Μωρά Στη Φωτιά
Street Mode Festival Day 4
2/9/2018
* Ευχαριστούμε θερμά την Ελένη Καστρινάκη για το κείμενό της...
Αναπολήσεις από τα Μωρά στη Φωτιά...
Την Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου, τέταρτη μέρα τού 10ου Street Mode Festival είχαμε τη χαρά να υποδεχτούμε τον Στέλιο "Σαλβαδόρ" Παπαϊωάννου και την παρέα του ζωντανά στη σκηνή. Το φεστιβάλ που ξεκίνησε από μια μικρή ομάδα ατόμων με αγάπη για τη μουσική και το skate, έσβησε δέκα κεράκια στην τούρτα του,προσφέροντας μεγάλη γκάμα θεάματος σε θιασώτες κάθε μουσικού είδους.
Με ακρίβεια ρολογιού, χιλιάδες νέων αλλά και μεγαλύτερων εν προκειμένω στριμώχτηκαν για μια θέση στις πρώτες σειρές. Τα Μωρά στη Φωτιά, κυρίες και κύριοι, αυτοπροσώπως για ,δυστυχώς, μικρό χρονικό διάστημα λόγω του μεγάλου πλήθους συγκροτημάτων και μουσικών που έδωσαν τη συναυλία τους στον πολυχώρο τού Φιξ. Ήταν αρκετό ωστόσο για να μαγνητίσει το κοινό,να το κάνει να χορέψει με πάθος και ενέργεια,να κάνει έναν τρίτο παρατηρητή να πιστέψει ότι αυτά τα παιδιά είναι το μέλλον.
Ξεκίνησαν δυναμικά με τη "Βαβυλωνία". Αυτή η συναυλία θα ήταν κάτι το λυτρωτικό εκείνο το βράδυ, οπότε έπρεπε να ληφθούν μέτρα από νωρίς. Αναπολώντας τα παλιά, μια ζωή άσχημη, φωνάζει πως δεν αντέχει πια τη Βαβυλωνία, που στέκει ως συμβολισμός για οτιδήποτε θεωρείται κέντρο τού ενδιαφέροντος, σαν να έχει αδιαμφισβήτητη δύναμη η οποία αυτή τη στιγμή καταρρέει και βουλιάζει στα δικά της χαλάσματα.
[Μου έχεις τάξει πολλά, μα δε σ'αντέχω]
Ακολούθησε ο "Χαμαιλέων" σε στίχους Οδυσσέα Ελύτη με πνοή αδελφοσύνης και ενότητας. Αναφερόμενος σε κάποιον που εντάσσεται στο περιβάλλον του ανεξάρτητα από τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφεται, ευπροσάρμοστος όπως ο χαμαιλέοντας,χωρίς απαραίτητα να συμβιβάζεται. Ένας που καρφώνει τ'άστρα, που δεν ανήκει σε κανέναν. Κάποιος που έχει καταλάβει ότι οι άνθρωποι δε διαφέρουν σε πολλά μεταξύ τους όπου και να βρίσκονται. Ένα υπέροχο ποίημα που στα χέρια του συγκροτήματος έλαμψε τόσο από μουσικής απόψεως,αλλά και επειδή συνέβαλε ώστε να έρθει σε επαφή το κοινό με την ποίηση.
Το επόμενο κομμάτι ανήκει δικαιωματικά στην πόλη. "Μόνος σου ξανά" ή απλούστερα "Σαλονίκη". Περιγράφει με εκπληκτική ακρίβεια ό,τι συμβαίνει στις γειτονιές τής Σαλονίκης τα βράδια,που ο Ήλιος χάνεται και η εικόνα αλλάζει απότομα. Κινούμενοι σκελετοί σαν αιωρούμενοι σε πλατείες ντυμένοι με ρούχα στενά και σκουρόχρωμα, μαλλιά φωτεινού χρώματος, μαζεύονται και παρέα τους μόνιμη αποτελούν τα ξύδια και τα εντομοκτόνα αυτοκτονίας. Σε άλλα υποφωτισμένα στενά,γυναίκες ντυμένες ελλειπώς τρέμουν στις γωνιές περιμένοντας,μα με την καρδιά τους δεν παίζουν. Εικόνες που κάθε βράδυ σε κάνουν να αισθάνεσαι την απέραντη μοναξιά που σου προσφέρει απλόχερα η πόλη.
