Κομμάτια Kαραντίνας Part 4
[43 - 53]
Η καραντίνα καλά κρατεί, το ίδιο και οι σχετικές λίστες μου.
1. Winning – The Sound (1981)
Ένταση, μεγαλείο, ένα απαλό πένθος και μια "ελαφρά κατάθλιψη". Τα διάφορα -σίγουρα όχι όλα- στάδια της καραντίνας που θα μας μετατρέψουν σε cult ήρωες για τις επόμενες γενιές. Κάτι ξέρουν και οι "The Sound", που με τα ίδια χαρακτηριστικά στον ήχο τους, δεν κατάφεραν ποτέ να κερδίσουν την αποδοχή που τους άξιζε. Έγιναν όμως cult ήρωες για εμάς...
2. Who Wants To Live Forever – Queen (1986)
Οι αθάνατοι μας ζηλεύουν … απλώς μας ζηλεύουν εμάς τους θνητούς. Ευχαρίστως θα αντάλλαζαν όλους τους αιώνες τους με μια μόνο στιγμή μας, με μια μας ανάσα... απλώς μας ζηλεύουν. Και σκέφτονται ότι μπορούμε να μετατρέψουμε ο,τιδήποτε θνητό σε αθάνατο πολύ απλά με λίγο μελάνι, χαρτί και μουσική. Ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα δικό μας σύμπαν, το οποίο, όποτε μας κάνει κέφι, το καταστρέφουμε. Ένα δικό μας σύμπαν με πάθη και με την ενέργεια που αντλείται από την αδιάκοπη λαχτάρα μας για ζωή.
3. Winter Dies – Midlake (2010)
Η εποχή του χειμώνα και τα πρωινά του. Τα "καραντινάτα" πρωινά του.
Για μερικούς, αποτελούν ένα κρύο και αβυσσαλέο μέρος, όπου δεν θέλεις να καθυστερήσεις παραμένοντας πολλή ώρα εκεί. Για άλλους, αποτελούν μια ιεροτελεστία. Αυτό το κοντράστ συναισθημάτων και εναλλαγών από την ώρα που σκέφτεσαι ότι θα σηκωθείς από το κρεβάτι μέχρι την πρώτη ζεστή γουλιά του καφέ σου.
Ο παράγοντας μουσική ομορφαίνει την εποχή αυτή. Είτε μας αρέσει ο χειμώνας είτε όχι. Η ανταμοιβή μας; Τα εκατοντάδες τραγούδια που έχουν γραφτεί. Στοχασμοί κάποιων λεπτών της ώρας δεμένοι με σκοτεινές καρδιές ή φωτεινά χαμόγελα. Ανάλογα…
Το κομμάτι που είχες ακούσει χειμώνα σε ένα μπαράκι στα Εξάρχεια. Εκείνο το βράδυ που στην επιστροφή σου στο σπίτι ίσως και να κρύωνες, αλλά ποσώς σε ενδιέφερε, αφού σκεφτόσουν ότι φτάνοντας θα το “έλιωνες” στο repeat.
Ντεμοντέ και ταυτόχρονα τόσο σύγχρονο…
4. Darklands – The Jesus And Mary Chain (1987)
Ο καθένας ζωγραφίζει με τα δικά του χρώματα.
Η μουσική "φωτίζει" σκοτάδια και αφήνει την πραγματικότητα, κάποιες ιστορίες και ορισμένα παραμύθια να ξεπηδήσουν από μέσα της.
5. Boat On The River – Styx (1979)
Αντίο Diego! Σ' ευχαριστώ για όλα...
Κι όμως, είναι αυτές οι στιγμές. Είναι αυτές οι στιγμές που κάποιοι ποδοσφαιρικοί ήρωες ζωντανεύουν, βγαίνουν από την οθόνη της τηλεόρασης και βολτάρουν στο σαλόνι σου. Αποσβολωμένος τους κοιτάς και δεν μπορείς να μιλήσεις. Είσαι δέκα χρονών και βλέπεις έναν μικρό Θεό με το όνομα Diego να βγαίνει από την οθόνη, να φτάνει για λίγο μέχρι τον καναπέ και μετά να επιστρέφει σε αυτή. Γυρνάς να κοιτάξεις ξανά και βλέπεις μόνο έναν άντρα γύρω στα 40 να είναι ανεβασμένος στον καναπέ και να χοροπηδάει όπως εσύ, όπως εσύ που είσαι δέκα. Να χοροπηδάει όπως εσύ και να σε κοιτάζει. Δεν αρθρώνει λέξη κι όμως σου μιλάει με το βλέμμα του: “Σε ευχαριστώ που ήσουν εδώ μαζί μου αυτή τη στιγμή, σε ευχαριστώ που θα θυμάσαι αυτή τη στιγμή για πάντα. Σε ευχαριστώ που σε κάτι τέτοιες αντίστοιχες στιγμές και σε κάθε όμορφο γκολ θα με σκέφτεσαι”.
6. 500 Miles – The Hooters (1989)
Όταν φεύγουν οι ήρωες των παιδικών μας χρόνων, νιώθεις ότι χάνεις ένα κομμάτι από τα χρόνια αυτά...
