Top-15 Διεθνή Albums
από το 2024
by Mike N.
Κοντεύει Φλεβάρης κι έρχομαι καταϊδρωμένος να κλείσω τις λίστες μου με τα αγαπημένα μου τραγούδια και τους αγαπημένους μου δίσκους από το 2024. Η αλήθεια είναι πως είχα σχεδόν τελειώσει και την παρούσα λίστα από του Αη Γιαννιού, όμως μια ηλίθια και απροειδοποίητη διακοπή ρεύματος, αλλά και ένα ακόμα πιο ηλίθιο από πλευράς μου άδειασμα του Κάδου Ανακύκλωσης του υπολογιστή, εξαφάνισαν το αρχείο μου.
Τελοσπάντων, το ξαναέγραψα σχεδόν από την αρχή και εδώ οι 15 πιο αγαπημένοι μου διεθνείς δίσκοι από το 2024 - είχαν προηγηθεί οι 15 εγχώριοι, καθώς και τα 50 πιο αγαπημένα μου ξένα τραγούδια, αλλά και τα 50 αγαπημένα μου ελληνικά.
15. Hysterical Strenght - DEADLETTER (out 13/9)
Χωρίς να είναι τόσο καλό όσο (πώς και πώς) περίμενα, με βάση τα singles και τα EPs που η μπάντα από το Λονδίνο είχε τα προγούμενα 3-4 χρόνια κυκλοφορήσει, το debut των DEADLETTER, “Hysterical Strength”, είναι τιμιότατο και αρκούντως συναρπαστικό, ώστε να εμφανιστεί στην παρούσα λίστα.
14. Ensoulment - The The (out 6/9)
Ένας περίεργος και υπνωτιστικός δίσκος, ένας δίσκος που σε παρασέρνει σαν μαγεμένο στα αργόσυρτα μονοπάτια του και στο τέλος σε αφήνει μόνο να μουρμουρίζεις τις μεθυστικές μελωδίες του. Ο 63χρονος πια Matt Johnson, επιστρέφοντας 24 ολόκληρα χρόνια έπειτα από το “NakedSelf” του 2000, παραδίδει ένα δισκογράφημα αβάσταχτα πυκνό και βαθιά γοητευτικό, έχοντας στο πλάι του το ένα και μοναδικό Barrie Cadogan (Little Barrie).
13. Cartoon Darkness - Amyl & The Sniffers (out 25/10)
Απέραντη ενέργεια και απέραντο coolness, εξαιρετικοί παιχταράδες και μία frontwoman για φίλημα! H συνταγή που -με απαρχή το σούπερ s/t του 2019- σερβίρουν οι Αυστραλοί Amyl & The Sniffers εδώ τελειοποιείται, παρόλο που δραματικά δεν διαφοροποιείται και ούτε συγκλονιστικά εκπλήσσει.
12. The Love It Took To Leave You - Colin Stetson (out 13/9)
Ο Καναδός σαξοφωνίστας παραδίδει έναν συναρπαστικό προσωπικό δίσκο, που αρκούντως με ταξίδεψε και βαρέως με σκάλωσε σε κάποιες εκφάνσεις του, ειδικά με το ομώνυμο opening track του.
11. Big Swimmer - King Hannah (out 31/3)
Εύκολα και απλά το εκ Λίβερπουλ ντουέτο κερδίζει το στοίχημα του “καταραμένου δεύτερου δίσκου”, που θέλει μπάντες με ένδοξο debut να μην τα καταφέρνουν καλά, ή καθόλου καλά, στον δεύτερο. Η Hannah Merrick και ο Craig White, έπειτα από την επιτυχία που γνώρισαν με το “I Am Not Sorry, I Was Just Being Me” του 2022, καταφθάνουν φρέσκοι και γεμάτοι αυτοπεποίθηση και μας δίνουν το εξαιρετικό “Big Swimmer”.
10. A Chaos Of Flowers - BIG|BRAVE (out 19/4)
Πηχτό σκοτάδι, μινιμαλιστικός ζόφος, ασήκωτες ατμόσφαιρες και μια φωνή που σε κρατάει σαν μαριονέτα στο κενό, με μάτια ορθάνοιχτα από αγωνία και θαυμασμό. Κι αν μιλάμε για το 8ο LP της Καναδέζικης (Μόντρεαλ, Κεμπέκ) doom μπάντας, μπορούμε να πούμε πως είναι εκ των καλύτερων -αν όχι o καλύτερoς- δίσκων τους ως τώρα.
