15 Πράγματα που με
Εκνευρίζουν Ανεξήγητα Πολύ
(15 Μέρες Οργής και Μένους)
H παρούσα λίστα δεν έχει ουδεμία -πλην ενός αληθινά εκνευριστικού τραγουδιού- σχέση με τη μουσική. Έπρεπε, όμως, να δημοσιευθεί, γιατί αλλιώς θα... έσκαγε απ'το κακό της και τον άπειρο συσσωρευμένο θυμό της. Δημιουργήθηκε στο μεγαλύτερο μέρος της σταδιακά και με πολλά νεύρα, με μια ακανόνιστη, σκορπισμένη στο χρόνο, σειρά δημοσιεύσεων στον fb τοίχο μου τους τελευταίους 13 μήνες. Εδώ, λοιπόν, 15 καθημερινές πηγές αστείρευτου θυμού, 15 βαθιές πληγές οργής και μένους, 15 πράγματα που με εκνευρίζουν ανεξήγητα πολύ.
Μέρα 1η - 4/5/2018
Τα "πατητά" τασάκια (επιστημονικά ονομάζονται "αντιανεμικά", το ήξερες;).
Για να σβήσεις το τσιγάρο σου, σου σβήνει πρώτα η ψυχή. Ειδικά όταν το αναθεματισμένο έχει παλιώσει (μετά από δυο-τρεις σβούρες max. δλδ.) και η περιδίνιση του άξονα κολλάει, μου ρχεται να το σπάσω...
Μέρα 2η - 9/6/2018
Που ο ελεύθερος χρόνος περνάει πολύ πιο γρήγορα από τον υπόλοιπο (χρόνο).
Είναι πολύ σπαστικό όταν (νομίζεις πως) επιτέλους έχεις πολύ ελεύθερο δικό σου χρόνο, αλλά τελικά αυτός (ο χρόνος) δεν ήταν και τόσος πολύς όσο νόμιζες και εσύ κάνεις το 1/100 από αυτά που με τόση χαρά είχες προγραμματίσει πως θα κάνεις μέσα σε αυτόν το χρόνο. Και είναι γενικά περίεργο πόσο γρήγορα περνάει ο ελεύθερος δικός σου χρόνος σε σχέση με όλους τους άλλους χρόνους σε αυτή τη ζωή...
Ο χρόνος είναι γενικός
δεν μπορούμε να εντοπίζουμε οράματα
δεν μπορούμε να μοιράζουμε αστραπές
Ο χρόνος είναι γενικός
δεν μπορούμε να μοιράζουμε αστραπές
απ’ τα κλωστήρια τ’ ουρανού με δόσεις
Κάποιο σκαθάρι στοχαζόμαστε απέριττα
η πιο μεγάλη ώρα της ζωής
υπάρχει σαν τις άλλες
Δεν πάει μια βδομάδα που έβλεπα
δυο παράξενα ζωα στην ύπαιθρο
να ξεραίνουν το θάνατο στη ράχη τους
Ο χρόνος είναι γενικός
ο χρόνος είναι κοροϊδευτικός
είναι αμέτοχος σαν τα περίπτερα στην κίνηση
Θεραπευτική Αγωγή, Νίκου Καρούζου
Μέρα 3η - 18/6/2018
Το περιτύλιγμα στα γλειφιτζούρια.
Όταν τα παιδιά μου μού ζητούν να τους ανοίξω γλειφιτζούρια, κάνω το σταυρό μου, τους ζητάω να απομακρυνθούν από το χώρο για να μην με δουν εκτός εαυτού και ξεκινάω την... υπερπροσπάθεια. Είμαι σίγουρος πως υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος να τυλίξεις ένα γλειφιτζούρι, σας παρακαλώ απανταχού γλειφιτζουροφτιάχτες, βρείτε τον! Λυπηθείτε μας!
Μέρα 4η - 28/6/2018
Η ξερολίαση, συνδυασμένη με αλαζονεία και ψευτο-coolness.
