by Mike N. (09/09/2018)

Top 11 (17)

Blur

[Ομαδικό x 5]

To Top-11 είναι μία σειρά από λίστες, στην οποία πολύ απλά επιλέγουμε τα 11 καλύτερα κομμάτια μιας αγαπημένης μπάντας ή καλλιτέχνη, βασιζόμενοι στο σύνολο της δισκογραφίας τους. Βασικός κανόνας: Οι μπάντες/καλλιτέχνες που θα επιλέγουμε για να φτιάξουμε το Top-11, θα πρέπει να έχουν κυκλοφορήσει τουλάχιστον 3 LPs.

Top-11 Μέρος 17ο και καταπιανόμαστε σήμερα, τρεις Υπόγειοι συντάκτες και δύο πολύ αγαπημένοι μας φίλοι, ο Αντώνης Κωνσταντάρας (Le Page) και ο Νικόλας Αλαβάνος (The BitterSweet), με την ξεχωριστή και εμβληματική περίπτωση των Blur. H ιδέα για το Top-11 των Blur έπεσε στο τραπέζι από τον Αντώνη στις αρχές του Αυγούστου. Αποτέλεσμα; Να ακούμε τα άπαντα του Albarn και της συμμορίας του στις διακοπές μας, προσπαθώντας να ξεχωρίσουμε τα αγαπημένα μας 11 tracks. Αποστολή πολύ δύσκολη, μιας και η Βρετανική μπάντα ήταν (και είναι ακόμα) αστείρευτη.

Η Λονδρέζικη παρέα (παρέα που όμως σε κάποιες φάσεις έπαιξε και ξύλο) του Damon Albarn (φωνή, πλήκτρα), Graham Coxon (κιθάρες), Alex James (μπάσο) και Dave Rοwntree (τύμπανα), μεσουράνησε τη δεκαετία του 90 και κατ'ουσίαν δημιούργησε, μαζί με άλλα 2-3 συγκροτήματα, το μουσικό είδος (και ρεύμα) της britpop. Ξεκίνησαν τη μουσική τους πορεία στα τέλη των 80's με το όνομα "Seymour", το οποίο όμως δεν άρεσε καθόλου στη δισκογραφική τους "Food Records" και έτσι οι εταιρειάρχες τούς αντιπρότειναν μια σειρά από εναλλακτικές ονομασίες. Μέσα στη λίστα ήταν και το "Blur", το οποίο επέλεξε το group για να πορευτεί στο μουσικό στερέωμα. Ο πρώτος τους δίσκος ονόματι "Leisure" κυλοφόρησε το 1991 και ως το 2003 μας έδωσαν άλλα 6 άλμπουμ το ένα καλύτερο από το άλλο και συχνά-πυκνά επανεφευρίσκοντας εαυτούς και γεμίζοντας το μουσικό τους οπλοστάσιο με νέες ρηξικέλευθες ιδέες.

Ο δίσκος "Think Tank" (2003) ηχογραφήθηκε χωρίς τον κιθαρίστα Graham Coxon, ο οποίος είχε αποχωρήσει από το σχήμα λίγο πριν (2002), λόγω διαφορών που είχε με τον Albarn ως προς το ύφος των νέων τραγουδιών και την εν γένει μουσική κατεύθυνση που έδειχνε να ακολουθεί η μπάντα. Από το 2003 ως το 2015, οι Blur βρέθηκαν σε ένα μακροχρόνιο hiatus, κατά τη διάρκεια του οποίου έδωσαν κάποια σκόρπια singles, ήπιαν κάποια pints σαν παρέα, αλλά αντάλλαξαν και κάποιες γροθιές (Albarn-Coxon). Το 2015 μας έδωσαν το 8ο δισκογράφημά τους, "The Magic Whip", και η μπάντα θεωρείται σήμερα ενεργή, παρόλο που και ο Coxon και ο Albarn ασχολούνται σταθερά με διάφορα δικά τους projects.

Ακολουθεί αναλυτικά η δισκογραφία της μπάντας και οι 5 Top-11 λίστες. Οι λίστες ξεκινούν φυσικά με τον Αντώνη, που ξεκίνησε το Αυγουστιάτικο Blur πάρτυ, ακολουθεί ο αξιότιμος κύριος Αλαβάνος κι ύστερα εμείς οι Υπόγειοι. Cheers!