9.TANGK - Idles (16/2)
Παρεξηγημένος από τους πιο φανατικούς πιστούς της μπάντας, τους οποίους μπορώ να καταλάβω, όμως στην ουσία θα διαφωνήσω ως έναν βαθμό μαζί τους, γιατί το “TANGK” -όσο πιο “γυαλισμένο” και όσο εντέλει πιο αδύναμο ήταν εν συγκρίσει με τους καταιγιστικούς, και ήδη ιστορικούς, προγόνους του- παραμένει ένας πορωτικός και αξιολογότατος post-punk δίσκος. Ο Joe Talbot παραμένει αληθινός και... αλλόφρων, ενώ και οι υπόλοιποι εξακολουθούν να παίζουν παπάδες.
8. She Reaches Out to She Reaches Out to She - Chelsea Wolfe (9/2)
Τον Ιανουάριο του 2021, κι ενώ η Γη ακόμα πάλευε με τα κύματα της πανδημίας, η 37χρονη (τότε) Chelsea Wolfe αποφάσιζε να κόψει το ποτό, με το οποία ταλαιπωριόταν βαρέως από τα 11 της. Εν τη απουσία, λοιπόν, της πιο σταθερής παρηγοριάς της σε όσα έξωθεν της συνέβαιναν -με κυριότερο την χρόνια υπνική παράλυση που γέμιζε με δαίμονες και φαντάσματα τις νύχτες της- και αφού αρχικά συνεργάστηκε με την Emma Ruth Rundle για το (καταπληκτικό) single "Anhedonia", ξεκίνησε να ετοιμάζει τον επόμενο προσωπικό της δίσκο, τον 7ο κατά σειρά. Για τη δημιουργία του, συνεργάζεται με το ιδρυτικό μέλος των TV On The Radio, Dave Sitek, ο οποίος ανέλαβε την παραγωγή.
Το "She Reaches Out to She Reaches Out to She" κατέφθασε στις 9 Φεβρουαρίου και ακούγεται τόσο καλό και δυνατό όσο μας είχαν προϊδεάσει τα 4 singles που προηγήθηκαν του LP: Κατά σειρά, "Dusk" (Σεπ.23), "Whispers In The Echo Chamber" (Οκτ.23), "Tunnel Night" (Νοε.23) και "Everything Turns Blue" (Ιαν.23). Η αύρα τούτων των εξαιρετικών τραγουδιών φανέρωνε -ίσως για πρώτη φορά στην τραγουδοποιία της Wolfe- μια χαραμάδα φωτός, κυρίως στο στιχουργικό κομμάτι και ακολούθως και στο μουσικό.
Μία κοφτερή ακίδα κάθαρσης και λύτρωσης ξεπροβάλλει και στο άκουσμα ολόκληρου του δίσκου. Το ηλεκτρονικό στοιχείο είναι περισσότερο από κάθε φορά παρόν στον ήχο της, ο οποίος πολλές φορές παραπέμπει στους μεγάλους Portishead ενώ και το τραγούδισμά της Wolfe σε στέλνει συχνά συστημένο στην Beth Gibbons. Η ίδια, παντως, αναγνωρίζει ως επιρροές της στο άλμπουμ τον Tricky, τους Nine Inch Nails, το "Violator" των Depeche Mode. Ανέφερε κάπου και το κομμάτι "Daphne Descends" των Smashing Pumpkins (από το "Adore") και εκεί με ξέρανε...
Όπως και να χει, και πέραν επιρροών και λοιπών ταμπελών, με το "She Reaches Out to She Reaches Out to She" η Chelsea Wolfe καταθέτει ένα ακόμα περιπετειώδες πόνημα, συμπαγές και συναρπαστικό. Στα 10 tracks του δίσκου καθρεφτίζεται γλαφυρά το ταλέντο και η εξέλιξη της Αμερικανίδας (California) singer/songwriter και γοητευτικά ξεδιπλώνεται η νέα φάση της. Όμως, οφείλω να καταγράψω και κάποια κενά διαστήματα στη ροή του άλμπουμ, κάποια λίγα σημεία που το project κάπως αγκομαχά και ελαφρώς επαναλμβάνει εαυτόν. Παρόλα αυτά, η γενική μεγάλη εικόνα παραμένει θετική και πέρα για πέρα ενδιαφέρουσα.
7. Letter To Self - SPRINTS (out 5/1)
Ένα φλογερό και καθηλωτικό debut, που από το πρώτο ως το τελευταίο του track σε τραντάζει απ'άκρη σ'άκρη, ορμώμενο από το νέο μουσικό "κέντρο του κόσμου", το Δουβλίνο. Garage-punk δυναμίτες, που ενεργοποιούνται και εκρήγνυνται στο καταιγιστικό τραγούδισμα της Karla Chubb, που είναι και η κύρια υπεύθυνη για το songwriting του δίσκου. Το ότι η μπάντα έρχεται το Καλοκαίρι στην Ελλάδα για συναυλία (Release Festival, 18/6) είναι το επιστέγασμα μιας "love at first sight" κατάστασης που βίωσα με το "Letter To Self".