7. Nightdrive – The Walkabouts (1994)
Το να γεννηθείς ως μπάντα στο Seattle στα μέσα των 80s και να μην παίζεις grunge, μόνο εύκολο κι ελπιδοφόρο για την καριέρα σου δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Οι Walkabouts (αργότερα Chris & Carla και κάποια solo projects) προτίμησαν να ακολουθήσουν το δικό τους δύσκολο δρόμο. Στενό και κακοτράχαλο στην αρχή. Έναν δρόμο που ίσως -στα πρώτα του χιλιόμετρα- να πιστεύεις ότι σε οδηγεί στο παρελθόν. Τον ίδιο δρόμο που περπάτησαν οι πατέρες της αμερικανικής φολκ και ιερά τέρατα της μουσικής (βλ. Johnny Cash). Σε αυτό το ιδιόμορφο road trip κάνουν διάφορες παρακάμψεις κι ακολουθούν ταμπέλες που γράφουν "Ιndie rock" και "Alternative rock". Κερδισμένοι και τυχεροί εμείς, που πάμε βόλτα μαζί τους τόσα χρόνια.
8. I Just Don’t Know What To Do With Myself – The White Stripes (2003)
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αέναος, εκκεντρικός, ιδιοφυΐα και τρελός. Η παγκόσμια ροκ κοινότητα αναγνωρίζει τη δεξιοτεχνία του, τις εμπνεύσεις του, την αναβίωση του garage ήχου και την αναβίωση των blues. Κάπου εδώ μπαίνει στο παιχνίδι και ο Nietzsche, που κάποτε μίλησε για το πόσο χάος πρέπει να έχουμε μέσα μας για να γεννηθεί ένα αστέρι. Και τώρα, John Anthony Gillis, πες μου: “εσύ πόσο χάος έχεις μέσα σου;”. Εμείς; Γνωρίζουμε το πόσο χάος έχουμε μέσα μας;
9. Where Did You Sleep Last Night – Nirvana (1994, Lead Belly cover)
Η φθαρμένη ζακέτα του Cobain που θα μας στοίχειωνε για πολλά χρόνια. Ένα από τα σημαντικότερα αντικείμενα λατρείας της κουλτούρας των 90s και της εφηβείας μας (μαζί με το t-shirt Tivoli του Eddie Vedder).
Η ιστορία που γράφτηκε εκείνο το βράδυ στα στούντιο της Sony στη Νέα Υόρκη. Η τελευταία εμφάνιση της μπάντας, με έναν Cobain να ακροβατεί χωρίς δίχτυ ασφαλείας (περίπου). Να ακροβατεί, να ανοίγει τα μάτια του στο τελευταίο κομμάτι ("Where Did You Sleep Last Night", στο 4:50) και συνειδητοποιώντας ότι είναι ακόμη ζωντανός, να παίρνει ίσως την απόφαση ότι ποτέ "δεν θα μπορέσει βρει την άνεση που έψαχνε στον κόσμο αυτόν." (*)
(*) "Cannot find the comfort in this world" (Pearl Jam - Immortality)
10. Dry The Rain – The Beta Band (1998)
Σενάρια για πικρές φαρσοκωμωδίες, εξωγήινους, τέρατα και για χαμένες αγάπες ή μη. Για επαναστάτες, super ήρωες, ποιητές, αθλητές και κάποια γραμμάρια ψυχής που χάνονται κατά την «ανατίναξη» της κοινωνικής και πολιτικής ζωής μας. Κάποιες ατάκες που θα ήθελα να πω, κάποια τραγούδια που θα ήθελα να τραγουδήσω και φυσικά το δισκάδικο που θα ήθελα να έχω...
Και όταν λήξει η καραντίνα…
11. L’Arena – Ennio Morricone (1968)
Νιώθεις ότι επιστρέφεις στην όποια Ιθάκη σου έπειτα από χρόνια μαχών με τον εαυτό σου, χρόνια αυταπάρνησης, υπομονής και περιπετειών. Μόνα σου λάφυρα το χαμόγελο ελευθερίας στα χείλη, η δικαίωση των θυσιών σου κι ένας κόσμος που ίσως να έγινε σοφότερος ή λιγάκι καλύτερος. Ίσως και όχι…
Στην κορυφή της διαδρομής περιμένουν τα πρόσωπα και πράγματα που θέλεις να περιμένουν. Γονείς, έρωτες, φίλοι και αγαπημένα στέκια. Οι βόλτες σου σε αγαπημένες γειτονιές, οι όμορφες μέρες, η ζωή που ένιωσες ότι κάποιος σου έκλεψε και τα ξενύχτια σου. Ίσως και να βρέχει.
Η διαδρομή διαρκεί τέσσερα λεπτά και κάτι. Στα μισά δε σε βαστούν τα πόδια σου, πέφτεις στα γόνατα και ξεσπάς. Η όλη σκηνή ντύνεται μουσικά από το “L’ Arena” του Ennio Morricone. Τα καταφέραμε λοιπόν, φουσκώνεις από υπερηφάνεια…
