Νέες Κυκλοφορίες
Αυστραλία
The Boy
«Έξω απ’ το παράθυρο ο φωταγωγός και στο βάθος η πόλη».
Η «Αυστραλία» ηχογραφήθηκε το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 2024.
Τα τραγούδια της δεν θέλουν να ξέρουν για τι μιλάνε.
Είναι κάτι που δεν θέλουν να το συζητήσουν.
Τα λόγια γράφτηκαν μέσα σε διαμερίσματα.
Τα λόγια ηχογραφήθηκαν έξω στην πόλη.
Περπατώντας Γρηγορίου Αυξεντίου και Ούλωφ Πάλμε.
Παρκαρισμένοι σε ένα αυτοκίνητο στον Λυκαβηττό.
Στην κάθοδο της Κηφισίας.
Σε ένα τούνελ στο ρέμα του Πολυδρόσου.
Τα τραγούδια θα ήταν διαφορετικά αν οι μέρες μου ήταν διαφορετικές.
Αν δεν έπρεπε να ετοιμάσω το μάθημα μια Πέμπτη πρωί.
Αν δεν κατέβαζα το αυστραλέζικο Devil’s playground το 2012.
Αν δεν με πλησίαζαν τα τέλη αγαπημένων μου προσώπων.
Αν δεν πήγαινα μια βόλτα στον χιονισμένο Λυκαβηττό.
Αν δεν διάβαζα τις «Συγνώμες» στην τάξη του 2021 κάπου στο Μοσχάτο.
Αν δεν συζητούσα με μια παρέα τα όνειρά τους τον Ιούλιο του 2023.
Αν δεν έψαχνα για πάντα το ποτάμι της.
Ο δίσκος αφιερώνεται εκεί που περνάω καλά τελευταία.
Ένα ωραίο μαγαζί στον Ταύρο με πολύ καλό και φτηνό φαΐ.
Κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους.
Θέλω και εγώ να κάνω πολύ καλά τη δουλειά μου.
«Η πόλη, οι άνθρωποί της, το νανούρισμά της, η αγκαλιά της.
Το διαμέρισμά μας, τα καλώδια του, ο θερμοσίφωνας, οι οδοντόβουρτσες.
Οι ερωτήσεις μας, οι απαντήσεις της, το όνειρό της, το ποτάμι της»
Καινούργια τραγούδια.
Καθόλου ρεαλισμός.
Η "Αυστραλία" είναι ο πρώτος δίσκος του Boy από το "Ώντρεϋ", που είχε κυκλοφορήσει τον Ιούνιο 2021. 4 χρόνια κενό ανάμεσα σε δύο δίσκους δεν είναι και πολύ συνηθισμένο για τον Αλέξανδρο Βούλγαρη, για την ακρίβεια δεν έχει ξαναγίνει νομίζω. Η πρωτόγνωρη δισκογραφική σιωπή του με είχε γεμίσει ανυπομονησία, αν και η σχολαστική μου παρουσία σε όλες σχεδόν τις συναυλίες του όλα αυτά τα χρόνια με είχε αρκούντως προϊδεάσει για το τι να περιμένω. Όντως, από τα 7 tracks του νέου album, γνώριζα ήδη από τα live τα 6.
Το πιάνο που χαϊδεύει τις λέξεις. Το πιάνο που μαγεύει τις λέξεις.
Γνώριζα ήδη το "Διαμέρισμά Μας". Ένα υπέροχο τραγούδι, που με βασικό όπλο τους στίχους, απογειώνεται και απογειώνει μέσα στα τρεισήμιση λεπτά του, 390 δευτερόλεπτα όπου καμία λέξη δεν είναι περιττή και κανένας ήχος δεν πάει χαμένος. Είναι τόσο απλό, ο Boy σε βάζει στο σπίτι του αν θες να ξέρεις, είναι μπαμπάς και σύζυγος, ξαναμετράει τα χρόνια που κύλησαν - 2019, 2020, φυλλομετρά και φυλάει τις καινούριες στιγμές, φωτογραφίζει τους χώρους και παρατηρεί τα αντικείμενα. Στασιμότητα γεμάτη ζωή. Aκινησία απαλή σαν βαμβάκι, γλυκειά γαλήνη. Είναι τόσο απλό και είναι τόσο όμορφο.
Η μπότα που φορτίζει τις λέξεις. Η μπότα που σκίζει τις λέξεις.
Γνώριζα ήδη την ομώνυμη "Αυστραλία", είναι μάλλον το καλύτερο κομμάτι που έχει γράψει ο Boy από την "Παραδουλεύτρα" και δώθε και ένα από τα καλύτερα ολόκληρης της τεράστιας τραγουδοποιητικής πορείας του. Είναι ένα τραγούδι στους στίχους του σκληρό και κακοτράχαλο, θυμωμένο και άγριο. Όμως, στην ουσία μέσα του κρύβει πόνο και διάλυση, τα κοφτερά θραύσματα της οργής και του θυμού σκάνε από την ραγισμένη απώλεια και τη βασανιστική βουβαμάρα του αδιανόητου. Ένα δίπολο που συχνά συναντάς στην τραγουδοποιία του Boy, όμως εδώ μάλλον μιλάμε για κορωνίδα. Βούρκωνα στις συναυλίες, το ίδιο μου συνέβη και τώρα που το άκουσα στο δίσκο.
Οι λέξεις που σπάνε τα ηχεία. Οι λέξεις που γκρεμίζουν τους τοίχους.