Για τη συνέχεια,το "Μανιφέστο" που σημαίνει αρχικά "εκδηλώνω" βρέθηκε εκεί για να διώξει τους όποιους ενδοιασμούς είχαν απομείνει,να διώξει τα πάντα μακριά,και από το χέρι να καθοδηγήσει τον ακροατή στη χώρα που ήθελε. Ήρθε και απελευθέρωσε την ακόμα φυλαγμένη ενέργεια του κοινού σαν αέριο κρατημένο σε σφραγιστό δοχείο για καιρό.
Η "Σκυλίσια Μέρα" που ακολούθησε ήρθε για να επιτονίσει ακόμα περισσότερο την προσπάθεια αυτή. Με αυτό το τραγούδι εκτοξεύτηκε μακριά όλη αυτή η σαπίλα,όλη η καθημερινότητα,η ρουτίνα, που λένε. Το καθημερινό βάρος που έρχεται και προστίθεται τόσο γρήγορα και επιτακτικά που το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το επωμίζεσαι. Χρειάζεται ένα τραγούδι σαν κι αυτό, μία συναυλία,ένα φεστιβάλ ,για πιο σίγουρο αποτέλεσμα, σαν κι αυτό για να τα δώσεις όλα,να τραγουδήσεις απ'τα βάθη τής καρδιάς σου σαν να επιδιώκεις να σε ακούσουν οι πάντες,να χορέψεις,να πιεις (μην το παρακάνεις και σε μαζεύουμε ε) και στο τέλος, με βραχνιασμένη φωνή να μπορέσεις να γυρίσεις στο σπίτι,να πλυθείς και με το κεφάλι ελαφρύ πλέον,να κλείσεις τα μάτια και να πέσεις για ύπνο ήσυχος.
Για το επόμενο κομμάτι, τα "Αδέρφια στην Kόλαση", να με συγχωρέσετε αλλά δεν έχω να πω τίποτα. Αρκεί να το βάλεις να παίζει στη λούπα γύρω στις σαράντα φορές για να τα καταλάβεις όλα. Κάθε ψίθυρο, την αντίθεση-ψαλίδα μεταξύ του πρίγκιπα και του ζητιάνου, του κλέφτη, του αλήτη. Τα πάντα.
Η ένταση τού κοινού συνεχίστηκε και κορυφώθηκε στο "Παυσίπονο" που ήρθε και τα σάρωσε όλα. Τα κεφάλια κινούνταν με μανία,το λεγόμενο headbanging, πλήρως απορροφημένοι στο ρυθμό τής μουσικής. Μαλλιά ανέμελα να κυματίζουν με τόσο ενθουσιασμό που ένιωθες ότι αυτό το φεστιβάλ και η συνεύρεση τόσων νέων με τη μουσική ήταν κάτι το μοναδικό. Νεανική εκρηκτικότητα συμπυκνωμένη σε ένα τραγούδι τριάντα ενός χρόνων εκτονώθηκε με το που άρχισε το πιάνο να παίζει τη μελωδία του. Το κοινό είχε καταπιαστεί με έναν ανεπανάληπτο χορό,με καμία έγνοια για την ώρα, αφημένο ολοκληρωτικά σε αυτό που γινόταν εκείνη τη στιγμή. Και δεν ήταν τίποτα άλλο από την απέλπιδα προσπάθεια του αφηγητή να συνειδητοποιήσει την εγκατάληψη από "το μωρό του" ενώ ζητάει επανειλημμένα το φάρμακο που θα τον γιατρέψει (το τραγούδι αναφέρεται στα ναρκωτικά αλλά ας το δούμε από άλλη προοπτική).