Δύσκολο να περιγράψω επακριβώς τούτη τη μάστιγα, μία έκφανση συμπεριφοράς που περιστασιακά συναντώ από μικρός σε διάφορους ανθρώπους στην κανονική ζωή, αλλά πολύ συχνά τελευταία στο φβ. Θα πω απλά πως κάποιος το παίζει αυθεντία έχοντας πολύ περιορισμένο γνωστικό background στο θέμα, και όχι μόνο αυτό, αλλά επιστρατεύει και ελεεινό ειρωνικό αφ'υψηλού τόνο, που μου έρχεται να τον πλακώσω. :) Να δώσω ένα διττό παράδειγμα επί του Μακεδονικού που είναι και επίκαιρο:
"Χαλαρώστε Ελληνάκια, δεν σας πήραν και το βρακί. Ούτως ή άλλως δεν ήταν ποτέ δικό σας, το έχει φορέσει όλη η Ευρώπη, αποικία ήσασταν μια ζωή..."
Και αντιστρόφως: "Όταν εσείς οι και καλά προχώ καταλάβετε τι έγινε (που δεν το βλέπω να γίνεται ποτέ), το πουλάκι θα έχει πετάξει και θα λέτε γιατί δεν διάβαζα Ιστορία... Αλλά, ξέχασα, για σας η Ιστορία ήταν τα παιδικά χρόνια του Τσε Γκεβάρα"
Φυσικά, τέτοιον τρόπο προσέγγισης τον συναντάς παντού, από το ποδόσφαιρο, τη μουσική και τον κινηματογράφο, ως και θέματα της καθημερινότητας:
"Τι έγινε Αθηναίοι; Τρομάξατε με το σεισμό; Εμείς στα Επτάνησα τα 4,5 ρίχτερ τα έχουμε για πρωινό."
(απευθύνεσαι σε μια πόλη, που οι κάτοικοί της το 1999 έζησαν τον φονικότερο σεισμό στην Ελλάδα τα τελευταία 50 χρόνια, θρηνώντας 143 ανθρώπους).
Μέρα 5η - 19/6/2018
Τα Κουνούπια
"Αν νομίζετε ότι είστε πολύ μικροί για να κάνετε τη διαφορά, δοκιμάστε να κοιμηθείτε με ένα κουνούπι στο δωμάτιο."
Δαλάι Λάμα
Πριν λίγο βγήκα στο κήπο για να καθαρίσω τη λεκάνη που κατοικούν οι 2 θαλάσσιες χελωνίτσες μας. Μετά τις τάισα. Μετά έκανα ένα τσιγάρο χαζεύοντάς τις να τρώνε και να σκαρφαλώνουν στην πέτρα τους. 15 λεπτά κράτησε όλο αυτό, όταν μπήκα πάλι μέσα στο σπίτι πρέπει να με είχαν τσιμπήσει γύρω στα 7.551 κουνούπια, με είχαν κάνει σουρωτήρι από την κορφή ως τα νύχια. Μου τη σπάνε οι κώνωπες, όταν ξεκινούν τις επιθέσεις τους, μου έρχεται να τους αποκεφαλίσω έναν-έναν, βλαστημώντας με τις χειρότερες βρισιές που γέννησε αυτός ο όμορφος τόπος, ας όψεται που έχουν μόλις 4-5 εβδομάδες ζωής maximum...
*extra bonus θυμού: το "βζζζζζζζζβζζζζζζζ" που κάνουν στα αυτιά σου όταν κοιμάσαι.
*extra bonus θυμού 2: όταν είναι πάνω σου, τα βλέπεις και σε βλέπουν που τα βλέπεις, τα σκουντάς να φύγουν (τους κάνεις poke δλδ.) και αυτά σε γράφουν στα παλιά τους τα κουνουπίσια παπούτσια και συνεχίζουν την αφαίμαξη. Θράσος. Αυτό το κάνουν συνήθως τα κουνούπια-τίγρεις, σαν αυτό που βλέπετε στη φώτο.
Μέρα 6η - 12/10/2018
Το τραγούδι και ο χορός του Gangnam Style του PSY.