Γνώριζα ήδη το "Ποτάμι Της". Ας συνεχίσουμε με... βουρκώματα, να τα βγάλω από μέσα μου, να τελειώνω: η στιχουργία του Boy είναι (κυρίως) αυτή που τον έχει τοποθετήσει ως το άπειρο στα εικονίσματα του Υπογείου: "Γέρνω στη βουκαμβίλια ή στην κολώνα της ΔΕΗ ή στο στήθος της μάνας μου". 'Ωπα ρε Boy, mercy. Κι όμως, αυτό το μικρό απόσπασμα που παραθέτω είναι μονάχα το 1/100 των όσων ανείπωτων ειπώνονται σε αυτό το ζεϊμπεικίζον σχεδόν 9λεπτο τραγούδι, το οποίο με γονατίζει και με τραντάζει απ'άκρη σ'άκρη, από το πρώτο δευτερόλεπτο ως και το 8'41". Είναι ένα τραγούδι που θα μείνει στην ιστορία (μου) για πάντα. Μοιάζει με ένα κομμάτι του Βούλγαρη για την Αθήνα, όμως νομίζω πως περισσότερο είναι για τη νιότη που σιγά-σιγά αποχωρεί, για τη νιότη που ξεμακραίνει. Δεν έχει, όμως, σημασία να ξέρω για τι λέει το κομμάτι -ούτως ή άλλως "τα τραγούδια της δεν θέλουν να ξέρουν για τι μιλάνε. Είναι κάτι που δεν θέλουν να το συζητήσουν."- μου αρκεί το τραγούδι αυτό καθαυτό ατόφιο και όσα μύρια πολύτιμα με κάνει να σκέφτομαι.
Η παραπράνω τριάδα τραγουδιών είναι για τα δικά μου αυτιά η κορύφωση της "Αυστραλίας". Από κει και πέρα, όμως, και τα υπόλοιπα 4 που συνθέτουν την tracklist είναι σημαντικά, γεμάτα ψυχή και δύναμη. Κι έτσι ο δίσκος γίνεται εξαιρετικός και όχι απλά καλός... Τον "Λυκαβηττό" τον είχα σημαδέψει ως ένα από τα tracks που περίμενα πώς και πώς να δισκογραφηθούν. Οι στίχοι -ό,τι και να γίνει- παραμένουν αριστουργηματικοί, όμως η αλήθεια είναι πως τον "Λυκαβηττό" τον περίμενα λίγο πιο νευρώδη και λίγο πιο σκληρό στη φωνή και στην ενορχήστρωσή του, στη γενικότερη δισκογραφική αποτύπωσή του. Μου ακούγεται κάπως υποτονικός εδώ - παραμένει, όμως, ένα πολύ καλό κομμάτι, ξεχωριστό. Η "Αγάπη και ο Καπνός" μέσω -και πάλι- καταπληκτικών στίχων αναρριχάται σε υψηλότατα επίπεδα τραγουδοποιίας, η ερμηνεία του Boy είναι συγκινητική και -εντέλει- τα συναισθήματα που γεννιούνται κατά την ακρόαση είναι πανίσχυρα. "Καθόλου Ρεαλισμός" ένας καταιγισμός από λέξεις και μια... επίθεση από εικόνες και νοήματα, πάντοτε σκιερά και όχι και πολύ εύκολα. Αλλά, είπαμε, "δεν θέλουν να ξέρουν για τι μιλάνε - είναι κάτι που δεν θέλουν να το συζητήσουν". Πάντως εδώ, στο συγκεκριμένο κομμάτι, οι στίχοι είναι ένα κολάζ που βασίστηκε σε λόγια, επιρροές και παρατηρήσεις των Άρης Κακλέας, Ουίτσι, Θάνος Παπαδογιάννης, Κωνσταντίνος Σακούλας, Κώστας Λέκκας, Παυλίνα Μάρβιν, Nicephore Raphael, Hera MacPhail, Πέτρος-Παναγιώτης Παπαδάκης (3P). Κλείνω με την απαγγελία του "ΣΖ Συγγνώμη", το μοναδικό κομμάτι που δεν γνώριζα από τις συναυλίες. Εδώ οι στίχοι έχουν τον αποκλειστικό ρόλο/λόγο - η μουσική είναι απλά ένα synth χαλί. Είναι, όμως, τέτοια η δύναμή τους που το κομμάτι με έχει στοιχειώσει και κατακεραυνώσει και με έχει "αναγκάσει" σε εμμονικά repeats.
Η "Αυστραλία", που σύμφωνα με τον Boy είναι ο πρώτος απο τους τρεις δίσκους που θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2025 (check interview for popaganda), είναι ένα πολύτιμο δισκογράφημα, που με τόνους έμπνευσης και ψυχής αποτυπώνει το νέο "τώρα" του Αθηναίου δημιουργού, μα και το νέο "τώρα" το δικό μας. Με λέξεις που δημιουργούν -πότε ολοζώντανες απτές και άλλοτε μυστικές κωδικοποιημένες- πανίσχυρες εικόνες, με μελωδίες που χωρίς διόλου κόπο και στανιό γεννούν έντονα συναισθήματα, με ερμηνεία στιβαρή και συγκινητική. Ένας δίσκος που σε καλεί ολοένα να τον περιεργαστείς και να τον ψηλαφήσεις, ξανά και ξανά, κι όλο κάτι καινούριο θα έχει να σου δώσει κι όλο κάτι που δεν πρόσεξες θα έρθει να σου θυμίσει. Φυλαχτό...
Αυστραλία - The Boy (out 7/4 via Inner Ear)