6. Romance - Fontaines D.C. (out 23/8)
Με γυμνό μάτι και από την αρχή-αρχή, από το "Dogrel" του 2019 -μην σου πω και από τα πρώτα singles που το προλόγισαν- φαινόταν πως οι Ιρλανδοί Fontaines D.C. ήταν πλασμένοι για μεγάλα πράγματα. Εξαιρετικές συνθέσεις, εμπνευσμένοι στίχοι, παιχαταράδες με αστείρευτη ενέργεια και με έναν frontman... για φίλημα. Ξεχωριστοί και υπέροχα σκοτεινοί, κατέστησαν σαφές πως όχι απλά είχαν έρθει για να μείνουν, αλλά και για να σκαρφαλώσουν στις rock n roll κορφές των 20's. Και αν μη τι άλλο το κατάφεραν, με ακόμα δύο δίσκους -και τι δίσκους!- το "A Hero's Death"/2020 και το "Skinty Fia"/2022 και αμέτρητες εκρηκτικές συναυλίες
Πέντε χρόνια έπειτα από το debut τους λοιπόν, καταφθάνουν με το 4ο κατά σειρά album τους, το "Romance", που τους βρίσκει κατοίκους Λονδίνου πια και στεγασμένους δισκογραφικά στην XL και όχι στην Partisan, αλλά και με παραγωγό τούτη τη φορά τον... χρυσοχέρη James Ford των -μεταξύ πολλών άλλων- Monkeys και των Last Shadow Puppets. To κρατάμε αυτό το τελευταίο, την αντιακατάσταση δηλαδή του Dan Carey, παραγωγού τους και στους τρεις πρότερους δίσκους τους, από τον Ford, μιας και θεωρώ πως τούτη η αλλαγή έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα του "Romance", καθώς και στο πού ήθελαν να το πάνε τα Dublin lads με την εν λόγω τελευταία κυκλοφορία τους.
Το single-οδοστρωτήρας "Starbuster", που κυκλοφόρησε τον περασμένο Απρίλη, μας εισήγαγε εντυπωσιακά στο σύμπαν του "Romance", ένα πραγματικό super track με φαρδιά πλατιά την υπογραφή των Fontaines στα αυλάκια του. Από την άλλη, το δεύτερο single "Favourite", που ήρθε τον Ιούνιο, ομολογουμένως καταπώς μας αιφνιδίασε, με την 90's και κάπως ποπίζουσα προσέγγισή του, δείχνοντάς όμως τη διάθεση της μπάντας για (μία ακόμα) εξερεύνηση, αλλά και την ενδεχόμενη επιθυμία της να ακουστεί σε ευρύτερο κοινό και να γεμίσει μεγαλύτερους συναυλιακούς χώρους, πάει να πει στάδια. Και κάπου εδώ έρχεται φυσικά και ο James Ford, που ανάφερα παραπάνω, ειδήμων σε τέτοιες αποστολές. To ιδιοφυές mainstream άγγιγμά του είναι σαφές σε πολλά σημεία του δίσκου, στο ήδη υπερεπιτυχημένο 4o single "In The Modern World" λόγου χάρη ή και στο "Desire", που προηγείται ένα σκαλί στο tracklist του album.
Δεν αναφέρω τη λέξη mainstream με αρνητική διάθεση και το ίδιο ισχύει από την πλευρά μου και για την διαφαινομένη επιθυμία της μπάντας να ανοίξει περαιτέρω το κοινό της - όλα μου είναι οκέι αρκεί τα κομμάτια να είναι καλά. Και στο "Romance" ισχύει τούτο το βασικό - τα κομμάτια είναι καλά, κάποια μάλιστα παραπάνω από καλά. Σε αυτά συγκαταλέγω, πέρα από το αποστομωτικό "Starbuster", το ομώνυμο "Romance" που ανοίγει το άλμπουμ, το εθιστικό "Bug", το καταπληκτικό "Death Kink" λίγο πριν το φινάλε, αλλά και το προαναφερθέν "In The Modern World".