Μία γλοιώδης μάστιγα που με κάνει να ανακατεύομαι και να τρέμω σύγκορμος από νεύρα και απέραντη αηδία. Μουσική, στίχοι (;), βίντεο κλιπ, φωνή, φάτσα τραγουδιστή, ρούχα τραγουδιστή και -φυσικά!- ο χαρακτηριστικός χορός, ΟΛΑ ΧΑΛΙΑ! Το χειρότερο είναι το τραγούδι είχε τεράστιο impact (!), έκανε ρεύμα, και στη συνέχεια ακούσαμε και πολλούς επίδοξους κλώνους του. Επίσης, εκείνη την εποχή, πολλοί "μαθητές" μου (παιδοψυχολόγος στο επάγγελμα), κατά τη διάρκεια της συνεδρίας μας, έβαζαν στα κινητά τους το κομμάτι και μού έδειχναν γεμάτοι περηφάνια τον Gangnam Style χορό και εμένα μου 'ρχόταν -για πρώτη φορά στα 15ετή χρονικά που ασκώ το επάγγελμα- να τους δέσω στην καρέκλα και να τους βάλω να ακούσουν με το ζόρι 10 ώρες Doors για να ισιώσουμε... Παρόλα αυτά, λόγω θέσης και ρόλου, έπρεπε να ακούω το κομμάτι και να κάνω πως το διασκεδάζω... Μπλιαξ, μπλιαχ και όλα τα συναφή - τα θυμάμαι τώρα και κλαίω.
* H παρούσα εξέχουσα πηγή θυμού, πρωτοδημοσιεύτηκε στη συλλογική λίστα του Υπογείου "The BSMNT Group Verdict: 30 Απαίσια Τραγούδια (#tinaftore)"
Μέρα 7η - 17/11/2018
Που η Αττική είναι στις βροχές και στις πλημμύρες «όπου γάμος και γιορτή η Βασίλω πρώτη» και στα χιόνια «η τελευταία των Μοικανων».
(Ζω για να ξαναζήσω αυτήν την εικόνα).
Μέρα 8η - 15/12/2018
Η λέξη influencer - και ακόμα περισσότερο όταν τη βλέπω γραμμένη σε άπταιστα νεοχιψτερικα νεοελληνικά = ινφλουενσε.
Με εκενευριζει απίστευτα η λέξη, όσοι διατείνονται πως φέρουν την ιδιότητα της σημασίας της και ακόμα περισσότερο όσοι χρησιμοποιούν κάθε γλοιωδικο, υποκριτικό και φτηνό τρόπο για να καταφέρουν να γίνουν (influencers).
Νομίζω πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια άλλη αγγλική φράση, η οποία -σε αντίθεση με την influencer- μ αρέσει παρά πολύ: Attention whores...
Μέρα 9η - 24/12/2018
Οι Facebook-ικοί φίλοι που με έχουν κάνει "unfriend", με έχουν δηλαδή ξεκάνει από φίλο.
Καταρχάς, το ξέρω πρώην φίλοι μου, το γνωρίζω - αργά ή γρήγορα θα το ανακάλυπτα, μη νομίζετε πως δεν θα ερχόμουν αντιμέτωπος με την άβυσσο της απόρριψής σας. Και απορώ, μέρες αγάπης που είναι, τι σας έκανα; Όχι πείτε μου, τι σας έκανα; Τι σας χάλασε στη φιλία μας;
Το μόνο που δέχομαι σαν αιτία για την αποτρόπαια κίνησή σας, είναι να είστε flat earther ή Χρυσαυγίτης και να ενοχληθήκατε από τις κατά καιρούς αναρτήσεις μου. Εν τοιαύτη, όχι απλά δέχομαι την διακοπή της διαδικτυακής φιλίας μας, τουναντίον την επικροτώ και σας ευχαριστώ που με προλάβατε.
Χρόνια πολλά υπόλοιποι φίλοι μου και -να το ξέρετε- αν με κάνετε unfriend, θα σας βρω!
Μέρα 10η - 13/1/2019
Οι θόρυβοι.