Δισκογραφία

Leisure (1991)
Modern Life Is Rubbish (1993)
Parklife (1994)
The Great Escape (1995)
Blur (1997)
13 (1999)
Think Tank (2003)
The Magic Whip (2015)

Antonis Konstantaras

Δεν ξέρω γιατί, αλλά πριν από κάποιες μέρες έστειλα ένα μήνυμα στον Μιχάλη (Νικολίτση) λέγοντας του ότι θα είχε πλάκα να φτιάχναμε ένα Top 11 με τα αγαπημένα μας κομμάτια των Blur. Ο άνθρωπος του Υπογείου δέχθηκε και πλέον οι φωτογραφίες μας εκτυπώνονται σε χιλιάδες λεξικά και εγκυκλοπαίδειες ανά την υφήλιο δίπλα απ' τη λέξη «Μαζοχιστής». Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορείς να ζητήσεις από κάποιον, είναι το να διαλέξει ανάμεσα στα κομμάτια μιας μπάντας που ουσιαστικά τον μεγάλωσε. Ειδικά όταν αυτή θεωρείται μία εκ των κορυφαίων όλων των εποχών και έχει στο ενεργητικό της έναν αρκετά εντυπωσιακό κατάλογο. Με δάκρυα στα μάτια, λοιπόν, σας παρουσιάζω τα 11 δικά μου αγαπημένα. Το κράξιμο θα γίνεται δεκτό μόνο καθημερινές και σε ώρες γραφείου. Ευχαριστώ.

1. The Universal (The Great Escape, 1995)
Ίσως η κορυφαία στιγμή του γκρουπ. Oι στίχοι κάνουν λόγο για ένα δυστοπικό μέλλον το οποίο σήμερα, 23 χρόνια μετά την κυκλοφορία του κομματιού, δεν φαντάζει και τόσο μακρινό. Στα ρεφρέν επέρχεται η κάθαρση, ενώ, οι αναφορές στα κινηματογραφικά αριστουργήματα «Κουρδιστό Πορτοκάλι» και «2001» αποτελούν ένα υπέροχα ζουμερό κερασάκι στην τούρτα.

2. Sing (Leisure, 1991)
Μπορεί να γίνομαι λίγο συναισθηματικός, επειδή το συγκεκριμένο κομμάτι βρίσκεται και στο soundtrack του "Trainspotting", όμως, ακούστε το. Ακούστε αυτό το πιάνο, την μπασογραμμή, τα τύμπανα. Το "Sing" είναι από τα τραγούδια που με κάνουν να ανατριχιάζω και να χάνομαι στον κόσμο τους. Είναι η ιδέα μου, ή μήπως το "Yellow" των Coldplay θα μπορούσε να έχει δανειστεί κάποια μικρά στοιχεία από αυτόν τον κόμματο;

3. No Distance Left to Run (13, 1999)
Το «13» των Blur είναι η απάντησή μου σε όσους ρωτάνε: «γιατί η indie σκηνή πάει κατά διαόλου»; Όταν με κοιτάνε απορημένοι, συνεχίζω λέγοντας ότι οι Blur έπρεπε να φτάσουν στον έκτο τους δίσκο για να ξεφύγουν απ΄ τη Brit pop ταμπέλα και να μας δώσουν μια πιο σκοτεινή εκδοχή του ήχου τους. Πόσες indie μπάντες γνωρίζετε που κατάφεραν να κυκλοφορήσουν πάνω από 5 άλμπουμ; Χμ... Σωστά. Το εν λόγω κομμάτι πάντως είναι ένα σπαρακτικό αντίο ενός πληγωμένου Damon προς την Justine Frischmann (Elastica), με την οποία διατηρούσαν σχέση. Ο κανόνας λέει πως αν δεν είσαι οι Flaming Lips, θα πρέπει να πονέσεις για να γράψεις αριστουργήματα. Οι τέσσερις Λονδρέζοι φίλοι μας το έχουν μάθει για τα καλά αυτό.

4. Parklife (Parklife, 1994)
Ξέρω, ξέρω. Είναι hit, οπότε, σύμφωνα με πολλά κομπλεξικά μυαλά δεν πρέπει να μπει τόσο ψηλά στη λίστα. Ωστόσο, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι σε περίπτωση που δεν είχε γραφτεί ποτέ, ίσως να μην είχαν ξεπεταχτεί καλλιτέχνες όπως ο Mike Skinner των The Streets και κατ' επέκταση όλη η σκηνή του Bristol. Εδώ, οι Blur αγκαλιάζουν τις mod επιρροές τους καλώντας τον τεράστιο Phil Daniels (που έγινε γνωστός από το "Quadrophenia") να γκρινιάξει πάνω από το υπέροχα απλό ριφάκι του Coxon. Το βρετανικό χιούμορ στα καλύτερά του.

