Νέες Κυκλοφορίες
Θάλασσα
Στίχοιμα
Για πρώτη φορά το Υπόγειο θα ανοίξει τις πόρτες του σε ένα διαφορετικό είδος μουσικής, κάπως παρεξηγημένο, το rap. Παρεξηγημένο γιατί ο κόσμος επιλέγει να ακούει λέξεις κλειδιά όσον αφορά τo rap, το συνδέει με συγκεκριμένες καταστάσεις και εποχές και ξεχνάει πως πρόκειται για ένα είδος μουσική όπως όλα τα άλλα. Ναι, είναι γεγονός πως η μουσική αυτή από τη φύση της εκφράζει μια επιθετικότητα, έναν αυθορμητισμό και μια αδιαφορία για το κοινωνικά αποδεκτό. Είναι γεγονός πως στο HipHop, τουλάχιστον στο εμπορικό και ιδιαίτερα στην Ελλάδα πολλοί επιλέγουν να εξυμνήσουν ανθυγιεινά πρότυπα. Στην περίπτωση αυτή πολλοί φορούν παρωπίδες, βλέπουν την μία όψη του νομίσματος και για αυτό το λόγο το rap είναι τόσο παρεξηγημένο. Όμως λίγο πιο πέρα υπάρχει βλέπετε και το hiphop αυτό που θίγει θέματα κοινωνικά, πολιτικά, ανθρώπινα, αυτό που σε προβληματίζει και σε ταξιδεύει σε κοινωνίες όμορφες και σε εποχές που ακόμα δεν ήρθαν. Υπάρχει το ΗipΗop που σέβεται την μουσική και την ευγένεια, που εξυμνεί την αγάπη και κατά συνέπεια το μίσος, τη φιλία και την ομορφιά του κόσμου. Για αυτό το ΗipΗop θα σας μιλήσω και συγκεκριμένα για τους Στίχοιμα και τον νέο τους δίσκο, τη «Θάλασσα».
Το 2012 οι Στίχοιμα κυκλοφόρησαν τον τέταρτο δίσκο τους με τίτλο «Μηχανές» και ήταν ο πρώτος δίσκος που αφιέρωσα πολύ χρόνο για να ακούσω και να καταλάβω. Ήταν οργισμένος, φώναζε ενάντια στον ρατσισμό και την αδικία και εμείς σαν έφηβοι βρήκαμε στους στίχους και στην μουσική καταφύγιο. Φτιάξαμε απόψεις ακούγοντας το «Μηχανές» και κλάψαμε πολλές φορές. Στην παρουσίαση του δίσκου στο Κύτταρο νιώσαμε ελεύθεροι και πως υπήρχαν και άλλοι που μας καταλάβαιναν (Εύκολα από τα καλύτερα live της ζωής μου). Μαέστροι της εμπειρίας αυτής ήταν ο X-plicit, κατά κόσμον Βαλάντης, με τους στίχους του και η Μαρίνα με τις μουσικές της. Όπως γίνεται με κάθε δίσκο μετά από κάποιο καιρό τον αφήνεις στην άκρη, χωρίς όμως να τον ξεχνάς γιατί πλέον έχει μπει στην καρδιά σου και περιμένεις τον επόμενο, με την ελπίδα να σε κερδίσει ακόμα περισσότερο από τον προηγούμενο.