Όχι, το "Romance" δεν έχει την πηγαία και χειμαρρώδη ενέργεια του "Dogrel", ούτε το εκτυφλωτικό σκοτάδι του "Skinty Fia". Το "Romance" είναι κάτι διαφορετικό και τούτη την διαφορετικότητα είναι κάτι που αξίζει να πιστώσουμε στην μπάντα, την τάση τους δηλαδή να διαφοροποιούνται και να προχωρούν χωρίς να ξεπατικώνουν τους εαυτούς τους και να σερβίρουν πάντοτε την ίδια ασφαλή συνταγή. Τα κατάφεραν πάλι λοιπόν, τα κατάφεραν κι έτσι - πιο εύκολα προσεγγίσιμοι και λιγότερο θορυβώδεις στα αυτιά, πιο λείοι και γυαλισμένοι από ποτέ, παρόλο που αυτό φαίνεται κάπως να τους μπέρδεψε.
Με την ευχή να επιστρέψουν σύντομα στα μέρη μας για μια συναυλία, κλείνω το κείμενο και ξαναπατάω play στο δίσκο...
5. >>>> - Beak (out 28/5)
Χωρίς κανένα single και χωρίς καμία ανακοίνωση, χωρίς κανένα hint και χωρίς κανένα teaser, το φοβερό και τρομερό τρίο των Beak μας έδωσε στα τέλη του περασμένου Μαϊου το 5ο LP του. Ακολουθώντας την μαγευτική experimental και krautorocκ πεπατημένη τους, καταθέτουν ένα δισκογράφημα βαθιά ελκυστικό και άκρως περιπετειώδες, "καταδικασμένο" για αμέτρητες ακροάσεις και αέναες εξερευνήσεις. Δυστυχώς, η πάροδος του χρόνου μας έδειξε πως θα μείνει στην ιστορία ως και ο τελευταίος δίσκος της μπάντας με τον Barrow στη σύνθεσή της, καθώς τον Σεπτέμβριο ανακοινώθηκε η αποχώρησή του.
4. Wild God - Nick Cave & The Bad Seeds (out 30/8)
Με μια ακόμα τραγωδία στην πλάτη του -τον θάνατο και του μεγαλύτερου γιου του, Jethro, σε ηλικία 31 ετών- o Nick Cave επιστρέφει δισκογραφικά με το "Wild God".
Η απώλεια του Jethro ήρθε τον Μάιο του 22, 7 χρόνια έπειτα από τον χαμό του έφηβου Arthour, τον Ιούλιο του 2015 στους γκρεμούς του Brighton. Το 2021 έφυγε από τη ζωή και η πρώην σύντροφος του Cave, αλλά και μουσική συνεργάτις του, η Anita Lane, ενώ τον Σεπτέμβριο του 20 ο Cave είχε αποχαιρετήσει και τη μητέρα του. Είναι ζόρικη η ζωή για τον Cave τα τελευταία χρόνια, πάντα ήταν ζόρικη για τον Cave η ζωή, αλλά την τελευταία δεκαετία είναι σαν να ξύπνησε η κατάρα και να τον κυνηγάει ξανά από την αρχή.
Οι δίσκοι που γεννιούνται από τον Nick Cave αυτά τα 9 διαολεμένα χρόνια μοιάζουν σαν ξόρκια έναντι στο Κακό: "Skeleton Tree" (2016), "Ghosteen" (2019), "Carnage" (2021) και τώρα το "Wild God". Ξόρκια...
Ο γενειοφόρος διόσκουρος Warren Ellis είναι πάντα πλάι σε όλο αυτό - σταθερός φρουρός του Cave σε τούτη τη σκοτεινή δίνη. Και μουσικά παρών -πολυοργανίστας και παραγωγός- περισσότερο παρών από ποτέ στο έργο του Nick, αφήνει την αέρινη αύρα του και την επιβλητική πληκτροφόρα και ενίοτε ambient-ίζουσα σφραγίδα του σε κάθε κυκλοφορία και -όσο και αν σε κάποιους ξενίζει- είναι καταλυτική και κατά τόπους μεγαλοφυής. Ούτως ή άλλως, με ή χωρίς τον Ellis, οι ροκ εν ρολ δόξες του Cave έχουν περάσει στο πάνθεον της ιστορίας του, οι κιθάρες που στριγγλίζουν, οι χορδές που σπάνε, τα τύμπανα που γκρεμίζονται, οι αλαλαγμοί και τα ουρλιαχτά που ξερνούσε το στόμα του ανήκουν πια στο παρελθόν. Έχουν περάσει όλα αυτά, το δήλωσε πρόσφατα και ξεκάθαρα και ο ίδιος ο Nick.
