Νέες Κυκλοφορίες
When We All Fall Asleep, Where Do We Go?
Billie Eilish
Πριν λίγες μέρες έσκασε το πρώτο album της 17χρονης Billie Eilish, με τίτλο "When We All Fall Asleep, Where Do We Go?". Την Billie την άκουσα πρώτη φορά το 2016,όταν κυκλοφόρησε το "Bellyache". Έπειτα, άκουσα το πρώτο της υλικό το οποίο είχε κυκλοφορήσει στο Soundcloud. Στην πορεία χάθηκε για ένα διάστημα από τα ραντάρ μου, μέχρι που άκουσα πέρυσι το "When The Party’s Over" και έψαξα τις πιο πρόσφατες δημιουργίες της και ξαφνιάστηκα με την εντυπωσιακή εξέλιξη που είχε σαν καλλιτέχνης. Από το "Bellyache" φαινόταν ότι το προϊόν που παρουσίαζε ήταν ένας συνδυασμός chill-pop/trap, με ένα σκοτεινό στιχουργικό θέμα. Στον δίσκο την βρίσκουμε να υιοθετεί ολοκληρωτικά το "darkside" της και να γίνεται στην ουσία ένας full-on Super-Villain. Αυτό βέβαια λειτουργεί προς το συμφέρον της, τις περισσότερες φορές, αλλά υπάρχουν στιγμές, όπως στο “All The Good Girls Go To Hell”, στο “ilomilo” και στο “Goodbye”, στις οποίες βλέπουμε την αρνητική επίδραση αυτού του χαρακτήρα που έχει δημιουργήσει για τον εαυτό της.
Ο δίσκος αρχίζει με ένα «sketch» 13 δευτερολέπτων ονόματι "!!!!!!!!", στο οποίο ακούμε την Billie να αφαιρεί το μασελάκι που φορούσε τα τελευταία δύο χρόνια και να ανακοινώνει ότι έφτασε το άλμπουμ της, ενώ στα παρασκήνια ακούμε τον αδερφό της, που είναι ταυτόχρονα και ο παραγωγός του δίσκου και των περισσοτέρων τραγουδιών της, να γελάει.
Επίσημη αρχή για τον δίσκο είναι το "Bad Guy”, ένα από τα πιο εμπορικά tracks του δίσκου.Το beat του κομματιού είναι αρκετά απλό και έχει μια γεύση από παλιές δουλειές των Daft Punk. Έχει ένα funky, φυσικό μπάσο (αν δεν κάνω λάθος, εξαιρώντας τα 808s στο τέλος), το οποίο, θέλοντας και μη, σε βάζει στο ρυθμό και σε κάνει να αναρωτηθείς τι θα ακολουθήσει στην συνέχεια. Δυνατή αρχή για τον δίσκο, αλλά για έναν ακροατή που δεν γνωρίζει τη δουλειά της Billie, μπορεί να λειτουργήσει σαν παγίδα, αφού διαφέρει αρκετά από τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου και σίγουρα από το επόμενο.
Φτάνουμε, λοιπόν, στο “Xanny”, ένα από τα αγαπημένα μου cuts. Το "Xanny" είναι ένα σημείο αθωότητας ή και καθαρότητας, αφού στους στίχους η Billie μας περιγράφει τον κοινωνικό της περίγυρο και τους εθισμούς που κουβαλάει ο κάθε άνθρωπος που συναντάει και στην συνέχεια τους συγκρίνει με τον εαυτό της και προσπαθεί να καταλάβει γιατί κάνουν κάποιες επιλογές που η ίδια δεν θα ήθελε να κάνει και προσπαθεί να αποφύγει. Η μουσική, επίσης, ντύνει το κομμάτι πανέμορφα, αφού συνδυάζει στοιχεία soul, με trap και RnB και δημιουργεί μια ήπια, χαλαρωτική μπαλάντα που πιστεύω ανήκει σε κάθε “chill” playlist.
Αρχικά, δεν είχα σκοπό να γράψω για το “Αll Τhe Good Girls Go To Hell”, γιατί δεν ταυτιζόμουν με το όλο θέμα και την αισθητική του κομματιού, αλλά τώρα που το ακούω (για πολλοστή φορά) να αναπαράγεται στο background, νιώθω ότι είναι τουλάχιστον ένα ευχάριστο και εύηχο κομμάτι και γίνεται αισθητή η παρουσία του στον δίσκο.