Έξι χρόνια κράτησε η αναμονή και τις τελευταίες μέρες του 2018 η «Θάλασσα» γεννήθηκε. Στα έξι αυτά χρόνια έκανα άπειρες συζητήσεις με φίλους για τον αν ο νέος δίσκος θα είναι καλύτερος, για τον αν θα μπορέσει να με αγκαλιάσει. Μεγάλωσα και πλέον δεν είμαι ο Στέφανος γεμάτος από ένταση, τότε βλέπετε νομίζαμε ότι θα κατακτούσαμε τον κόσμο. Πλέον επικεντρώθηκα σε άλλα πράγματα, στην καλοπέραση, κάποιες φορές στην χρηματοθηρία, στην άνεση αλλά και στην αγάπη, τη φιλία, τον έρωτα και το σκοτάδι των ανθρώπων. Έτρεμα στη ιδέα πως η «Θάλασσα» δεν θα με εκφράζει και πως θα είναι κάτι ξένο στα αφτιά μου που πλέον είχαν μάθει να ακούνε μόνο Radiohead και Massive Attack. Για καλή μου τύχη είχα ξεχάσει πως μαζί με εμένα μεγάλωσαν και τα δύο παιδιά των Στίχοιμα και πως όσο καιρό έφτιαχναν τον πέμτο δίσκο θα ζούσαν νέες καταστάσεις και θα τους προβλήματιζαν και άλλα πράγματα. Έτσι λοιπόν, σαν από μηχανής θεός ήρθε η «Θάλασσα» και με το πρώτο κιόλας άκουσμα άπλωσε τα χέρια της και με τράβηξε στο βασίλειο της και εγώ με παιδική ματιά ήμουν έτοιμος να την εξερευνήσω σπιθαμή προς σπιθαμή, λέξη προς λέξη, νότα προς νότα. Φόρεσα τη μάσκα μου και βούτηξα στις σκέψεις του Βαλάντη που μέσα στη θάλασσα το κάθε τραγούδι ήταν μία ξεχωριστή Ατλαντίδα και τα beat της Μαρίνας ήταν τα ψάρια που έκαναν την καρδία του βυθού να χτυπά εκκωφαντικά!
Το μοτίβο του δίσκου είναι παρόμοιο με εκείνο των Μηχανών, χωρίς όμως να είναι αντιγραφή μιας δοκιμασμένης συνταγής, αλλά η εξέλιξή της. Τα 21 κομμάτια του δίσκου έχουν συγκεκριμένη θέση, οι αφηγήσεις (skits) στο τέλος του κάθε τραγουδιού εξυπηρετούν κάποιο σκοπό και τα beats είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους με μουσική αρμονία. Ο δίσκος ακούγεται νεράκι και ξεχνάς την μεγάλη διάρκειά του.
Με τη σειρά όμως, πάμε πρώτα στους στίχους. Όλοι μας όταν κάνουμε κάτι καλά, πιστεύουμε ότι είμαστε καλύτεροι από τον διπλανό μας και αποκτούμε συχνά ένα ύφος διδακτικό, κάτι που είναι σύνηθες στο ραπ. Πολλές φορές το φαινόμενο αυτό γίνεται αφόρητο και σε αναγκάζει να απομακρυνθείς από κάποιους καλλιτέχνες. Ο Βαλάντης έχει ύφος διδακτικό, όχι όμως επιτακτικό. Δεν σου λεεί τι να κάνεις, σου λέει τι κάνει εκείνος, πώς βιώνει τη ζωή και πως θέλει να την αλλάξει και όπως κάθε σωστός στιχουργός, δεν σου προσφέρει βιώματα αλλά σου προσφέρει μια φωλιά για να τοποθετήσεις και εσύ τα δικά σου. Σε προκαλεί να καταλάβεις τι δεν σου κάνει και μαζί του ή με τους αγαπημένους σου να τα αλλάξεις. Χωρίς να θέλω να παρεξηγηθώ, ίσως ο δίσκος αυτός να είναι πιο προσιτός σε ενήλικες καθώς θίγει κεφάλαια όπως ο έρωτας, ο χρόνος, η οικογένεια, η φιλία. Ένα παιδί ενδεχομένως να μην έχει κατανοήσει κάποιες από αυτές τις έννοιες. Την ίδια στιγμή όμως ένα παιδί μπορεί να δει τον δίσκο σαν ανοιχτό βιβλίο, με μάτια φωτεινά και αθώα, κάτι που εμείς κάναμε στην άκρη για να δώσουμε την θέση αυτή στην μιζέρια και στην καχυποψία. Πόσο ωραίο είναι αυτό; Η θεματολογία είναι βαθύτερη από εκείνη του προηγούμενου δίσκου, κάτι που μου δημιούργησε πολλές απορίες και αυτό ήταν η αφορμή να αρχίσω να μιλάω με τον Βαλάντη, κάτι που ήθελα από τα 15 μου. Άλλες βγήκαν σωστές, άλλες όχι και αυτό είναι η γοητεία της μουσικής, το να αποκωδικοποιεί ο καθένας διαφορετικά αυτό που ακούει.