Σε αρκετές των περιπτώσεων, ο Cave συνηθίζει να βαφτίζει τους δίσκους του, παίρνοντας τον τίτλο ενός τραγουδιού που ανήκει στον εν λόγω δίσκο, ενδεχομένως του πιο αντιπροσωπευτικού, του τραγουδιού που περικλείει περισσότερο την ατμόσφαιρα του άλμπουμ αλλά και τη φάση στην οποία βρίσκεται ο ίδιος ο Cave. Στο νέο πόνημα υπάρχει ένα (καταπληκτικό) κομμάτι που ονομάζεται "Joy" και τούτο προοριζόταν αρχικά για να δώσει το όνομά του στο album. Το κομμάτι είναι οριακό στον δίσκο - γιατί μοιάζει να είναι η τελική εξιλέωση για τον Cave. Από τη μία ένα φάντασμα τον ξυπνάει και εμφανίζεται μέσα στο δωμάτιό του -ένα φάντασμα με γιγαντιαία sneakers, είναι μάλλον το φάντασμα του Arthur- από την άλλη το φάντασμα δεν ήρθε για να στοιχειώσει και να σπείρει ακόμα περισσότερο πόνο. Ήρθε για κάθαρση και χαρά (joy): "We've all had too much sorrow, now is the time for joy". Και ίσως, τούτη η συγκινητική φράση δείχνει τη γενικότερη φάση του Cave στο τώρα, την προσπάθειά του να φύγει από τον θρήνο και να προχωρήσει μπροστά.
Και κάπως έτσι, ήδη γράφεται και είναι γεγονός, το "Wild God" μοιάζει να είναι ο πιο φωτεινός δίσκος του Cave τα τελευταία 10 χρόνια. Δεν είναι, όμως, αμιγώς φωτεινός και ούτε είναι μόνο ένα αισιόδοξο σάλπισμα ελπίδας, γι'αυτό και εντέλει υποθέτω δεν ονομάστηκε "Joy". To πέπλο του θανάτου και της απώλειας, και του πόνου και της παράλυσης που φέρνουν μαζί τους, είναι ακόμα εδώ. Για μένα ο δίσκος είναι ο γκρεμισμένος Cave που προσπαθεί γενναία να μαζέψει τα συντρίμια του. Και το καταφέρνει.
Toυ προαναφερθέντος "Joy", προηγούνται δύο εκ των singles που προλόγισαν το άλμπουμ, το ομώνυμο εξαιρετικό "Wild God" και το κάπως πιο αδύναμο "Frogs". Και πριν από αυτά, το opening track "Song of The Lake", ένα τραγούδι που λάμπει και το φως του διαθλάται βαθιά στην ψυχή του ακροατή, όπως ακριβώς και ο απελευθερωτικός επαναλαμβανόμενος στίχος "never mind, never mind"... Η τριάδα που βρίσκεται στο κέντρο του δίσκου - "Final Rescue Attempt", "Conversion", "Cinnamon Horses" - ορθώνεται σαν ο φλεγόμενος κεντρικός πυρήνας του δισκογραφήματος και αυτά τα τρία τραγούδια αποτελούν για μένα τα τρία καλύτερα tracks του "Wild God", τα πιο περιπετειώδη και πιο σκαλωματικά. Για το τρίτο single "Long Dark Night" που ακολουθεί, παραμένω στην άποψή μου, όπως στην κατέθεσα σε άλλο κείμενο του Υπογείου όταν είχε πρωτοβγει το κομμάτι: "όμορφη και τίμια μπαλάντα, παραπέμπει στην ένδοξη 90's era του Nick και των Seeds και -ακόμα πιο συγκεκριμένα- μου θυμίζει το καταπληκτικό "Loom of The Land" από το "Henry's Dream" του 1992". Το αυτό, μια όμορφη και τίμια μπαλάντα, είναι και το ακόλουθο "O Wow O Wow (How Wonderful She Is)", γραμμένο για την Anita Lane. Προφανώς, το λεπτό που την ακούμε να μιλά στο τηλέφωνο, με την τραγουδιστή και εύθυμη φωνή της, η συγκίνηση απλώνει ακόμα περισσότερο στην ακρόαση και συνάμα σου σφίγγει την καρδιά. Το album κλείνει με το δίλεπτο "As The Waters Cover The Sea", όπου ο Cave -μαζί με την 12μελή gospel χορωδία του (συγκλονιστική η παρουσία της σε όλη τη διάρκεια του δίσκου)- μας χαιρετούν. Απαλά και ήρεμα. "Through the window he brings, peace and good tidings to the land"...
Ο 18ος δίσκος του Nick Cave και των Bad Seeds είναι ένας καλός δίσκος. Πλήρης και συμπαγής, αληθινός και συγκινητικός. Μια φωλιά και ένα καταφύγιο ελπίδας, αλλά και μια ιερή κρύπτη πόνου και αποθηκευμένου πηχτού σκοταδιού.