Τελευταίο κομμάτι ήταν το "Κάτω στην Πόλη",το πρώτο των πρώτων τραγούδι που ακούσαμε ποτέ από τα Μωρά στη Φωτιά, μέσα από τον ομώνυμο δίσκο που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1987. "Πάμε να το πούμε όλοι μαζί αυτό για κλείσιμο." ήταν το σύνθημα και η ανταπόκριση άμεση και αντάξια κάθε προσδοκίας. Κάναμε όλοι μαζί αυτή τη νυχτιάτικη βόλτα, λίγο πιο πέρα από το κέντρο τής πόλης. Ό,τι έπρεπε για ένα δροσερό βράδυ τού Σεπτεμβρίου, με τον αέρα να φυσάει απαλά τα μαλλιά και το σώμα να κρυώνει μετά από τον καύσωνα τριών μηνών. Αλλά τι είναι τρεις μήνες όταν πενήντα χρόνια περιμέναμε γι'αυτή τη βραδιά;
Παρά το λιγοστό χρόνο που δόθηκε στην μπάντα στα πλαίσια του φεστιβάλ, ανταποκρίθηκε πλήρως στις ανάγκες τού κοινού για εκτόνωση, ψυχαγωγία,για να περάσει ένα όμορφο βράδυ Κυριακής βρε παιδί μου. Θα θέλαμε φυσικά τον κύριο Σαλβαδόρ και τους εξαιρετικούς μουσικούς που πλαισιώνουν το συγκρότημα δικούς μας για περισσότερη ώρα, όμως ακολουθούσαν οι Nightstalker στη διπλανή σκηνή και κάτι τέτοιο στάθηκε αδύνατο. Προλάβαμε ωστόσο στο μεσοδιάστημα μεταξύ των τραγουδιών να ευχηθούμε όλοι μαζί "Να ζήσεις Στέλιο και χρόνια πολλά", γενέθλιά του γαρ. Εκείνος, σχεδόν συγκινημένος ανταπέδιδε τις ευχές με ένα μεγάλο χαμόγελο να τις συνοδεύει.
Πέραν αυτού, απέδειξε ότι ακόμα είναι ένας μουσικός με πολύ δυναμισμό και πολλές δυνατότητες,πράγμα που φάνηκε όχι μόνο από τη χαρά των παλιών και γνώριμων φίλων τού συγκροτήματος, αλλά και των νεωτέρων. Το Street Mode Festival που τους φιλοξένησε έχει εδραιωθεί όλα αυτά τα χρόνια στην πόλη τής Θεσσαλονίκης και είναι το κατεξοχήν ετήσιο φεστιβάλ που απηχεί τόσο πολύ στο νεανικό κοινό. Αυτό με τη σειρά του μέριμνα στην ικανοποίηση των επιθυμιών κάθε φίλου τής μουσικής, καλύπτοντας τόσο με δρώμενα που αφορούν στη ροκ σκηνή, αλλά και στη ραπ,στη φολκ, μέχρι και στη θρακιώτικη πανκ.
Χάρισε φέτος ακόμα πιο ανοιχτόκαρδα την ευκαιρία σε νέα συγκροτήματα να αναδείξουν τις δυνατότητές τους, σε αθλητές που αψηφούν τους κινδύνους και την αμέτρητη προσπάθεια που απαιτείται, να φανερώσουν την ομορφιά που κρύβει το παρκούρ και το skateboarding και φυσικά στο κοινό την απόλαυση να δεχτεί όλα αυτά τα ερεθίσματα,μουσικά και πολιτιστικά εν γένει.
Σε αυτό το πλαίσιο,έφηβοι και νέοι γνώρισαν συγκροτήματα από παλιά, μη μπορώντας να παραλείψουμε εκτός από την εμφάνιση από τα Μωρά στη Φωτιά και το Γιάννη Αγγελάκα με το σχετικά πρόσφατο σχήμα του, τους 100°C οι οποίοι εμφανίστηκαν την πρώτη μέρα του φεστιβάλ.
Χαίρομαι που είδα παιδιά από Γυμνάσιο και Λύκειο στις μπροστινές σειρές στη συναυλία που ενώ δεν παρεβρέθηκαν εκεί για αυτό καθαυτό το συγκρότημα, έμειναν, άκουσαν και έμαθαν κάτι καινούριο για τη μουσική. Ελπίζουμε σε αντίστοιχες εμφανίσεις και του χρόνου.
[Σκέφτομαι πως ο θρόνος θα χαθεί
και πως κανείς δεν έμεινε εκεί]