5. Good Song (Think Tank, 2003)
Κάπου μεταξύ Gorillaz και οριστικού τέλους της Britpop φάσης ήρθε το «Think Tank» του 2003, στο οποίο, δεν συμμετέχει ο Graham Coxon (με εξαίρεση το κομμάτι "Battery in Your Leg"). Εδώ, βρίσκουμε τον Damon να πειραματίζεται με ήχους από διάφορα μέρη του κόσμου και το rhythm section της μπάντας να τον ακολουθεί πιστά. Ο αγαπημένος δίσκος όσων δεν είναι φανατικοί της μπάντας και ένας από τους καλύτερους που έχουν κυκλοφορήσει. Θα μπορούσα να ακούω το "Good Song" όλη μέρα. Πολλές φορές το κάνω.

6. He Thought of Cars (The Great Escape, 1995)
Ένα μικρό αριστούργημα. Μια ακόμη δυστοπική εικόνα που περιγράφει το μέλλον του δυτικού πολιτισμού.

7. Coffee & TV (13, 1999)
Μιλάμε για ένα πεντάλεπτο κομμάτι που έγινε single -με το κλιπ να κερδίζει δεκάδες βραβεία και να γράφει ιστορία- καταφέρνοντας να σκαρφαλώσει στην ενδέκατη θέση των βρετανικών charts -με ένα μικρό σκάνδαλο που θέλει κάποιες πωλήσεις να μην έχουν καταγραφεί, στερώντας του τη δεκάδα- και που περιέχει ένα από τα καλύτερα solo όλων των εποχών. Χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω;

8. To The End (La Comedie) [Feat. Francoise Hardy] (single 1995 & b-side του single "Country House", 1995)
Francoise Hardy και Blur στο κομμάτι που περιέχει έναν από τους αγαπημένους μου στίχους: "And it looks like we might have made it, Yes, it Looks like we've made it to the end". Ό,τι πρέπει για ένα βροχερό, Κυριακάτικο πρωινό.

9. All Your Life (Blur / Special Edition, 1997)
Σκεφτόμουν να βάλω το "Beetlebum", όμως, θυμήθηκα αυτή την κομματάρα. Πρόκειται για τη στιγμή που ο Albarn και η υπόλοιπη παρέα αποφάσισαν να κλείσουν την πόρτα στο κεφάλαιο Britpop και δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από το "All Your Life". "I've got a feeling that nobody's sold, I've got a feeling that I should let myself go, go, go".

10. Ong Ong (The Magic Whip, 2015)
«Καλησπέρα σας. Μας θυμάστε; Είμαστε οι Blur και είπαμε να επιστρέψουμε έπειτα από 12 χρόνια στη δισκογραφία, έτσι, για να σας δείξουμε ποιος κάνει κουμάντο στη φάση»

11. Best Days (The Great Escape, 1995)
Ίσως το "The Great Escape" να είναι ο αγαπημένος μου δίσκος των Blur (ευτυχώς δεν χρειάζεται να ξεχωρίσω και αυτά σήμερα) και το "The Best Days" ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια μέσα από αυτόν. Όποτε το ακούω με πιάνει μια γλυκιά μελαγχολία, που όμοια της δεν υπάρχει. Μόνο η συγκεκριμένη μπάντα μπορεί να με κάνει να νιώσω έτσι. Δεν έχω πιάσει ακριβώς το νόημα των στίχων, όμως, πρόκειται για μια ηχητική πανδαισία και αυτό μου αρκεί.

Nicholas Alavanos

Και ναι, όντως, είναι αλήθεια, βρίσκομαι στην περίοπτη ή και λίαν δυσάρεστη θέση να παραθέσω το top eleven μου για το κουαρτέτο των top 4 men ορμώμενων εκ τροπικού Colchester, ονόματι Blur.

Και νιώθω "περίοπτα" γιατί με τους Blur έκλαψα, χόρεψα, χώρισα, διασκέδασα, τραγούδησα δυνατά τις αργές μικρές ώρες τις ύπουλες, μα κυρίως, ένιωσα. Ταυτοχρόνως όμως κλαίω γοερά με έναν πόνο στο στομάχι, επειδή άφησα έξω ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ όπως τα "To The End", "Death Of A Party", "For Tomorrow", "Girls And Boys", "Song 2", "Battery In The Leg", "She's So High", "No Distance Left To Run"- αυτό ειδικά. Αλλά τι να πρωτοδιαλέξεις- έντεκα ρημάδια είναι αυτά και οι Blur είναι Έρωτας Ζωής. Και, ναι, Αντώνη Κωνσταντάρα, έκανα sneak ως πρώτης τάξης voyeur και είδα τη λίστα σου και ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ότι θα άλλαζα τη λίστα μου με τη λίστα σου πάραυτα (ίσως και εσύ το ίδιο).