Σ'ευχαριστούμε Nick, ευχόμαστε να είσαι όσο πιο καλά μπορείς.
3. Songs of A Lost World - The Cure (out 1/11)
Τα τόσα (πολλά) χρόνια που ακούω μουσική και σχεδόν εμμονικά ασχολούμαι μαζί της, πολύ λίγες είναι οι φορές που κατέγραψα μια veteran μπάντα να καταφέρνει μια τέτοια δισκογραφική επιστροφή. Οι The Cure δημιουργήθηκαν πριν σχεδόν μισό αιώνα, το 1976 με το όνομα Malice, και ντεμπουτάρισαν δισκογραφικά το 1979, με το περίφημο "Three Imaginary Boys". Κι έρχονται τώρα, το 2024, και μας δίνουν μια κανονικότατη δισκάρα, που με τον τρόπο της θα μπορούσε άξια να σταθεί πλάι στα 80's και 90's μεγαλεία τους! Ε, δεν γίνονται αυτά κάθε μέρα - δεν γίνονται σχεδόν ποτέ.
Το "Songs of A Lost World" -που καταφθάνει 16 χρόνια ύστερα από τον προηγούμενο, μετριότατο, δίσκο τους, "4:13"- είναι ένα κομψοτέχνημα απ'άκρη σ'άκρη του, από τις μελωδίες του και τις ενορχηστρώσεις του, από τις πηχτές ατμόσφαιρες και τις σκιερές αποχρώσεις του, ως και τη καθηλωτική δύναμη των στίχων του και τις ερμηνείες του υπέρτατου δημιουργού, του mister Robert Smith, ο οποίος λίγους μήνες πριν σβήσει τα 66α κεράκια του, εμφανίζεται αγέραστος και γεμάτος κοφτερές ιδέες.
Το leading single του album, "Alone", μας άφησε σύξυλους τον περασμένο Σεπτέμβριο και μας προετοίμασε για ό,τι θα ερχόταν. Είναι κομματάρα, που απογειώνεται περαιτέρω όταν ακούγεται μαζί με τον υπόλοιπο δίσκο, opening track σε μια εξαίσια συλλογή τραγουδιών. Το αυτό ισχύει και για το έτερο single, "A Fragile Thing", είναι και αυτό ένα εξαιρετικό κομμάτι. Όμως, η επίσημη κυκλοφορία του δίσκου μας έφερε αντιμέτωπους με τραγούδια ενδεχομένως καλύτερα, σίγουρα εξίσου δυνατά και εξίσου συγκινητικά. Όλοι μιλούν για το σχεδόν 11λεπτο "Endsong" που κλείνει το δίσκο και καλά κάνουν, είναι αριστούργημα. Μήπως, όμως, δεν είναι ένα τέτοιο και το αποστομωτικό "Warsong" ή το σπαρακτικό "I Can Never Say Goodbye" ; Στα κορυφαία και πιο αγαπημένα μου, τοποθετώ και το μεγαλοφυές, πορωτικό "Drone:No Drone", ίσως την πιο.... αγριεμένη έκφανση του δίσκου.
Η 14χρονη κόρη μου πήγε τετραήμερη εκδρομή στο Μόναχο και χτες το απόγευμα με πήρε τηλέφωνο , "έλα, μπαμπά, είμαι σε ένα δισκάδικο στο Σάλτσμπουργκ, να σου πάρω δώρο τον καινούριο δίσκο των Cure;". Ξέρετε την απάντηση. :) Και, οκέι, χαίρομαι που η κορούλα μου θα μου φέρει τούτο το γαμάτο δώρο, αλλά πιο πολύ χαίρομαι που, με αφορμή το βινύλιο που θα πέσει στο πικάπ, θα ακούσει και θα ζήσει και η ίδια την πιο μεγάλη δισκογραφική επιστροφή "αρχαίας" μπάντας που έχει συντελεστεί ποτέ. Μιας μπάντας που πρωτοδημιουργήθηκε τη χρονιά που γεννήθηκε ο πατέρας της. Το αδιανόητα μακρινό 1976.