Ακολουθεί το "You Should See Me In A Crown", ένα trap/edm τραγούδι τριών λεπτών, που σου δίνει την αίσθηση μιας μικρότερης διάρκειας, αφού είναι απλά τόσο γρήγορο και δυνατό. Είναι single-άρα ακαταμάχητη και έχει παρτενέρ ένα πολύ όμορφο animated βιντεοκλίπ, το οποίο είναι δημιουργία του εμβληματικού Ιάπωνα καλλιτέχνη, Takashi Murakami.
Στο “Wish You Were Gay”, βλέπουμε την Billie να αναδεικνύει τι φωνητικές τις ικανότητες περισσότερο από ό,τι σε άλλα κομμάτια και ταυτόχρονα να περιγράφει μια ερωτική απογοήτευση και το πως θα ευχόταν το άτομο που την απέρριψε να την είχε απορρίψει επειδή ήταν ομοφυλόφιλο και όχι απλά επειδή δεν ενδιαφερόταν για εκείνη. Μου αρέσει όταν οι στίχοι ενός κομματιού χρησιμοποιούν έναν έξυπνο τρόπο για να περιγράψουν μια κατάσταση και θεωρώ ότι το συγκεκριμένο κομμάτι είναι πολύ χαριτωμένο, έχοντας υπόψιν ότι έρχεται από την οπτική γωνία μιας 17χρονης κοπέλας, η οποία δυσκολεύεται να αποδεχτεί την ερωτική της απογοήτευση.
Έπειτα, έχουμε το “When The Party’s Over”, το πιο δυνατό κομμάτι που έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα η Billie. Είναι ένα συνταρακτικό τραγούδι το οποίο διηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου που έδωσε τα πάντα σε κάποιον, αλλά αυτά που έδωσε δεν ήταν ποτέ αρκετά για εκείνον. Το εφέ της πολυφωνίας που συνοδεύει την φωνή της Billie, θυμίζει εκκλησιαστική χορωδία και σου δίνει την εντύπωση ότι αυτό που συμβαίνει στον πρωταγωνιστή μας, φαντάζει βιβλικό. Είναι σίγουρα το αποκορύφωμα του δίσκου και το μόνο που το πλησιάζει, είναι ένα τραγούδι που έρχεται αργότερα στην tracklist.
Υ.Γ. Εάν εξαιρέσεις το γεγονός ότι το τραγούδι σε χτυπάει στην καρδιά, είναι και πολύ πιασάρικο ταυτόχρονα, αφού μετά από μια ακρόαση του δίσκου, παρατήρησα τον εαυτό μου να το σφυρίζει, καθώς κατευθυνόμουν προς την πύλη μου στο αεροδρόμιο.
"I know you’re not sorry, but why should you be,‘coz who am I to be in love,when your love never is for me?" τραγουδάει η Billie στο «8», παρέα με ένα χαριτωμένο, High-pitched φωνητικό, καθώς και ukulele. Το κομμάτι με κάνει χαρούμενο, αλλά αρχίζω να νιώθω την φόρμουλα που ίσως να ακολουθεί ο δίσκος και δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Μέχρι τώρα καλά περνάω, απλώς περιμένω κάτι διαφορετικό για να εκπλαγώ παραπάνω.
Ακολουθεί τo “Strange Addiction”, με ένα απλό μπιτάκι, που μου θυμίζει αρκετά το «Ι love it» των Kanye West και lil pump, πράγμα το οποίο με ενθουσιάζει,αλλά, δυστυχώς, δεν καταλήγει κάπου. Είναι ωραίο τραγούδι για τον δίσκο, αλλά μέχρι εκεί. Ίσως ζητάω πολλά. Δεν γίνεται κάθε τραγούδι να είναι «επιτυχία». Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έχω βαρεθεί και νομίζω πως έχω μπει στην Τρίτη πράξη της λίστας.