Ναι, αυτό είναι ένα κουσούρι που έχω αποκτήσει στην ώριμη ηλικία μου, τα τελευταία περίπου 10 χρόνια, από τα 30 μου και μετά δηλαδή. Και το εν λόγω κουσούρι επιδεινώνεται ραγδαία και με γεωμετρική πρόοδο χρόνο με το χρόνο. Εντάξει, δεν έχω γίνει και κάνας ξινός που τον ενοχλεί η φασαρία από το πάρτι απέναντι (ίσα-ίσα πολύ θα ήθελα να με έχουν καλέσει και να είμαι εκεί), ούτε είμαι από αυτούς που θα κάνει παρατήρηση στα παιδάκια που παίζουν μπάλα ή μπάσκετ δίπλα του (ίσα-ίσα πολύ θα ήθελα να με βάλουν στην ομάδα τους).
Με ενοχλούν κάποιοι συγκεκριμένοι ήχοι, μου τρυπάνε τα αυτιά και μου ρχεται να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο. Εδώ ένα Top-3
- τα παπάκια. Όχι φυσικά τα γλυκύτατα πτηνά, αλλά τα μηχανάκια παπάκια. Ειδικά αν έχουν έξτρα εξάτμιση ξέρω γω και είναι και "κωλοφτιαγμένα" που λένε, από 50άρια έχουν γίνει 100αρια κλπ. Και ακόμα πιο ειδικά όταν ο αναβάτης γκαζώνει απότομα για να εντυπωσιάσει κάποια κορίτσια που πίνουν καφέ ανέμελα στην καφετέρια δίπλα.
- ο φυσητήρας φύλλων που χρησιμοποιούν οι κηπουροί, την κηπευτική ηλεκτρική σκούπα, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω, ελπίζω να (με) καταλαβαίνετε.
- τα κομπρεσέρ στις οικοδομές. Διαχρονική μάστιγα που όμως λόγω της κρίσης τείνει προς εξαφάνιση.
Μέρα 11η - 15/1/2019
Που στις δημόσιες υπηρεσίες δεν σου σηκώνουν το τηλέφωνο με τίποτα και σε αναγκάζουν να πας εκεί, να περιμένεις στην ουρά, να κάψεις όλο το πρωινό σου, για να κάνεις μια απλή ερώτηση. ΠΟΛΥ ΑΠΛΗ. Και τα πράγματα βέβαια φτάνουν στα όρια της τρέλας, όταν τελικά πηγαίνεις, περιμένεις στην ουρά, έρχεται η σειρά σου, κάνεις την ερώτηση και σου λένε "Δεν το γνωρίζουμε αυτό κύριε, πρέπει να απευθυνθείτε στην τάδε Υπηρεσία του τάδε φορέα". Και έτσι ο καφκικός φαύλος κύκλος σου θα συνεχίζει να διαγράφεται, επειδή ένας άνθρωπος δεν βρέθηκε να σηκώσει το τηλέφωνο...
Όχι, δεν το σηκώνουν ρε φίλε, με τίποτα! Αν τους κουράσεις μάλιστα, στο γυρίζουν στο fax και ακούς αυτόν το απαίσιο ήχο ή στο κλείνουν στη μούρη και ακούς το... γνωστό βουητό της χυλόπιτας που ακούς όταν μια γραμμή είναι καταλειμμένη (τουτ τουτ τουτ).
Μέρα 12η - 8/2/2019
Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος.
Μιλάμε για τον άνθρωπο που όταν η Μάγδα Φύσσα πρωτοαντίκρισε τον εν ψυχρώ δολοφόνο του γιου της Γιώργο Ρουπακιά, είπε το εξής, μπροστά στον τηλεοπτικό φακό: «Είπαμε για τραμπούκους, η μάνα Φύσσα ξέσπασε, πέταξε το μπουκάλι, ο Ρουπακιάς έχει αρχίσει και -σε τελείως ανθρώπινο επίπεδο- λογικά αυτός ο άνθρωπος πρέπει να είναι ράκος, δεν αντιδρά πια, μόνο ο δικηγόρος του αντέδρασε. Από την άλλη μια μάνα -τα είδατε και χθες- είναι λυτή. Και γερνάει και του λέω δεν θα ησυχάσω αν δεν σε κρεμάσω. Καταλαβαίνετε πως είναι ολίγον κάπως».
Αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που με εκνευρίζει αφόρητα ο Μπογδάνος. Έχει και πει και έχει γράψει δεκάδες άλλα. Τελευταίο (Φεβρουάριος 2019) αυτό:
(Υ.Γ. Τιμή και δόξα στον Αλέξανδρο Κοντοπίδη, ο οποίος καλεσμένος στην εκπομπή του Μπογδάνου "ΕΥΘΕΩΣ", του κατούρησε την καρέκλα του κι έφυγε. Η εκπομπή, προφανώς, δεν έγινε ποτέ).
Μέρα 13η - 17/5/2019
Οι Εκτυπωτές.
Μαγικό μηχάνημα, αν σκεφτείς πως φέρνει σε χαρτί ο,τιδήποτε βλέπεις στην οθόνη του υπολογιστή σου. Από κείμενα, σημειώσεις κλπ., ως και φωτογραφίες, ιστοσελίδες και τα ρέστα. Ναι, όσο αυτονόητο σου φαίνεται εν ετει 2019, άλλο τόσο μαγικό και υπερχρήσιμο παραμένει, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από την πρώτη εμφάνισή τους.
Η μαγεία τους, όμως, δεν εξαντλείται στη χρηστικότητά τους. Είναι πραγματικά εξωπραγματικά αξιοπερίεργο (και εκνευριστικό!!!) το ποσο εύκολα και ανεξήγητα κολλάνε ή ακόμα χειρότερα χαλάνε. Χωρίς λόγο, ρε φίλε, καταρρέουν και καταλήγουμε να παίρνουμε καινούριο κάθε 6 μήνες. Και παίρνεις καινούριο, αλλά τους παλιούς δεν τους πετάς, λες όχι γμτ φελέκι μου, ούτε 6 μήνες δεν τον έχω, θα τον φυλάξω να τον φτιάξω κάποια στιγμή, κρίμα είναι... Και δεν το φτιάχνεις ποτέ και αν μπεις στην αποθήκη μου θα νομίζεις πως μπήκες στο Πλαίσιο. Έχω καμία 10αρια εκτυπωτές εκεί να παίζω...
Ο λόγος που θυμήθηκα ποσο εκνευριστικοί είναι οι εκτυπωτές, είναι πως σήμερα πήρα εκδίκηση! Έφτιαξα τον εκτυπωτή μου, που είχε χαλάσει από τον περασμένο Δεκέμβριο! Βρήκα την βλάβη μόνος μου και τον έφτιαξα! Μου πήρε 5 μήνες, αλλά ναι!
(Το γεγονός πως μόλις τον επιδιόρθωσα, άρχισε να τυπώνει ασταμάτητα όλες τις εκτυπώσεις που του είχα στείλει από τον περασμένο Δεκέμβριο, για να δοκιμάζω αν τον είχα φτιάξει, το παραβλέπω.)
Μέρα 14η - 22/6/2019
Να μπλέκω μέσα σε ιστό αράχνης.
Από τον Απρίλη-Μάιο κι έπειτα μου συμβαίνει σχεδόν κάθε μέρα. Καθώς βαδίζω προς την εξώπορτα του σπιτιού μου για να πάω για δουλειά, πέφτω στον ιστό μιας αράχνης. Το μεταξένιο δημιούργημα του συμπαθέστατου κατά τ'αλλα εντόμου κολλάει στο πρώσωπό μου και στο κεφάλι μου και δεν φεύγει με την καμία. Με γαργαλάει και με ανατριχιάζει, προσπαθώ να το ξετυλίξω με τα χέρια μου, αλλά αυτό κολλάει χειρότερα, μπλέκει και στα δάχτυλά μου και η κατάσταση γίνεται αφόρητη, σε σημείο που θέλω να ουρλιάξω. Όταν το βράδυ επιστρέφω απ'τη δουλειά, η ιστορία επαναλαμβάνεται αντιστρόφως. Ανοίγω την εξώπορτα και αφού κάνω δυο-τρία βήματα στο διάδρομο του κήπου, ακριβώς στο ίδιο σημείο με το πρωί, μπλέκω στον ιστό μιας αράχνης.