2. NO TITLE AS OF 13 FEBRUARY 2024 28,340 DEAD - Godspeed You! Black Emperor (out 4/10)
Οι παραμορφωμένες και επιβλητικές κιθάρες του opener "SUN IS A HOLE SUN IS VAPORS", που ασυνείδητα με έστειλαν στο soundrack του "Dead Man" του Neil Young, είναι ένας από τους οδηγούς του τι θα ακούσεις στο 8ο δισκογράφημα των Godspeed You! Black Emperor, "NO TITLE AS OF 13 FEBRUARY 2024 28,340 DEAD", που κυκλοφόρησε προχτές (Παρασκευή 4/10). Τούτες, οι παραμορφωμένες και επιβλητικές κιθάρες, ήταν εξίσου συγκλονιστικά παρούσες και στο single που προλόγισε την κυκλοφορία, στο εξαίσιο "GREY RUBBLE - GREEN SHOTS", όπως πρωταγωνιστικά παρούσες είναι και σε όλο τον δίσκο. Ναι, αυτές οι κιθάρες είναι οδηγός στο album, είναι μπροστά, την ίδια στιγμή που τα χαρακτηριστικά έγχορδα της μπάντας έχουν κάπως υποχωρήσει. Όχι ολότελα, φυσικά. Διακριτικά ακολουθούν τα τεκταινόμενα, χτίζοντας ατμόσφαιρες και αδιάκοπα παράγοντας μαγεία, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που "επιτίθενται" δαιμονισμένα και κατασπαράσσουν το ηχητικό τοπίο. Λιγότερες από κάθε άλλη φορά είναι η αλήθεια, τούτη τη δουλειά την έχουν αναλάβει εδώ σε μεγαλύτερο βαθμό οι προαναφερθείσες κιθάρες.
Τα τελευταία χρόνια, στα ΜΚΔ ή και στην 'κανονική' ζωή κυρίως, αλλά και στον εγχώριο και διεθνή μουσικό τύπο, έχω έρθω αντιμέτωπος με σχόλια και απόψεις που αναθεματίζουν την μουσική και την υπόσταση των Godspeed You! Black Emperor. Κι όσο κι αν έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια που ζω και μεγαλώνω πως κάτι που αρέσει σε μένα πολύ -από ένα φαγητό και μια παραλία, μέχρι μια ταινία και ένα συγκρότημα- σε κάποιον άλλον μπορεί να είναι αδιάφορο ή και απεχθές- με τους Godspeed You! δεν το περίμενα. Μου είναι τόσο ξεκάθαρα το μεγαλείο τους και η έμπνευσή τους, μου είναι τόσο εμφανή το ατόφιο τους ταλέντο και η τόσο στιβαρή στάση τους στη μουσική εν γένει, που τους θεωρούσα υπεράνω πάσης κριτικής και ένστασης, τους θεωρούσα μια απάτητη κορφή που κανείς δεν νοείται να μην θαυμάζει με δέος. Λάθος μου ξεκάθαρα, there is no such thing, που λένε και στο χωριό μου. Οπότε η αρχική μου αρνητική θέση στα όποια αρνητικά σχόλια για τη μουσική και το ποιόν της Καναδέζικης κολεκτίβας, σταδιακά αντικαταστάθηκε από μια πιο "το ακούω" στάση, από μια πιο open minded προσέγγιση. Με αυτό το mindset, παρατήρησα πως η πιο συχνή κριτική εις βάρος τους αφορούσε πάνω-κάτω στην ακόλουθη πρόταση: "Είναι προβλέψιμοι και βαρετοί, οκέι οι 2-3 πρώτοι δίσκοι, μετά όλο τα ίδια και τα ίδια"...
Το ακούω. Και εστιάζοντας στον δίσκο που μας αφορά εδώ, στο άρτι αφιχθέν "NO TITLE AS OF 13 FEBRUARY 2024 28,340 DEAD", έχω να πω πως ναι, η κλασική GY!BE συνταγή μαγειρεύεται ξανά με κάποιες μικροαλλαγές στα υλικά, αλλά -ρε φίλε!- το αποτέλεσμα είναι και πάλι ξανά ασύλληπτο. Οπότε μου φτάνει - μου φτάνει και μου περισσεύει. Μου περισσεύει και μου ξαναγεννά το ταλαιπωρημένο μεσήλικο είναι μου, μου τραντάζει τα κύτταρα και κάνει την καρδιά μου να χτυπά διαφορετικά, πότε πιο αργά και πότε πιο γρήγορα....