Περιττό να πω ότι πριν με πληροφορήσει ο Φίλτατος Μάγιστρος Mike για τη συμμετοχή μου σ'αυτό το top eleven, εγώ ξαναανακάλυπτα το The Great Escape που αγαπούσα, αλλά τόσο είχα αδικήσει. Αντώνη έπαθα σοκ. Το άλμπουμ σπέρνει και ο συναισθηματικός κλονισμός της επανανακάλυψης διαμαντιών όπως "Fade Away", "Entertain Me", "Top Man" και "Ernold Same" με σμπαράλιασαν... Πρωτοφανής αλμπουμάρα που κλόνισε ελαφρώς την "πίστη" μου στην πρωτοκαθεδρία των Modern Life και 13. Αλλά τι να λέμε...όλα τα lp τους είναι αλμπουμάρες τελικώς. Ακόμα και το τελευταίο.

Anyway, σ'αυτή την πανδύσκολη διαδικασία προσπάθησα να προτάξω τα κομμάτια που μου φέρνουν πίσω αναμνήσεις και έντονα συναισθηματικά βιώματα, μα και την "αντικειμενική " ποιότητα και το ειδικό βάρος κάποιων αδιαμφισβήτητων αριστουργημάτων. Κάπως έτσι, το "Charmless Man" έδωσε τη θέση του στο "For Tomorrow" και αυτό τελικά λύγισε μπρος στο βάρος του ασύλληπτου αριστουργήματος "Strange News From Another Star". Το "There's No Other Way" δεν μπήκε λόγω της υπερεπανειλημμένης εκτέλεσής του live απ'τη μπάντα ονόματι The BitterSweet, τόσο πολύ που δυστυχώς δε μπορώ πλέον να το απολαμβάνω.

Τέτοιες μικρές ιστορίες πάθους, αγάπης και απόγνωσης λοιπόν κρύβει τούτη εδώ η λίστα. Ελπίζω να με κατανοήσετε, να διαβάσετε προσεκτικά τις λίστες όλων των εκλεκτών "αδερφών" που παρέθεσαν τα δικά τους top 11 και πρωτίστως, ΝΑ ΑΚΟΥΤΕ Blur. Aκονίζει τον εγκέφαλο

1. Resigned (Modern Life Is Rubbish, 1993)

2. Trailerpark (13, 1999)

3. The Universal (The Great Escape, 1995)

4. Oily Water (Modern Life Is Rubbish, 1993)

5. 1992 (13, 1999)

6. Beetlebum (Blur, 1997)

7. You're So Great (Blur, 1997)

8. Parklife (Parklife, 1994)

9. Strange News From Another Star (The Great Escape, 1995)

10. Coffee And TV (13, 1999)

11. This Is A Low (Parklife, 1994)

George Dimitriadis

Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε να βγαίνω, στα μπαρ έψαχνα να βρω εκείνο το ποτό που θα μου κάνει κεφάλι – θα με πιάσει – στο άψε σβήσε. Βάλε και κανά καυγά στο πρόγραμμα και τα απαραίτητα κορίτσια, άντε να ξημερώσει να μαζευτούμε σπίτι, μόνοι το πρωί.

Μεγαλώνοντας, έχω εκτιμήσει κάπως περισσότερο ένα καλό ουίσκι, με καλή μουσική να ακούγεται, σε ένταση νορμάλ για την εποχή. Το αν αυτό θα συμβεί έξω ή εντός σπιτιού, μικρή σημασία έχει. Το ουίσκι, που λέτε, θα μου κάνει το ίδιο κεφάτο κεφάλι, σε μεγαλύτερο χρόνο βέβαια, αλλά το μπουκάλι θα μου κάνει περισσότερο καιρό παρέα. Και όλο το ενδιάμεσο θα το θυμάμαι το επόμενο πρωί. Τόσο όμορφα που μάλλον θα επαναλάβω τη διαδικασία, κάποιο από τα επόμενα βράδια.

In terms of music:

Όταν ήμουν μικρός άκουγα Oasis.

Η δεύτερη παράγραφος είναι οι Blur.

Οι δικοί μου Blur, ακολουθούν:

1. The Universal (The Great Escape, 1995)

2. Blue Jeans (Modern Life Is Rubbish, 1993)

3. Trimm Trabb (13, 1999)

4. Parklife (Parklife, 1994)

5. Clover Οver Dover (Parklife, 1994)

6. Caramel (13, 1999)

7. M.O.R. (Blur, 1997)

8. He Thought of Cars (The Great Escape, 1995)