Το “Bury A Friend” είναι το κομμάτι που ανέφερα πριν και είναι, για εμένα, το δεύτερο καλύτερο κομμάτι, αμέσως μετά το “When The Party’s Over”. Είναι το κομμάτι που ενέπνευσε και τον τίτλο του δίσκου, αφού ο τίτλος βρίσκεται στο κεντρικό hook του κομματιού. Ένα θρίλερ psych-pop/trap κομμάτι, που θα μπορούσε εύκολα να είναι το main τραγούδι ενός remake του “The Nightmare Before Christmas” (μην παίρνεις ιδέες Tim Burton, αφού έπιασες, πρόσφατα κιόλας, το remake του "Dumbo". Όχι ότι θα διάβαζε ποτέ ο Tim Burton το review μου, αλλά λέμε!).Tο track έχει το πιο φρέσκο και τρομακτικό beat στον δίσκο, πράγμα που μας δείχνειότι η Billie λάμπει όταν πειραματίζεται ειδικά με σκοτεινά στοιχεία στην μουσική της, αφού και το στιχουργικό της υπόβαθρο είναι μαύρο και δαιμονικό τις περισσότερες στιγμές. Κατά συνέπεια, συνειδητοποιώ ότι σε κάποια από τα προηγούμενα cuts του άλμπουμ, δεν έδωσα σημασία στους στίχους γιατί το ίδιο το beat δε με ενέπνεε να ασχοληθώ αρκετά με το θέμα του τραγουδιού.
Εκεί που νόμιζα ότι το “When The Party’s Over" θα ήταν το πιο χαλαρό σημείο του δίσκου από άποψη «μπαλαντοσύνης», έρχεται το «Listen Before I Go», ένα στενάχωρο, μελαγχολικό track που θυμίζει τα πρώτα κομμάτια της, αυτά που είχε ανεβάσει σαν ανερχομένη καλλιτέχνιδα στο SoundCloud. Άκουγα τους στίχους «Call my friends and tell them that Ι love them and I’ll miss them,but I’m not sorry» και σκεφτόμουν ότι απαγγέλει γράμμα αυτοκτονίας κάποιου ανθρώπου, αλλά στο τέλος έρχεται το plot twist, όπου ακούγονται οι σειρήνες της αστυνομίας και καταλαβαίνω ότι έχει διαπράξει κάποιο έγκλημα και είναι έτοιμη να πληρώσει για τις πράξεις της.Το “Listen Before I Go”, είναι άλλο ένα κομμάτι που μας θυμίζει ότι η Billie Eilish έχει στήσει τα θεμέλια που θα την καθιερώσουν ως την emo τραγουδίστρια τη γενιάς μας.
Το “I Love You”, είναι το προτελευταίο τραγούδι του “When We All Fall Asleep, Where Do We Go?” και ταυτόχρονα το τελευταίο που έπιασε την προσοχή μου και θεώρησα ότι αξίζει να αναφερθεί, αφού το φινάλε του δίσκου με την μπαλάντα “Goodbye”, είναι τουλάχιστον αδιάφορο σε σχέση με τα προηγούμενα, παρόμοια tracks. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, το “I Love You” θα ήταν το τέλειο κλείσιμο για το ντεμπούτο της Billie. Οι στίχοι του κομματιού είναι απλοί, ρομαντικοί και στενάχωροι. “I love you, but I don’t want to”, τραγουδάει η Billie και η απόδοση της σε συνδυασμό με την μουσική, μου θυμίζουν κάτι από το έπος “Hallelujah” (την version του Jeff Buckley, όχι του Cohen, για να μην φάμε και κράξιμο), καθώς έχει ένα μυθιστορηματικό vibe να το αγκαλιάζει.
Η Billie Eilish μπορεί να είναι ακόμα αρκετά νεαρή,κάτι που φαίνεται ανά σημεία στο γράψιμο της, αλλά η συμπεριφορά και το ύφος της στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, δείχνει πόσο ώριμη είναι και πόσα καταλαβαίνει για την ψυχοσύνθεση, τόσο τη δική της, όσο και του κόσμου γύρω της και θεωρώ ότι αυτό είναι κάτι αξιοσημείωτο. Εκεί που άλλοι καλλιτέχνες της ηλικίας της ασχολούνται αποκλειστικά με τα ναρκωτικά και τα χρήματα, εκείνη κάνει ερωτήσεις και αναζητάει απαντήσεις για πολλά πράγματα. Σίγουρα υπάρχουν στιγμές στο “When We All Fall Asleep, Where Do We Go?” που είναι λίγο “cringy”, αλλά αυτό είναι συχνό φαινόμενο ακόμα και σε δουλειές μεγάλων και καθιερωμένων καλλιτεχνών. Δεν την φοβάμαι. Ήδη έχει κατακτήσει τον μισό πλανήτη με το αυθεντικό της συναίσθημα και άμα συνεχίσει έτσι, θα έχει μια ακόμα πιο λαμπρή καριέρα μπροστά της.
Release Date: 29/3/2019
Βαθμολογία: 3,9/5