Και έχω καταλήξει πως δεν είναι τελικά ο ιστός "μιας" αράχνης, αλλά "της" αράχνης! Είναι η ίδια, ρε φίλε, τη νύχτα τον φτιάχνει, το πρωί της τον χαλάω, μετά όλο το μεσημέρι και το απόγευμα τον ξαναφτιάχνει και όταν σχολάω απ'τη δουλειά τη νύχτα, της τον ξαναχαλάω. Αν έχω εγώ νεύρα μία, φανταστείτε αυτή... Παίζει να μαζέψει όλα τα αραχνοειδή της Αττικής και να με φάνε μια μέρα. Όσο κι αν με έχει εκνευρίσει εμένα πάντως, της έχω δώσει όνομα ("Πεισματίνα", από το Πείσμα+Ματίνα) και της ζητάω συγγνώμη που της χαλάω καθημερινά το σπίτι και την παγίδα της, για τη δημιουργία της οποίας, απ'ό,τι έχω διαβάσει, απαιτείται πάρα πολύς χρόνος, τεράστια ενέργεια και υψηλότατη δεξιοτεχνία...
Μέρα 15η - 13/6/2019
Όταν πέφτω θύμα σεξουαλικού ρατσισμού.
Ε, εντάξει το γράφω έτσι βαρύγδουπα για πλάκα. Αλλά μού ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.
Βρέθηκα στο Τμήμα Μεταφράσεων του Υπουργείου Εξωτερικών στη Λυκόβρυση για την επίσημη μετάφραση των πτυχίων μου. Στήθηκα στην ουρά και περίμενα να έρθει η σειρά μου. Ήρθε και ακολουθεί ο εξής διάλογος:
Εγώ: Γεια σας! Είχα καταθέσει πριν δυο μήνες τα πτυχία μου για μετάφραση. Είχατε πει θα με ειδοποιήσετε, αλλά πέρασε ο καιρός...
Υπάλληλος: Μισό λεπτό να δω... Α, ναι! Δεν γίνεται να μεταφράσουμε. Χρειαζόμαστε τη σφραγίδα της Χάγης πάνω στα πτυχία. (σ.σ. ειδική σφραγίδα που πρέπει να μπει από νομικό φορέα της περιοχής και της χώρας που εκδόθηκαν τα έγγραφα, στην προκειμένη περίπτωση στο Λονδίνο).
Εγώ: Μα μου είχατε πει πως με τη βεβαίωση του Βρετανικού Συμβουλίου θα είμαι οκ. Σας την είχα φέρει, οπότε είμαι οκ.
Υπάλληλος: Λυπάμαι, αλλά δεν αρκεί τελικά η βεβαίωση από το Βρετανικό Συμβούλιο.
Εγώ: Μα έτσι μου είχατε πει, την έφερα. Και περίμενα δυο μήνες!
Υπάλληλος: Λυπάμαι. Θέλετε να μιλήσετε στον προϊστάμενο;
Πήγα στο γραφείο του προϊσταμένου και η ουρά ήταν προφανώς μικρότερη. Μπροστά μου ήταν μια (μάλλον) Αγγλίδα ξανθιά καλλονή, γύρω στα 25, πιο ψηλή από μένα, πάνω από 1.80. Φορούσε ένα μικροσκοπικό τζην σορτσάκι και ένα εξίσου μικροσκοπικό μπουστάκι. Ο προϊστάμενος με ένα μειλίχιο και σούπερ ευγενικό ύφος, τής εξηγούσε κάτι:
Προϊστάμενος: I am afraid that we need some more papers, dear... I am really sorry about that. You have to go to a KEP (ΚΕΠ) to get those papers.
