντίο για πάντα. Καλά, εννοείται, δε σου λέω πώς. Θα σου πω όμως μια ιστορία. Για φέρε μια τζούρα...
Nocturnal
Καθόμουν που λες ένα βράδυ κάτω απ'το πάπλωμα, κι εκεί που σκεφτόμουν κάτι δικά μου ακούω έναν παράξενο θόρυβο. Σηκώνομαι πάνω ψιλοχεσμένος από φόβο, πάω στο μπάνιο στις μύτες των ποδιών, ανάβω φως και ξαφνικά εμφανίζεται κάποιος. Μιλάμε βγάζω μια κραυγή μ' ακούσανε μέχρι τη Λάρισα.Τι ποιος ήτανε ρε. Εγώ ήμουν. Είχα ξεχάσει ότι είχε καθρέφτη το μπάνιο. Μετά άρχισα να με παρατηρώ προσεκτικά Κι όσο με κοίταζα τόσο το πρόσωπο μου άλλαζε μορφές. Πρώτα έγινα Ινδιάνος, μετά μπαλαρίνα που χόρευε σε τεντωμένο σκοινί, και κατέληξα μαύρος πάνθηρας να κουνάω την ουρά μου στρογγυλοκαθισμένος στο νιπτήρα. Μυστήρια πράματα. Λέω μάλλον με πείραξαν τα noodles.
Monster
Μετά ξανακοιτάζω τον καθρέφτη και τι να δω. Είχα γίνει ένα απαίσιο, γλοιώδες, αποκρουστικό τέρας. Η ανάσα μου βρώμαγε ζωώδη ένστικτα, τα δόντια μου είχαν αίμα, αίσχος. Ήμουν τόσο αποκρουστικός που ο καθρέφτης δεν άντεξε και άρχισε να ραγίζει βγάζοντας έναν οξύ διαπεραστικό ήχο. Εγώ ξεκίνησα να μουγκρίζω κι ο ήχος γινόταν όλο και πιο εκκωφαντικός μέχρι που ο καθρέφτης έσπασε με κρότο. Μπουυυυυυμ πετάγομαι πάνω και συνειδητοποιώ ότι μόλις είχα ξυπνήσει απο εφιάλτη. Φοβερό; Ήμουν τέζα ιδρωμένος και κατάκοπος. Σηκώνομαι απ΄το κρεβάτι με χίλια ζόρια, κάνω ένα τεστ και τι να δω...
Virus
Είχα κόβιντ ρε μαλάκα. Γαμώ την τρέλα, έκανα 10 μέρες καραντίνα, έπαιρνα κάτι βιταμίνες D, χλαπάκιαζα κάτι σούπες, χάζευα και κάτι σειρές που ούτε πολυκαταλάβαινα τι γινόταν. Σαν αιώνας μου φάνηκε. Ε, μετά πέρασε ο καιρός, έγινα καλά, σταματήσαν και τα λοκντάου και μπήκα στο καράβι για Τήνο.
Disehmbarkaytio
Στο καράβι τα γνωστά. Μέσα κατάψυξη, έξω ζεστός αέρας, μωρά να κλαίνε, σκυλιά να τσαμπουκαλεύονται, ο ήλιος να λούζει τη θάλασσα έτσι αισθαντικά, το κυλικείο πιο ακριβό κι απο φαρμακείο. Κάποια στιγμή εκεί που ανεμιζόμουν πάνω στο ντεκ, απαγγέλει ο καπετάνιος το γνωστό ποιηματάκι απ΄τα μεγάφωνα “ολ πασετζερς γουιδ ντεστινέισιο Τήνος, γκετ ρεντι φορ ντισεμπαρκέισο”.
Let Em Go
Κατεβαίνω στο νησί που λες και περνάω 10 μέρες ζάχαρη. Μπάνια, φαγητάρες, ξεκούραση, ποτάρες τα βράδια. Που να στα λέω. Τα μπλέξαμε εκεί ωραία και μ' ένα κορίτσι, ξαφνικά οι σκοτούρες μου εξαφανίστηκαν. Γι΄αυτό σου λέω ρε, άστα τώρα τα παλιά, πάμε γι' άλλα, η ζωή είν' ωραία. Τι θα 'ταν το καλοκαίρι χωρίς το χειμώνα μου λες; Αν και να σου πω την αλήθεια, δε θα χα πρόβλημα να 'ταν όλο το χρόνο καλοκαίρι. Αιώνιο, πώς το λένε;
Nowhere Land
Εδώ μια χρονιά είχα πάει Αμοργό και κόντεψα να βγάλω ρίζες. Σεπτέμβρης είχε φτάσει, είχε φύγει όλο το νησί σχεδόν, κι εγώ εκει! Δώστου βόλτες, δώστου θάλασσες, ηλιοβασιλέματα, χωριά, ομίχλες, κούμπα λίμπρε, νύμφες του Αιγαίου, μακελειό ρε. Σαν όνειρο. Ήρθε το μπλου σταρ τρεις φορές να με πάρει κι εγώ το χαιρετούσα απ΄το λιμάνι σκίζοντας το εισιτήριο επιδεικτικά. Ωραία η Αμοργός. Τα τρία ψέματα της Αμοργού τα ξέρεις; Αύριο θα φύγω, σήμερα δε θα πιω, θα σ' αγαπώ για πάντα. Νταξ, αυτό το τελευταίο το βαλα εγώ γιατί το “σήμερα θα τελειώσω το βιβλίο” μου φαινόταν πάντα ξενέρωτο.
Younger Bones
Ένιγουει, τι άλλο να σου πρωτοπω. Α ναι, για το δίσκο που με ρώταγες τις προάλλες, η απάντηση είναι όχι. Δεν είναι όλα τα τραγούδια δικά μου ούτε οι στίχοι. Να 'ναι καλά ο Βάνιας, ο άνθρωπος μου εμπιστεύτηκε τραγούδι του και περίμενε δυο χρόνια να δει άσπρη μέρα. Κάλλιο αργά παρά ποτέ λένε. Κι εννοείται έχουν δίκιο. Αφενός γιατί με συμφέρει, αφετέρου πώς να το κάνουμε, δε δουλεύει με insert coin το μηχάνημα. Μεταξύ μας πάντως, ψιλομπόμπα το 'κανα.
This Long Dusty Road
Και να σου πω και κάτι, τελικά σ' αυτό το μακρύ σκονισμένο δρόμο έχω και τις καλές μου στιγμές. Με τις μπαλάντες μου, τις φολκιές μου, τις ψυχεδελοροκιές μου. Πάρε εδώ τώρα μια υπαρξιακή Οδύσσεια, μπας και γνωριστούμε λίγο καλύτερα. Άντε γιατί σε πολύ κουτάκι έχουμε βάλει ο ένας τον άλλο και ψυχαναγκαζόμαστε όλοι μαζί παρέα. Καλύτερα όμως παρέα φίλε μου, καλύτερα! Δε θέλω να 'μαι μόνος.