Το ακούω. Το άλμπουμ ολόκληρο. Το άλμπουμ κομματιαστά. Το φινάλε του "BROKEN SPIRES AT DEAD KAPITAL" και ολόκληρο το 11λεπτο "PALE SPECTATOR TAKES PHOTOGRAPHS" με ραγίζουν σαν τζάμι, το "GREY RUBBLE - GREEN SHOTS" με γονατίζει, η αφετηρία του "SUN IS A HOLE SUN IS VAPORS" με καθηλώνει από την πρώτη νότα του, το "BABYS IN A THUNDERCLOUD" μου λέει -χωρίς να μιλάει, μονάχα από τον τίτλο του και τους ήχους του- χιλιάδες λέξεις, λέξεις ματωμένες και στοιχειωμένες. Το "RAINDROPS CAST IN LEAD" αναδιπλώνεται στα 13 λεπτά του σαν το πιο φωτεινό track του δίσκου, αλλά συγχρόνως και ως το λιγότερο ενδιαφέρον - θα ήταν πάντως σημαντικό να μπορούσα να καταλάβω τι απαγγέλει μια γυναικεία φωνή κάπου λίγο πριν τη μέση - ισπανικά μοιάζουν τα λόγια της, ίσως συμβουλευτώ έναν φίλο που τα κατέχει.
Εστιάζοντας στο θεώρημα των GY!BE πολέμιων πως η μπάντα επαναλαμβάνεται, (και) στην περίπτωση του "NO TITLE AS OF 13 FEBRUARY 2024 28,340 DEAD", δεν μπορώ να τους πάω κόντρα η αλήθεια είναι. Από την άλλη, στο αντεπιχείρημα της αντιπέρα όχθης (που εκεί βρίσκεις και μένα) που λέει πως "ναι, αλλά ό,τι βγάζουν οι Καναδοί είναι ένα κομψοτέχνημα που σου διαλύει το μυαλό και την ψυχή", μπορώ απλά να συμφωνήσω και συνυπογράψω - έστω και αν λείπει το όποιο στοιχείο της έκπληξης και του αιφνιδιασμού, η μαγεία παραμένει μαγεία...
1. Lives Outgrown - Beth Gibbonts (out 17/5)
Ακούγοντας για πρώτη φορά ολόκληρο τον δίσκο το πρωί της Παρασκευής, έπαθα ένα σοκ. Γιατί ναι μεν τον περίμενα καλό -με είχαν προϊδεάσει τα τρία singles που προλόγισαν την κυκλοφορία ("Floating On A Moment", "Reaching Out", "Lost Changes")- όμως αυτό που άκουσα δεν ήταν απλά καλό. Ήταν μαγικό. Ήταν καθηλωτικό. Ήταν αποστομωτικό. Κάπως ζαλισμένος, ξαναπάτησα play και τον άκουσα από την αρχή. Σκέφτηκα πως υπερβάλλω, αλλοπαρμένος και συνεπαρμένος από τον ενθουσιασμό μου. Όχι, τη δεύτερη ο δίσκος με διέλυσε ακόμα περισσότερο σε περισσότερα κομμάτια. Κι ακόμα περισσότερο και τις επόμενες φορές που τον άκουσα - το "Lives Outgrown" είναι ένα κομψοτέχνημα από την πρώτη ακρόασή του ως το για... πάντα. Οι ήχοι του σε πλημμυρίζουν, γεμίζουν την ψυχή σου, οι λέξεις στάζουν βαθιά στο μυαλό σου και η φωνή της Gibbons σου τραντάζει τα σωθικά.
Η ηχητική προσέγγιση δίνει σε αρκετές περιπτώσεις πρωταγωνιστικό ρόλο στην ακουστική κιθάρα, τριγύρω όμως συμβαίνει μια οργανωμένη και υπερεμπνευσμένη μουσική πανδαισία, στην οποία ακούγονται τσέλα, βιολιά, φλάουτα, μπάσο, τύμπανα και κρουστά, πλήκτρα. Το συναισθηματικό πλέγμα που τυλίγει τον δίσκο αποπνέει μια υπέροχη μελαγχολία -Gibbons είσαι- και σε κάποιες εκφάνσεις του άλμπουμ πέφτει και το βαθύ σκοτάδι - πάλι Gibbons είσαι. Όμως, υπάρχουν διάσπαρτες χαραμάδες φωτός και κάθαρσης, εξυψωτικής εξιλέωσης.
Υπάρχουν προφανώς tracks που ξεχωρίζουν με το πρώτο άκουσμα, τα singles "Floating On A Moment" και "Lost Changes" είναι σίγουρα δύο από αυτά, όπως και το αδιανόητο "Rewind" και το εναρκτήριο στοιχειωμένο "Tell Me Who You Are Today". Ξεκάθαρα, όμως, όλα τα τραγούδια είναι εξαιρετικά, και τα 10. Στα 45 λεπτά του δίσκου δεν πάει χαμένο ούτε ένα δευτερόλεπτο.
Μια θριαμβευτική επιστροφή για την Beth Gibbons και ένας δίσκος το "Lives Outgrown" που θα τον ακούμε για πολλά πολλά χρόνια...