Αγγλίδα καλλονή: Oh, that's a pitty... And where are those KEPs?
Προϊστάμενος: Well, there are in some parts of Athens. Let me write down the addresses for you.
Πήρε ένα χαρτί και ένα στιλό, πήρε το βλέμμα του με δυσκολία από την κοπέλα και άνοιξε τον υπολογιστή του. Άρχισε να σημειώνει στο χαρτί. Μετά από ένα δύο-λεπτά, στράφηκε και πάλι στην κοπέλα:
Προϊστάμενος: Here you are. You can go to one of those. Here are the addresses.
Αγγλίδα καλλονή: Oh, thanks so much!
Προϊστάμενος: You don't have to thank me. It's my job and it's a pleasure. But it's really hot today, do you want me to call for a cab?
Αγγλίδα καλλονή: Oh, thank you, but no. I'm okay.
Προϊστάμενος: Okay then. Good luck with those papers and I am waiting you back here to fix the whole thing. Here's my office number in case the guys from the KEP don't understand what they have to do. Tell them to call me. Or you call me, whatever...
Καθώς η Αγγλίδα αποχωρούσε και ερχόταν η σειρά μου, σκέφτηκα πως είμαι τυχερός, διότι έχω πέσει στον πιο ευγενικό υπάλληλο της Επικρατείας και αποκλείεται να μη βγάλω άκρη με το θέμα μου.
Εγώ: Καλημέρα! Είχα έρθει πριν δυο μήνες για να μεταφράσω τα Αγγλικά πτυχία μου και μου είχατε πει πως με τη βεβαίωση του Βρετανικού Συμβουλίου θα είμαι οκ. Τώρα η κοπέλα μπροστά μού λέει πως χρειάζεται η σφραγίδα της Χάγης.
Προϊστάμενος: Εγώ; Εγώ σου είπα πως θα είσαι οκ με τη βεβαίωση του Βρετανικού Συμβουλίου;
Εγώ: Ε, όχι εσείς, αλλά ο υπάλληλος που...
Προϊστάμενος: Δεν με νοιάζει εμένα ο υπάλληλος. Εγώ δεν στο είπα! Δεν γίνεται αγόρι μου χωρίς το apostille, ξέχασέ το!
Εγώ: Τι είναι το apostille;
Προϊστάμενος: (με ύφος περιφρονητικό και σαν να έχει απηυδήσει) Η σφραγίδα της Χάγης αγόρι μου, η σφραγίδα της Χάγης! (εδώ θα μπορούσε να παίξει το theme song του Ρετιρέ, το επεισόδιο όμως δεν τέλειωσε, έχει λίγο ακόμα).
Εγώ: Και πώς θα τη βγάλω κύριε; Να πάω στο Λονδίνο;
Προϊστάμενος: Ωωωω! Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι! Γκούγκλαρε αγόρι μου "how can I get an apostille from London" και θα δεις!
Γύρισε το βλέμμα του στην οθόνη του υπολογιστή του κι έπιασε το mouse, σαν να μου έλεγε "έλα, φύγε τώρα, αρκετά μου τα πρηξες".
Εγώ: Συγγνώμη... Μπορείτε να μου κάνετε spelling τη λέξη apostille, γιατί δεν την ξέρω;
Ο προϊστάμενος πιάνει ένα χαρτί και τη γράφει, γεμάτος θυμό. Τον έχω φτάσει στα όριά του. Τον κούρασα και τού έφαγα πολύτιμο χρόνο. Σκίζει το χαρτί με στόμφο και μου το δίνει χωρίς να με κοιτάξει. Τον καλημερίζω και τον χαιρετάω. Mου ανταπαντά χαμηλόφωνα και χωρίς να γυρίσει το κεφάλι του από την οθόνη. Συγγνώμη κιόλας που δεν είμαι γυναίκα, και μάλλιστα καλλίγραμμη και ελαφροντυμένη...
O προϊστάμενος όταν έφυγα, ονειρευόμενος την Αγγλίδα...