Προχωράμε στη μουσική, για την οποία είναι υπεύθυνη η Πρώτη Κυρία του ελληνικού χιπ χοπ, η Μαρίνα. ΄Ηδη από την αρχή των Στίχοιμα μας έχει αποδείξει πως αυτό που κάνει το κάνει πολύ καλά, τώρα όμως μας έδειξε πως beat δεν είναι απλά samples, ένα πρόγραμμα και ένα mpc. Θέλει γνώσεις και πολλή φαντασία, θέλει να έχεις αφτιά ανοιχτά και να ακούς μουσική. Αυτό που δεν χρειάζεται είναι η σύμπλευση με τη μόδα. Θα μπορούσε να το γυρίσει σε South Rap (trap), όπως η πλειοψηφία αυτ'ο τον καιρό αλλά δεν το έκανε. Σε μια κουβέντα που είχαμε στο Barrett όπου την συνάντησα τυχαία και δεν έχασα την ευκαιρία να της μιλήσω, μου είπε πως η μουσική της «Θάλασσας» είναι οι ήχοι της, είναι η ψυχή της και το μυαλό της. Αν ακούσεις με προσοχή τον δίσκο θα βρεις όλα τα είδη μουσικής μέσα. Θέλεις 70s ψυχεδέλεια, θες τζαζ, θες πιο κλασσικούς ήχους, θες μπάσο; Τα έχει όλα, όχι για να προσεγγίσει περισσότερο κόσμο αλλά γιατί έτσι της άρεσε. Όταν λοιπόν κάνεις κάτι που αγαπάς, βάλεις λίγο εμπειρία και μια πρέζα ψυχή, τότε θα έχεις ένα πιάτο που μπορεί να μην ταιριάζει σε όλους τους ουρανίσκους, αλλά σίγουρα θα είναι νόστιμο.
Το τρίτο στοιχείο του δίσκου που θεωρώ πως τον ολοκληρώνει είναι οι αφηγήσεις οι οποίες ακούγονται από τρεις υπέροχες θεατρικές φωνές. Συνδέονται απόλυτα αρμονικά με το κάθε κομμάτι στο οποίο ακούγονται και σε προϊδεάζουν για το επόμενο. Σε ρίχουν σε ένα πηγάδι γεμάτο νοσταλγία αλλά και γεμάτο ελπίδα. Σε κάνουν να θες να γράψεις και εσύ κάτι και αυτό λέγεται επιτυχία. Ο Βαλάντης στα skits δίνει τα ρέστα του και γράφει λέξεις που θα ζήλευε ο Σεφέρης, ζωγραφίζει εικόνες που θα αντέγραφε ο Goya και αποτυπώνει συναισθήματα που θα άφηναν τον Freud με το στόμα ανοιχτό!
Δεν θα πω πολλά ακόμα γιατί θα κουράσω. Θα πω πολλά μπράβο στην Ιωάννα, στην Ασιμήνα, στην Καλλιόπη, στον Άγγελο, στον Tones, στον Παναγιώτη και τον Δημήτρη, στον Loyal-T, στον Marginal και στον Σίφουνα θα στείλω προσωπικά ένα φιλάκι!
Μια από τις σκέψεις μου μετά τις 100+ ακροάσεις είναι πως η «Θάλασσα» είναι ο τελευταίος δίσκος των Στίχοιμα. Αν ισχύει αυτό, Βαλάντη και Μαρίνα σας ευχαριστώ που μου χαρίσατε απλόχερα έναν από τους αγαπημένους δίσκους της ζωής μου, αν όχι τότε θα χαρώ να σας ενοχλήσω ξανά με τις ερωτήσεις μου! Καλή αντάμωση στο live!
